20 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 13:02.

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

23ον.

Σαπφώ, Σὲ γυναίκα ἄμουση(*).

Κατθάνοισα δὲ κείσεαι οὐδέ ποτα μναμοσύνα σέθεν
ἔσσετ' οὐδ' ἔρος εἰς ὕστερον· οὐ γὰρ πεδέχεις βρόδων
τῶν ἐκ Πιερίας(**)· ἀλλ' ἀφάνης κἠν Ἀίδα δόμοις
φοιτάσεις πεδ' ἀμαύρων νεκύων ἐκπεποταμένα.
~~~~
Νεκρὴ σὰν θὰ κείτεσαι, ποτὲ μ' ἀγάπη κανεὶς
ἐσένα δὲν θὰ λέει πιὰ τὄνομά σου· ἀφοῦ ποτὲ τὴ ζήση σου
δὲν στόλισαν ρόδα πιερικά· ἀφανὴς κι' ὠχρὴ σκιὰ μὲς τὸ σκοτάδι,
στὸν Ἅδη, μὲ ἄδοξους νεκροὺς τὸν καιρό σου θὰ περνᾶς.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Ἀπαίδευτη γυναίκα, ἀμαθής.
(Ὁ μεταφραστής).
(**) Τὰ ρόδα τῆς Πιερίας· ἐννοεῖ τὴ μουσικὴ καὶ τὴν ποίηση (ἀ ν τ ο ν ο μ α σ ί α)· τὰ ρόδα θεωροῦνταν ἀγαπητὰ στὶς Μοῦσες λουλούδια καὶ οἱ Μοῦσες λατρεύονταν στὴν Πιερία.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
~~

  * Τὸ κρεβάτι τῆς Σαπφοῦς, Σὰρλ Γκλαὶρ, 1867.

 Τὸ ἀφιερώνω στὴν συμπαθέστατη Ἀλεξάνδρα Λαδικοῦ.