19 Αὐγούστου 2012, καὶ ὥρα 12:52, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.

Φεύγοντας.

Λίγο λίγο θ' ἀνασαίνεις·
δὲς ποὺ ζεῖς γιὰ νὰ πεθαίνεις·
παίρνεις ὅλο κι' ἆλλο χρῶμα
ποὺ ταιριάζει σ' ὅποιο πτῶμα.

Λίγο λίγο, μὲ τὸ κλάμα,
ξεθωριάζει κάθε δράμα,
μ' ἕνα δάκρυ κι' ἆλλο δάκρυ
νὰ ποὺ φτάνεις πιὰ στὴν ἄκρη.

Πιὲς το τὸ φαρμάκι, πιές το,
δὲν ὑπάρχει μανιφέστο:
ὅσ' ἀγάπησες χαθῆκαν,
μὲς τὴ σκόνη καλυφθῆκαν...

Πάτα στὸν Ὕψιστο φωνή:
- Δῶσε μου, πάτερ, ἡδονή!
Σοῦ ζητῶ μόνο δυὸ χείλια ν' ἀκουμπήσουν στὰ δικά μου.
Λίγο ἀπ' τ' ἄρωμα πλοκάμου
ν' ἀναπνεύσω μιὰ φορὰ· κι' ἕνα χεράκι νὰ χαϊδέψει
τὴν ματιὰ ποὔχει παλέψει
γιὰ νὰ βρεῖ παρηγοριὰ.
Θέ μου, τί ἀνηφοριά!...

Κάποτε, λέμε, ζήσαμε.
Τί θέλαμε κι' ἐλπίσαμε;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.