14 Ἀπριλίου 2011, καὶ ὥρα 8:45.

..... Μετριοφροσύνη - καὶ στὴν περίπτωση: λογοτεχνική.
~~~~

Ἡ Xena ἔγραψε: Πάντως πιστεύω κι εγώ οτι μερικοί που μοιάζουν μετριόφρονες -όχι όλοι φυσικά - διψάνε για κολακείες. Το αντιλαμβάνομαι κυρίως από την έκφραση του προσώπου τους στην πρώτη καλή κουβέντα που θα τους πει κάποιος. Και πιο μακροπρόθεσμα, από το πώς επιλέγουν έναν περίγυρο που ικανοποιεί αυτή την άκρως εγωιστική απαίτηση τους.

Τί θὰ πεῖ ὄχι ὅλοι φυσικά;
Αὐτὸ συνηθίζεται νὰ λέγεται γιὰ νὰ μὴ δεχτοῦμε τὴν ἐπίθεση, ἀφοῦ ὅλοι (ὁ καθένας χωριστά) θὰ ποῦν: - Ἔ, δὲν τὸ λέει γιὰ μένα!...
Ἄκου μιά, ἀπὸ χιλιάδες ἱστοριοῦλες, ποὺ θἆχα νὰ πῶ:
Ἡ Μαρία Γ., μιὰ συμπαθητικὴ γυναίκα, δούλευε σὰν σκυλὶ δακτυλογράφος γιὰ νὰ θρέψει τοὺς γονεῖς της, νὰ βοηθᾶ ἕνα ἀνηψάκι της, ποὺ σπούδαζε στὸ Ὠδεῖο καὶ ἕναν ἀδελφό (νομίζω) ἀνάπηρο. Ἡ μόνη της χαρὰ στὴ ζωὴ ἦταν νὰ γράφει ποιήματα. Τὴν γνώριζα χρόνια. Σὲ συγκινοῦσε ἡ αὐτοθυσία της. Μὲ κεῖνα τὰ λεφτὰ ποὺ ἔβγαζε, οὔτε τὸν ἑαυτό της δὲν μποροῦσε νὰ θρέψει καλὰ-καλά. Τὴν συμπαθοῦσα πραγματικὰ καὶ πᾶντα τῆς ἔλεγα μιὰ καλὴ κουβέντα παραπάνω.
Ἐννοεῖται, λοιπόν, πὼς ὅποτε ἔβγαζε κάποιο βιβλίο της, μὲ δικά της ἔξοδα, μοῦ τὸ ἀφιέρωνε: καὶ γιατί μὲ συμπαθοῦσε καὶ γιατί εἶχα τὴν φήμη ὅτι μιὰ καλὴ κριτική μου θὰ μετροῦσε,
ἀφοῦ ὅλοι ξέρανε...τὶ ἀνάποδος ἤμουν κτλ. (Πᾶντα εἶμαι...ἀνάποδος ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ διαδίδετε).
Ὅταν μοῦ χάρισε τὸ τελευταῖο της (ἆλλο... δὲν μοὔκανε ἔκτοτε τὴ χάρη!), τῆς εἶπα:
- Ἄ, σ' εὐχαριστῶ, Μαρία. Θὰ σοῦ γράψω καὶ τὴ γνώμη μου.
- Θὰ χαρῶ πολύ, Ἰάνη.
- Ἄν καὶ ξέρω πὼς γράφεις καλά! (Ἀθῶο ψεματάκι. Ἠθικοπλαστικὲς ἀλληγοριοῦλες ἔγραφε μὲ παραπανίσιο χριστιανισμό). Καὶ τὸ ξέρεις κι' ἐσὺ πὼς γράφεις καλά.
- Ἄ, μὴν τὸ λὲς αὐτό... Ἐμένα δὲν παίρνουν τὰ μυαλά μου ἀέρα.
- Μά, ὄχι, γράφεις καλά.
- Αὐτὸ θὰ μοῦ τὸ ποῦν οἱ ἆλλοι... Ἐγὼ ποῦ νὰ ξέρω; (Ἄρχισα νὰ μπαίνω σὲ πειρασμό).
- Καὶ πῶς τὰ ἐκδίδεις, ἄν δὲν ξέρεις τί γράφεις;
- Ἐ, νά!... Ἔτσι. Ἀπὸ συνήθειο. Ποτὲ κανεὶς δὲν ξέρει...
- Ἄ, ὄχι, Μαρία. Ἤ ξέρεις ἤ δὲν ξέρεις. Καὶ γιὰ νὰ σοῦ πῶ τὴν ἀλήθεια, αὐτὰ ποὺ γράφεις, εἶναι παιδιάστικα! (Ἔμ, δὲν ἄντεξα!)
Ὁπότε:
- Τί λές, βρέ, ποὺ ὅλο μᾶς κάνεις τὸν ἔξυπνο καὶ ὅλους μᾶς σνομπάρεις; Ξέρεις πόσες φορὲς μ' ἔχουν προτείνει γιὰ βραβεῖο ἐμένα; Ξέρεις νὰ διαβάζεις ποίηση ἤ νομίζεις πὼς ἐσὺ γράφεις καλλίτερα; Ἆντε μὴ σοῦ πῶ τί γράφεις ἐσύ!...
Μοῦ γύρισε τὴν πλάτη ἀλλὰ κι' ἐγὼ κριτικὴ δὲν τῆς ἔγραψα !
1971.