15 Ἰουλίου 2014, καὶ ὥρα 3:41.

Re: Θέλω νὰ γυρίσω στὰ παληά...
~~
Θἄθελα νὰ βρῶ τὸ τετράδιό μου τῆς Α΄Γυμνασίου ὅπου ἔγραψα τὴν πρώτη μου.........................ἀριστουργηματική (μπὰμ, μπούμ) Ἔκθεση, ὅπου, παρὰ τὰ 1.000 ὀρθογραφικὰ λάθη μου,
ὁ Γιάννης Σιδέρης μοῦ ἔβαλε βαθμὸ 20΄ (μὲ τόνο) καὶ...μὲ πῆρε στὸν λαιμό του.

- Τί ταλέντο!... Φώναξε κατενθουσιασμένος καὶ ἦρθε καὶ μὲ ἀγκάλιασε καὶ μὲ φίλησε.
Θὰ σᾶς ἀφηγηθῶ τὴν ὑπόθεση(!) τῆς πρώτης μου ἔκθεσης λοιπόν,
ποὺ δὲν τὴν ἔκλεψα ἀπὸ κάπου ἤ ποὺ δὲν μοῦ τὴν ἔγραψε ἡ ἐξαδέλφη μου Ἑλένη, 5 χρόνια μεγαλύτερη, νὰ τὴν παρουσίαζα γιὰ δική μου! Ὥς τότε, μόνο προφορικὰ ἤμουν Μεγάλος Παραμυθάς. Δὲν ἤμουν ἄξιος οὔτε μιὰ σειρὰ νὰ γράψω κατεβασμένη ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Πήγαινα γιὰ ζωγράφος ἄλλωστε καὶ μισοῦσα τὴν Ἔκθεση.
Ἀλλά, τὴν προηγούμενη φορά, ὁ καθηγητής μας ἐξευτέλισε ἕναν συμμαθητή μας, ποὺ διάβασε μιὰ ἔκθεση κατὰ γράμμα ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο "Πῶς θὰ πετύχετε στὸ Γυμνάσιο" (δίναμε εἰδικὲς ἐξετάσεις μετὰ τὸ Δημοτικό) καὶ τότε τὴν γλύτωσα ἐγώ, ποὺ εἶχα ἀντιγράψει τὴν ἴδια ἔκθεση ἀκριβῶς. Χτύπησε τὸ κουδοῦνι. Ἔτσι γλύτωσα, ἀφοῦ εἶχα κατουρηθεῖ, κυριολεκτικά, μόλις ἀντιλήφθηκα τὸ τί συνέβαινε.
Νὰ γιατὶ δίνω τόση ἀξία στὸ Γράψιμο, τὸ δικό του, τοῦ καθενός.

Θέμα: Νὰ φαντασθοῦμε ὅτι εἴμαστε μεγάλοι σὲ ἡλικία

καὶ ὕστερα ἀπὸ κάποιαν ἀφορμὴ

θυμόμαστε, λέει, τὰ παιδικά μας χρόνια!

Ἔ, λοιπόν, ἤμουνα στάρ, λέει, τοῦ κινηματογράφου καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ τελείωναν τὰ γυρίσματα μιᾶς μουσικοχορευτικῆς ταινίας, ὅπου πρωταγωνιστοῦσα ἐγὼ καὶ μιὰ ἐξαίρετη νέα χορεύτρια ποὺ θὰ ἀναδεικνυόταν στὸ πλάι μου, χάρη στὴν καλωσύνη μου!
Μάλιστα, τότε, 1956, ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε τηλεόραση, ἔστειλε ἡ Τσινετσιτά συνεργεῖο νὰ μᾶς πάρει συνέντευξη καὶ νὰ κινηματογραφήσει, δείχνοντας ταυτοχρόνως καὶ τὸ χορευτικὸ φινάλε ποὺ ἔκλεινε μ' ἕνα φιλὶ καὶ "Τέλος", ποὺ θὰ τὸ ἔβλεπε ὅλη ἡ Εὐρώπη, πλὴν τῆς Ἑλλάδας,
ποὺ ἦταν ἀνάξια χώρα νὰ ἔχει τηλεόραση - καὶ τί νἄδειχνε δά; Λαϊκοῦρες;
Καὶ μόνον στὸ σπίτι μου, ποὺ ἤμασταν οἱ μοναδικοὶ ποὺ εἴχαμε ἀπ' εὐθείας τηλε-σύνδεση μὲ τὴν Ρώμη, θὰ τὸ βλέπανε ἡ γυναίκα μου μὲ τὸν γυιό μας.
Ἡ Ἔκθεση ἄρχιζε ὅταν πιά, ἀργὰ τὸ μεσημέρι, ἐπέστρεψα σπίτι μου, κατάκοπος, καὶ καθίσαμε νὰ φᾶμε.
Ὁ γυιός μου, ὁ Πίπης, 4 χρόνων, λύσσαξε νὰ μοῦ λέει πόσω τοῦ ἄρεσε ποὺ μὲ εἶδε στὴν ὀθόνη, τί ὡραία ποὺ ἦταν, ἐκείνη ἡ κυρία ποὺ χορεύαμε μαζύ... "Σκάσε, παιδάκι μου!", τοῦ ἔλεγα ἐγώ, "εἶμαι κουρασμένος, ζαλίζεται τὸ κεφάλι μου, τὰ λέμε τὸ βράδυ...". Τίποτα αὐτός.
- Μπαμπά, αὐτό, ...μπαμπὰ ἐκεῖνο...
Ἔ, νευρίασα κι' ἐγὼ καὶ τοῦ ἄστραψα μιὰ στὰ μοῦτρα "πάφ!..." - νὰ σκάσει ἐπιτέλους.
Καὶ δὲν ἔφαγα. Πῆγα καὶ κλειδώθηκα στὸ σαλόνι, βλασφημῶντας τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔκανα παιδὶ νὰ μὲ βασανίζει ἔτσι. Ἄναψα τσιγάρο... ὥσπου ἄρχισα σιγὰ-σιγὰ νὰ ἠρεμῶ καὶ νὰ παραδέχομαι πὼς παρὰ ἤμουν αὐστηρὸς μὲ τὸ παιδί, ποὺ, τί ἔκανε στὸ κάτω-κάτω; Χαιρόταν μὲ τὶς δόξες μου καὶ καμάρωνε γιὰ τὸν πατέρα του!... Κι' ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου:
- Ἔλα, μωρέ, τώρα! Ἐγὼ ἤμουν καλλίτερος στὴν ἡλικία του; Ποὺ κορόιδευα ὅλες τὶς γρηὲς τῆς γειτωνιᾶς, ἐπειδὴ τρέμανε καὶ σέρνανε τὰ πόδια τους τὰ στραβά; Ποὺ, ὅπου ἔβλεπα σταμνάκι μὲ νερό, σὲ ἴσκιο νὰ δροσίζεται (σπάνιζαν τὰ ψυγεῖα πάγου τότε), τοὔδινα μιὰ κι' ἔπεφτε χάμω κι' ἔσπαγε; Ποὺ παντρευόμουνα κάθε ἀπόγευμα τὴν Μάρθα καὶ, ἐνῶ ἤμουν ὁ γαμπρὸς, ἔκανα καὶ τὸν παππά, γιατὶ τὰ ἆλλα παιδιὰ ἦταν μικρὰ καὶ δὲν ξέρανε νὰ θεατρινίζουν; Ποὺ δὲν ἤθελα νὰ πάω σχολεῖο γιατὶ ἤμουν βέβαιος ὅτι ἤξερα πιὸ πολλὰ Γράμματα κι’ ἀπὸ τὴν Δασκάλα ποὺ μιλοῦσε πιὰ μὲ τὸ "σεῖς" καὶ μὲ τὸ "σᾶς", ἡ γεροντοκόρη, ποὺ ποιὸς βλάκας θὰ τὴν παντρευόταν ποτέ; Ποὺ δὲν τολμοῦσε νοικοκυρὰ νὰ βγάλει ἔξω τὸ μαγκάλι της νὰ τ' ἀνάψει καὶ τῆς τὸ ἀναποδογύριζα χοροπηδῶντας; Ὑπῆρχε διαβολιὰ ποὺ νὰ μὴν ἤμουν πρῶτος ἐκτελεστής της;
Κι' ἀναλογιζόμουν: - Ἔλα, μωρέ, τὸ κακόμοιρο τὸ παιδί, τί ἔκανε; Ἐγὼ ἤμουνα πιὸ διάολος - καὶ τὰ ξέχασα δηλαδή; Τώρα ποὺ μεγάλωσα, πάει νὰ πεῖ πὼς σοβαρεύτηκα κιόλας; Κι' ὅταν δὲν ἔτρωγα τὸ φαΐ μου καὶ τὸ πετοῦσα ὅπου εὕρισκα, ἀκόμα καὶ πίσω ἀπὸ τὸν καναπέ; Ποὺ ἤθελα, ἀπαιτοῦσα, μιὰ ζωγραφιὰ γιὰ κάθε μπουκιὰ ποὺ ὑποσχόμουν νὰ ἔτρωγα; Παιδί ἤμουνα ἐγὼ ἤ διάολος τρικέρατος; ....

Αὐτὰ ὅλα, χωρὶς ὑπερβολὴ ἤ παραποίηση, βρίσκονταν στὴν μοιραία ἐκείνη Ἔκθεση!
Μὲ ὑπερτίτλους ὁλόγυρα καὶ ζωγραφιές:

Ἕνα αἰσθηματικὸ, μοντέρνο, ἔξαλλο ἀριστουργηματάκι,

γιὰ μικροὺς καὶ μεγάλους,

ποὺ δὲν ὑπάρχει προηγούμενό του.
Ἄν δὲν τὸ διαβάσετε, ἐσεῖς χάνετε!

Τὴν ἀνάμνηση αὐτή,
τὴν ἀφιερώνω στὸν Χρῆστο Παπαλυμπέρη,

αὐτὸν δηλαδὴ ποὺ πρῶτος μὲ...ἔμπασε στὰ μυστικὰ τοῦ διαδικτύου!