Κατάφερα καὶ διέσωσα περίπου τὰ 4/5 τῶν κειμένων μου ἀπὸ τὸ Φόρουμ.γκρ ποὺ ἔκλεισε. Κάποια δὲν τὰ θεωρῶ ἄξια λόγου καὶ διαιώνισης νὰ τὰ ἀντιγράψω ἐδῶ. Αὐτὸ ποὺ ἀκολουθεῖ, ἔχω λόγους νὰ τὸ θεωρῶ πολύτιμο. Καὶ ἀκριβῶς βρίσκω τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ παραθέσω ἀμέσως μετὰ τὸ < Ἐγὼ εἶμαι ἔγγυος, ὄχι ἐσύ!...> ποὺ ἐκπέμπει ὅλο ἀγάπη. Ἡ κοινωνία δὲν εἶναι καθόλου τόσο ἀθώα. Συχνὰ εἶναι κακούργα καὶ ἐγκληματική. Αὐτὴ τὴν ἐκδοχὴ συζητῶ παρακάτω.Ὑπογραμμίζω: Τὰ πρόσωπα στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι εἶναι πραγματικά. Ἁπλῶς, δὲν λέω ὀνόματα.  
* * *
1 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:31.

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι
Δὲν θέλω νὰ χαρακτηρίσω τὸ κείμενό μου αὐτό φιλολογικά, δηλαδὴ νὰ πῶ ποῦ, σὲ ποιό εἶδος γραφῆς ἀνήκει! Οὔτε τὸ γράφω γιὰ νὰ φιγουράρει ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ .ονομά μου. Δικό μου εἶναι - ποὺ νὰ μὴν ἦταν!
~~~~
Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιός... Καὶ ἡ κόρη! - αὐτὴν ποῦ τὴν πᾶτε; Ἔ, καί; Δὲν πᾶ νὰ φωνάζουν; Σιγά!...Κάτι τρέχει στὰ γύφτικα σκέλια τῆς μάννας, κάποιας μάννας ἐδῶ, κάποιας ἄλλης ἐκεῖ. Τὸ ἔκανε, τὸ παράτησε στὴ μάννα της κι' ἐξαφανίστηκε γιὰ πᾶντα. Ὁ πατέρας πρόλαβε κι' ἐξαφανίστηκε πρῶτος - καλά, αὐτὸς τὄχει χόμπυ νὰ σπέρνει, ἄσ' τονε! Καὶ τὸ παιδὶ μεγάλωσε χωρὶς κἄν ὄνομα. Ἕνα κορίτσι ποὺ δὲν θὰ γιατρευτεῖ ποτὲ καὶ ποὺ ἴσως ποτὲ δὲν θὰ γίνει μάννα ἤ καὶ ἴσως γίνει, ναί, ποιός τ' ἀποκλείει; Αὐτήν, ἄς τὴν ποῦμε Μπουμπού – τῆς ἀρέσει νὰ τὴν λένε ἔτσι.
Ὁ ἀβάσταχτος πόνος φτιάχνει καμιὰ φορὰ καὶ μάννα_Παναγιά!... Δὲν θἆναι ἄσχημα ν' ἁγιάζει καὶ κανεὶς ποῦ καὶ ποῦ.

Θεέ μου, ἔδωσες ἕνα ἔνστικτο ἄγριο κι' ἕνα μυαλὸ μαλθακὸ στοὺς ἀνθρώπους. Μόνο σ' αὐτούς. Μόνον αὐτοὶ μεριμνοῦν μὲ λύσσα γιὰ τὸ ἐν λόγῳ ἔνστικτο καὶ ἄει, μωρέ, στὸ καλὸ μὲ τὸ ὕστερα!... Σιγὰ μὴ σκεφτοῦμε τώρα αὐτό, τὸ ὕστερα! Ἔχουμε καιρό... Ἐπείγει τὸ σμίξιμο, ἡ ἀπογείωση! Ἡ φαγούρα στὸ τέτοιο μας.
Τὸ ἔγκλημα τῆς ἐγκατάλειψης τοῦ γεννήματος, μόνον τὰ ζῶα δὲν διαπράττουν.
Κάποιες μᾶννες δὲν ἔχουν οὔτε κἄν τύψεις. Ἀνοίγουν ἕνα λάκκο, στὴ μνήμη τους, θάβουν μέσα τὸ παιδί , τὸ παιδὶ τὸ πῆρε ὁ Θεὸς! (λένε) καὶ...ἡ ζωὴ συνεχίζεται!

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιός... Λόγια ποιητικά. Ἐκείνη, πέταξε τὸν γυιό της μιὰ χαρὰ στὸ βρεφοκομεῖο - ...κι' ἀπὸ δῶ πᾶνε κι' ἆλλες. Κι' ἐκεῖ, ὥς τὰ δεκαοχτώ του, ἔμαθε καλὰ νὰ προσφέρει ὑπηρεσίες ἠδονῆς, ἀπὸ τὰ πέντε του, στὸν διευθυντή. Βγῆκε πάνοπλος στὴν ζωὴ μὲ μιὰ τέχνη ἀπὸ κεῖνες ποὺ λές: μάθε τέχνη κι' ἄσ' τηνε καὶ σὰν πεινάσεις...
Τοῦ τὴν ἔμαθε καὶ ὁ φύλακας, τοῦ τὴν ἔμαθε καὶ ὁ παππάς.
Καὶ πείνασε πολλὲς φορές! ὥσπου νὰ μάθει κάποιαν ἄλλη δουλειά – ὥσπου νὰ γίνει νοσοκόμος.
Κι' εἶχε καημὸ νὰ βρεῖ τὴ μάννα του, τὸ ὀρφανό. Ἀλλὰ ὁ ἐπιμένων δὲν νικᾶ ὁπωσδήποτε. Μιὰ γριὰ βρῆκε πλέον, ἱκανὴ ὅμως νὰ τὸν πετάξει ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα της, δυναμικά, μὲ τὶς κλωτσιές:
- Φύγε! Δὲν θέλω πούστηδες στὸ σπίτι μου, ἐγώ!...

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιός...Καὶ ἡ κόρη! - αὐτὴν ποῦ τὴν πᾶτε; Τὴν γέννησε, ἡ μάννα της - ποιός ἆλλος! - στὰ χωράφια, τὴ δήλωσε σὲ δυὸ ληξιαρχεῖα. Μὲ τὴ μιὰ δήλωση, τὴν ἔδωσε πρὸς υἱοθεσία - λειψή! Συγκεκριμένα: δὲν ὑπέγραψε σκοπίμως ποτὲ ὁ πατέρας, ὅλο ἔλειπε στὰ βουνὰ, νὰ βοσκήσει τὰ πρόβατα, "δὲν ἤξερε ἀπ' αὐτά".
Ἔτσι οἱ ἐκβιασμοὶ πήγαιναν κι' ἔρχονταν:
- Θὰ σοῦ πάρω τὸ παιδί, δός μου τόσα λεφτὰ!
Χτίσανε σπίτι, βάλανε κι’ ἐπιγραφὴ πάνω ἀπὸ τὴν εἴσοδο: σὲ ποιὰν οἰκογένεια ἀνήκει τὸ σπίτι καὶ πότε χτίστηκε (τὴν χρονιὰ ποῦ γεννήθηκε τὸ παιδί). Χτίσανε καὶ ἐκκλησιά, δική τους, νὰ λειτουργοῦν τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο, νὰ προσκυνοῦν, νὰ δέονται! Οἱ θεοσεβούμενοι γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ.
Μὲ τὴν ἄλλη δήλωση, ἔπραξε ἀλλοιῶς, ἡ μάννα: τὄστειλε, λέει, στὴ θειά του νὰ τὸ μεγαλώσει. Κι' ἔπαιρνε ἐπίδομα παιδιοῦ, νὰ...τὸ πάει στὴ θειά, στὴν Ἀθήνα! Κανεὶς δὲν τὄχε δεῖ στὸ χωριό. Ἀλλὰ τὸ εἶχε "ἀβάπτιστο", κατὰ πῶς φαινόταν!
Κι' ὅλο ρωτοῦσε ὁ παππάς:
- Τὶ θὰ γίνει, χριστιανή μου, μ' ἐκεῖνο τὸ παιδί; Δὲν θὰ τὸ βαφτίσουμε;
Κι' ἔπαιρνε τὴν ἀπάντηση:
- Μὴ σὲ νοιάζει, παππούλη, ξέρω ἐγώ!...
Ὥσπου, ἀναγκάστηκε νὰ πεῖ, στὸν ἀγαθὸ παππούλη, πὼς τὸ παιδὶ πέθανε.
Καί, στὸ ἆλλο ληξιαρχεῖο, δήλωσε θάνατο τοῦ “ἀβάπτιστου” παιδιοῦ.

Ἡ ἄλλη μάννα, ἡ θετή, ἤθελε παιδί.

Αλλὰ τὸ ἤθελα μόνον παιδὶ, ποτὲ μὴ μεγαλώσει. Παιδὶ ὀνειρευόταν - δὲν ἦταν μάννα ἀληθινή, νὰ τὸ θέλει, νὰ τὸ καμαρώνει καθὼς σὰν δέντρο θὰ ἁπλώνει τὰ κλαδιά του. Οἱ ρίζες του, δὲν ἤτανε στὴ μήτρα της. Δὲν τὄθελε πουλί, νὰ πετάξει. Μίσησε τὴν κόρη, γιατί ὅλο μεγάλωνε κι’ ἔπαυε νὰ εἶναι βρέφος στὴν ἀγκαλιά της. Ὅλο μεγάλωνε... - κι' ἐκείνη, δὲν σκόπευε ἄλλο νὰ ὑποχωρεῖ ματαίως!

Ἡ ἡμιτελὴς συμφωνία-υἱοθεσία λύθηκε στὰ 20 τοῦ κοριτσιοῦ. Τὴν πέταξε στὸν δρόμο. Ἄνετα! Ἄλλωστε, πρὶν λίγο, εἶχε ψηφιστεῖ Νόμος νὰ λύνονται οἱ υἱοθεσίες (Πασόκ).
Ἔψαξε ἡ κοπέλλα τὴν μάννα της. Ἀποκαλύφθηκαν, μὲ ἀπειλὴ ἔρευνας εἰσαγγελέα, οἱ δύο ληξιαρχικὲς πράξεις: δύο ληξιαρχικὲς πράξεις γεννήσεως, μία ποὺ δόθηκε γιὰ υἱοθεσία καὶ μία θανάτου, γιὰ τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ παιδί, ποὺ ζοῦσε. - τὸ πρᾶγμα μπαλώθηκε γιὰ χάρη τῆς κοπέλλας. Βρέθηκε λύση: ἡ ὁλικὴ ἐξαφάνιση τοῦ θανάτου τῆς "ἀβάπτιστης"!
Ὅλοι, συγγενεῖς, φίλοι, ἤξεραν καὶ κανεὶς "δὲν μιλοῦσε".
Ἀπόκτησε, ὡς ζωντανή, βέβαια, τὰ δικαιώματα καὶ τὸ πατρικό της ὄνομα, κανονικά. Ἀλλὰ τὴν διώξανε ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἦταν φτωχή, δὲν τοὺς ἔκανε γιὰ τὸ σόι τους. “Καὶ δὲν ἦταν ἄξια νὰ τὴν κρατοῦσε ἡ θετὴ μάννα”...
Προσφάτως, σὲ ἆλλο μήνυμά μου, εἶχα γράψει: Ἀνέκαθεν μὲ τρομάζουν ὅσοι δὲν ἔχουν δυστυχήσει.
Καὶ ἀφήνω μετέωρη αὐτὴν τὴ φράση. Εἶμαι βέβαιος πὼς θὰ πεῖτε: αὐτὴ εἶναι μία σπάνια ἐξαίρεση.

Σᾶς ἀρέσουν τὰ παραμύθια καὶ δὲν θέλετε νὰ δεῖτε τὴν πραγματικότητα. Ἴσως ἔχετε πάει καὶ στὸ

ἐκκλησάκι τῶν ἐγκληματιῶν γονιῶν καὶ νἄχετε παρακαλουθήσει κάποια λειτουργία του – τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο λειτουργεῖ, μὴν τὸ ξεχνᾶτε, νὰ τὸ βρεῖτε (ὑπάρχουν κι’ ἆλλα...παρόμοια ἀλλὰ δὲν θὰ σᾶς πῶ σὲ ποιό ἀναφέρομαι) καὶ νὰ πᾶτε. Χαίρομαι νὰ βλέπω καλοκάγαθους ἀνθρώπους ποῦ δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται.

Ὅσο γιὰ τοὺς γονεῖς, ἀληθινούς, θετούς, ὁμόφυλους, ἑτερόφυλους... Εἶναι νὰ μὴν σοῦ τύχει νὰ εἶναι τέρατα, θρῆσκοι ἤ ἄθρησκοι δὲν παίζει κανέναν ρόλο. Τὰ τέρατα φοροῦν ὅλες τὶς μᾶσκες. .