19 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 14:04. 
 

.. 

Ἁρχαῖοι Ἕλληνες ΛυρικοὶΠοιητές. 

22ον.

Σιμωνίδης ὁ Κεῖος, Ἐγκώμιο στοὺς πεσόντες στὶς Θερμοπύλες.(*)

Τῶν ἐν Θερμοπύλαις θανόντων
εὐκλεὴς μὲν ἁ τύχα, καλὸς δ' ὁ πότμος,
βωμὸς δ' ὁ τάφος, πρὸ γόων δὲ μνᾶστις, ὁ δ' οἶκτος ἔπαινος·
ἐντάφιον δὲ τοιοῦτον οὔτ' εὐρὼς
οὔθ' ὁ πανδαμάτωρ ἀμαυρώσει χρόνος·
ἀνδρῶν ἀγαθῶν ὅδε σακὸς οἰκέταν εὐδοξίαν
Ἑλλάδος εἵλετο· μαρτυρεῖ δὲ Λεωνίδας
ὁ Σπάρτας βασιλεύς, ἀρετᾶς μέγαν λελοιπὼς
κόσμον ἀέναόν τε κλέος.
~~~~
Τῶν ποὺ πέθαναν στὶς Θερμοπύλες
ἔνδοξη ἡ τύχη, ὡραῖος κι' ὁ θάνατος,
βωμὸς ὁ τάφος, ἀντὶ θρήνων ἀνάμνησις, ἀντὶ οἴκτου πρέπει ἔπαινος·
τέτοιος ἐνταφιασμὸς οὔτε σκουριάζει
οὔτ' ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τὸν ἐξαλείφει·
ἀνδρείους ὁ ἱερὸς τάφος στεγάζει,
κλείνει μέσα του τὴν τῆς Ἑλλάδος δόξαν· μαρτυρεῖ δι' αὐτὸ καὶ ὁ Λεωνίδας,
τῆς Σπάρτης βασιλεὺς, ὁ ποὺ μεγάλην ἀρετὴν
καὶ αἰώνιαν τιμὴν στὸν κόσμον παρέδωσε.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ ἔχει γίνει ἤδη κατανοητὸ ὅτι διαλέγονται τὰ κείμενα τυχαῖα, κατὰ πῶς... μοῦ ἀρέσει(!) κάθε φορά, μὴ ἀκολουθῶντας τὴν σειρὰ τοῦ βιβλίου. Ἐξ οὗ καὶ τὸ "πήγαιν'-ἔλα" τῶν ποιητῶν.
(Ὁ μεταφραστὴς).

Σήμερα δὲ διαπιστώνω, σὰν...νὰ μὴν τὄξερα, ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ μεταφράσεις ἔγιναν πολὺ προτοῦ άρχίσει ἡ σχολικὴ περίοδος. Τελικὰ διδαχτήκαμε 10 ποιήματα, ἀλλὰ ἤδη εἶχα ἐπεξεργαστεῖ 40. Μπορῶ νὰ πῶ δικαίως ὅτι τὸ Γράψιμο εἶναι τὸ αἷμα μου. Πειράζει ποὺ τὸ λέω; 23 Ἰουλίου 2018.
(**) Οἱ στίχοι διασώθηκαν ἀπὸ τὸν Διόδωρο τὸν Σικελιώτη, ἱστορικὸ τοῦ 1ου π.Χ. αἰώνα· βρίσκονται στὸ σύγγραμμά του"Βιβλιοθήκη ἱστορικὴ" καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ αὐτὸν σὰν ἐγκώμιο ἀντάξιο τῆς ἀρετῆς ἐκείνων.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
(***) Πολλὲς φορὲς διαπιστώνω ὅτι ἡ γλώσσα μας, δηλαδὴ ἡ Δημοτικὴ, εἴτε στιγμιαίως εἴτε πιὸ ἐκτεταμένα, ἔχει ἀνάγκη καὶ δὲν μπορεῖ, τουλάχιστον ὄχι ἀκόμη, νὰ ξεκόψει (καὶ δὲν βλέπω τὸν λόγο) ἀπὸ τὴν Καθαρεύουσα. Οἱ φανατικοὶ δημοτικιστές, ἀκόμη καὶ ὁ μέγιστος Κωστῆς Παλαμᾶς, σήμερα θὰ ἔβλεπε ποῦ ὁδηγήθηκε ἡ γλώσσα μας (στὸν καιρό του ὑπῆρχε ἑλληνομάθεια - κάτι ποὺ ἐν πολλοῖς λείπει ἤ καργήθηκε ὡς περιττὴ ἐνασχόληση στὶς μέρες μας), θὰ ἔλεγαν: - Ὄχι, μὴν τὸ τραβᾶτε ἐκεῖ ποὺ τὸ τραβᾶτε, στὸν γλωσσοδέτη τῆς ἀκατανοησίας, τῆς χοντροκοπιᾶς,
γιὰ τὸ πεῖσμα σας καὶ μόνον.
Καὶ πᾶντα θυμᾶμαι τὸ γράμμα τοῦ Γιάννη Σιδέρη (ὅταν ἤμουν 14 χρονῶν καὶ... διαμαρτυρόμουν, τότε, γιὰ τὶς δυσκολίες τῆς ὀρθογραφίας καὶ τῆς γραμματικῆς) ποὺ μοῦ λέει ἐπὶ λέξει:
Παιδί μου, ἄν δὲν ξέρεις ἀρχαῖα, δὲν μαθαίνεις ποτὲ οὔτε νέα ἑλληνικά.
Ἔτσι κρίνω πάντως. Καὶ μεταμελημένος, ἀπὸ καιρό, ξέρω πὼς ἡ Καθαρεύουσα ποὺ διδάχτηκα δὲν πῆγε τοῦ βρόντου.
(Ὁ μεταφραστής).