5 Σεπτεμβρίου 2012, καὶ ὥρα 8:27. 

 

ἀναιμικό.
Ποῦ νἀ 'σουν ἐδῶ τώρα νὰ χαρεῖς
ποὺ τόση θλίψη
μ' ἔχει συνθλίψει...

- μὴν πεῖς πὼς δὲν ἤσουν αἱμοχαρής!
Ἀλλὰ θἄξιζε
καὶ νὰ δάκρυζε,

στὸ διάβα μιᾶς ἡμέρας ἀνιαρῆς,
κεῖνο τὸ βλέμμα
ποὺ μοῦ ἤπιε τὸ αἷμα.

Ἦχος χαμένος φωνῆς λαγαρῆς
πρὶν ξημερώσει,
πρὶν κἄν ἐνδώσει.

Ἄς πεθάνω λοιπὸν περιχαρὴς
π' ἄντεξα τόσα
σὲ θανὴ ζώσα.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~~~~~~~~~~~
Βγῆκα νὰ πιῶ τὸν καφέ μου. Πρωὶ-πρωὶ, ὅταν νιώθω καλὰ, χωρὶς ἥλιο...Ὁ Χαράλαμπος μὲ ρώτησε:
- Νὰ μὴν σὲ ὑπολογίζω; (γιὰ τὴν παράσταση).
- Τὸ βλέπεις, εἶμαι ἄχρηστος!
Τὶ...διαστροφὴ κι' αὐτὴ: ὅποτε σακατεύομαι νὰ μὴν μοῦ φαίνεται!
Μὲ προδίδουν οἱ ἀνάσες καὶ κάποια δάκρυα ποὺ δὲν ἔκρυψα ποτὲ.
Τ' ἀπογεύματα, στὸν Κῆπο, ἀκούω Γ΄ Πρόγραμμα, διαβάζω Πρεβὲρ, χαζεύω ὅσους χαζεύουν τὸ δέντρο μου!
Ἔγινε δικό μου γιατὶ τὸ βλέπω τόσα χρόνια καὶ τὸ ζηλεύω ἄλλα τόσα. Θὰ εἶναι κάπου 180 ἐτῶν ἐκεῖνο ὄμως!
Ἄσε ποὺ βλέπω καὶ τὸν Γεώργιο Σουρῆ κάθε μέρα καὶ μ' ἄλλες ἡλιοσκιάσεις...
Πιάνω τὸ λάστιχο καὶ ποτίζω νὰ μυρίσει τὸ χῶμα, αὐτὸ τὸ χῶμα ποὺ τὄχω στερηθεῖ.
Ἀναπνέω τὸν καθαρὸ ἀέρα... Σιγοτραγουδάω λίγο: ...Ὦ, κιτάρα ρομάνα, ἀκομπάνια μι τοὺ!...
Γύρω μου περιφέρονται πολλὲς πλήξεις, ἀμέτρητες πλήξεις, φριχτὲς πλήξεις...
5 ἡ ὥρα, τὸ Γ΄ ἔχει καὶ θέατρο, σὲ συνέχειες. 7 καὶ κάτι, παίρνω τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ, ἤδη νυστάζω.
Χαίρομαι ὅποτε δὲν μοῦ λείπει τὸ κουράγιο νὰ πῶ μόνος μου:
- Τὸ βλέπεις, εἶμαι ἄχρηστος!
Κάποιοι προσπαθοῦν νὰ μὲ ἐνθαρρύνουν. Λὲς καὶ δὲν ξέρω. Λὲς καὶ ξέρουν.
Πάντως, ὅσο ζεῖ κανεὶς πρέπει σὲ κάτι, κάπου, κάπως, θεέ μου, νὰ μὴν εἶναι παρὰ ὠφέλιμος.
Αὐτὸ θέλω.