05 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 2:59, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.

    Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

..

11ον.

Σαπφώ, Ὠδὴ στὴν Ἀφροδίτη.

Ποικιλόθρον' ἀθάνατ' Ἀφρόδιτα,
παῖ Δίος, δολόπλοκε, λίσσομαί σε,
μὴ μ' ἄσαισι μηδ' ὀνίαισι δάμνα,
πότνια, θῦμον·
ἀλλὰ τυῖδ' ἔλθ', αἴ ποτα κἀτέρωτα
τᾶς ἔμας αὔδως ἀίοισα πήλυι
ἔκλυες, πάτρος δὲ δόμον λίποισα
χρύσιον ἦλθες
ἄρμ' ὐπασδεύξαισα· κάλοι δὲ σ' ἆγον
ὤκεες στροῦθοι περὶ γᾶς μελαίνας
πύκνα δίννεντες πτέρ' ἀπ' ὠράνω αἴθε-
ρος διὰ μέσσω.
αἶψα δ' ἐξίκοντο· τὺ δ', ὦ μάκαιρα,
μειδιάσαισ' ἀθανάτῳ προσώπῳ
ἤρε', ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι
δηὖτε κάλημι,
κὤττι ἔμῳ μάλιστα θέλω γένεσθαι
μαινόλα θύμῳ· "Τίνα δηὖτε Πείθω
μαῖσ' ἄγην ἐς σὰν φιλότατα; τὶς σ', ὦ
Ψάπφ', ἀδικήει;
καὶ γὰρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει,
αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ', ἀλλὰ δώσει,
αἰ δὲ μὴ φίλει, ταχέως φιλήσει
κωὐκ ἐθέλοισαν".
ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον
ἐκ μεριμνᾶν, ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι
θῦμος ἰμέρρει, τέλεσον· σὺ δ' αὔτα
σύμμαχος ἔσσο.
~~~~
Ὡραιόθρονη ἀθάνατη Ἀφροδίτη,
κόρη τοῦ Διός, δολοπλέχτρα(*), δέομαί Σου,
μὴ μὲ βάσανα καὶ λύπες τσακίζεις,
Δέσποινα, τὴν ψυχή μου·
μὰ ἔλα μου, ἄν, ἀπὸ μακρυὰ κάποτε, μ' ἄκουσες
νὰ Σὲ καλῶ, μὲ τέτοιαν φωνὴ, καὶ ἦρθες,
παρατῶντας τὸ πατρικὸ παλάτι,
τὴν χρυσή σου ἅμαξα ζεύοντας· κι' ὄμορφα σπουργίτια(**) πετῶντας
ταχιὰ στὴ μαύρη γῆ Σὲ φέραν,
φτερουγίζοντας γοργὰ μὲς τὸν πυκνὸν αἰθέρα,
Ἐσένα, τρισευτυχισμένη, μὲ γελαστὸ τ' ἀθάνατό Σου πρόσωπο,
νὰ ρωτᾶς τί τάχα νὰ θέλ' ἡ φρενιασμένη μου ψυχὴ
νὰ γίνει· " - Ποιάν θές πάλι ἡ Πειθὼ (***)
νὰ φέρει στὴν ἀγάπη σου; Ποιά,
Σαπφώ, πάλι, σ' ἀδικάει;
Γιατί κι' ἄν φεύγει, γρήγορα θὰ γυρίσει πίσω,
κι' ἄν δὲν παίρνει τὰ χαρίσματά σου, θὰ σοῦ φέρει αὐτή·
θὰ σ' ἀγαπήσει θέλει δὲν θέλει".
Ὤ, ἔλα μου καὶ τώρα, λύτρωσέ με
ἀπ' τὸ βαρὺ μαράζι, κι' ὅ,τι εἶναι ποὺ ἡ καρδιά μου ποθεῖ,
βοήθα το κι' Ἐσύ.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) δολοπλόκος· γιατί παρακινεῖ σὲ δολοπλοκίες καὶ πλεκτάνες.
(**) στροῦθοι· τὰ σπουργίτια καὶ τὰ περιστέρια ἦταν ἱερὰ πουλιὰ τῆς Ἀφροδίτης.
(***) Πείθω, Πειθώ· θεραπαινίδα τῆς Ἀφροδίτης.
~~~Ἡ ὠδὴ διασώθηκε ὁλόκληρη χάρη στὸν Διονύσιο ἀπὸ τὴν Ἁλικαρνασσό (τεχνοκρίτη καὶ ἱστορικὸ τοῦ 1ου π.Χ. αἰώνα), ποὺ τὴν ἔβαλε μέσα στὸ ἔργο του "Περὶ συνθέσεως ὀνομάτων" σὰν δεῖγμα τέχνης καὶ ὕφους.

(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).