.

Re: Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον.
27 Αὐγούστου 2012, καὶ ὥρα 6:30.

* Κλινοτρικυμίες,
ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.


* Νὰ ἔχεις δίκηο καὶ νὰ πρέπει ν' ἀπολογεῖσαι!...

Πῶς τὰ καταφέρνουν;
Οἱ μυαλωμένοι. Χριστιανοὶ καὶ ἆλλοι, αὐτοὶ πού, λέει, πρῶτα σκέφτονται. Πῶς τὰ καταφέρνουν καὶ εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτα ἀνήθικοι σὰν κάθε ἄνθρωπο; Καὶ ἀφήνουν πίσω τους ὑπόληψη ἠθικοῦ καὶ ἄψωγου, μὴν πῶ καὶ ὑποδείγματος ἀνθρώπου;
Σκέψη λένε τὴν ἀποστήθιση κανόνων ἠθικῆς καὶ εὐπρεπείας καὶ προπαντὸς ὑποταγῆς. Μάλιστα, μὲ ὀνειρώξεις κατὰ βούλησιν, νιώθουν πὼς εἶναι ἐλεύθεροι ἐν ὀνόματι κάποιας ἀνωτέρας ἐλευθερίας ποὺ...σέβεται (ἐμένα μοῦ λές!) τὸν ἆλλο! Ἄσε πού, ὅταν σοῦ λένε "σὲ σέβομαι" καὶ "σὲ ἐκτιμῶ", νὰ ξέρεις πὼς κάτι διαφορετικὸ ἔχουν στὸν νοῦ τους, πλὴν, άπολύτως, τούτων τῶν δύο ἀναφερθέντων.
Οἰ ἄνθρωποι δὲν σκέφτονται.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τέλος πάντων κάποιοι κανονάρχες, ἔχουν σκεφτεῖ γι' αὐτοὺς στὴν θέση αὐτῶν ὑπὲρ αὐτῶν.

Τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων δὲν ξεφεύγουν ποτὲ ἀπὸ τὴν σάρκα τους ἀλλὰ καὶ ποτὲ δὲν ξέρουν σὲ ποιὸ σημεῖο της ἐπικάθονται βαριεστημένα κι' ἀνίκανα γιὰ ὅ,τι δήποτε.
Ὅταν ἀνάβουν φωτιὲς σὲ ἆλλα κουμάντα, κάθε ποὺ τοποθετοῦν, ἐδῶ κι' ἐκεῖ, ἕναν ἐμπρησμὸ καὶ τὸν πυροδοτοῦν, δὲν πιστεύω, εἰ τις ἔχων σώας τὰ φρένας, νὰ τὸ θεωρεῖ αὐτὸ σκέψη! Ἀπὸ πότε ἡ βιαιότητα περιέχει ἴχνος σκέψης;
Ὅλοι αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ πᾶντα καὶ γιὰ σένα: πῶς πᾶς, ἀπὸ δουλειὰ, ἀπὸ ὑγεία - καμιὰ φορὰ κι' ἀπὸ σὲξ ἀλλὰ ἤ δὲν τολμοῦν νὰ ρωτήσουν, ἀφοῦ δὲν ἐξοικειωθήκατε οὐδέποτε ἐπ' αὐτοῦ ἤ διότι δὲν τοὺς ἐνδιαφέρετε (οὔτε) σεξουαλικῶς ἤ τέλος γιατὶ ἔχουν βγάλει γιὰ σᾶς τὰ δικά τους συμπεράσματα, μιὰ κι' ἔξω:
Εἶστε κρύος,
εἶστε ἄχαρος,
εἶστε ἴσως καὶ ἀνώμαλος (ἄς ἔχετε χάρη ὅμως ποὺ ἐμᾶς δὲν μᾶς νοιάζει τί κάνετε ἐσεῖς στὸ κρεβάτι σας..., - καταδικασμένο τὄχουμε ἔτσι κι' ἀλλοιῶς).
Λόγια στερημένων πάσης ἠδονῆς.

Μὴν ξεχνᾶμε πὼς γύρω ἀπὸ τὰ ἐρωτικὰ ἔχει μπλεχτεῖ καὶ ὁλόκληρο θρυλικὸ κουβάρι. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἡ Φύση νὰ ἔχει συγγενέψει στὸ σὲξ ἕνα πλῆθος ἀγαθὰ πρώτης ἀξίας (ὑγεία, ἀγαλλίαση, ἀνάταση, φιλία, δημιουργία...) μὲ ἆλλα ποὺ δὲν εἶναι καθόλου ἀγαθὰ (ἀσθένειες, ζήλεια, ἀνισότητα...).
Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Ἠθικὴ πού, θέλοντας νὰ βάλει φρένο στὰ κακὰ τοῦ πράγματος (στὴν πραγματικότητα φοβᾶται, τρέμει τὰ ἀγαθὰ πρωτίστης ἀξίας, ὅπως τὴν ἐλευθερία συνειδήσεων καὶ σκέψεων), βάζει περιορισμοὺς γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἐξουσίας (χιλιοειπωμένα πράγματα ἀλλὰ τίποτα δὲν ἀλλάζει).
........................................................................................ θὰ ἐπανέλθω ἀργότερα.
Ὄχι, δὲν πῆγα γιὰ καφέ, καταργήθηκε κι' αὐτός! Νερὸ πίνω καὶ μὲ στρίβει τὸ στομάχι μου.
Κοιμήθηκα πάλι.
Λοιπόν, ὄχι μόνον ἐνδιαφέρονται (εἴπαμε...), ὄχι μόνον ρωτοῦν (τί νὰ τοὺς πεῖς; ἔχουν δικές τους ἀπαντήσεις!), ἀλλὰ καὶ δὲν σὲ πιστεύουν φορτώνοντάς σε συμβουλὲς!
Βαρέθηκα, κουράστηκα, ἀπὸ χρόνια.
Ἔκανα πίσω ἀρκετὲς φορές, πὼς δὲν καταλαβαίνω, πὼς ἆντε ἄνθρωποι εἴμαστε, ὅλοι σφάλλουμε, μὴν εἶμαι τόσο αὐστηρὸς κι' ἀπόλυτος.
("Ἁπόλυτος" λένε αὐτοὶ, οἱ ἀποκλειστικῶς ἐθελοντὲς ἀπόλυτοι - μόλις τοὺς στριμώξεις ἀλλάζουν πᾶντα ἄποψη ἀλλά, σὰν χαλαρώσεις τὸ σφίξιμο, θὰ σοῦ ποῦν: - Οἱ ἠθικοὶ... κώδικες
καὶ τὰ τοιαῦτα!
Πιὸ αὐστηροὶ κι' ἀπόλυτοι ἀπὸ τοὺς μετριόφρονες δὲν ὑπάρχουν. Ἐννοεῖται τὸ λέω αὐτὸ συγχρόνως καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς κάποιου (ὅποιου νἆναι) δόγματος θρησκευτικοῦ. Πιὸ κακορίζικα ὄντα δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν στὸν Θεὸ σὰν πιστοὶ ὀπαδοί Του! Μὲ ἀσύστολα βιασμένη καὶ τὴν βούληση τοῦ Θεοῦ - ποιός τὴν ξέρει; Σὲ ποιόν τὴν εἶπε;

Μεταξὺ δύο ἀνθρώπων: σὲξ καλὸ μπορεῖ καμιὰ φορὰ νὰ ὑπάρξει (ἀσχέτως ἄν ἐκεῖνοι νομίζουν πὼς γίνεται καὶ νὰ ἐπαναληφθεῖ καὶ τὸ ἐπιδιώκουν μὲ χίλια τεχνάσματα ποὺ νοθεύουν κι' ἀπομακρύνουν κάθε ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα), ἀλλὰ συνεννόηση σὲ ὁ,τιδήποτε, δὲν τὸ βλέπω νὰ ὑπάρχει. Ὑποχώρηση τοῦ ἑνὸς χωρὶς συνέπειες, ναί. Πάλι καλὰ ποὺ δὲν εἶπα ἀξαναγκασμός, νὰ μὲ πεῖτε "ἀπόλυτο", ἄν καὶ θὰ τὸ ἄντεχα κι' αὐτό, - τόσα ἆλλα μ' ἔχουν καταπλακώσει!...
Οἱ μετριόφρονες ἔχουν δίκηο προκαταβολικὰ γι' αὐτὸ καὶ δὲν τὸ δοκιμάζουν! Δὲν τὸ θέτουν εἰς δοκιμασίαν.
Ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ Κυρίου γνωρίζουν μὲ κλειστὰ τὰ μάτια ποῦ βαδίζουν: στὴν Λεωφόρο τῆς Τύφλας μας.
Τὸν προορισμό μας ἀκόμα τὸν ἀναζητοῦμε. Καὶ προέχει ὁ ἀτομικὸς προορισμὸς, παραδόξως σύμφυτος καὶ μὲ τῶν ἄλλων, ὁ, ἄς τὸν ποῦμε, ὁμαδικός.

Ἔπρεπε χθὲς νὰ έξηγῶ ἀπὸ τηλεφώνου τὰ ἀνεξήγητα!
Ὁ κόσμος θέλει μιὰν ἑρμηνεία βολική, κυρίως καθωσπρεπική, εὔκολη νὰ πηγαίνει, ταιριάζει μὲ τὸ μέρος τοῦ ἀδικημένου!
Μακάρι νὰ ἦταν ἔτσι.
Ἀδικημένος εἶμαι ἐγὼ - ἤ ἐσὺ, καλοπροαίρετε ἀναγνώστη, ποὺ ξέρεις νὰ διαβάζεις γιατί ποτὲ δὲν κορόιδεψες τὸν ἑαυτό σου, ποὺ καταλαβαίνεις τὸν διπλανό σου έπειδὴ κι' ἐσὺ ἀδικήθηκες μέσα στὴν γνησιότητά σου...
Ὅταν τὸ θέμα εἶναι πολὺ λεπτὸ δὲν καταφεύγω οὔτε σὲ μεγάλους συγγραφεῖς, ἄς ποῦμε στὸν Στέφαν Τσβάιχ, ποὺ ἔχει ἀφήσει ἀσύγκριτες ψυχογραφήσεις ἤ τὸν Αἰμίλιο Ζολὰ ποὺ ποιός θ' ἀμφισβητοῦσε τὸν ρεαλισμό του!...
Προτιμῶ ἕνα θέμα ἀσήμαντο ποὺ νὰ μὴν ἐνδιαφέρει τὸ παγκόσμιο κοινὸ ἀλλὰ μονάχα μιὰ-δυὸ πονεμένες ὑπάρξεις. Ἄδικα πονεμένες. Ποὺ θέλουν νὰ μιλήσουν κάπου καὶ τοὺς βγαίνει ξυνό. Ἕνα θέμα ποὺ νὰ τὸ ξέρω καλὰ, νὰ μπορῶ νὰ τὸ ἐλέγξω, νὰ τὸ διερευνήσω - δὲν λέω νὰ τὸ ἀνακόψω γιατί πολλὰ συμβάλλουν στὴν πορεία ὁποιουδήποτε πράγματος. Ἄν θὲς νὰ τὸ σταματήσεις, τὸ σφάζεις καὶ τελειώνεις μὲ δαῦτο. Ἀλλὰ ἤδη ἔχεις φορτωθεῖ τὰ χειρότερα.
Τὸ θέμα εἶναι νὰ περιποιηθεῖς τὸ ἐπερχόμενο ἤ τὸ ἐπιθυμητό, νὰ τοῦ στρώσεις προϋποθέσεις καλὲς καὶ γόνιμες.

Βέβαια ὑπάρχουν ἀσήμαντα καὶ ἀσήμαντα. Εἷναι ἀσήμαντο νὰ σὲ ποῦν γέρο, εἶναι ἀσήμαντο καὶ τὸ νὰ σοῦ σπάσουν τὰ μοῦτρα, κάπου ὅπου βρέθηκες, μόνο καὶ μόνο γιατὶ δὲν εἶσαι διάσημο πρόσωπο. Ἐνῶ εἶναι σημαντικὸ νὰ βλέπεις τὴν τρίχα ποὺ δὲν ξύρισε στὴν μασχάλη της μιὰ στὰρ (τραβηγμένο αὐτὸ, τὸ ξέρω, ἀλλὰ δὲν ἔχω έπίδοση στὰ τῆς λάιτ ζωῆς, - τί νὰ κάνω;) Καλά, τὸ ἀλλάζω. Πολὺ σημαντικό: στὴν πισίνα παρὰ λίγο νὰ φανεῖ τὸ δεξὶ τοῦ στὰρ κι' ὅλες οἱ ξανθὲς ἀλάφιασαν!
.......................... Οὔφ, πάλι διακόπτω! Ἆντε, νἄχει καὶ σασπὲνς τὸ πρᾶγμα!... Θὰ ἐπανέλθω.
Μοῦ φαίνεται λίγο ἀστεῖο ἀλλὰ νά! πάλι ἐδῶ εἶμαι......... ἵσως αὐτὸ νὰ εἶναι καὶ τὸ πιὸ γουστόζικο σήμερα...
Ὤχ! μὲ φωνάζουν δίπλα, γιὰ συντροφιὰ. Πάω!... Προβλέπω καὶ κουτσομπολιὸ γιὰ τὰ ἀλλοδαπὰ τοῦ πρώτου ὀρόφου: διακίνηση ναρκωτικῶν καὶ κλοπιμαῖα. Ἐδῶ ἀνοἰγει ἆλλο ζήτημα: Ἕλληνες ποὺ ναὶ μὲν δὲν θέλουν λαθρομετανᾶστες ἀλλὰ ποὺ βολεύονται δὲ μιὰ χαρὰ μ' αὐτούς, ποικιλοτρόπως...
....... Πῆγα καὶ στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο μου!
Ἔστειλα μιὰ κυρία, Βελγίδα, στὸ Νέο Μουσεῖο τῆς Ἁκροπόλεως ἀφοῦ τῆς εἶπα: - Ἔ, καλὰ, δὲν χάνετε καὶ τίποτα ἄν δὲν πᾶτε στὴν Μητρόπολη (ἐκεῖ εἶπε πὼς πήγαινε).... - τί τέρας ποὺ εἶμαι!
Στὸ ἀναμεταξὺ τί ἤθελα κι' ἐγὼ κι' ἀρρώστησα ἀφοῦ δὲν ἄλλαξα πάλι ἀριθμὸ τηλεφώνου; Ἐνδιαφέρθηκαν! Ἄσε, μωρέ, μοῦ πρήξανε τὰ σωθικά.
Σὲ ρωτοῦν πῶς τὰ πᾶς καὶ δὲν σὲ πιστεύουν ὅταν ἀπαντήσεις. Ἔχουν ἄλλη ἄποψη γιὰ τὴν περίπτωσή μου καὶ τὰ συμπτώματά της... Σὲ σπρώχνουν ἀπαιτητικὰ νὰ...ὁρκιστεῖς πὼς ἔτσι εἶναι ὅπως λὲς! Ξάφνου νιώθεις ἔνοχος καὶ ποὺ ἀρρώστησες καὶ ποὺ ἀπαντᾶς! Ἄ, ξάφνου, ὅλως περισπούδαστα τυχαίως, θυμοῦνται μιὰ παρόμοια δική τους τέτοια περίπτωση, ποὺ ἦταν τρὶς χειρότερη!
- Δὲν ξέρεις ἐσὺ τί πέρασα ἐγώ!... Ἄχ!...
Τώρα, ἀναγκαστικὰ ἀκοῦς καὶ γιὰ τοῦ κώλου τὰ ἐννιάμερα. Σκέψου νὰ γινόταν ἀξιολόγηση ΑΣΕΠ γιὰ τὸ ποιὸς ἀρρώστησε πιὸ βαρειά! Καὶ νὰ μὴν ἔχεις καὶ μέσον. Νὰ πληρώνεις καὶ φόρο ἀσθενείας ὡς τεκμήριο: θεραπεύτηκες; ποῦ τὰ βρῆκες τὰ λεφτά;
- Ὄχι, βρὲ τροϊκανοὶ τοῦ κερατᾶ, δὲν θεραπεύτηκα, μὴ μὲ σέρνετε στὶς ἐφορίες ἀφορολόγητον ἄνθρωπο!
Καὶ ὅμως, πλήρωσα φόρο. Καὶ προκαταβολὴ φόρου γιὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος.
Ἑλλὰς Ἑλλήνων Προδοτῶν. Συγγνώμη: Πληρωτῶν, ἤθελα νὰ πῶ.

Χτὲς ποὺ βγῆκα τὸ βραδάκι νὰ φάω μόνος ταΐζοντας καὶ λίγα περιστεράκια ποὺ μὲ γυρόφερναν πέρασα θαυμάσια! Ἀδύνατον νὰ πιῶ τὸ κρασί μου ἀλλὰ τὴν τήλωσα μιὰ χαρά! Νωρὶς-νωρὶς γύρισα σπίτι κι' ἔπεσα νὰ κοιμηθῶ.
Ἄρρωστος-ξε-ἄρρωστος εἶμαι μιὰ χαρὰ μόνος μου. Νὰ εἶσαι μόνος, νὰ ξέρεις πὼς ἔχεις δίκηο - κι' ἀπέναντί σου νὰ εἶναι οἱ ἆλλοι. Ἔ, ἄς εἶναι!
(Ἄς ἐπαναλάβουμε τὸ βέκιο ριτορνέλο μας: δὲν χρωστῶ σὲ ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους νιέντε!...)
Ποτὲ ἄλλωστε οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι μαζύ - οὔτε στὶς μεγάλες κοινὲς δυστυχίες. Ἀλλοιῶς ὀνειρεύεται ὁ καθένας τὴν λύτρωση. Κι' οὔτε κἄν νοιάζεται, ἄν ὄχι γιὰ τὸν διπλανό, ἀλλὰ καὶ
γιὰ τὸ πῶς θὰ ἤθελε κι’ αὐτὸς νὰ λυτρωθεῖ.

Γιὰ ὅλα καὶ σὲ ὅλους λένε οἱ ἄνθρωποι ψέματα. Ἀλλὰ ξέρουν τὴν ἀλήθεια, μισοσκεπασμένη, στὴν ἄκρη. Συχνὰ τὴν ἀφήνουν καὶ ξεθωριάζει, γίνεται ἀγνώριστη ἀκόμα κι' ἀπὸ τοὺς ἴδιους ἀλλ' αὐτὸ δὲν τοὺς πειράζει. Ὁ πολιτισμός τους δίνει σημασία σ' αὐτὸ ποὺ φαίνεται καὶ ὄχι σ' αὐτὸ ποὺ εἶναι, ποὺ ἦταν, πού, πές, δὲν ὑπῆρξε ποτέ!
Βράζουν στὶς ἀδυναμίες, στὶς ἀτυχίες καὶ ἀποτυχίες ἀλλὰ κρύβοντάς τα ὅλ' αὐτά, ὅσο μποροῦν ἐπιδέξια, ὅσο μποροῦν συμφωνημένα μὲ ἄλλους, ὅσο μποροῦν καὶ πληρωμένα (τὸ χρῆμα καὶ τί δὲν σκεπάζει σὰν νὰ ἐξαφανίζει!...) Ἔρχεται κι' ἡ θρησκεία ποὺ διδάσκει τὴν μετάνοια καὶ τὴν Σωτηρία.
Οἱ ἄνθρωποι νομίζουν πὼς ὅλοι τοὺς μοιάζουν, ὅλοι μὲ ὅλους. Αὐτὸ εἶναι τὸ λάθος τους, παραβλέπουν τὶς διαβαθμίσεις. Καὶ τὴν σατανικὴ περίπτωση τοῦ νὰ μὴν τούς μοιάζει κάποιος καθόλου. - Ἀδύνατον!σοῦ λένε. Δὲν ὑπάρχει ἀναμάρτητος.
Καὶ βέβαια δὲν ὑπάρχει. Κάποιοι ὅμως ἀποκτοῦν συναίσθηση. Καὶ φεύγοντας ἄρον-ἄρον ἀπὸ Κανόνες ἠθικῆς ἀποκτοῦν καὶ πολὺν ἐξαγνισμό.

Οὔφ! Δὲν εἶπα πὼς θὰ ἐξαντλήσω τὸ θέμα ἀλλὰ μοῦ ἀρέσει. Λίγη συντροφιὰ ἤθελα, νὰ σᾶς πῶ κάτι - αὐτὸ ἦταν! Ἀπὸ τὸ νὰ παραμιλῶ καὶ νὰ μὲ κοροϊδεύουν στὸν δρόμο, προτιμῶ νὰ τραγουδῶ ἤ κάπως, (δὲν τὰ καταφέρνω), νὰ σφυρίζω. Καὶ γράφω γιὰ νἆναι πάντα φρεσκοξυρισμένο τὸ μυαλό μου.

Τὶς προᾶλλες, Αὔγουστος 2012, ἔδωσα ξανὰ ἀπαντήσεις γιὰ γεγονὸς ποὺ θέλανε νὰ μοῦ ἀμφισβητήσουν τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006.