09 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 08:15, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΙΣΟΦΙΣΤΗ. 
 

.. 

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ΛυρικοὶΠοιητές.

15ον.

Ἀνακρέων, Γεροντικοὶ ἀναστεναγμοί.

Πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ' οὐκέθ' ἥβη πάρα, γηραλέοι δ' ὀδόντες.
γλυκεροῦ δ' οὐκέτι πολλὸς βιότου χρόνος λέλειπται·
διὰ ταῦτ' ἀνασταλύζω θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·
Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς μυχός, ἀργαλέη δ' ἐς αὐτὸν
κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον καταβάντι μὴ ἀναβῆναι.
~~~~
Ψαροὶ γίναν οἱ κρόταφοί μου κι' εἶν' ἆσπρα τὰ μαλλιά μου,
τὰ εὔμορφα τὰ νειᾶτα πέρασαν, μὲ γηραλέα εἶμαι δόντια.
Δὲν μοῦ μένει πιὰ χρόνος πολὺς στὸν γλυκὸ τὸν κόσμο·
κι' ἀναστενάζω μὲ τὸν τρόμο τοῦ Ταρτάρου·(*)
τοῦ Ἅδη ὁ μυχὸς εἶναι δεινός, πικρὴ κι' ἡ κάθοδός του·
τὸ προφανὲς κατέβασμα ἀνέβασμα δὲν ἔχει.
μετ.: Ίάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Τάρταρος· αὐτὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία πίστη ἦταν σκοτεινὸς καὶ φοβερὸς τόπος κάτω ἀπὸ τὸν Ἄδη, σὲ βάθος τόσο, ὅσο ἡ ἀπόσταση τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τὴ γῆ.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).