17 Μαρτίου 2014, καὶ ὥρα 6:53.

   Paule Rossetto
~~
Θέλω,
ἐδῶ, στὸ νῆμα ποὺ θεωρῶ ὡς τὸ καλλίτερό μου,
νὰ δεξιωθῶ τὴν καθηγήτρια τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀθηνῶν, τὴν κα Παυλίνα.
Ὑπῆρξε ἀπὸ τὰ ἄτομα, τοῦ (Κέντρου Λογοτεχνικῆς Μετάφρασης), ποὺ ἀγάπησα ξεχωριστὰ καὶ... - δὲν βρίσκω λόγια!
Πέρασαν ἤδη τόσα χρόνια. Μοῦ συμπαραστάθηκε. Μὲ καθοδήγησε. Νοιάστηκε νὰ μὴν πέσω στὴν παγίδα κάποιου, τότε, μὲ τὴν "Μπουγαδοβαρέλα" (La farce du cuvier).
Κι' ὅταν ἐκυκλοφόρησε ἡ μετάφρασή της στὸ ἔργο τῆς Μάρως Δούκα: "Ἡ ἀρχαία σκουριά", μετ. Paule Rosseto, μὲ τὸν γαλλικὸ τίτλο: "L'or des fous", (ἔκδοση Institut Francais d'Athènes, Actes Sud, 1993), ἤμουν ὁ πρῶτος ποὺ τὴν ἀγκάλιασα καὶ τὴν φίλησα, σχεδὸν ἐρωτικά.
Ἡ Παυλίνα καὶ ὁ κ. Πέτρος Παπαδόπουλος (δὲν ζεῖ πιά), ἦταν οἱ πλέον ἀξιαγάπητοι. Ἔντιμοι, ἐντελῶς. Καὶ στὰ μέτρα μου.
Δυὸ φορὲς, μαζύ μὲ τοὺς Τίτο Πατρίκιο, Φίλιππο Δρακονταειδὴ καὶ τὴν Catherine Vélissaris ἔθεσαν στὴν ἐντελῶς πρώτη γραμμὴ μεταφράσεις μου: "Ἡμερλόγιο" (Ἀντρέ Ζίντ), "Πολυφίλητος Σελιμάρ" (Εὐγένιος Λαμπίς).
Μιλοῦσαν στὴν γυναίκα μου καὶ στὰ, τότε μικρὰ παιδιά μας, μὲ τὰ πιὸ ἐπαινετικὰ λόγια γιὰ μένα.
Ὄχι, δὲν τὴν ξέχασα.
Ἀποφεύγω τὸν κόσμο, ἀκόμα καὶ τὸ Ἰνστιτοῦτο, ἀλλὰ ποτὲ τὶς ἀναμνήσεις καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη – αὐτὸ ποὺ μονάχα ἕνας Θεὸς κι' ἐγὼ ξέρουμε πόσο μὲ βασάνισε καὶ μὲ στήριξε.

Ὁ πρέσβης τῆς Γαλλίας στὴν Ἑλλάδα
 κ. Jean Loup Kuhn-Delforge
ἐπέδωσε στὶς 5 Φεβρουαρίου 2014

τὰ διάσημα τοῦ Ἱππότη τοῦ Ἐθνικοῦ Τάγματος Ἀξίας στὴν κα Paule Rossetto,
ἐκπαιδευτικὸ στὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο τῆς Ἑλλάδας καὶ ὑπεύθυνη τοῦ προγράμματος σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Παρίσι-Σορβόννη στὴν Ἀθήνα,
παρουσίᾳ πολλῶν μαθητῶν, φοιτητῶν, συναδέλφων καὶ φίλων τῆς τιμωμένης.

Παυλίνα,
δὲν σὲ ξεχνῶ ποτέ
κι' ἄν θέλεις: σ' ἀγαπῶ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
μεταφραστὴς λογοτεχνίας - ἠθοποιὸς - συγγραφέας.