09 Ἰανουαρίου 2014, καὶ ὥρα 8:47.

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

  37ον.

..

Καλλῖνος *: Πολεμικὸ σάλπισμα.

Μέχρις τεῦ κατάκεισθε; κότ᾽ ἄλκιμον ἕξετε θυμόν,
ὦ νέοι; οὐδ' αἰδεῖσθ' ἀμφιπερικτίονας
ὧδε λίην μεθιέντες; ἐν εἰρήνῃ δὲ δοκεῖτε
ἧσθαι, ἀτὰρ πόλεμος γαῖαν ἅπασαν ἔχει.
«εὖ νύ τις ἀσπίδα θέσθω ἐν ἀντιβίοις πολεμίζων»
καί τις ἀποθνῄσκων ὕστατ᾽ ἀκοντισάτω.**

τιμῆέν τε γάρ ἐστι καὶ ἀγλαὸν ἀνδρὶ μάχεσθαι
γῆς πέρι καὶ παίδων *** κουριδίης τ' ἀλόχου
δυσμενέσιν· θάνατος δὲ τότ' ἔσσεται, ὁκκότε κεν δὴ
Μοῖραι ἐπικλώσωσ'· ἀλλά τις ἰθὺς ἴτω
ἔγχος ἀνασχόμενος καὶ ὑπ' ἀσπίδος ἄλκιμον ἦτορ
ἔλσας, τὸ πρῶτον μειγνυμένου πολέμου.

οὐ γάρ κως θάνατόν γε φυγεῖν εἱμαρμένον ἐστὶν
ἄνδρ', οὐδ' εἰ προγόνων ᾖ γένος ἀθανάτων.
πολλάκι δηιοτῆτα φυγὼν καὶ δοῦπον ἀκόντων
ἔρχεται, ἐν δ' οἴκῳ μοῖρα κίχεν θανάτου.

ἀλλ' ὅ μὲν οὐκ ἔμπης δήμῳ φίλος οὐδὲ ποθεινός,
τὸν δ' ὀλίγος στενάχει καὶ μέγας, ἤν τι πάθῃ·
λαῷ γὰρ σύμπαντι πόθος κρατερόφρονος ἀνδρὸς
θνῄσκοντος, ζώων δ' ἄξιος ἡμιθέων·
ὥσπερ γάρ μιν πύργον ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶσιν·
ἔρδει γὰρ πολλῶν ἄξια μοῦνος ἐών.
====
Ὥς πότε θ' ἀδρανεῖτε; Πότε γενναία ψυχὴ θ' ἀποκτήσετε,
νέοι μου; Δὲν ντρέπεσθε τοὺς γείτωνές σας
μένοντας τόσον ἀδρανεῖς; Εἰρήνη θαρρεῖτε
πὼς ἔχουμε, ὅμως ὁ πόλεμος ἁπλώνεται σ' ὅλη τὴ γῆ.
"Ποιός θὲ νὰ παρατήσει τώρα τὴν ἁσπίδα του"
καὶ πρὶν ξεψυχήσει, δὲν θὰ ρίξει τὸ τελευταῖο του ἀκόντιο!

Τιμὴ καὶ ὡραιότης γιὰ τὸν ἄνδρα νὰ μάχεται
γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὰ παιδιά του καὶ τὴν νόμιμη σύζυγό του,
ἐνάντια στοὺς ἐχθρούς· ὁ θάνατος τότε θὰ ἔλθει,
ὅταν οἱ Μοῖρες τ' ὁρίσουν· ἀλλὰ ὁ καθένας ἐμπρὸς λοιπόν,
προτείνοντας τὸ δόρυ καὶ μὲ τὴν ἀσπίδα, τὸ γενναῖο του στῆθος
ἄς προστατέψει, μπαίνοντας πρῶτος στὴν πολεμικὴ σύρραξη.

Γιατί τὸν θάνατο μὲ κανέναν τρόπο δὲ μπορεῖ ν' ἀποφύγει
ὁ ἄνθρωπος, ἔστω κι' ἄν κατάγεται ἀπὸ ἀθανάτων γενιά.
Πολλὲς φορές, παρατῶντας τὴ μάχη καὶ τὸν κρότο τῶν κονταριῶν,
ξαναγυρνάει στὸ σπιτικό του, κανείς, κι' ἐκεῖ τὸν θάνατό του βρίσκει.

Ἀλλ' αὐτός, ἀγαπητὸς καὶ ποθητὸς στὸν λαό του δὲν εἶναι·
ἐνῶ τὸν ἆλλο, μικροὶ καὶ μεγάλοι τὸν θρηνοῦν, ἄν σκοτωθεῖ.
Ὅλος ὁ λαὸς μὲ πόθο περιμένει τὸν γενναιόκαρδο μετὰ θάνατον,
καὶ, ἐνόσω ζεῖ, ἄξιος τῶν ἡμιθέων εἶναι·
σὰν προπύργιο τὸν βλέπουν·
γιατί, ἄν καὶ εἶναι ἕνας, κάνει ὅσα πολλοὶ μαζύ.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
Σημειώσεις:
(*) Ὁ Καλλῖνος εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἀπὸ τοὺς σωζόμενους ἐλεγειακοὺς ποιητὲς καὶ λέγεται γι' αὐτὸ πατέρας τῆς ἐλεγειακῆς ποιήσεως.
(...) Πατρίδα του ἦταν ἡ μεγάλη ἐμπορικὴ πόλη τῆς Ἰωνίας Ἔφεσος. Ἀκμάζει γύρω στὰ 650 π.Χ. (...) Ἄλλα ποιήματα τοῦ Καλλίνου δὲν ἔχουμε.
(Οἱ Συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
(**) Ὁ χρωματισμένος στίχος λείπει ἀπὸ τὴν ἔκδοση ποὺ διαθέτω.
(Ὁ Μεταφραστής).
(***) γῆς πέρι καὶ παίδων· πβ τοῦ Αἰσχύλου τὸ:
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε
ἐλευθεροῦτε πατρίδα, ἐλευθεροῦτε δὲ
παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε πατρῴων ἔδη
θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.
(Πέρσαι, στίχ. 401 - 4)
(Οἱ Συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).