16 Μαρτίου 2014, καὶ ὥρα 4:09.

Re: Λίγη ἀγάπη, μωρέ, γιὰ τὰ ζωάκια!... καὶ Φωτεινὴ Πιπιλῆ.
~~
Τοῦτο δὲν εἶναι Ποίημα!
- Ὠδή 'ναι, μωρέ, τοῦτο, τόδε τὸ λογοθαῦμα τὸ στυλογεγραμμένον;
Πάντως, μές τὰ χειρόγρφα εὑρέθη γατοφίλου,
κι' εἰς Φόρουμ διασώζεται, χάρις στὰ δαχτυλάκια μου
π' ἀριστουργήματα πληκτρολογοῦν,
αὐτὰ ποὺ γάτες πιάνουνε...αὐτὰ ποὺ καὶ μουντζώνουν
ὅσα δὲ βάζει ἀνθρώπου νοῦς ἀλλ' ὁλοτρίγυρα συμβαίνουν!
~~
Δημῶδες εἰπεῖν περὶ Γάτας ἀνυπάνδρου.

Μία γατούλ' ἀπόρησεν,
'θολώθη ὁ λογισμὸς τῆς γάτας:
" - Ὀκτὼ στὸ στῆθος μου μετρῶ,
ὀκτὼ βυζάκια πιάνω.
Τί τὄφελος νὰ τἄχω ἐγώ;
Κανέναν δὲν βυζάνω!...

- Δὲν εἶν' γιὰ μόστρα, γάτα μου,
Μιμίκα μου, καλή μου!
Μόν' εἶν' γιὰ τὰ γατιά σου.

- Μήτε γατάκια ἔχω ἐγώ
μήτε καὶ Μαῦρον Γάτο.
Οἱ βάρβαροι μ' ἀγόρασαν,
κλεισμένη μέσα μ' ἔχουν.

- Μὴν κλαῖς καὶ μὴν ὀδύρεσαι
κι' ἡ τύχη σου ἀλλάζει,
(τὄπε καὶ τ' Ὡροσκόπιο):
γκάστρωμα δὲν γλυτώνεις.

- Ἄν εἶναι πάλι νὰ βρεθῶ
μόνη μου μὲ τὸ μούλικο
κι' ἕρμη σὰν θὰ γεννήσω,
μ' ὀχτὼ διαβολο-νιάααρικα,
κι' ὁ φάδερ τους νὰ φύγει...,
κάλλιο νεκρὴ νὰ μ' εὕρουνε,
ὁ Χάρος νὰ μὲ πάρει.

- Σκέψεις νουάρ, γατούλα μου, κατάμαυρες μὴν κάνεις!
Δεῖξε, μὲ τὸ χαμόγελο,
τὴ μητρικὴ στοργή σου,
στέρξε καὶ στὰ νιογέννητα...

- Πῶς ἡ ἄμοιρη θὲ νὰ τὰ συντηρήσω;

- Σώπα, μὴν ἀπελπίζεσαι,
κονσέρβες στ' ἄστρα βλέπω,
φαγάκια στὴν πασιέντζα,
κι' ἡ Καφετζοὺ πλοῦτο στὸ φλυτζάνι σου
καὶ εὐτυχίαν βλέπει.
Κι' ἄν τὰ βυζιά σου, σήμερις, ἄν ἄχρηστα τὰ κρίνεις,
κεῖνα γάλα θὰ κατεβάζουνε, σὰν ἔρθουν τὰ νιαούλια!
Γάλα πολὺ θὰ βγάζουνε, στ' ὁρκίζομαι, Μιμίκα.
Πουρνὸ θὰ πίνουν τὰ γατιά,
γιόμα θὰ ξαναπίνουν,
ὥσπου νὰ μεγαλώσουνε,
γονιοὶ κι' αὐτὰ νὰ γίνουν!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
16 Μαρτίου 1984. <----- Ἰδοὺ ποὺ τὸ πάθος μου γιὰ γάτες καὶ σάτιρα

 εἶναι παλαιότερον τοῦ φορουμικοῦ μου βίου (2008...).