02 Αὐγούστου 2013, καὶ ὥρα 5:47, ἀπὸ τὸν ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ.
 

.. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

8ον.

Θέογνις, Ὁ διπρόσωπος φίλος.

Εἰ τις ἐπαινήσῃ σε τόσον χρόνον ὅσσον ὁρῴης
νοσφισθεὶς δ’ ἄλλῃ γλῶσσαν ἱῆσι κακήν,
τοιοῦτός τοι ἑταῖρος ἀνὴρ φίλος οὔτι μάλ’ ἐσθλός,
ὅς κ’ εἴπῃ γλώσσῃ λώια, φρονῇ δ’ ἕτερα.
ἀλλ’ εἴη τοιοῦτος ἐμοὶ φίλος, ὃς τὸν ἑταῖρον
γινώσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει
ἀντὶ κασιγνήτου· σὺ δέ μοι, φίλε, ταῦτ’ ἐνὶ θυμῷ
φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω.
~~~~
Ἄν σ' ἐπαινεῖ κάποιος ὅσο τὸν βλέπεις,
σὰν φύγεις ὅμως ἄλλην θέτει γλώσσαν σὲ κίνηση,
καλὸς φίλος, βέβαια, μᾶλλον δὲν εἶναι,
ἀφοῦ εὐάρεστα μιλᾶ ἐνῶ φρονεῖ ἆλλα.
Εἴθε νὰ εἶχα προσφιλή μου ὅποιον ξέρει τὸν σύντροφο,
ἀκόμα καὶ στὴν βαρειὰν ὀργή του,
σὰν ἀδελφό· καὶ σύ, φίλε μου, σκέψου τα αὐτά,
καὶ θὰ μὲ θυμηθεῖς κάποτε.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.