27 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 6:53. 
 

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

 

34ον.

Σημωνίδης ὁ Ἀμοργῖνος*: Μάταια τὰ ἀνθρώπινα πράγματα.

Ὦ παῖ, τέλος μὲν Ζεὺς ἔχει βαρύκτυπος**
πάντων ὅσ᾽ ἔστι, καὶ τίθησ᾽ ὅκῃ θέλει·
νοῦς δ' οὐκ ἐπ' ἀνθρώποισιν· ἀλλ᾽ ἐπήμεροι
ἃ δὴ βοτὰ ζώουσιν, οὐδὲν εἰδότες,
ὅκως ἕκαστον ἐκτελευτήσει θεός.

ἐλπὶς δὲ πάντας κἀπιπειθείη τρέφει
ἄπρηκτον ὁρμαίνοντας· οἵ μὲν ἡμέρην
μένουσιν ἐλθεῖν, οἵ δ᾽ ἐτέων περιτροπάς·***
νέωτα δ' οὐδεὶς ὅστις οὐ δοκεῖ βροτῶν
πλούτῳ τε κἀγαθοῖσιν ἵξεσθαι φλύων.

φθάνει δὲ τὸν μὲν γῆρας ἄζηλον λαβόν,
πρὶν τέρμ᾽ ἵκηται· τοὺς δὲ δύστηνοι νόσοι
φθείρουσι θνητῶν· τοὺς δ' Ἄρει δεδμημένους
πέμπει μελαίνης Ἀίδης ὑπὸ χθονός·
οἵ δ' ἐν θαλάσσῃ λαίλαπι κλονεύμενοι
καὶ κύμασιν πολλοῖσι πορφυρέης ἁλὸς
θνῄσκουσιν, εὖτ' ἂν ἡδὺ νώσωνται ζόειν·
οἵ δ᾽ ἀγχόνην ἅψαντο δυστήνῳ μόρῳ
καὐτάγρετοι λείπουσιν ἡλίου φάος.

Οὕτω κακῶν ἄπ᾽ οὐδέν· ἀλλὰ μυρίαι
βροτοῖσι κῆρες κἀνεπίφραστοι δύαι
καὶ πήματ' ἐστίν· εἰ δ' ἐμοὶ πιθοίατο,
οὐκ ἂν κακῶν ἐρῷμεν, οὐδ᾽ ἐπ᾽ ἄλγεσιν
κακοῖσ' ἔχοντες θυμὸν αἰκιζοίμεθα.
====
Παιδί μου, ὁ βαρύγδουπος Δίας ὅλων τῶν ὑπαρχόντων τὴν ἔκβαση
στὰ χέρια του κρατᾶ καὶ τὰ πᾶντα κανονίζει ὅπως θέλει·
τὸ τί ἔχει στὸν νοῦν του, ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους· ἐφήμεροι,
ζοῦμε σὰν τὰ ζῶα, δίχως τὸ τέλος μας νὰ ξέρουμε,
πῶς τὸν καθένα μας θ' ἀποτελειώσει ὁ θεός.

Ἐλπίδα καὶ πίστη ὅλους μᾶς θρέφουν,
τ' ἀνέφικτο ὀνειρευόμενοι· ἆλλοι
προσμένουν νὰ ξημερώσει ἡ ἄλλη μέρα,
ἆλλοι νὰ περάσουν κάποια χρόνια·
τὸ νέον ἔτος κανεὶς θνητὸς δὲν νομίζει πὼς θά 'ρθει
χωρὶς νἆναι γεμάτο πλούτη κι' ἀγαθά.

Κι' ἔρχονται τὰ θλιβερὰ γεράματα πρὶν κάποιος βρεῖ
πραγμάτωση ὀνείρων· ἄλλους φριχτὲς ἀρρώστειες
κατατρώγουν· ἄλλους ὁ Ἄρης χάμω τοὺς ρίχνει
καὶ στὴ μαύρη γῆς τοὺς στέλνει·
κι' ἄλλους, φουρτουνιασμένη θάλασσα, παρασυρμένους
πέρα-δῶθε ἀπ' τὰ τόσα κύματα, τοὺς πεθαίνει
προτοῦ καλὰ-καλὰ νὰ νιώσουν τὴ γλύκα τῆς ζωῆς·
κι' ἐλεεινὸ θάνατο, βάζοντας ἆλλοι θηλειὰ οἱ ἴδιοι,
μὲ τὴν θέλησή τους, ζητοῦν ἀφήνοντας τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Κι' ἔτσι, κακὸ κανένα δὲν λείπει· μὰ μύριες μοῖρες
καὶ παθήματα ἀπροσδόκητα τοὺς θνητοὺς
προσμένουν· ἀλλά, πιστέψτε με,
στὴν θλίψη ἄν δὲν στρέφαμε συνεχῶς, γιὰ δυστυχίες
καὶ πόνους, τὸν νοῦ, δὲν θὰ βασανίζαμε τόσο τὴν καρδιά μας.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
Σημειώσεις:
(*) Ὁ Σημωνίδης γεννήθηκε στὴν Σάμο κι' ἀπὸ κεῖ ἦρθε στὴν Ἀμοργὸ ὡς ἀρχηγὸς ἀποίκων. Ἀπὸ αὐτὸ ὀνομάστηκε Ἀμοργῖνος (Ἀμοργιανός), γιὰ νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν Σιμωνίδη τὸν Κεῖο (ἀπὸ τὴν Κέα, σημ. Τζιά).
(**) Στ. 1. βαρύκτυπος· ὁ Ὅμηρος λέει "ἐρίγδουπος"· κ ο σ μ η τ ι κ ὸ ἐπίθετο τοῦ Δία ποὺ ξαποστέλνει τὴ βροντὴ καὶ τὸν κεραυνό.
(***) Στ. 8. ἐτέων περιτροπάς· πβ. τὸ: "περιπλανωμένων ἐνιαυτῶν" στὴν Ὀδύσσεια α, 6.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
~ Στὴν φωτογραφία. Πυθαγόρα ἀπὸ τὸ Ρήγιο: "Ποιητὴς βαδίζων" μὲ λύρα, ρωμαϊκὸ μαρμάρινο ἀντίγραφο τοῦ Β΄ αἰ. μ.Χ., κατὰ τὸ ἑλληνικὸ μπρούτζινο πρωτότυπο τοῦ Ε΄π.Χ. αἰ. Θεωρεῖται ὅτι ἀναπαριστᾶ τὸν Σημωνίδη τὸν Ἀμοργιανό. Μουσεῖον Λούβρου, Παρίσι.
(Ὁ μεταφραστής).