23 Ἰανουαρίου 2014, καὶ ὥρα 7:27.
Ἡμέρα γενεθλίων τοῦ Περσέα.

Κλινοσοφιστὴς = κατεδαφιστὴς,

ἔγραψε: ~~~~

ἔχει τὰ γενέθλιά του, σήμερα, κι’ εἷς ἀπολωλώς,
- ὁ Περσεύς! Γιὰ δῶρα, σάλιο δὲν ὑπάρχει κι' ὀβολός.
Σιγά, μωρέ, τὸν Περσέα ποὺ τολμᾶ καὶ γιορτάζει!
Γοργόνες συναντᾶ κι' οὔτε κἄν ποὺ τὶς κοιτάζει.
Ἔσφαξε τὴν Μέδουσα, παντρεύτηκ' ἕνα τέρας,
τὴν Ἀνδρομέδα!... Πῶς ἀλλοιῶς νὰ γίνει πατέρας,
(περίπτωση δὲν ὑπῆρχε καμία - τοσοῦτον βλὰξ!)
Χάθηκε, λέτε; Μ' ἄχρηστος πού 'ναι, κάνει ρηλάξ.
Κι' ἐννοεῖται Χρόνια Πολλὰ μᾶλλον δὲν θὰ τοῦ πῶ,
ἀφοῦ πάντα κι' ἐμένα...μ' ἀρέσει νὰ πρωτοτυπῶ.

~~~~~~~~
Ὅπως πέρσι κι’ ἐφέτος,
ξανά: πλὴν-σὺν ἕν ἔτος
Τὰ περσινὰ παρόμοια,
κατεψυγμένα ἐγκώμια,
καὶ πάει λέγοντας...
Τὸν θέλω, κλαίγοντας,
νά 'ρθει στίχους νὰ μοῦ ζητήσει νὰ τοῦ γράψω!
Σκέτο Χρόνια πολλὰ θὰ πῶ... Κι' ἄν ὑπογράψω,
θὰ μοῦ τὸ πληρώσει, μὲ τόκο, γιὰ τὶς ὑπερημερίες.
Ἕναν καφέ, μωρέ, σὲ μίαν ἀπ' τὶς τόσες Καφετερίες,
ποτὲ δὲν εἶπε : - Κλινὸ, πᾶμε νὰ σὲ κεράσω!
Νιὸς ἤμουν, θυμᾶμαι, καὶ κοντεύω νὰ γεράσω,
καὶ καλό, γλυκὸ λογάκι, πουθενά, γιὰ μένα
δὲν ξεστόμισε. Κι' ἐγώ, μὲ μάτια βουρκωμένα,
γυρνῶ στοὺς δρόμους, ἀπελπισμένος.
- Χίλια χρόνια, καταδικασμένος,
ζῆσε, Περσεῦ, κι' ὥσπου νὰ σέρνεσαι!
Στὸν Κλινὸ, νὰ μάθεις νὰ φέρνεσαι.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.