21 Δεκεμβρίου 2012, καὶ ὥρα 3:34, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ. 
 

κι' ὅλο μᾶς λὲς πώς: νά! ὅπου νἆναι πεθαίνεις.
Πάντως νὰ γράφεις στίχους ἤ πεζὰ προφθαίνεις.

Εἶχες τοὺς λόγους, βρῆκες αἰτίες κι' ἐπιτέλους αὐτοκτονεῖς·
θὰ τρελλαθοῦν, θὰ κλάψουν ἕνας, δύο, μπορεῖ...κανείς!
Ἄν δὲν τὸ σαλιαρίσουν, ὁ παππὰς στέκει καὶ σὲ διαβάζει
κι' ἡ μούρη σου, στὴν κάσα της, ἐντὸς τοῦ μηδενὸς τυρβάζει.

Μὴν τὸ κλωθογυρνᾶμε, σὲ πᾶνε καὶ σὲ καταβιβάζουν·
πρώτη φορὰ σὲ τιμοῦν, πρώτη τους φορὰ δὲν σὲ χλευάζουν.
Σοῦ ρίχνουν χῶμα κι' ὅπου νἆναι θὰ φτιαχτεῖ βουναλάκι
- σ' αὐτό, θὰ μπήξουνε σταυρό, μὲ τὄνομά σου ταμπελάκι.

Ὅποιος περνᾶ, θὰ λέει βλέποντάς σε κείμενον: - Θεός σ' χωρέστον!
Καὶ ἡ τσουκνίδα, μὲ ὕφος, θ' ἀπαντᾶ: - Φτωχομπινές, μωρέ! - χέσ' τον.
Λένε πὼς ζοῦσες ψάχνοντας λίγην ἀληθινὴν ἀγάπη...
Πές: τί κατάλαβες; Δὲς γύρω σου τ' ἀληθινὸ κιτάπι.

Στὰ τρία χρόνια, θὲς δὲν θές, θὰ σὲ ξεθάψουν· γιὰ νὰ πληρώνουν
ἐνοίκιο τῶν σῶν ὀστῶν, κεῖνοι ποὺ τὴν καρδιά σου σταυρώνουν
- ἄν βέβαια στὸ μεταξὺ δὲν ἔχουν ἔρθει κι' αὐτοὶ νὰ σὲ βροῦν...
Μά, τί θές, βλάκα, καὶ λὲς γιὰ πράματα ποὺ δὲν τοὺς ἀφοροῦν;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.