20 Νοεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 17:49.

Συνεχίζοντας τὴν σπουδὴ μὲ θέμα:

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές,

ἐρχόμαστε πάλι στὸν Σόλωνα.
Ἤδη ἐδῶ ἔχουν προηγηθεῖ:
16ον, Ὑποθῆκες στοὺς Ἀθηναίους,
καὶ
26ον, Σκοπὸς τῆς νομοθεσίας του.
~~~~
29ον.

Σόλων: Ὑποθῆκες στὸν ἑαυτό του.

Στίχοι 1 - 32.
Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ τέκνα,
Μοῦσαι Πιερίδες, κλῦτέ μοι εὐχομένῳ·
ὄλβον μοι πρὸς θεῶν μακάρων δότε καὶ πρὸς ἁπάντων
ἀνθρώπων αἰεὶ δόξαν ἔχειν ἀγαθήν·
εἶναι δὲ γλυκὺν ὧδε φίλοισ', ἐχθροῖσι δὲ πικρόν,
τοῖσι μὲν αἰδοῖον, τοῖσι δὲ δεινὸν ἰδεῖν.

χρήματα δ᾽ ἱμείρω μὲν ἔχειν, ἀδίκως δὲ πεπᾶσθαι
οὐκ ἐθέλω· πάντως ὕστερον ἦλθε δίκη.
πλοῦτον δ᾽ ὃν μὲν δῶσι θεοί, παραγίγνεται ἀνδρὶ
ἔμπεδος ἐκ νεάτου πυθμένος ἐς κορυφήν·
ὃν δ᾽ ἄνδρες μετίωσιν* ὑφ᾽ ὕβριος, οὐ κατὰ κόσμον
ἔρχεται, ἀλλ᾽ ἀδίκοισ' ἔργμασι πειθόμενος
οὐκ ἐθέλων ἕπεται, ταχέως δ᾽ ἀναμίσγεται ἄτη·
ἀρχὴ** δ᾽ ἐξ ὀλίγου*** γίγνεται ὥστε πυρός,
φλαύρη μὲν τὸ πρῶτον, ἀνιηρὴ δὲ τελευτᾷ·
οὐ γὰρ δὴν θνητοῖσ' ὕβριος ἔργα πέλει·

ἀλλὰ Ζεὺς πάντων ἐφορᾷ τέλος, ἐξαπίνης δὲ
ὥστ᾽ ἄνεμος νεφέλας αἶψα διεσκέδασεν
ἠρινός, ὃς πόντου πολυκύμονος ἀτρυγέτοιο
πυθμένα κινήσας, γῆν κάτα πυροφόρον
δῃώσας καλὰ ἔργα, θεῶν ἕδος αἰπὺν ἱκάνει
οὐρανόν, αἰθρίην δ᾽ αὖτις ἔθηκεν ἰδεῖν·
λάμπει δ᾽ ἠελίοιο μένος κατὰ πίονα γαῖαν
καλόν, ἀτὰρ νεφέων οὐδ᾽ ἓν ἔτ᾽ ἐστὶν ἰδεῖν·
τοιαύτη Ζηνὸς πέλεται τίσις, οὐδ᾽ ἐφ᾽ ἑκάστῳ,
ὥσπερ θνητὸς ἀνὴρ, γίγνεται ὀξύχολος·
αἰεὶ δ᾽ οὔ ἑ λέληθε διαμπερές, ὅστις ἀλιτρὸν
θυμὸν ἔχει, πάντως δ᾽ ἐς τέλος ἐξεφάνη·
ἀλλ᾽ ὅ**** μὲν αὐτίκ᾽ ἔτεισεν, ὅ**** δ᾽ ὕστερον· οἳ δὲ φύγωσιν
αὐτοί μηδὲ θεῶν μοῖρ᾽ ἐπιοῦσα κίχῃ,
ἤλυθε πάντως αὖτις· ἀναίτιοι ἔργα τίνουσιν,
ἢ παῖδες τούτων ἢ γένος ἐξοπίσω.
~~~~
Λαμπρὰ παιδιὰ τῆς Μνημοσύνης καὶ τοῦ Ὀλυμπίου Διός,
Μοῦσες Πιερίδες, τὴν δέησή μου εἰσακοῦστε.
Πλούτη ἀπὸ τοὺς εὐδαίμονες θεοὺς δῶστε καὶ σ' ἐμένα· κι' ἀπ' ὅλους
τοὺς ἀνθρώπους ὑπόληψη ἀγαθὴ χαρίσετέ μου·
γλυκὺς γιὰ φίλους, πικρὸς νὰ εἶμαι γιὰ ἐχθρούς,
ἐτοῦτοι νὰ μὲ σέβονται κι' οἱ ἆλλοι νὰ φοβοῦνται νὰ μὲ δοῦν.

Χρήματα νά 'χω μὲν ὀρέγομαι, νὰ τὰ σφετερίζομαι ὅμως
δὲν ἐπιθυμῶ· γιατί ὁπωσδήποτε θά 'ρθει καιρὸς δικαιοσύνης.
Τὰ πλούτη ποὺ μᾶς δίνουν οἱ θεοί, στὸν ἄνθρωπο παραμένουν
σταθερὰ κι' ἐξ ὁλοκλήρου· μά, ὅ,τι μ' αὐθάδη τρόπο κυνηγᾶ,
σὲ καλὸ δὲν βγαίνει, ἀλλά, ἀποκτημένο μὲ βία, δὲν μέλλει
νὰ σταθεῖ ἐκεῖ, καὶ γρήγορα ξεσπάει κάποια συμφορά·
σὰν μικρὴ σπίθα ξεκινᾶ καὶ γίνεται πυρά,
κάτι λίγο στὴν ἀρχή, καταστροφὴ στὸ τέλος.
Γιατὶί, τ' ἄδικο κέρδος δὲν διαρκεῖ·

γιὰ τὰ πᾶντα ὁ Ζεὺς ἐπαγρυπνεῖ· ὁλοάξαφνα, σὰν π' ἀνοιξιάτικος ἄνεμος
τὰ σύννεφα σκορπᾶ, ἀπ' τὸν βυθὸ τῆς θάλασσας τὰ κύματα
τραντάζει, στὴν γῆ τὴν καλὴ σοδειὰ χαλνᾶ,
φτάνοντας ὥς τῶν θεῶν τὰ δώματα, ἐνῶ ἄλλοτε ποὺ βλέπουμε ξαστεριά,
τὸν ἥλιο νὰ λάμπει στῆς γῆς τὰ πέρατα, χωρὶς νέφη πιὰ στὸν οὐρανό·
τέτοια εἶναι κι' ἡ τιμωρία τοῦ Δία γιὰ κάθε ἔργο κακό,
ὁ θυμός του δὲν κρατιέται, σὰν τοῦ καθενὸς θνητοῦ·
κανεὶς ἄδικος δὲν τοῦ γλυτώνει, πᾶντα τ' ἄδικο ἐκεῖνος θὰ τὸ δεῖ στὸ τέλος·
ἆλλος κατ' εὐθείαν ἆλλος ἀργότερα πληρώνει· κι' ἄν κάποιοι ξεφύγουν
καὶ τῶν θεῶν δὲν τοὺς βρεῖ ὀργὴ τώρα καμιά,
πάντως θά 'ρθει ἡ σειρά της κάποτε· οἱ ἀθῶοι, ἤ τὰ παιδιά τους
ἤ ἆλλοι τους ἀπόγονοι τὸ πληρώνουν.
Μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
====
Ἡ ἀντιγραφὴ τῶν κειμένων γίνεται πάντοτε λέξη πρὸς λέξη, γιὰ τὸν ἔλεγχο.
Μὴν πάει κανεὶς νοῦς σὲ Ἀντιγραφὴ/Ἐπικόλληση.
Οἱ μεταφράσεις δὲν εἶναι φιλολογικὲς ἀλλὰ λογοτεχνικές, κατὰ τὸ δοκοῦν.
Καμίαν ἄλλη μετάφραση δὲν συμβουλεύομαι.
Ὁ ἔλεγχος γίνεται ἐκ τῶν ὑστέρων, μὲ φιλολογικὴ προσέγγιση, στὸ Μάθημα,
ὅπου πάντοτε πηγαίνω ἐξοπλισμένος καὶ ἕτοιμος.
Εὐχαριστῶ.
~~
Στὸν κατάλογο απ. 13 West:
(*) τιμῶσιν.
(**) ἀρχῆς.
(***) ὀλίγης.
(****) ὁ.
Ἰ.Λ.Σκ.
==
1. Μνημοσύνη: θεὰ τῆς μνήμης, μητέρα τῶν Μουσῶν.
2. Πιερίδες: ὀνόμαζαν ἔτσι τὶς Μοῦσες στὴν Πιερία.
3. Ἀντίληψη τῆς ἐποχῆς: νὰ εἶναι κανεὶς καλὸς πρὸς τοὺς φίλους, κακὸς πρὸς τοὺς ἐχθρούς.
4. αἰεὶ δ᾽ οὔ ἑ λέληθε διαμπερές: κι' ἐμεῖς λέμε: "Ὁ Θεὸς ἀργεῖ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ".
5. ἀναίτιοι ἔργα τίνουσιν,
ἢ παῖδες τούτων ἢ γένος ἐξοπίσω: δηλαδὴ "ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα".
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου) .