Re: Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον

28 Ἰουλίου 2012, καὶ ὥρα 9:23.

Ἕνα μέρος ἀπὸ γράμμα μου
σὲ ποιήτρια καὶ φίλη,
σήμερα, πρὶν λίγο:
~~
(...) Ἄν θέλω νὰ ζήσω εἶναι γιὰ τὸν γυιό μου, εἶναι ἀθῶος, ὅπως ἐγώ.
Καὶ γιὰ νὰ γράφω.
Πόσο ἐπιπόλαιοι μοῦ φαίνονται ὅσοι γράφουν. Κούφιοι. Δὲν βρίσκω πουθενὰ καμιὰν οὐσία στὰ γραφτά τους. Ἐξιδανικεύουν τὸ τίποτα.
Νομίζουν πὼς ἐξιδανικεύουν. Δὲν ἔχουν καταλάβει ποιό εἶναι τὸ τίποτα. Βάζουν, λένε, ψυχή! Στὸ γράψιμο βάζουμε τέχνη, τίποτ' ἆλλο.
Ἡ ψυχὴ μᾶς ὠθεῖ πρὸς τὴν τέχνη ἀλλὰ ἡ ἴδια δὲν χωράει πουθενά. Ὅταν διαβάζεις ἕνα καλὸ κείμενο καταλαβαίνεις πὼς ἦταν πουτανιὰ τῆς ψυχῆς νὰ σὲ ἐκθέσει μ' αὐτὰ ποὺ λές. Ἡ ἴδια βρίσκεται ἀλλοῦ καὶ τσιγγλάει ἆλλα. Δὲν τὴν προλαβαίνεις. Εἶναι ἀνικανοποίητη.
Ἡ ψυχὴ εἶναι πουτάνα γιὰ λογαριασμό της. Ἐμεῖς πεθαίνουμε κι' αὐτὴ πετάει, χορεύει... Οὔτε ξέρω ποῦ τὸ πάει. Σιγὰ μὴ μᾶς πεῖ κιόλας.
Μᾶς ἀφήνει κουφάρια καὶ φεύγει. Ἀχάριστη, οὔτε τὄνομά μας δὲν διατηρεῖ. Χάνεται στὸ χάος. Ἀνώνυμη.