Re: Πρὸς τὸν φίλτατο Κλινοσοφιστὴ ...

19 Ἀπριλίου 2011, καὶ ὥρα 5:55.

~~~~
Ἄς τὸ ποῦμε κριτική.
Ὁπωσδήποτε εἶναι ἐντυπώσεις μου.
* * *
Κάπως ἀμήχανα, τὶς προᾶλλες, ἔψαχνα τὸ Θέατρο Βικτώρια. Κανεὶς...δὲν τὄξερε, ἀπ' ὅσους κατὰ τὐχη Ἕλληνες βρῆκα στὴν περιοχὴ πλατείας Βικτωρίας! Ἀλλά, τελικὰ...θὰ μοῦ ξέφευγε;
Ἕνα θέατρο σχετικὰ μικρὸ ἀλλὰ φίνο, σἰγουρα γιὰ ἔργα ρεπερτορίου. Ἀκόμα καὶ τὸ φουαγιέ του: ἄνετο, συμπαθές. Ἡ αἴθουσα καὶ ἡ σκηνή του, ὅ,τι πιὸ θερμὸ γιὰ παραστάσεις ποὺ τὸ κοινὸ ἑνώνει τὴν ἀνάσα του μὲ τὴν ἀνάσα τῶν ἠθοποιῶν. Περίπτωσις ἰδανική.
Περιμέναμε πολλοὶ... - καλὸ σημάδι γιὰ ἕνα θέατρο. Κόσμος σίκ. Ὅλων τῶν ἡλικιῶν ποὺ μποροῦν νὰ δοῦν ἔργο ἄκρως ἀκατάλληλο. Ὡραῖες γυναῖκες συνοδευόμενες ἀπὸ ὡραίους ἆντρες, γκαίη ἤ μή. Καὶ γκαὶη. Καὶ ἄνθρωποι μοναχικοὶ - ὅπως ἐγώ. Ναί, ἔνιωθα πὼς ὅλοι: ἤμασταν θεατρόφιλοι, καθαρόαιμοι - κανεὶς δὲν ἔμοιαζε νὲ ἔχει πάει τυχαῖα ἐκεῖ. Προφανῶς, στόμα μὲ στόμα, εἶχε πέσει "καλὴ διαφήμιση".

..... «Fucking Games» τοῦ Grae Cleugh, στὸ Βικτώρια
Δὲν μπορῶ νὰ διαβάσω σωστὰ τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέα ἀλλὰ καὶ δὲν καταλαβαίνω γιατὶ δὲν βρέθηκε ἕνας τίτλος ἑλληνικὸς, ὅσο κι' ἄν ὁ ὑπάρχων...τὰ λέει ὅλα καὶ στοὺς πιὸ ἀνίδεους!
Πάντως, ὁ συγγραφέας ἔχει βραβευθεῖ τὸ 2002 μὲ τὸ βραβεῖο Λῶρενς Ὀλίβιε ὡς νεοϋποσχὀμενος...
Δανείζομαι ἀπὸ τὸ Δελτίο Τύπου:
Το «FUCKING GAMES» είναι το καυστικό και ειρωνικό πορτραίτο δύο γκέι ζευγαριών καθώς εμπλέκονται σ’ ένα περίπλοκο ιστό σχέσεων στην μετά AIDS εποχή. Ο Τέρενς και ο Τζόνα είναι μαζί δέκα χρόνια. Ο Τζουντ είναι νέος, όμορφος και πάντα διαλέγει λάθος συντρόφους. Όταν λοιπόν φέρνει σπίτι το τελευταίο του απόκτημα, τον Ντάνυ, αρχίζουν τα παιχνίδια: συγκρούσεις, υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς οι τέσσερις άντρες, μαέστροι στους λεκτικούς διαξιφισμούς, αρχίζουν να εκσφενδονίζουν απόψεις για την απιστία, την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Υπάρχει όμως και ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά...
(...) Ὁ νεαρός Σκωτσέζος συγγραφέας υπαινίσσεται ότι το γκέι σεξ έχει ξεπέσει από σύμβολο απελευθέρωσης σε φαινόμενο μόδας ή και σε εργαλείο εξουσίας.

Ἡ μετάφραση (εὔστοχη) καὶ ἡ σκηνοθεσία εἶναι τοῦ Δημήτρη Κομνηνοῦ.
Ἄν ἐξαιρέσουμε τὴν ἑρμηνεία τοῦ ἑνὸς ἠθοποιοῦ (δὲν θὰ ἀναφέρω ὀνόματα, τοὺς μπερδεύω στὸ μυαλό μου ποιὸς εἶναι ποιὸς), ἐκείνου ποὺ ἔπαιζε τὸν πιὸ ἡλικιωμένο ἀπὸ τοὺς ἄλλους τρεῖς, μὲ πολλὴ ἄνεση καὶ κάποιες εὑρηματικότητες πειστικὲς, οἱ ἆλλοι τρεῖς ἠθοποιοὶ ἐπιβεβαίωναν τὸν κανόνα: ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχεις νειᾶτα, σχετικὴ ὀμορφιὰ (οὔτε κἄν ἐκεῖνος ὁ...ὡραῖος Ντάνυ ἦταν δὰ καὶ τόσο ὡραῖος, ἕνα συνηθισμένο παιδὶ εἶναι, ἀσφαλῶς ὄχι ἄσχημο), καλὴ θέληση νὰ ἐκτεθεῖς σὲ
ρόλο ἐπικίνδυνο γιὰ τὶς σχέσεις σου μὲ τὸν περίγυρό σου καὶ τὴν οἰκογένειά σου, νὰ ἔχεις καλὸ σκηνοθέτη, ἄν δὲν ἔχεις ἐκεῖνο τὸ:
τρομερὸ ἀναπόκτητο ἔμφυτο ποὺ λέγεται ταλέντο. Ἤ ἄν δὲν ἔχεις ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ κόμπλεξ, νὰ καταλάβεις ὅτι εἶσαι ἠθοποιὸς.
Θὰ προτιμοῦσα νὰ ἦταν μεγαλύτεροι σὲ ἡλικία καὶ μὲ πείρα σκηνικὴ καὶ νὰ παριστάνανε τοὺς νεώτερους, ὅπως θέλει τὸ κείμενο. Ἔστω καὶ μὲ τὸ ἴδιο, τότε, φυσικὸ δυναμικό τους, ποὺ εἶναι λίγο. Ἤ ἔτσι μοῦ φάνηκε. Ὅμως, ἔγινε τὸ σχετικὸ σκηνοθετικὸ θαυματάκι καὶ ἡ παράσταση κύλησε καὶ ἄρεσε.
Ἤμουνα στὴν τελευταία σειρὰ καὶ...κατασκόπευα τὶς ἀντιδράσεις τοῦ κοινοῦ: πολὺ πιὸ θερμὲς ἀπὸ τὶς δικές μου! Ἄ, πρέπει νὰ πῶ κι' αὐτό: κάθε τόσο ἔμπαινε μιὰ μουσικὴ ἐπένδυση στὴν διαπασῶν ποὺ μοῦ ἐρχόταν νὰ πῶ: - Σκάσε!...
Τί δὲν μοῦ ἄρεσε ἀπὸ τὸ κείμενο.
Θὰ τὸ συνδέσω μὲ μιὰ προσωπικὴ ἄς τὸ ποῦμε ἐμπειρία: Ὅταν δούλευα στὸ ξενοδοχεῖο, μπῆκε κάποτε ἕνας ταξιτζὴς καὶ μὲ ρώτησε:
- Ἔχεις ἕνα δωμάτιο γιὰ ἕναν βαρυποινίτη ἀπὸ τὸ Ἀλκατράζ;
Αὐτὸς ὁ βαρυποινίτης(!) ἦταν (δὲν ζεῖ πιὰ) ἕνας συνομήλικός μου Αἰγύπτιος, ὀνόματι Φατὰχ, ποὺ ὡστόσο βαπτίστηκε Ἀλέξανδρος, χριστιανὸς κι' ἔγινε Ἕλληνας ἀπὸ νεαρὴ ἠλικία. Ὄντως, ἦταν...βαρυποινίτης. Ἕνα πρωὶ, μοῦ ἐμπιστεύτηκε μεταξὺ ἄλλων:
- Ὅ,τι καὶ νὰ εἶμαι, θέλω νὰ λογαριάζομαι μέλος τῆς Κοινωνίας. Ἔχω γυιὸ... Ἔχω ὄνειρα... Θέλω νὰ κάνω κάτι σωστὸ πιά. Δὲν ἄντεξα ποτὲ τὸ περιθώριο.
Νομίζω τότε ἀκριβῶς καὶ τὸν τὸν ἐμπιστεύτηκα, τὸν ἔκανα φίλο.
Στὸ ἔργο, ὅλα κυλοῦν κυρίως σ' ἕνα σαλόνι-μπὰρ [ὑπάρχει καὶ στιγμὴ στὴν κρεβατοκάμαρα, ποὺ προβάλλεται κινηματογραφικὰ σχεδὸν ..."ξεκάθαρα"], μακρυὰ ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἔξω ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Αὐτοὶ καὶ τὰ γαμήσια τους. Τίποτ' ἆλλο. Ὄχι πὼς δὲν συμβαίνει κι' ἔτσι: "νὰ σ' ἔχουν ἀπορρίψει οἱ γονεῖς σου ἀπὸ πρὶν κιόλας γεννηθεῖς", ὅπως λέει ὁ ἕνας ἥρωας, ὁπότε ἤδη βρίσκεσαι νὰ θηλάζεις τὴν παρανομία γιὰ μάννα σου.
Ὁ νοῦς μου πήγαινε διαρκῶς σὲ κόσμο γνωστό, σὲ ἄτομα ποὺ μεγάλωσαν καὶ ζοῦν μέσα σὲ...τίμιες οἰκογένειες, μὲ "καλὸ ὄνομα" στὴν κοινωνία, καὶ τὰ ὁποῖα, ἄτομα, ὑποφέρουν τὰ πάνδεινα γιὰ νὰ ζήσουν λίγη "ἀλλοιώτικη" τρυφερότητα γεμάτη δηλητήριο, ποὺ δὲν τὸ ἀξίζουν. Τὸ θέατρο, ποὺ τόσο τ' ἀγαπῶ, θέλω νὰ εἶναι μέσα στὴν κοινωνία, φίδι στὸν κόρφο της. Φίδι ὄχι θανατηφόρο ὡστόσο... Ἀναμένω συμφιλίωση. Ἀλλοιῶς, δυσκολεύομαι νὰ τὸ πῶ θέατρο.
Θυμόμουν διαρκῶς τὴν "Σύγχυση αἰσθημάτων" τοῦ Στέφαν Τσβάιχ. Στὸ θέατρο πᾶμε νὰ δοῦμε αὐτὸ ποὺ εἶναι δίπλα μας καὶ δὲν τὸ βλέπουμε, αὐτὸ ποὺ εἶναι μέσα μας καὶ δὲν τὸ βγάζουμε...
Δὲν εἶμαι βέβαιος ἄν ἀπόλαυσα τὴν παράσταση - οἱ ἆλλοι ὅμως τὴν καταχειροκρότησαν. Ἁπλῶς, περίμενα νὰ περάσουν πολλὲς μέρες γιὰ νὰ γράψω ψύχραιμα αὐτὰ ποὺ λέω σήμερα. Τὸ ἔργο ἔτυχε μεγάλης καὶ θερμῆς ὑποδοχῆς.

Υ.Γ. (4.7.2018):

Τώρα πιὰ εἶμαι ἰσοβίως γείτωνας τοῦ θεάτρου ἔαρ Βικτώρια. Βλέποντας προσφάτως μία παράσταση ἐκεῖ, μοῦ ἦρθε ν’ ἀνέβω στὴν Σκηνὴ καὶ νὰ παίξω γιὰ δυὸ ὧρες ὅ,τι μοῦ κατέβαινε!...