Ἐφέτος τὸ καλοκαῖρι καὶ σήμερα βέβαια 26 Ἰουλίου τοῦ 2018, ἕναν μήνα ἀκριβῶς πρὶν τὰ γενέθλιά μου, 26 Αὐγούστου, ποὺ θὰ εἶμαι 74 χρονῶ, περισώζω δουλειὰ ποὺ ἔκανα πρὶν...πέντε χρόνια, τὸ 2013, καλοκαῖρι πάλι, ὅταν ὅλοι πᾶνε ἐξοχὲς καὶ στὴν θάλασσα, μιὰ δουλειὰ ἰδιαιτέρως δύσκολη, ὄχι μόνον γιατί τὸ περιβᾶλλον δὲν εὐνοεῖ τίποτα ἑλληνικό, μὴν πῶ καὶ ὅτι ἐπιβάλλει ὁ,τιδήποτε μπάσταρδο γλωσσικῶς ἀρκεῖ νὰ θυμίζει ἐντόνως ἀγγλικούρα, καὶ μὴ ἔχοντας ὁ ἴδιος κάνει ἰδιαίτερες σπουδὲς ἑλληνικῆς φιλολογίας, μὲ ὅ,τι ἔμαθα δηλαδὴ στὸ Γυμνάσιο - ὅπου τὰ τελευταῖα μου χρόνια ἤμουν καὶ κάκιστος μαθητὴς καὶ γιατί δὲν μοῦ ἄρεσε τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα καὶ ἐπειδὴ ἐρωτεύτηκα γιὰ πρώτη φορὰ κανονικά (ὄχι παιδιάστικα) καὶ γιατί πολεμήθηκα ἄνανδρα γι' αὐτὸ τόσο ποὺ ἤθελα νὰ πεθάνω, ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία θυμᾶμαι τὴν μάννα μου νὰ μοῦ συμπαραστέκεται ἴδια ἡ κα. Ἄλβινγκ στὸν γυιό της Ὄσβαλντ (<Βρυκόλακες> τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν) μὲ τὴν φωνὴ θἄλεγες τῆς Κατίνας Παξινοῦ (ἠθοποιὸς ὄχι μπούρδα σημερινῆς μεταηθοποιΐας), - καταπιάστηκα χωρὶς καμιὰν βοήθεια μὲ ἀρχαίους συγγραφεῖς, ἐνθυμούμενος ἴσως τὴν προτροπὴ τοῦ λατρευτοῦ μου καθηγητοῦ Γιάννη Σιδέρη ἀλλὰ καὶ τοῦ ἄλλου σπουδαίου φιλολόγου, τοῦ Γεωργίου Παπανδρεοπούλου, ποὺ μὲ ξεχώριζε ἀπ' ὅλους τοὺς συμμαθητές μου (φαίνεται πὼς οἱ φιλοφροσύνες ἀφήνουν ἀνεξίτηλα σημάδια - εὔχομαι σὲ μένα νὰ ἔπιασαν δημιουργικῶς καὶ μόνον), νὰ λοιπόν ποὺ δὲν...ξεκούτιανα (τ' ἄκουσα κι' αὐτό, - δὲν τὸ ἀμολάω ἔτσι τυχαίως, οὔτε περιμένω τὰ λαϊκὰ λάικ σας, ἄν δὲν μπορεῖτε νὰ ἐκτιμήσετε τὸ τί ἔκανα, καλὸ ἤ κακό, νὰ λείπουν τὰ "μοῦ ἀρέσει" σας) καὶ φροντίζω νὰ δώσω κι' ἐγὼ μὲ ὅσους ἐναπομείναμε κάτι ἑλληνικό, σὲ γλώσσα, πιστεύω, ἄψογη ἑλληνικὴ (τὸ κυριώτερο ποὺ μ' ἐνδιαφέρει) καὶ μολονότι δὲν ἔχω τὰ χάλια μου, νὰ πεῖς, ἔ, τὄριξα στὸ γράψιμο, ἀφοῦ ποιός θἄθελε νὰ κάνει παρέα μ' ἕνα σαράβαλο ἀποκρουστικό (δὲν θὰ σᾶς τὴν κάνω αὐτὴν τὴν χάρη, πανερωτεύσιμος θὰ πεθάνω - τελεία καὶ παύλα), ἔ, λοιπὸν ἄς κάνω καὶ μιὰ δήλωση: ἐνῶ ἆλλοι βάζουν κερδοφόρες φωτιὲς στὴν Ἀττική, ἔτσι, γιὰ νὰ ξεκάνουν τὴν Ἑλλάδα, ποὺ πλέον εἶναι Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα (τὸ δεύτερο συνθετικὸ τοὺς στέκεται στὸ στομάχι - ἀκόμα καὶ οἱ καμένοι γράψανε στὰ ἀγγλικά "Εἴμαστε ζωντανοί", τὸ εἴδαμε στὶς Εἰδήσεις καὶ ἔγινα ἔξω φρενῶν μὲ τὴν ξενομανία τους, τὰ ψώνια τοῦ κερατᾶ, ἀκόμη καὶ σὲ τέτοιες ἐγκληματικὲς καὶ τραγικὲς στιγμές), ἐγὼ κραυγάζω ἑλληνικά:
 - Σῶστε τὸ ἑλληνικὸ κᾶλλος!
 Ἡ Φλέρυ Νταντωνάκη, γιὰ ἄλλους ἴσως λόγους, ψέλλισε πεθαίνοντας: 
- Πούστηδες.
 Μακάρι νὰ τὸ θυμηθῶ καὶ νὰ τὸ ἐπαναλάβω κι' ἐγώ, κι' ἄς μὴν εἶμαι διάσημος νὰ διαδοθεῖ.