22 Μαΐου 2012, καὶ ὥρα 3:01, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.

* Ἕνα παληὸ κείμενό μου ποὺ τὄχα ξεχάσει...

Μήπως νὰ τἄφηνα στὴ λήθη νὰ ἡσυχάσει;
~~~~
φουκαράς. 

 
Δάκρυά μου κυλοῦν σὲ τάφο·
ἀκοῦς λυγμούς;
Πῶς εἶναι δυνατόν! Γράφω
καρδιᾶς τριγμοὺς
κι' οὔτε κἄν σὲ κανέναν μιλῶ·

ἡ σιωπή μου
τραντάζει ξύπνημα δειλὸ
στείρου μίμου.
Μὴ μοῦ πεῖς: - Καλωσόρισες!
Δὲν θὰ μείνω·
ἀπεβίωσες, μέ χώρισες,
πληγὲς φτύνω.

Μὴ θὲς νἄρθω σὲ ραντεβού.
Στὰ γαλλικὰ
θὰ σοῦ πῶ: - Κὲ μὲ βουλε-βού;
θανατικά·
Κι' ἄν τυχὸν συναντηθοῦμε
στοὺς οὐρανούς,

τὸ φιλί μας - τοῦτο ἄς ποῦμε -
παν-ἀφανοῦς
ἐμβέλειας νἆναι ἁγιοσύνη.
Πᾶς μασκαρὰς
ξεψυχών, τί λὲς ν' ἀφήνει,
σὰν φουκαράς;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,