- 27 Ἰουλίου 2013, καὶ ὥρα 11:35, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.
2ον.
Μίμνερμος: Τὰ γηρατειά.
Αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ρέει ἄσπετος ίδρώς,
πτοιῶμαι δ’ ἐσορῶν ἄνθος ὁμηλικίης
τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλόν, ἐπεὶ πλέον ὤφελεν εἶναι·
ἀλλ΄ ὀλιγοχρόνιον γίνεται ὥσπερ ὄναρ
ἥβη τιμήεσσα· τὸ δ΄ ἀργαλέον καὶ ἄμορφον
γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ΄ ὑπερκρέμαται͵
ἐχθρὸν ὁμῶς καὶ ἄτιμον͵ ὅ τ' ἄγνωστον τιθεῖ ἄνδρα͵
βλάπτει δ΄ ὀφθαλμοὺς καὶ νόον ἀμφιχυθέν.
~~~~
Μεμιᾶς στὸ κορμί μου κυλᾶ ἄφθονος ἱδρώτας,
τρέμοντας ποὺ νιώθω τ' ἆνθος τῆς νιότης
τὸ τερπνό, νὰ κυλᾶ κι' αὐτὸ καὶ νὰ μὴ μένει κι' ἆλλο ἀκόμη·
λίγα χρόνια κρατᾶ σὰν ὄνειρο
ἡ τιμημένη ἥβη· τὸ ἀφόρητο καὶ τὸ ἄσχημο γῆρας
δαμόκλεια, πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι, κρέμεται σπάθη,
μισητὸ καὶ ἀνυπόληπτο, κάνει ἀγνώριστο τὸν ἄνθρωπο,
ν' ἀρρωσταίνουν μάτια καὶ νοῦς σὰν πάνω του πέφτουν.
Μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
- 28 Ἰουλίου 2013, καὶ ὥρα 8:14.
3ον.
Ἀρχίλοχος: Δὲν ὠφελοῦν οἱ θρῆνοι.
κήδεα μὲν στονόεντα, Περίκλεες, οὔτε τις ἀστῶν
μεμφόμενος θαλίῃς τέρψεται οὐδὲ πόλις·
τοίους γὰρ κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
ἔκλυσεν· οἰδαλέους δ' ἀμφ' ὀδύνῃσ' ἔχομεν
πνεύμονας· ἀλλὰ θεοὶ γὰρ ἀνηκέστοισι κακοῖσιν
ὦ φίλ', ἐπὶ κρατερὴν τλημοσύνην ἔθεσαν
φάρμακον· ἄλλοτε δ' ἄλλος ἔχει τάδε· νῦν μὲν ἐς ἡμέας
ἐτράπεθ' ͵ αἱματόεν δ΄ ἕλκος ἀναστένομεν͵
ἐξαῦτις δ' ἑτέρους ἐπαμείψεται· ἀλλὰ τάχιστα
τλῆτε γυναικεῖον πένθος ἀπωσάμενοι.
~~~~
Tὴ συμφορὰ μὲ θρηνώδεις στεναγμοὺς, Περικλὴ, κανεὶς πολίτης
δὲν θὰ μεμφθεῖ γλεντῶντας σὲ φαγοπότια, οὔτε μὲ γιορτὲς στὴν πόλι·
σπουδαίους ἄνδρας τ' ἄγρια κύματα θάψανε γιὰ πάντα
στὴ θάλασσα· τὸ κλάμα πρήζει τὰ πνεμόνια μας· ἀλλὰ οἱ θεοὶ
γιὰ τ' ἀθεράπευτα κακὰ, φίλε, μᾶς δώσανε κραταιὴ
ἀντοχὴ· ἡ συμφορὰ ἀπ' τὸν ἕναν στὸν ἄλλο πάει· τώρα
βέβαια ἔπεσε αἱματηρὴ πληγὴ σ' ἐμᾶς καὶ στενάζουμε,
ὕστερ' ἄλλους θὰ πάρει ἀπὸ κάτω· γρηγορεῖτε ὅμως,
διῶξτε τὸ γυναίκειο πένθος παίρνοντας θᾶρρος.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
*
Τὴν ἐλεγεία αὐτὴ ἔγραψε ὁ Ἀρχίλοχος γιὰ νὰ θρηνήσει τὸν πνιγμὸ συμπολιτῶν του σὲ κάποιο ναυάγιο κι' ἀκόμη γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸ φίλο του Περικλῆ, ποὺ τὸν ἀναφέρει στὴν ἀρχὴ τοῦ ποιήματος, συνιστῶντας σ' αὐτὸν ὑπομονή.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
Ἀρχίλοχος: Δὲν ὠφελοῦν οἱ θρῆνοι.
κήδεα μὲν στονόεντα, Περίκλεες, οὔτε τις ἀστῶν
μεμφόμενος θαλίῃς τέρψεται οὐδὲ πόλις·
τοίους γὰρ κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
ἔκλυσεν· οἰδαλέους δ' ἀμφ' ὀδύνῃσ' ἔχομεν
πνεύμονας· ἀλλὰ θεοὶ γὰρ ἀνηκέστοισι κακοῖσιν
ὦ φίλ', ἐπὶ κρατερὴν τλημοσύνην ἔθεσαν
φάρμακον· ἄλλοτε δ' ἄλλος ἔχει τάδε· νῦν μὲν ἐς ἡμέας
ἐτράπεθ' ͵ αἱματόεν δ΄ ἕλκος ἀναστένομεν͵
ἐξαῦτις δ' ἑτέρους ἐπαμείψεται· ἀλλὰ τάχιστα
τλῆτε γυναικεῖον πένθος ἀπωσάμενοι.
~~~~
Tὴ συμφορὰ μὲ θρηνώδεις στεναγμοὺς, Περικλὴ, κανεὶς πολίτης
δὲν θὰ μεμφθεῖ γλεντῶντας σὲ φαγοπότια, οὔτε μὲ γιορτὲς στὴν πόλι·
σπουδαίους ἄνδρας τ' ἄγρια κύματα θάψανε γιὰ πάντα
στὴ θάλασσα· τὸ κλάμα πρήζει τὰ πνεμόνια μας· ἀλλὰ οἱ θεοὶ
γιὰ τ' ἀθεράπευτα κακὰ, φίλε, μᾶς δώσανε κραταιὴ
ἀντοχὴ· ἡ συμφορὰ ἀπ' τὸν ἕναν στὸν ἄλλο πάει· τώρα
βέβαια ἔπεσε αἱματηρὴ πληγὴ σ' ἐμᾶς καὶ στενάζουμε,
ὕστερ' ἄλλους θὰ πάρει ἀπὸ κάτω· γρηγορεῖτε ὅμως,
διῶξτε τὸ γυναίκειο πένθος παίρνοντας θᾶρρος.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
*
Τὴν ἐλεγεία αὐτὴ ἔγραψε ὁ Ἀρχίλοχος γιὰ νὰ θρηνήσει τὸν πνιγμὸ συμπολιτῶν του σὲ κάποιο ναυάγιο κι' ἀκόμη γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸ φίλο του Περικλῆ, ποὺ τὸν ἀναφέρει στὴν ἀρχὴ τοῦ ποιήματος, συνιστῶντας σ' αὐτὸν ὑπομονή.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου