3 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 6:08.

Re: Ἔχετε ἀπατήσει στὸν γάμο σαs;

Κλινοσοφιστεῖες,
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

------------------------------ Ἔρωτας, ὅπως πίνεις, ὅπως τρῶς κι' ὅπως πεθαίνεις.

................................. " ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Ἀγαπητή μου Μοιραῖα_Ὅλα, ποὺ λὲς αὐτά,
ἔχεις τὸ ..εὖγε μου.

moiraia_ola ἔγραψε: Μην νοιάζεσαι αγαπητέ μου χιόνι για μένα. Αντέχω τους μικροαστικούς σου χαρακτηρισμούς χωρίς να μού κάτσουν καθόλου βαριά για το βράδυ,
Όπως το θέτεις, ναι . Είμαι μια καραπουτανάρα που έχω που και που ανάγκη στη ζωή μου να ερωτευτώ, να αυτοεπιβεβαίωθώ και να αγγίξω ένα ξένο σώμα που θα μού θυμίσει πως είμαι γυναίκα, πως είμαι άνθρωπος με ορμές και πως μού αξίζει να ζήσω ζώντας τις μικρές και μεγάλες χαρές.

Με μεγάλη χαρά να σε δεχόμουν μέσα μου, μόνο που πάντα υπερτερεί η αγάπη μου για την οικογένειά μου
για τον άντρα μου και το παιδί μου
για τη ζωή που με τόσο κόπο στήσαμε και τα λοιπά και τα λοιπά.

Το ότι έχω τα κότσια να παραδέχομαι αυτό που όλοι φαντασιώνονται βουβά δε μέ ενοχλεί να μέ ρίχνει στα μάτια τα δικά σου και κάποιων άλλων,
άλλωστε αν ήταν ο άντρας μου μπροστά, θα σού απαντούσε όπως ειχε κάνει σε κάποιον άλλον στο παρελθόν:
και τί σέ νοιάζει εσένα, ρε φίλε, αν είναι πουτάνα; εγώ τή γουστάρω για αυτό που είναι και για αυτό την έχω γυναίκα μου

εσένα, σού εύχομαι να βρεις μια που να μη μού μοιάζει, αν και πολύ φοβάμαι πως θα δυσκολευτείς αρκετά.

Ἐννοεῖται πὼς διάβασα καὶ τὰ προηγούμενα. Καὶ ξέρεις πὼς τὴν ἀποκλειστικότητα νὰ κουβεντιάζεις τέτοια ζητήματα μὲ καθαρὰ μυαλὰ...δὲν τὴν ἔχει τὸ Φόρουμ.γκρ, κακὰ τὰ ψέματα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ ψευδώνυμο προστατεύονται. Καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι πιὸ εἰλικρινεῖς μὲ τὸν ἑαυτό τους.
Μπροστὰ στὴν Ἀλήθεια ὅλοι, μὰ ὅλοι, δὲν ξέρω οὔτε κἄν μία ἐξαίρεση, εἶναι δειλοὶ ἤ ψεῦτες. Ἤ ἀνίδεοι - δὲν τὴν ξέρουν.
Κι' ὅπως βλέπεις καὶ ὅπως μὲ ξέρεις (ἔχουμε μιλήσει δεκάδες ὧρες) ἀναλαμβάνω τὴν εὐθύνη τῶν ὅσων λέω.
Ναί, ἐκτιμῶ ἀρκετούς, καταλαβαίνω τὸ ἀνθρώπινο καὶ πολλὲς φορὲς πάω πάσο καὶ δὲν δίνω συνέχεια. Καὶ συμβολικά, τοὺς...ἐξαιρῶ! Καὶ συμπαραστέκομαι.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς θὰ καταπιῶ καὶ τὶς γελοιότητες τῶν ἄλλων. Κάποιοι διαφημίζουν καὶ τὸ βρώμικο σέξ (εἶναι μιὰ... λαχταριστὴ ἐκδοχὴ τοῦ βρώμικου μυαλοῦ τους). Οἱ ἄνθρωποι λαχταροῦν βρωμιά - καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς λαχτάρας τους, κρίνουν καὶ τοὺς ἄλλους ὅλους ὡς “βρώμικους”.
Ἔχω δεῖ μάννα - μητέρα - μαμὰ νὰ ψάχνει στὶς Ἀγγελίες γιὰ βρώμικο σὲξ νὰ στείλει τὸν τριαντάχρονο γυιό της.
Καί, φυσικά, νὰ θέλει, γιὰ τὸν κανακάρη της, γυναίκα ἁγνὴ καὶ πιστή. Χριστιανικῶν ἀρχῶν.

Ἔχεις δίκηο μ' αὐτὰ ποὺ λές.
Ἀγάπη ὑπάρχει. Ὄχι τόσο συχνὰ ὅσο θέλουν νὰ λένε.
Τὸ περιβᾶλλον σπανίως συγχωρεῖ ὅσους ἀγαπήθηκαν. Μόνον ὅσοι ἀγάπησαν καὶ ἀγαπήθηκαν χαίρονται ὅταν οἱ ἄλλοι ἀγαπιοῦνται.
Τὸ νὰ κάνεις σὲξ εἶναι κάτι ὅπως πίνεις, ὅπως τρῶς κι' ὅπως πεθαίνεις. Ἄν δὲν βγαίνει νόημα ἀπ' αὐτά, χέσ' τα κι' ἄσ' τα.

Ἀνοχή, ὑπάρχει. Συγκρατημός, ὑπάρχει. Κυριαρχεῖ ἡ πουστιά, τὴν ἔχουμε ὅλοι μέσα μας στὸν μέγιστο βαθμό. Ἀξιέραστοι καὶ ἀπεχθέραστοι. Καὶ στὴν πρώτη εὐκαιρία ξενογαμιόμαστε ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὸ θᾶρρος ὅλοι νὰ τὸ ποῦμε - τουλάχιστον ἐκεῖ ποὺ ἔχουμε χρέος νὰ τὸ ποῦμε.
Γι' αὐτὸ ἡ πράξη μας λέγεται καὶ πουστιά. Καί, ὅταν μᾶς δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, κάνουμε καὶ προτιμοῦμε ἀπερίσκεπτα καὶ ἀσυζητητὶ τὴν πουστιά. Ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἔχει τὴν δέουσα γλύκα της κι' ἡ πουστιά: εἶναι ἐκδικητικὴ ἀνταπόδοση καὶ ἀποζημίωση τῶν ὑποχωρήσεών μας σὲ ὅσα μᾶς διέψευσαν.
Ἀλλά, ἐνῶ ἡ δική μας μοσχοβολάει, τῶν ἄλλων ζέχνει. Ἡ δική μας ἔχει τοὺς λόγους της, τῶν ἄλλων ἡ πουστιὰ εἶναι ἀνηθικότης.

Τὸ νὰ ξενογαμηθεῖς ὅμως εἶναι, ἀπὸ μόνο του, φυσικὸ καὶ...
Ὡραῖο; Τυχερό; Ἄτυχο; Θὰ δείξει.
Κι' ἄν τὸ παραδέχεσαι, εἶναι ἀνδρισμός.
................................................................................ μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

* * *

3 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 8:40.

~~~~
Κάπως συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου.
* * *
Φίλε - νὰ σὲ πῶ φίλο; νομίζω δὲν ἔχουμε ἀνταλλάξει ἀκόμη κάποια λόγια ἀλλὰ σὲ λέω: φίλο, δείχνοντας τὴν προδιάθεσή μου - Sid Vicious , ἔχω διαβάσει τελευταίως πολλὰ μηνύματά σου καὶ βρίσκω ἐνδιαφέρον στὸ νὰ τὰ προσέχω.
Ξέρεις, ἔτσι στριμμένος ποὺ εἶμαι, τώρα μάλιστα ποὺ γέρασα, σπάνια θ' ἀκούσεις καλὴ κουβέντα ἀπὸ τὸ στόμα μου γιὰ κάτι ἤ γιὰ κάποιον. Ὅλο καὶ πιὸ σπάνια.
Ἄκου τώρα. Μὲ τὴν Μοιραῖα_Ὅλα καὶ τὴν ἄποψή της, ἐξηγήθηκα. Ἡ ἴδια μὲ εὐχαρίστησε κατ' ἰδίαν ἀλλὰ τὸ βρίσκω περιττό, ἀφοῦ ξέρει πὼς δὲν θὰ τὸ ἄφηνα ἔτσι.
Ποτὲ τίποτα δὲν εἶναι ὁριστικό, τελεσίδικο.
Καμιὰ φορὰ ἀνασκευάζουμε (πράττοντας πολὺ σωστά) καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια μας, γιατὶ κάτι μπορεῖ νὰ μεσολάβησε καὶ...
Ὅμως, ἡ σκέψη [ἤ καλλίτερα οἱ σκέψεις ὅπως "λέμε" ἀρκετοὶ ἐδῶ: καὶ οἱ πράξεις, προσθέτω ὁ ὑποφαινόμενος] δὲν μπορεῖ νὰ δεχτεῖ περιορισμούς, τόσο στὴν φυσική της πορεία (ἀκριβῶς ὅταν σκεφτόμαστε, δηλαδή) ὅσο κι' ὅταν τὴν μαρτυροῦμε, προφορικῶς ἤ γραπτῶς.
Ὅταν μιὰ ὁμολογία εἶναι εἰλικρινὴς ἤ μιὰ σκέψη κάνει ἕνα βῆμα μπροστά, πετάγονται τὰ ΜΑΤ μὲ τὰ γκλὸμπς καὶ τὰ ἀσφυξιογόνα νὰ μᾶς κάνουν Σύνταγμα!

Πρὶν ξαναμπῶ, (εἶχε τὸ βύσμα συνδέσεως ὁ γυιός μου), σκεφτόμουν νὰ γράψω αὐτό:
* ὅταν ὁ ἄντρας ἀπατάει τὴν γυναίκα του, εἶναι μάγκας * ὅταν ἡ γυναίκα λέει καὶ μόνο ὅτι σκέφτεται ἄν μπορεῖ ἤ ὄχι νὰ ἀπατήσει τὸν ἄντρα της, εἶναι πουτάνα!

Κατ' αὐτούς - ὄχι κατ' ἐμένα, ἔ;
Πουτάνα, συχνάκις, εἶναι ὅταν δὲν τὸν ἀπατᾶ - καὶ τὴν ἐπιβραβεύουν ὅλοι! σὰν νὰ ἦταν τίμια - ἀλλὰ τοῦ κάθεται πιστὴ (!) ἐπειδὴ τὴν ταΐζει.
Ὅταν προτιμᾶ νὰ σηκώνει τὰ πόδια παρὰ νὰ πάει νὰ δουλέψει κτλ.

Θὰ ἐπαναλάβω κάποια χιλιοειπωμένα μου:
~ δεκάδες ἄνθρωποι μὲ ἐμπιστεύονται, γυναῖκες κι' ἆντρες (γιὰ μένα, τρίτο φύλο δὲν ὑπάρχει καὶ συγχίζομαι ὅταν τὸ λένε, ὅποιαν δραστηρότητα κι' ἄν ἔχει κανεὶς πάνω στὸν ἔρωτα)
καὶ συνεπῶς ἔχω δικαίωμα νὰ μιλῶ...
~~ εὐτυχῶς, μὲ ὅλα τὰ καλὰ καὶ μὲ ὅλα τὰ κακὰ τοῦ ἔρωτα, τὸν ἔχω ζήσει μὲ τὸ παραπάνω. Καί, παρὰ τὸ ὅτι πλησιάζω τὰ 67, ἡ μπογιά μου περνάει ἄθικτη ἀκόμη καὶ ἀρέσω σὰν 25άρης, ὁπότε ἀπωθημένα μὴν ψάχνει κανεὶς νὰ μοῦ βρεῖ, τουλάχιστον ὄχι τόσο χοντροκομμένα σὰν τὰ δικά τους, γιατί: κάπου κάτι κάπως θὰ μοῦ ἔλειψε καὶ μένα, ἄνθρωπος εἶμαι, δὲν δήλωσα ποτέ μου Δίας ποὺ καὶ τί δὲν χάρηκε!... Ναί, αὐτὸν - δὲν τὸ σκέφτηκα - πρέπει ν' ἀρχίσω νὰ τὸν ζηλεύω...
~~~ ἀρκετοὶ μὲ ἀποφεύγουν - καὶ τοὺς ξέρω: ἕναν-ἕναν καθὼς καὶ μία-μία - γιὰ τὰ κλινοσοφιστικά μου...
Ἀλλά,
προέχει ἡ Ἀλήθεια. Ἡ Ἠθικὴ δὲν εἶναι μέρος στέρησης. Ἠθικὴ εἶναι συνείδηση, ἐπίγνωση, μέτρο ἄριστο.
Τώρα, ἄν οἱ ἀτυχεῖς καὶ οἱ ἀδικημένοι πάσης φύσεως ἔχουν ἄλλην ἄποψη, πρεβυωπίας, ἔ, δὲν θὰ καταστρέψουμε καὶ τὸν Ὁρίζοντα γιὰ νὰ τοὺς τὸν χώσουμε στὰ μάτια τους. Ὅ,τι βλέπουν βλέπουν.
Γειὰ χαρὰ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

* * *

4 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 8:02.

Ἀναγκαστικὴ (;) συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου καὶ τοῦ πρὸ προηγουμένου,
τουτέστιν: - Ἔχουμε καὶ προηγούμενα νὰ λογαριάσουμε, ἔ;
* * *
Naida ἔγραψε: Εκδικητικά, φυσικά και θα τό έκανα! Και αν θα μέ πονούσε μια αυτός, εγώ θα τόν πονούσα τριπλά.
* Ἐκδικητικά: ἄς ποῦμε ναί. Ἄν μπορεῖς βέβαια νὰ βρεῖς εὔκολα καὶ σύντομα (πρὶν κρυώσει τὸ πρᾶγμα) τὸ "ἐργαλεῖο" ἐκδικήσεως.
Δὲν νομίζω πὼς γίνονται ἔτσι ἐπιτυχῶς διεξοδικὰ (καὶ ὄχι σπαστικὰ) αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἐσὺ θὰ χάσεις.
Ἐκτὸς κι' ἄν ἔχεις τὸν τρίτο ------> ἐφεδρικό, στὸ "περίμενε..." - ἄρα ἤδη ἔχεις ἀπατήσει, μὲ τὴν σκέψη καὶ τὴν "πρόβλεψη" καὶ μόνον, ἐσύ. Τὸ ἴδιο κάνει.
* Δὲν θὰ μποροῦσες νὰ τὸν πονοῦσες τριπλά.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δηλώνει (αὐτὸς) ἐρωτευμένος καὶ παράλληλα κάνει καὶ κάτι ἆλλο (ἕνα μαθαίνεις ἐσύ, - ὅμως εἶναι ἕνα ἤ εἶναι καὶ ἆλλα πολλὰ;) κάπου ἔχει φύγει, ἔστω κι' ἄν ἔχει ἀράξει καὶ βολεύεται μὲ σένα, γιὰ πολλοὺς καί διαφόρους λόγους.
Πάντως, ἄν τὸ κάνεις, δὲν θὰ πονέσει, σὲ βαβαιώνω. Θὰ θιγεῖ ὁ ἐγωισμός του. Κι' ἐσὺ, δὲν θὰ ἱκανοποιηθεῖς, δὲν θὰ τὸ εὐχαριστηθεῖς, ποὺ λέμε. Καὶ τότε ἀρχίζουν τὰ δράματα.
Εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ τέχνες θρέφονται μὲ ἐρωτικὰ δράματα περισσότερο παρὰ μὲ ὅ,τι ἆλλο; (Μυθιστόρημα, θέατρο, κινηματογράφος, ποίηση, τραγοῦδι...)
* Θὰ ἔπρεπε τὰ ζευγάρια νὰ ἔχουν μεταξύ τους κάποιαν ἐμπιστοσύνη, γενικῶς.
Μιὰν ἰδιαίτερη ἐμπιστοσύνη στὸ νὰ λένε τί σκέφτονται ἐνδομύχως. Κάτι ποὺ δὲν θὰ ἔκαναν ἐνδεχομένως παρὰ μονάχα μὲ πολὺ ἔμπιστο φίλο ἤ ἐξ ἴσου ἔμπιστη φίλη τους. Ὅλοι μας θέλουμε νοεροὺς...συνενόχους; μάρτυρες; θεατές;
* Εἴμαστε στὴν σκηνὴ ἑνὸς θεάτρου ποὺ βολοδέρνει. Εἶναι σπουδαῖο νὰ διαλέγεις τοὺς θεατές σου.
Κι' ὅσο δοκιμάζεις ἐσὺ τὸν ρόλο σου (πρόβες μόνον κάνουμε, τὸ ἔργο τῆς ζωῆς μας δὲν ἀνεβαίνει σὲ καμιὰ σκηνή, μονάχα τὸ φορᾶμε κοστοῦμι στὴν κάσα μας, νεκροί. Γι' αὐτὸ μᾶς φέρνουν καὶ λουλούδια, μήπως καὶ χαροῦμε.
Καὶ ὅλοι, κλαῖνε ἀπὸ συγκίνηση, ἆλλοι γιατί κάπως μᾶς ἔνιωσαν, ἆλλοι γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἄλλους παρευρισκομένους ὅτι καὶ αὐτοὶ σκαμπάζουν ἀπὸ θέατρο, συγγνώμη ἀπὸ ζωὴ ἤθελα νὰ πῶ. Καὶ ὅλοι τρῶνε κόλυβα (τὰ συγχαρητήριά μας) καὶ λένε:
- Θεὸς σ' χωρέσ' τον = καταπληκτικὸς ἤτανε στὸν ρόλο τοῦ ζωντανοῦ!
ὅπως καὶ:
- Ζωὴ σὲ λόγου σας!... = Μπράβο!...Ἔχετε ἐλπίδα!...).
* Τὸ νὰ ἔχεις φαντασιώσεις (= δηλαδὴ πὼς τὸ κάνεις καὶ ἔτσι κι' ἀλλοιῶς κι' ἀλλοιώτικα, τώρα, πάντα τώρα, μὲ τοῦτον, μὲ κείνην, μὲ ὅλους, μὲ ὅλες) εἶναι ἀπολύτως φυσιολογικό. Ὄχι ὅλη τὴν ὥρα, ἐννοεῖται, τὸ τρίτο ἤ τὰ τρίτα καὶ τὰ ρέστα πρόσωπα καὶ πράματα νὰ εἶναι μπροστά, νὰ συμμετέχουν ἀκατάπαυστα! Τότε ἔχουμε ἀσθένεια, νοσηρότητα.
* Ἄν συμβεῖ (δὲν λέω νὰ τὸ ἐπιδιώξεις) κάτι ...ἔκτακτο, δὲν εἶναι καὶ τόσο τραγικό. Μάλιστα, τὸ θεωρῶ εὐτυχέστατο συμβὰν ἀφυπνίσεως.
Ναί, μὴν μᾶς παίρνει καὶ ὁ ὕπνος στὴν ἀγκαλιά κάποιου καὶ ξυπνήσουμε πρὸ...ἐκπλήξεων!
Ὁ ζωντανὸς νοῦς δὲν κάθεται μὲ κλειστὰ τὰ μάτια ποτέ.
Ἁπλῶς, ἀρέσκεται νὰ περιεργάζεται τὰ ἴδια, μὲ χίλους τρόπους. Ἀλλά, θέλει καὶ τὸ διαλειμματάκι του - καμιὰ φορά, μόνο γιὰ νὰ ξαλαφρώσει, τίποτα πιὸ σοβαρό. Ἀλλὰ καὶ μόνο τὸ νὰ κοιτᾶς, ὁδηγεῖ στὶς...ἁμαρτιοῦλες!
* Κι' ἄς φτάσουμε στὸ ὅτι τὸ γεγονὸς ...μαθεύτηκε! Προτιμῶ νὰ τὸ ἔχει πεῖ κανεὶς ὁ ἴδιος, ἀλλὰ δὲν εἶναι πᾶντα τόσο εὔκολο. Εἴπαμε, λοιπὸν: μαθεύτηκε. Ὁ "ἔνοχος" πρέπει νὰ ἐπανορθώσει μὲ μιὰ ξεκάθαρη ἐξήγηση. Καὶ ὁ ἆλλος, νὰ δεῖ τὸ πρᾶγμα μὲ τὴν ματιὰ τῆς φύσεως καὶ τῆς εἰλικρινοῦς ἱκανότητάς του νὰ τὸ παραβλέψει, χωρὶς νὰ τὸ διαγράψει ἀπὸ τὰ κατάστιχα (ἔτσι κι' ἀλλοιῶς ἡ μνήμη εἶναι ἐκεῖ: αὐθαίρετη κι' ἀλύγιστη) καὶ νὰ μὴν ζητήσει ἐκδίκηση.
Νὰ ξέρει πὼς εἶναι ὁ ἀπὸ πάνω. Ὁ κατὰ τύχην ἄμεμπτος. Νὰ τὸ πιὸ σημαντικό - ὅλα εἶναι σημαντικὰ - γιὰ τὸν ἐγωισμό μας:
νὰ εἴμαστε σιωπηρὰ ὁ ἀπὸ πάνω.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

* * *

4 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 12:05.

Ἐλπίζω κι' εὔχομαι μετ' ἀγανακτήσεως
νὰ μὴν ἐπανέλθω εἰς ἄλλην συνέχειαν ἐκ τοῦ προηγουμένου
ποὺ εἶχε καὶ προηγούμενο καὶ πρὸ προηγούμενο!
* * *
Pal ἔγραψε, βλέπω τὶς τελευταῖες στιχομυθίες καὶ συμπεραίνω:
Με κεράτωσες; Σε κερατώνω ή κάτι παρόμοιο, λίγο έτσι, κάπως αλλιώτικα, τόσο ανάλαφρα! Σα να παίζετε χαρτιά όχι με λεφτά αλλά με στραγάλια.
Δεν σού ψεγαδιάζω κάτι, απλώς σε σένα απευθύνομαι.

Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις δὲν εἶναι πᾶντα τόσο ἀνάλαφρες, ἀκόμα καὶ σὲ κείνους ποὺ ἔχουν πᾶντα καὶ θὰ ἔχουν πᾶντα λεφτὰ καὶ δὲν θὰ τοὺς λείπει τίποτ' ἆλλο πέρα ἀπὸ λίγη ἀληθινὴ ἀγάπη (ἄν ἔχουν ἀντιληφθεῖ καλῶς ὅτι ὑπάρχει καί κάτι τέτοιο ταπεινὸ καὶ θεϊκό).
Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εἶναι μόνο "πετυχημένο" κρεβάτι (αὐτὸ τὸ ξέρουν ὅλοι κι' ὅλες οἱ πορνοστὰρ).
Ἐκεῖ, στὸ κρεβάτι, καλῶς ἤ κακῶς, κρίνεται, παίζεται, ἀρχίζει ἤ καὶ τελειώνει.
Ἀλλὰ ἀνθίζει στὴν ὑπόλοιπη ζωὴ. Ἡ ἀξία τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης φαίνεται σὲ ὅλες τὶς ἆλλες στιγμές, πέρα ἀπὸ τὸ κρεβάτι.
Καλὸ κρεβάτι δὲν σημαίνει καὶ ἀγάπη ἀπαραιτήτως.
Ἕνα κερατάκι, ὅπως ξαναέγραψα, ἴσως νὰ μὴν εἶναι τίποτα ποὺ νὰ τραβᾶς μὲ ὀδύνη τὰ μαλλιά σου ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ μαχαιριά.
Τὰ ψέματα, τὰ κωλοθέατρα ποὺ παίζουν οἱ ἔνοχοι, σὲ βάρος τοῦ ἀνυποψίαστου ἤ τοῦ ἀδύναμου, αὐτὰ κάνουν τὸ δράμα.
Κι' ὅταν ὑπάρχει δράμα, τὰ κυριλήκια εἶναι καραγκιοζηλήκια.
Ὄχι, δὲν λέω νὰ γίνεις: ξεφωνημένη ἤ ὄχι Μήδεια, Τραβιάτα, σκυλοτράγουδος ἤ ὄχι Ὀθέλλος, Ἴλαρχος ("Πατέρας")...
ἀλλὰ...
... νὰ ποὺ γίνεσαι ἁπλῶς Μήδεια, Τραβιάτα, σαφῶς Ὀθέλλος, Ἴλαρχος!
Καὶ σ' αὐτό; Σίγουρα ἔφταιγε, πού, τότε, δὲν ὑπῆρχε τὸ Φόρουμ.γκρ, τὸ Περὶ Ἀνέμων καὶ Ὑδάτων καὶ οἱ ἀνώνυμοι Ψευδωνυμομάχοι του.
Τώρα ἡ ἀνθρωπότης ἀπέκτησε τὸ Διεθνὲς Νοητικό Τερατοδρόμιό της.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.