06 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 08:54, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.
Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

12ον.

Σαπφώ, Ἡ ξενιτεμένη φίλη.
.......................................
.... ἄπυ Σαρδίων
πόλλακι τυῖδε νῶν ἔχοισα
ὠς πεδεζώομεν, βεβάως ἔχεν
σὲ θέᾳ ἰκέλαν Ἀρί-
γνῶτα, σᾷ δὲ μάλιστ' ἔχαιρε μόλπᾳ.
νῦν δὲ Λύδαισιν ἐμπρέπεται γυναί-
κεσσιν, ὤς ποτ' ἀελίω
δύντος ἀ βροδδοδάκτυλος σελάννα
πάντα περρέχοισ' ἄστρα, φάος δ' ἐπί-
σχει θάλασσαν ἔπ' ἀλμύραν
ἴσως καὶ πολυανθέμοις ἀρούραις.
ἀ δ' ἐέρσα κάλα κέχυται, τεθά-
λαισι δὲ βρόδα κἄπαλ' ἄν-
θρυσκα καὶ μελίλωτος ἀνθεμώδης.
πόλλα δὲ ζαφοίταισ' ἀγάνας ἐπι-
μνάσθεισ' Ἄτθιδος, ἰμέρῳ
λέπταν ποι φρένα, κῆρ δ' ἄσᾳ βόρηται.
κῆθι δ' ἔλθην ἄμμ' ὄξυ βοᾷ· τὰ δ' οὐ
νῷν τἄπυστα νὺξ πολύως
γαρύει δι' ἄλος...
~~~~
Μακρυὰ ἀπὸ τὶς Σάρδεις γυρίζει
συχνὰ ἐδῶ τὸν νοῦ της,
σὰν ζούσαμε μαζύ, κι' εἶχε στ' ἀλήθεια ὄψη
σὰν τὴ δική σου ἡ Ἀριγνώτα(*),
ἴδια θεά, κι' ἀγάλλιαζε ἡ ψυχή της
στὸ τραγοῦδι σου· τώρα, μὲς τὶς Λυδὲς ξεχωρίζει,
σὰν τὴ ροδοστέφανη σελήνη, π' ὅταν πέφτει ὁ ἥλιος,
ἀνώτερη ἀπ' ὅλα τ' ἆστρα, ἁπλώνει τὸ φῶς της στὶς ἁρμυρὲς
θάλασσες καὶ στὴν πολυανθισμένη γῆ· κι' ἀργὰ
σταλάζει γύρω γλυκὰ ἡ δρόσος καὶ θάλλουν τὰ τριαντάφυλλα,
τ' ἄνηθα τ' ἁπαλὰ καὶ τὰ κατάσπαρτα τριφύλλια.
Κι' αὐτὴ στριφογυρίζει, γλυκειά μου Ἀτθίδα,
σὰν σὲ θυμᾶται κι' ὁ γλυκὸς πόθος τρώγει
τὴν ψυχή της, τὴν καρδιά της ἡ πλήξη βαραίνει,
καὶ μᾶς κράζει ἐκεῖ νὰ πᾶμε ἀλλὰ ἡ νύχτα,
μὲ τ' ἀναρίθμητα τ' αὐτιά της πάνω ἀπ' τοὺς δρόμους
τοῦ πελάγου μᾶς φωνάζει ὅσα δὲν πρέπει...
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Ἡ μαθήτρια τῆς Σαπφῶς Ἀριγνώτα ποὺ παντρεύτηκε στὶς Σάρδεις αἰσθάνεται λύπη γιὰ τὸ χωρισμὸ ἀπὸ τὶς φίλες της. Τὰ αἰσθήματα αὐτὰ τῆς Ἀριγνώτας παρουσιάζει ἡ Σαπφώ, ποὺ μὲ τὸ ποίημά της αὐτὸ ἀπευθύνεται στὴ μαθήτρια καὶ φίλη της Ἀτθίδα.
Τὸ ποίημα δὲν σώθηκε ὁλόκληρο. Λείπει ἡ α΄ στροφὴ, μέρος τῆς β΄ καὶ τὸ τέλος. Ὡστόσο τὸ ἀπόσπασμα εἶναι πολὺ ἀξιόλογο.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).