Re: Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον
2 Δεκεμβρίου 2011, καὶ ὥρα 12:51.
~~~~
Ἐδῶ Διάπλασις.
(Αὐτὸς ἦταν, κάποτε, ὁ τίτλος ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς, μὲ τοὺς:
Νέστορα Μάτσα - Κώστα Ἀσημακόπουλο,
δυὸ ὑπέροχες φωνές.
Καὶ σκέφτηκα νὰ ἀναδημοσιεύσω μερικὲς ἀπὸ τὶς τότε συνεργασίες μου στὴν "Διάπλασιν τῶν Παίδων",
μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.
Νὰ θυμίσω πὼς ὅλα τὰ κείμενα τῶν ψευδωνυμομάχων δημοσιεύονταν ὕστερα ἀπὸ ἔγκριση καὶ κριτικὴ τῆς Διαπλάσεως (Νέστορας Μάτσας).
~~~~
1.-.......... Ἕνα κάποιο δάκρυ.
Ὅλα ἔρχονται στὸ νοῦ γύρω ἀπ' τὴ φωτιά. Κι' εἶδα κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, κάτι ὁλότελα δικό μου, νὰ γλιστρᾶ, μορφὴ νὰ παίρνη καὶ μιὰ μάζα, χέρια, πόδια - ὁλα μικρά - κάποιαν ὄψη ξεχασμένη! Ἕνα παιδὶ γλίστρησε ἀπὸ μένα καὶ σ' ἐμένα, στὰ γόνατά μου νὰ καθήση ἦρθε, ἴσως κάτι νὰ ρωτήση...
Κάτι, νέο εἶχε μέσα μου - τότε - ἀνθίσει!
- Πές μου καμιὰ ἱστορία, εἶπε.
Κι' ἐγὼ δὲν εἶχα ἄλλη, οὔτε πρόχειρη, οὔτε μελετημένη ἀπὸ καιρό, μὰ νά, τοῦ ἄρχισα μιά, σὰ νὰ ποῦμε, ἐξομολόγηση. Ναί, τέτοια ἱστορία ἤξερα νὰ τοῦ πῶ.
- Ν' ἀγαπᾶς ὅλον τὸν κόσμο..., ἄρχισα.
- Καὶ τοὺς κακούς; μὲ ρώτησε.
- Ξέχασέ το πὼς ὑπάρχει καὶ κακία!... Δὲν ὑπάρχουνε κακοὶ ὅταν ἡ ἀγάπη μας θριαμβεύη... Ἀλλά, ποιὸ εἶναι τὄνομά σου;
- Ἔτσι μὲ λένε.
- Περίεργο! Κι' ἐμένα ἔτσι μὲ φωνάζουν χρόνια τώρα...Θαρρῶ καὶ μοιάζουμε!
- Ναί, βλέπω πὼς μοιάζουμε! Σ' ἀγαπῶ! Πές μου τὴν ἱστορία...
- Ἡ ἀγάπη θὰ ἐξαγνίση τὴν καρδούλα σου, μικρέ μου φίλε. Ν' ἀγαπᾶς πάντα, ν' ἀγαπᾶς ὅπως ἐγὼ τώρα - καὶ ζηλεύω - τὰ μαῦρα σου μαλλάκια, τὸ προσωπάκι σου τ' ἁγνό, τ' ἀθῶα σου ματάκια...Δὲν εἶδες τίποτα κακὸ ἀκόμα ἐσὺ, κι' ἄν ἀγαπᾶς, ὁ κόσμος ὅλος θἆναι δικός σου! Εἶναι ὡραῖο νὰ κυβερνᾶς!
- Κι' ἄν δὲν μὲ θέλουν βασιληά τους;
- Πᾶντα σου θὰ βασιλεύης σὰν ἀγαπᾶς... Εἴτε τὸ θέλεις εἴτε ὄχι.
Καὶ τὸ παιδὶ παραπονέθηκε: - Δὲν μοῦ τὴν εἶπες τὴν ἱστορία.
- Δὲν φτάνει ποὺ γινήκαμε τόσο φίλοι; Ἄν μ' ἀκούσης, θἄχης πολλὲς ἱστορίες κι' ἐσὺ νὰ πῆς, γιατί μεγάλωσες πιά... Γιατί, τὶς ἱστορίες τὶς λέμε σὲ πιὸ μικρὰ παιδιά.
- Μὰ εἶμαι μονάχα ὀχτὼ χρονῶν!
- Εἶναι παιδάκια ὀχτὼ χρονῶν - ὀχτὼ χρονῶν!... - πόσα τώρα, στέκουν, ἔξω στὴν παγωνιὰ, γιὰ τὸ ψωμάκι τους... Ἔτσι μικρὸς ἐγὼ δὲν δούλεψα, ἔχεις κι' ἐσὺ ὅμως τὴν τύχη μου. Ἄκου! αὐτὰ τὰ παιδάκια, δὲν ἔχουνε κανέναν ἱστορίες νὰ τοὺς πῆ... οὔτε καὶ γνοιάζονται! Τὴ ζοῦνε τὴν ἱστορία τους.
- Θἄθελα κι' ἐγὼ νὰ βγάζω τὸ ψωμί μου μονάχος!...
- Ὤ! Τώρτα σ' ἀναγνωρίζω! Εἶσαι πάλι ὁ ἴδιος, ὅπως καὶ τότε, ὅταν ξανὰ ἤσουν ὀχτὼ χρονῶν ἀγοράκι... Ἔλεγες: "Θἄθελα κι' ἐγὼ νὰ βγάζω τὸ ψωμί μου μονάχος!...", μὲ τὴν ἴδια ἔκφραση, μὲ τὴν ἴδια ξεγνοιασιὰ γιὰ τὴν πάλη... Πόσο, ὅμως, δύσκολο εἶναι αὐτό!
- Ναί, θέλω.
- Οὔ... Πᾶντα ἔτσι ἐπέμενες, ἤσουνα ὅλο πείσματα. Θ' ἀλλάξης ὅμως. Εἶσαι μικρὸς καὶ θ' ἀλλάξης... Θὰ θέλης ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τότε νἆσαι παιδί, μικρό, ὀχτάχρονο... ξέγνοιαστο!
- Δάκρυσες; μὲ ρὠτσε τὸ παιδί.
- Ναί, δάκρυσα. Καὶ βλέπεις, δὲν τρέπομαι γι' αὐτό. Γιατί χωρὶς νὰ τὸ θέλω, μαρτύρησα τὴ ζωή μου, εἶναι κι' αὐτὸ μιὰ ἱστορία...
- Μιὰ ὡραία ἱστορία!
- Σοῦ ἄρεσε στ' ἀλήθεια;
- Ναί, παρα πολὺ...
- Ὁ πόνος εἶναι ἡ συνέχειά της. Θἄθελα νὰ μὴν τὸν γνωρίσης! Θἄθελα νἄμουνα ἐσὺ!
- Κι' ἐγὼ θἄθελα νἄμουνα ἐσύ! Μποροῦμε;
- Ἀλλοίμονο, ὄχι πιά. Ποτὲ πιά!
Καὶ τὸ παιδὶ χάθηκε ὅπως παράδοξα καὶ ἦρθε. Σκούπισα τὸ δάκρυ μου, τὸ δάκρυ μας. Ἀναστέναξα. Τὰ ὀχτώ μου χρόνια, ποὺ τὰ θυμήθηκα ξανὰ, μ' ἄφησαν δύναμη. Ἡ ἁγνότητα, ἡ ξεγνοιασιά τους, μὲ τόνωσαν. Μὴν κοιτᾶτε ποὺ κλαίω. Ὅταν πιὰ γίνεσαι ἄντρας καὶ κλαῖς, αὐτὸ εἶναι προσευχὴ στὸν Θεὸ, γιατί σ' Αὐτὸν μόνο πιστεύεις.
Μικρὸς Λογοτέχνης,
Ἰανουάριος 1964.
Ἐδῶ Διάπλασις.
(Αὐτὸς ἦταν, κάποτε, ὁ τίτλος ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς, μὲ τοὺς:
Νέστορα Μάτσα - Κώστα Ἀσημακόπουλο,
δυὸ ὑπέροχες φωνές.
Καὶ σκέφτηκα νὰ ἀναδημοσιεύσω μερικὲς ἀπὸ τὶς τότε συνεργασίες μου στὴν "Διάπλασιν τῶν Παίδων",
μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.
Νὰ θυμίσω πὼς ὅλα τὰ κείμενα τῶν ψευδωνυμομάχων δημοσιεύονταν ὕστερα ἀπὸ ἔγκριση καὶ κριτικὴ τῆς Διαπλάσεως (Νέστορας Μάτσας).
~~~~
1.-.......... Ἕνα κάποιο δάκρυ.
Ὅλα ἔρχονται στὸ νοῦ γύρω ἀπ' τὴ φωτιά. Κι' εἶδα κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, κάτι ὁλότελα δικό μου, νὰ γλιστρᾶ, μορφὴ νὰ παίρνη καὶ μιὰ μάζα, χέρια, πόδια - ὁλα μικρά - κάποιαν ὄψη ξεχασμένη! Ἕνα παιδὶ γλίστρησε ἀπὸ μένα καὶ σ' ἐμένα, στὰ γόνατά μου νὰ καθήση ἦρθε, ἴσως κάτι νὰ ρωτήση...
Κάτι, νέο εἶχε μέσα μου - τότε - ἀνθίσει!
- Πές μου καμιὰ ἱστορία, εἶπε.
Κι' ἐγὼ δὲν εἶχα ἄλλη, οὔτε πρόχειρη, οὔτε μελετημένη ἀπὸ καιρό, μὰ νά, τοῦ ἄρχισα μιά, σὰ νὰ ποῦμε, ἐξομολόγηση. Ναί, τέτοια ἱστορία ἤξερα νὰ τοῦ πῶ.
- Ν' ἀγαπᾶς ὅλον τὸν κόσμο..., ἄρχισα.
- Καὶ τοὺς κακούς; μὲ ρώτησε.
- Ξέχασέ το πὼς ὑπάρχει καὶ κακία!... Δὲν ὑπάρχουνε κακοὶ ὅταν ἡ ἀγάπη μας θριαμβεύη... Ἀλλά, ποιὸ εἶναι τὄνομά σου;
- Ἔτσι μὲ λένε.
- Περίεργο! Κι' ἐμένα ἔτσι μὲ φωνάζουν χρόνια τώρα...Θαρρῶ καὶ μοιάζουμε!
- Ναί, βλέπω πὼς μοιάζουμε! Σ' ἀγαπῶ! Πές μου τὴν ἱστορία...
- Ἡ ἀγάπη θὰ ἐξαγνίση τὴν καρδούλα σου, μικρέ μου φίλε. Ν' ἀγαπᾶς πάντα, ν' ἀγαπᾶς ὅπως ἐγὼ τώρα - καὶ ζηλεύω - τὰ μαῦρα σου μαλλάκια, τὸ προσωπάκι σου τ' ἁγνό, τ' ἀθῶα σου ματάκια...Δὲν εἶδες τίποτα κακὸ ἀκόμα ἐσὺ, κι' ἄν ἀγαπᾶς, ὁ κόσμος ὅλος θἆναι δικός σου! Εἶναι ὡραῖο νὰ κυβερνᾶς!
- Κι' ἄν δὲν μὲ θέλουν βασιληά τους;
- Πᾶντα σου θὰ βασιλεύης σὰν ἀγαπᾶς... Εἴτε τὸ θέλεις εἴτε ὄχι.
Καὶ τὸ παιδὶ παραπονέθηκε: - Δὲν μοῦ τὴν εἶπες τὴν ἱστορία.
- Δὲν φτάνει ποὺ γινήκαμε τόσο φίλοι; Ἄν μ' ἀκούσης, θἄχης πολλὲς ἱστορίες κι' ἐσὺ νὰ πῆς, γιατί μεγάλωσες πιά... Γιατί, τὶς ἱστορίες τὶς λέμε σὲ πιὸ μικρὰ παιδιά.
- Μὰ εἶμαι μονάχα ὀχτὼ χρονῶν!
- Εἶναι παιδάκια ὀχτὼ χρονῶν - ὀχτὼ χρονῶν!... - πόσα τώρα, στέκουν, ἔξω στὴν παγωνιὰ, γιὰ τὸ ψωμάκι τους... Ἔτσι μικρὸς ἐγὼ δὲν δούλεψα, ἔχεις κι' ἐσὺ ὅμως τὴν τύχη μου. Ἄκου! αὐτὰ τὰ παιδάκια, δὲν ἔχουνε κανέναν ἱστορίες νὰ τοὺς πῆ... οὔτε καὶ γνοιάζονται! Τὴ ζοῦνε τὴν ἱστορία τους.
- Θἄθελα κι' ἐγὼ νὰ βγάζω τὸ ψωμί μου μονάχος!...
- Ὤ! Τώρτα σ' ἀναγνωρίζω! Εἶσαι πάλι ὁ ἴδιος, ὅπως καὶ τότε, ὅταν ξανὰ ἤσουν ὀχτὼ χρονῶν ἀγοράκι... Ἔλεγες: "Θἄθελα κι' ἐγὼ νὰ βγάζω τὸ ψωμί μου μονάχος!...", μὲ τὴν ἴδια ἔκφραση, μὲ τὴν ἴδια ξεγνοιασιὰ γιὰ τὴν πάλη... Πόσο, ὅμως, δύσκολο εἶναι αὐτό!
- Ναί, θέλω.
- Οὔ... Πᾶντα ἔτσι ἐπέμενες, ἤσουνα ὅλο πείσματα. Θ' ἀλλάξης ὅμως. Εἶσαι μικρὸς καὶ θ' ἀλλάξης... Θὰ θέλης ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τότε νἆσαι παιδί, μικρό, ὀχτάχρονο... ξέγνοιαστο!
- Δάκρυσες; μὲ ρὠτσε τὸ παιδί.
- Ναί, δάκρυσα. Καὶ βλέπεις, δὲν τρέπομαι γι' αὐτό. Γιατί χωρὶς νὰ τὸ θέλω, μαρτύρησα τὴ ζωή μου, εἶναι κι' αὐτὸ μιὰ ἱστορία...
- Μιὰ ὡραία ἱστορία!
- Σοῦ ἄρεσε στ' ἀλήθεια;
- Ναί, παρα πολὺ...
- Ὁ πόνος εἶναι ἡ συνέχειά της. Θἄθελα νὰ μὴν τὸν γνωρίσης! Θἄθελα νἄμουνα ἐσὺ!
- Κι' ἐγὼ θἄθελα νἄμουνα ἐσύ! Μποροῦμε;
- Ἀλλοίμονο, ὄχι πιά. Ποτὲ πιά!
Καὶ τὸ παιδὶ χάθηκε ὅπως παράδοξα καὶ ἦρθε. Σκούπισα τὸ δάκρυ μου, τὸ δάκρυ μας. Ἀναστέναξα. Τὰ ὀχτώ μου χρόνια, ποὺ τὰ θυμήθηκα ξανὰ, μ' ἄφησαν δύναμη. Ἡ ἁγνότητα, ἡ ξεγνοιασιά τους, μὲ τόνωσαν. Μὴν κοιτᾶτε ποὺ κλαίω. Ὅταν πιὰ γίνεσαι ἄντρας καὶ κλαῖς, αὐτὸ εἶναι προσευχὴ στὸν Θεὸ, γιατί σ' Αὐτὸν μόνο πιστεύεις.
Μικρὸς Λογοτέχνης,
Ἰανουάριος 1964.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου