26 Φεβρουαρίου
2011, καὶ ὥρα 8:39, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.
Re:
Ἀγάπη. Μὲ ἡμερομηνία λήξης.
~~~~
.......... Πρόλογος γιὰ τὸ μονόπρακτο: " λάμπεις!..."
~~~~
Τὸ πρῶτο διάβασμα τῆς ἡμέρας - προηγήθηκε λίγη μουσικὴ Χατζιδάκι, ἄρα εἶμαι στὶς καλές μου.
Πολὺ καλὸ τὸ κείμενο τῆς Μπλάνς* , ποὺ ὅμως ἔχει κι' αὐτὸ τὴν λήξη του, ὄχι σὲ ἡμερομηνία ἀλλὰ σὲ εὗρος.
Ὁ Γκιώνης* ψέλλισε λίγη ἀγωνία γιὰ ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἀγάπης. Δείχνοντας κάποιαν ἀγωνία. Πολὺ ἀνθρώπινο, πολὺ φυσικό. Γιὰ ὅποιον ἔχει ἀγαπήσει ἀληθινά, εἶναι πληγὴ ἀγιάτρευτη, συνήθως πᾶντα καὶ γιὰ πᾶντα.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν χωρίζουν, ἄς ποῦμε "πολιτισμένα", λέγοντας, ἔστω, ἕνα "εὐχαριστῶ ποὺ ζήσαμε μαζὺ..." Ὄχι, βγάζουν τὰ μάτια τους χωρίζοντας.
Ἔχω ἕναν μονόλογο, ποὺ τὸν παλεύω ἀπὸ πέρυσι, στὸ μυαλό μου, κυρίως - εἶναι ἤδη καὶ στὸ χαρτί.
Δύο ποὺ χωρίσανε καὶ κάπου συναντιόνται. Καλλίτερα ἕνας κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνα παρὰ μιὰ τέτοια συνάντηση. Ὁ ἔρωτας, ποὺ προηγήθηκε καλλίτερα νὰ μὴν εἶχε ὑπάρξει. Τρυφερότητα καὶ κεραυνοί. Μίσος, φόβος, ἀπέχθεια...
ΝΑΙ, εἶχε ἡμερομηνία λήξεως ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, ἄγνωστη ὅμως ἡμερομηνία, ἀκατανίκητη ὅμως ἕλξη. Καὶ σύμβαση, ἀπὸ φιλότιμο, ἀπὸ ζῆλο, ἀπὸ ἀδιέξοδο...
Δὲν θέλω νὰ πῶ ἆλλα. Μόνο νὰ προσθέσω κάτι σχετικὰ μὲ τὴν τεχνική μου ὅταν γράφω.
Δὲν ἔχω καθόλου φαντασία ἐπινοητική. Τὰ πρόσωπά μου εἶναι πραγματικἀ - ἀλλὰ μόνον τὰ ἴδια αὐτὰ πρόσωπα ἀναγνωρίζουν τὸν ἑαυτό τους, - δὲν τὰ καταδίδω δηλαδή, δὲν δημιουργῶ σκάνδαλο.
Ἡ ὅποια δημιουργικότητα ἀφορᾶ τὸ διάλεγμα τοῦ τρόπου γραφῆς: τὴν ἀμεσότητα καὶ καθαρότητα τοῦ λόγου, τὴν δραματικὴ ἔνταση, τὸ ἐκκρεμὲς τῶν καταστάσεων ποὺ κάπου ὁδηγοῦν. Χωρὶς λύση.
Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχεις βιώματα ἤ νὰ ἔχεις ζήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς μιὰ κατάσταση. Αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ κανέναν. Τὸ γράψιμο ἔχει ἄλλους κανόνες Ζωῆς. Πιὸ ἀπαιτητικούς.
Πιὸ ἀπαιτητικούς; Γιατί;
Ἀφελὴς ἐρώτησις.
Μὰ γιατί ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται στὸν τάφο. Τὸ γράψιμο ἔχει πιθανότητες ἀθανασίας. Ἆλλα κύτταρα, ἆλλος δημιουργός, ἄλλη πνοή.
Νά, ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν Ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν πεθαίνει καὶ στὴν θέση του βάζει ἆλλον, τὸν ἀπόγονο.
Ὁ Σοφοκλὴς ἔδωσε ἕναν Οἰδίποδα, ὁ Καβάφης ἔδωσε τὰ ποιήματά του καὶ θὰ ζοῦν αἰώνια, δὲν θὰ κάνουν ἀπογόνους. Ὁ ἔρωτας δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν τεκνοποίηση. Εἶναι Ποίηση. Ὁ ἔρωτας δὲν εἶναι κάτι φυσιολογικό. Δὲν ξέρω τί εἶναι. Οὔτε θὰ μάθω - αὐτὸ τὸ ξέρω!
Πρὶν κλείσω, αἰσθάνομαι πὼς ἔδωσα μιὰν ἀπάντηση καὶ στὸν Γκιώνη καὶ στὴν Μπλὰνς καὶ σὲ κάθε ἆλλον ποὺ θἄθελε...τὴν σύντομη ἀπάντησή μου.
Μάλιστα, αὐτὸ τὸ μήνυμα - ποὺ ὑπογραμμίζει τὴν δέσμευσή μου μὲ τὸν ἑαυτό μου - θὰ τὸ μεταφέρω στὶς Κλινοσοφιστεῖες καὶ θὰ ἀποτελεῖ τὸν Πρόλογο (μὲ παραπομπὴ στὸ νῆμα: Ἀγάπη. Μὲ ἡμερομηνία λήξης) στὸ ἐν λόγῳ μονόπρακτο-μονόλογο γιὰ δύο πρόσωπα.
Μὲ πολλὴ κατανόηση κάθε ἀγωνίας...
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~~~
.......... Πρόλογος γιὰ τὸ μονόπρακτο: " λάμπεις!..."
~~~~
Τὸ πρῶτο διάβασμα τῆς ἡμέρας - προηγήθηκε λίγη μουσικὴ Χατζιδάκι, ἄρα εἶμαι στὶς καλές μου.
Πολὺ καλὸ τὸ κείμενο τῆς Μπλάνς* , ποὺ ὅμως ἔχει κι' αὐτὸ τὴν λήξη του, ὄχι σὲ ἡμερομηνία ἀλλὰ σὲ εὗρος.
Ὁ Γκιώνης* ψέλλισε λίγη ἀγωνία γιὰ ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἀγάπης. Δείχνοντας κάποιαν ἀγωνία. Πολὺ ἀνθρώπινο, πολὺ φυσικό. Γιὰ ὅποιον ἔχει ἀγαπήσει ἀληθινά, εἶναι πληγὴ ἀγιάτρευτη, συνήθως πᾶντα καὶ γιὰ πᾶντα.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν χωρίζουν, ἄς ποῦμε "πολιτισμένα", λέγοντας, ἔστω, ἕνα "εὐχαριστῶ ποὺ ζήσαμε μαζὺ..." Ὄχι, βγάζουν τὰ μάτια τους χωρίζοντας.
Ἔχω ἕναν μονόλογο, ποὺ τὸν παλεύω ἀπὸ πέρυσι, στὸ μυαλό μου, κυρίως - εἶναι ἤδη καὶ στὸ χαρτί.
Δύο ποὺ χωρίσανε καὶ κάπου συναντιόνται. Καλλίτερα ἕνας κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνα παρὰ μιὰ τέτοια συνάντηση. Ὁ ἔρωτας, ποὺ προηγήθηκε καλλίτερα νὰ μὴν εἶχε ὑπάρξει. Τρυφερότητα καὶ κεραυνοί. Μίσος, φόβος, ἀπέχθεια...
ΝΑΙ, εἶχε ἡμερομηνία λήξεως ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, ἄγνωστη ὅμως ἡμερομηνία, ἀκατανίκητη ὅμως ἕλξη. Καὶ σύμβαση, ἀπὸ φιλότιμο, ἀπὸ ζῆλο, ἀπὸ ἀδιέξοδο...
Δὲν θέλω νὰ πῶ ἆλλα. Μόνο νὰ προσθέσω κάτι σχετικὰ μὲ τὴν τεχνική μου ὅταν γράφω.
Δὲν ἔχω καθόλου φαντασία ἐπινοητική. Τὰ πρόσωπά μου εἶναι πραγματικἀ - ἀλλὰ μόνον τὰ ἴδια αὐτὰ πρόσωπα ἀναγνωρίζουν τὸν ἑαυτό τους, - δὲν τὰ καταδίδω δηλαδή, δὲν δημιουργῶ σκάνδαλο.
Ἡ ὅποια δημιουργικότητα ἀφορᾶ τὸ διάλεγμα τοῦ τρόπου γραφῆς: τὴν ἀμεσότητα καὶ καθαρότητα τοῦ λόγου, τὴν δραματικὴ ἔνταση, τὸ ἐκκρεμὲς τῶν καταστάσεων ποὺ κάπου ὁδηγοῦν. Χωρὶς λύση.
Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχεις βιώματα ἤ νὰ ἔχεις ζήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς μιὰ κατάσταση. Αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ κανέναν. Τὸ γράψιμο ἔχει ἄλλους κανόνες Ζωῆς. Πιὸ ἀπαιτητικούς.
Πιὸ ἀπαιτητικούς; Γιατί;
Ἀφελὴς ἐρώτησις.
Μὰ γιατί ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται στὸν τάφο. Τὸ γράψιμο ἔχει πιθανότητες ἀθανασίας. Ἆλλα κύτταρα, ἆλλος δημιουργός, ἄλλη πνοή.
Νά, ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν Ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν πεθαίνει καὶ στὴν θέση του βάζει ἆλλον, τὸν ἀπόγονο.
Ὁ Σοφοκλὴς ἔδωσε ἕναν Οἰδίποδα, ὁ Καβάφης ἔδωσε τὰ ποιήματά του καὶ θὰ ζοῦν αἰώνια, δὲν θὰ κάνουν ἀπογόνους. Ὁ ἔρωτας δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν τεκνοποίηση. Εἶναι Ποίηση. Ὁ ἔρωτας δὲν εἶναι κάτι φυσιολογικό. Δὲν ξέρω τί εἶναι. Οὔτε θὰ μάθω - αὐτὸ τὸ ξέρω!
Πρὶν κλείσω, αἰσθάνομαι πὼς ἔδωσα μιὰν ἀπάντηση καὶ στὸν Γκιώνη καὶ στὴν Μπλὰνς καὶ σὲ κάθε ἆλλον ποὺ θἄθελε...τὴν σύντομη ἀπάντησή μου.
Μάλιστα, αὐτὸ τὸ μήνυμα - ποὺ ὑπογραμμίζει τὴν δέσμευσή μου μὲ τὸν ἑαυτό μου - θὰ τὸ μεταφέρω στὶς Κλινοσοφιστεῖες καὶ θὰ ἀποτελεῖ τὸν Πρόλογο (μὲ παραπομπὴ στὸ νῆμα: Ἀγάπη. Μὲ ἡμερομηνία λήξης) στὸ ἐν λόγῳ μονόπρακτο-μονόλογο γιὰ δύο πρόσωπα.
Μὲ πολλὴ κατανόηση κάθε ἀγωνίας...
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
(*)
Ψευδωνυμομάχοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου