12 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 11:38.

Κνημοσοφιστεῖες
... ἐν Κλινοσοφιστείαις
* * *
Γράφει .... ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
.................................. λὲ (πληθυντικὸς) Κοὺ ντὲ πιέ μου !
...... καὶ εἶδα τὸν Ἑρμῆ καὶ μοὖρθε νὰ τὸν σφάξω.

Λένε πὼς ἔχω καὶ ὡραῖο κοὺ ντὲ πιέ - οἱ ὑποδηματοπῶλες! Ὅμως, ὅσοι δοκίμασαν τὴν κλωτσιά μου, βρίσκουν ἄσκημο τὸ κουτουπιέ μου!
Ποιούς νὰ πιστέψω; Εἶναι, καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἐν προκειμένῳ, ἀπαΐοντες!
Μ' ἀρέσει ποὺ εἶμαι δίποδο! Οἱ ταπεινοί, κοιτάζουν πᾶντα χαμηλὰ καὶ, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, βλέπουν καὶ κατανοοῦν, ἆλλοι αἰσθητικῶς κι' ἆλλοι τρομακτικῶς, τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ νὰ ἔχεις τόσο καλοσχηματισμένο καὶ σθεναρὸ κοὺ ντὲ πιέ!
Ἐπίσης, μοῦ ἀρέσει, ὅπως εἶπα, ποὺ εἶμαι δίποδο διότι οἱ πιὸ θαραλλέοι μὲ κοιτοῦν στὸ στῆθος, ὁπότε: ἆλλοι λένε νὰ κατακτήσουν τὴν καρδιά μου κι' ἆλλοι παρατηροῦν πὼς μοῦ λείπουν παράσημα. Κανένας τους ὡστόσο δὲν ἔκανε ἀκόμα τὴν δεύτερη κίνηση.
Σπανίως μὲ κοιτάζουν στὰ μάτια: πᾶντα δύο σπαθιὰ εἶναι, ἐπίφοβα!
Ἀλλὰ ἡ σημερινή μου πραγματεία πραγματεύεται τὸ ἆκρο-ἆκρο μέρος τῆς κνήμης μου ποὺ δὲν ξέρω ἄν πρέπει καὶ καλὰ νὰ τὸ θεωρήσω μέρος της ἤ προέκτασή της.
Μοῦ ἀρέσει ποὺ εἶμαι δίποδο, γιατὶ σκέφτομαι ὀρθῶς. Ἄν ἤμουν τετράποδο, θὰ ἀντιδροῦσα ἐνστικτωδῶς.
Ἀλλά, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, φανερά, εἶμαι δίποδο καί, κατὰ βάθος, τετράποδο. Εἶμαι καὶ τὰ δύο! Ὄχι, ὄχι, δὲν ἐννοῶ ἑξάποδο!... Ἀλλοίμονο, μοιάζω γιὰ Ἐξαποδώς;
Αὐτὰ ποὺ σκέφτεστε θέλω νὰ στέκονται - ἀλλοιῶς ἀδειᾶστε μου τὴν γωνιά! Καλὰ, μὴ σηκώνετε καὶ τὰ πόδια! Δὲν σᾶς σκοτώνω, οὔτε κι' ἔχω ἆλλες βλέψεις, πονηρές!...

Γιὰ ρῖξτε μιὰ ματιὰ στὸ κοὺ ντὲ πιὲ τοῦ Ἑρμοῦ! Σὰν αὐτοκόλλητο εἶναι τὸ δεξύ - ὅπως τὸν βλέπει κανείς! Ἀπορῶ: πῶς τὸν ἔχουν στὴν Ὀλυμπία καὶ δὲν τὸν φέρνουν στὴν Ὁμόνοια - γιὰ τέτοια πλατεία, καλὸς εἶναι! Σάμπως θὰ προσέξουν τέτοιες λεπτομέρειες τὰ πρεζόνια καὶ οἱ λαθρομετανᾶστες; Γιατί, κακὰ τὰ ψέματα: ἄν δὲν βγῶ ἐγὼ, μὲ τὸ ποδήλατό μου, κοὺ ντὲ πιὲ δὲν θὰ δοῦν ποτὲ τὰ στραβά τους. Κι' ἄν τοὺς μιλήσεις δὰ καὶ γιὰ κουτουπιέ, θὰ σὲ κοιτάζουν στὰ χέρια, τί λεφτὰ τοὺς δίνεις!
Ἐννοεῖται ὅτι καὶ τὰ δύο κοὺ ντὲ πιὲ πρέπει νὰ εἶναι ὁμοιόμορφα καὶ ἀντικρυστά - μὴ σ' τἄχει στραγγαλίσει ὁ Ἀντρέας Καρκαβίτσας γιὰ νὰ σὲ λανσάρει "Ζητιάνο", ἔ;
Ὁ ἕνας ἐσωτερικὸς ἀστράγαλος νὰ κοιτάζει τὸν ἄλλο ἐσωτερικὸ ἀστράγαλο χωρὶς ν' ἀλλοιθωρίζει νεσοῦνο ( = κανείς). Ἀμφιθεατρικῶς ἀρχιτεκτονισμένοι. Πάνω σὲ ἁψιδωτὲς πατοῦσες. Νὰ περνοῦν ἀπὸ κάτω τὰ μυρμήγκια καμαρωτά, μὲ τὸ κεφάλι ψηλά.
Δὲν θὰ πῶ πὼς ὅλος ὁ ποῦς ὀφείλει νὰ εἶναι ὡς κίων - καὶ δὲν θὰ τὸ πῶ διότι, τὴν παρούσαν στιγμή, μελετοῦμε τὸ τί ἐστὶ κοὺ ντὲ πιέ! Μὴν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸ θέμα μας, ὅταν τὸ Φόρουμ.γκρ μᾶς ἔχει πλουσιοπάροχα ἐπιδοτήσει διὰ σειρὰν διαλέξεων ἄνευ τῆς παραμικρᾶς φειδοῦς. Τὰ Κλινο-Κονδύλια τὰ ἔχει ἐγκρίνει καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις. Ἀμέ!
Δὲν ξέρω πῶς θὰ ἤμουν χωρὶς κοὺ ντὲ πιέ! Σὰν πουλὶ χωρὶς φτερά. Περπατῶ καὶ πετῶ. Ποτὲ δὲν πετῶ χωρὶς νὰ περπατῶ.
Κι' ἄν μοῦ κόψουν οἱ φασίστες τὰ φτερά, ἁπλῶς θὰ περπατῶ. Δηλαδὴ θὰ σέρνομαι.
Δυστυχῶς δὲν εἶναι δική μου ἀνακάλυψη τὸ περπάτημα - οὔτε καὶ τὸ φτερούγισμα - ἀλλὰ τί θὰ κάνω ἄν πολυγεράσω καὶ θέλω, τότε, μπαστοῦνι;
Ποῦ θὰ βρῶ ἕνα μὲ κουτουπιέ; Βέβαια, νὰ σπάσω καμιὰ κεφάλα θἆναι πιὸ εὔκολο ἀλλὰ θὰ στεροῦμαι τὴ χαρὰ τοῦ μπαλέτου - οὔτε κἄν καράτε!
Ἴιιι!... Πάει ὁ νοῦς μου τὠρα στὸ πὶ ὅπου στηρίζονται τὰ χούφταλα! Νὰ περπατᾶς, λέει, καὶ νὰ σοῦ φεύγουν τὰ πιπί!...
Ὤ, νὰ μὴν ξέρω προσευχὲς νὰ πῶ, νὰ σωθοῦν τὰ κοὺ ντὲ πιέ μου!...
Τί νὰ κάνω, θεέ μου;
Μοὔρχεται νὰ κλωτσάω, νὰ λακτίζω, νὰ τσινάω!
Βρεῖτε μου πέταλα-φυλακτὰ καὶ ξόρκια γιὰ τὰ κοὺ ντὲ πιέ μου, γιατὶ δὲν βλέπω καλὰ γιὰ πολὺ ἀκόμα τὸν πωπό σας.