17 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 18:10.

.  .

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

21ον.

Πίνδαρος, Διθύραμβος γιὰ τὸν Διόνυσο.

Ἴδετ’(*) ἐν χορόν, Ὀλύμπιοι,
ἐπί τε κλυτὰν πέμπετε χάριν, θεοί,
πολύβατον οἵ τ’ ἄστεος ὀμφαλὸν(**) θυόεντα
ἐν ταῖς ἱεραῖς Ἀθάναις
οἰχνεῖτε πανδαίδαλόν(***) τ’ εὐκλέ’ ἀγοράν·
ἰοδέτων λάχετε στεφάνων τὰν τ’ ἐαρίδρεπτον
λοιβὰν· Διόθεν τέ με σὺν ἀγλαΐᾳ
ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾶν
δεύτερον ἐπὶ τὸν κισσοδέταν θεόν,
Βρόμιον ὅν τ' Ἐριβόαν τε βροτοὶ καλέομεν,
γόνον ὑπάτων μὲν πατέρων μελπόμεν(οι)(****)
γυναικῶν τε Καδμεϊᾶν (Σεμέλην)(****)(*****).
Ἐναργέα τελέων σάματ' οὐ λανθάνει,
φοινικοεάνων ὁπότ’ οἰχθέντος Ὡρᾶν(******) θαλάμου
εὔοδμον ἐπάγῃσιν ἔαρ· φυτὰ νεκτάρεα
τότε βάλλεται, τότ’ ἐπ’ ἀμβρόταν χθόν’ ἐραταὶ
ἴων φόβαι, ῥόδα τε κόμαισι μείγνυται,
ἀχεῖτ’, ὀμφαὶ μελέων σὺν αὐλοῖς,
ἀχεῖτε Σεμέλαν ἑλικάμπυκα, χοροί.
~~~~
Kοιτᾶξτ' Ὀλύμπιοι τὸν χορό,
καὶ τὴν ἔνδοξή σας χάρη στεῖλτε, θεοί,
στὸ πολυδιαβατὸ τῆς πόλης κέντρο, τ' ἀπὸ θυμιατὰ εὐωδιασμένο,
στὴν ταχτική σας ἱερὴ Ἀθήνα
μὲ τὰ ἐξαίρετα στὴν ἀγορά καλλιτεχνήματα·
μενεξεδόπλεχτα στεφάνια δεχτεῖτε ἑαρομαζεμένα
σὰν προσφορά· ἀπ' τὸν Δία σταλμένοι, κοιτᾶξτε μας,
πορευόμαστε μ' ἑορταστικὴ λαμπρότη,
λέμε τὰ χαρούμενά μου τραγούδια
γιὰ τὸν κισσοστεφάνωτο θεό,
τὸν Φασαρλὴ καὶ Φωνακλά, οἱ θνητοὶ καθὼς τὸν καλοῦμε,
γυιὸν ὑψίστου πατέρα καὶ Καδμείας γυναίκας ὑμνῶντας.
Φανερὰ τὰ σημάδια,
δὲν σφάλλει ὁ μάντης,
ὅταν, ἀπ' τῶν ἐρυθρόπεπλων Ὡρῶν τὰ δώματα, ξανοίγοντας
ἡ ἄνοιξη εὐωδιὲς σκορπάει.
Τότε ξεπετιόνται, στὴν ἀθάνατη γῆ,
ἴανθοι καὶ ρόδα νὰ στολίζουν μαλλιά.
Ὑμνεῖστε, μὲ μελωδικὲς φωνὲς κι' αὐλούς,
ὑμνεῖστε τὴν ἑλικοστεφάνωτη Σεμέλη.
Μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Ἴδετε· λέγει στοὺς θεοὺς ὁ Πίνδαρος, καθὼς περνᾶ στὴν ὀρχήστρα ἐπικεφαλῆς τοῦ χοροῦ.
(**) ὀμφαλός· τοῦ ἄστεως ἦταν ἡ ἀγορὰ (τὸ κέντρο τῆς πόλεως), ὅπου καὶ ὁ βωμὸς τῶν 12 θεῶν ποὺ ἵδρυσε ὁ Πεισίστρατος.
Τὸν ὀνομάζει πολύβατον γιατί ἐκεῖ συγκεντρώνονται τὰ πλήθη τῶν Ἀθηναίων.
(***) πανδαίδαλος· γιατί ἡ ἀγορὰ ἦταν διακοσμημένη μὲ διάφορα ἔργα τέχνης, ἀγάλματα κτλ. Γι' αὐτὸ καὶ εὐκλεής ( ποὺ συγκεντρώνει καὶ προβάλλει τὴ δόξα τῆς πόλεως). κισσοδέταν θεόν· ὁ Διόνυσος παρουσιαζόταν στὴ φαντασία τῶν ἀρχαίων κισσοστεφάνωτος. Ὁ κισσὸς καὶ τὸ ἀμπελόκλημα ἦσαν ἱερὰ φυτὰ τοῦ Διονύσου.
(****) Οἱ συμπληρώσεις τῶν κενῶν ἔγιναν ἀπὸ τὸν μεταφραστή.
Ἡ ἀντιγραφὴ τῶν κειμένων ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο βιβλίο εἶναι ἀπολύτως προσεγμένη, λέξη πρὸς λέξη πιστή.
(*****) γυναικᾶν Καδμεϊᾶν· ( = Θηβαΐδων, ἀπὸ τὴν Θήβα), τῆς Σεμέλης (πληθυντικοὶ μεγαλοπρέπειας).
(*****) Αἱ Ὧραι (ποὺ προσωποποιοῦν τὶς ἐναλλαγὲς τῶν ἐποχῶν (τοῦ ἔτους) ἦταν κατὰ τὴ μυθολογικὴ παράδοση κλεισμένες μέσα στὸν οὐράνιο θάλαμό τους· οἱ πόρτες του ἄνοιγαν στὴν ἀρχὴ τῆς κάθε ἐποχῆς καὶ οἱ Ὧρες ἔβγαιναν συνοδεύοντας τὴν καινούρια ἐποχὴ τοῦ χρόνου καὶ ἐγκαθιστώντας την ἔξω στὴ φύση. Τὴν ἄνοιξη οἱ Ὧρες εἶναι ἐρυθρόπεπλες καὶ συμβολίζουν τὸ κόκκινο χρῶμα τῆς γῆς, καθὼς σκεπάζεται ἀπὸ κοκκινόχρωμα, τὸ πιὸ πολὺ, λουλούδια.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).