7 Ἰουνίου 2014, καὶ ὥρα 12:52. 
 

Re: Πατριωτισμός καὶ "προοδευτικότητα" - μποροῦν νὰ συνυπάρξουν;
Δὲν θέλει καὶ πολλὴ κλινοσοφία!...
~~
Καὶ βέβαια μποροῦν!
Βέβαια, ὅπως κατάντησε ἡ πατρίδα μου, ἡ Ἑλλάς, ἡ Ἀθήνα, τὸ ἱστορικὸ κέντρο δά(!), χίλιες φορὲς νὰ ἤμουν ἀρχαῖος Ἕλληνας (δηλαδὴ νὰ μὴ ζοῦσα τώρα, πρὸ ἀμνημονεύτων αἰώνων ἀνύπαρκτος νὰ ἤμουν πιά), ἀλλὰ δὲν πειράζει: ἔχω κάτι νὰ σιχαίνομαι, - καλὸ αὐτό!... - τὸ τώρα.
Πατρίδα εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκες.
Κοσμοπολιτισμὸς δὲν σημαίνει τίποτα: γυρνᾶς παντοῦ χωρὶς νὰ εἶσαι πουθενά κι' ἀπὸ πουθενά (τὄχεις ξεχάσει τὸ "κάπου" σου). Κοσμόταφος λέγεται αὐτό.
Μπορεῖς νὰ ἔχεις τὴν πατρίδα σου: γειτωνιά, χωριό, πόλη, νομό, κράτος... καὶ νὰ εἶσαι σὲ φιλικὲς σχέσεις (ἤ καὶ ἀδιάφορες κι' ὥς ἕνα σημεῖο ἐχθρικές) μὲ πατρίδες ἄλλων.
Οὔτε σὲ ξένο μέρος θἄθελα νὰ πεθάνω καὶ νὰ ταφῶ.
Ἡ καταγωγὴ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα: λατρεύω

* τὴν εὐφράδεια ποὺ κληρονόμησα ἀπὸ τὴν Σμύρνη τῆς μάννας μου,

* τὴν μουσικότητα ποὺ πλούσια μοῦ χάρισε ἡ Κέρκυρα τοῦ πατέρα μου,

* τὸ ἀττικὸ φῶς μέσα στὸ ὁποῖο γεννήθηκα, τὴν ἀττικὴ προφορά μου, τὴν ἐξ ἔρωτος γαλλικὴ φινέτσα μου, τὰ ἀλλεπάλληλα φλὲρτ μου μὲ τὸν Βέρντι καὶ τὸν Μπερλιόζ, ποὺ τοὺς προδίδω μὲ τὸν Χατζιδάκι, κι' ὅλοι χαιρόμαστε μὲ τὸ παραπάνω, ἔτσι.
Δύο γυναῖκες θὰ τὶς λάτρευα ὁπωσδήποτε: τὴν Μαρία Κάλλας καὶ τὴν Φλέρυ Νταντωνάκη.
Θἄθελα μιὰ νύχτα νὰ κοιμόμουν στὸν Παρθενώνα, νὰ μ' ἄφηναν νὰ φιλήσω στὸ στόμα τὴν Ἀφροδίτη τῆς Μήλου καὶ νὰ συγκρινόμουν μὲ τὸν Ἑρμῆ τοῦ Πραξιτέλη καὶ πάσῃ θυσίᾳ ...νὰ μὲ βγάζανε ὡραιότερον!
Ὁ Διόνυσος καὶ ἡ Ἀθηνᾶ νὰ μὲ τραβοῦσαν, μὲ πάθος, ὁ καθένας πρὸς τὸ μέρος του, καθὼς θὰ τοὺς τραγουδοῦσα ἀλὰ Ὕβ Μοντάν κάτι σὰν Ριγκολέτο ἤ Τσελίνι ἑλληνο-γαλλο-ἰταλικά!
Καὶ νὰ ἔπαιρνα Βραβεῖον Γλαύκας πρὶν μὲ ὁδηγοῦσαν στὸν Κεραμεικὸ ἀ ζαμαί.

Ἡ πρόοδος εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεση. Κανένας ἆλλος δὲν θέλει νὰ προοδεύσεις, ἐσύ, παρὰ μόνον - κι' ἄν ὄντως τὸ θέλεις - ἐσύ.

Τάδε ἔφη  μεσιὲ Κλινοηδυεπής·
ὡραῖος, ὀλέθριος.