10 Ἰανουαρίου 2011, καὶ ὥρα 11:54.

Re: Ἐπιλέγοντας νὰ ζεῖς μόνος.

Ἄχ!...
Κι' ἄλλη φορὰ εἶπα πὼς σιχαίνομαι τὸ ρῆμα: ἐπιλέγω.
Γιατὶ δὲν ἐπιλέγουμε. Μᾶς τυχαίνει; Ναί. / Ἀναγκαζόμαστε; Ναί. /Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀλλοιῶς; Ναί.
Ἡ ἡλικία μου; Δὲν παίζει κανέναν ρόλο ἐμφανισιακά - μπορεῖ τὸ πρόσωπό μου νὰ ἔγινε βιβλίο, ὅπου: καὶ τί δὲν μπορεῖς νὰ διαβάσεις (λέτε, αὐτό, νὰ μὴν εἶναι ἐξόχως ἐνδιαφέρον;)
ἀλλὰ τὸ σῶμα μου, μολονότι δὲν ἔχω ἰδέα ἀπὸ Γυμναστική, θὰ τὸ ζήλευαν πολλοὶ εἰκοσάρηδες καὶ δὲν ἔχει ἶχνος γηρατιῶν. Οἱ δυνάμεις μου πιὰ δὲν εἶναι οἱ ἴδιες (πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει ἐπιπροσθέτως καὶ...αὐτὸ τὸ καλό;). Ἐρωτεύσιμος εἶμαι - θἄλεγα πιὸ πολὺ κι' ἀπ' ὅσο στὰ νειᾶτα μου!
Ἀλλὰ δὲν θέλω σχέσεις.
Δὲν ἐπέλεξα (φτού!) νὰ εἶμαι μόνος μου. Σὰν οἰκογενειάρχης, ὑπῆρξα ὑπόδειγμα. Σὰν ἐργένης εἶμαι μιὰ χαρά.
Εἶμαι εὐτυχισμένος; Καὶ ναὶ καὶ ὄχι.
Ὁ καθένας μας κουβαλάει ἕνα πεπρωμένο του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν θέλησή του. Ὅσο καὶ νὰ τὰ θέλεις τὰ πράγματα ἀλλοιῶς, ἐκεῖνα σοῦ ἔρχονται ἀναπάντεχα καὶ κατὰ πῶς θέλουν ἀλλοιώτικα. Ἡ ζωή μας δὲν εἶναι ἔπιπλα καὶ βιβλία ἤ δίσκοι, νὰ τὰ ταχτοποιήσεις ὅπως σὲ βολεύει ἤ κατὰ πῶς σοῦ ἀρέσει.
Ἤ δέχεσαι αὐτὸ ποὺ ζεῖς τώρα ἤ δὲν τὸ δέχεσαι.
Ἐγώ, τὸ δέχομαι - ἄρα εἶμαι καὶ εὐτυχισμένος.

Ἔχω κάνει περισσότερες ἀπὸ (ποῦ νὰ ξέρω τὸν ἀκριβὴ ἀριθμό) ἑκατοντάδες ἐρωτικὲς διαφορετικὲς γνωριμίες, τῆς μιᾶς ἤ τῶν περισσοτέρων συναντήσεων.
Ἔχω ζήσει πέντε μεγάλους ἔρωτες - νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια, ἕνας ἕκτος, δὲν θἆταν ἄσχημος!... - ἀλλὰ γάμο, δὲν θέλω πιὰ μὲ τίποτα.
Καὶ ὁ γάμος ποὺ διέπραξα, ἦταν, δὲν θἄλεγα ἐντελῶς τυχαῖος, οὔτε σκόπιμος γιὰ νὰ καλύψω τάχα δικές μου ἀνάγκες. Σκόπιμος ἦταν γιὰ ἄλλους λόγους.
Ἡ γυναίκα μου, παρὰ τὸ ὅτι βρισκόμαστε σὲ διάσταση ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 2004, ἄν καὶ δὲν ξέρω ποῦ βρίσκεται, τί κάνει, πῶς ζεῖ, οὔτε ποὺ διανοεῖται - μοῦ τὸ μήνυσε - νὰ ζητήσει διαζύγιο: σίγουρα τέτοιον καὶ τόσο τίμιον ἄντρα, δὲν πρόκειται νὰ ξαναβρεῖ, ὅσο κι' ἄν τῆς ἀρέσει (δὲν ξέρω) τώρα κάποιος ἆλλος: τὸ Λὸ Σκόκκο στὴν ταυτότητά της εἶναι τιμή της.
Οὔτε ἐμένα μὲ ἐνοχλεῖ τὸ ἐπώνυμό της στὴν ταυτότητά μου.
Τὰ περισσότερα πράγματά της βρίσκονται ἐδῶ. Ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἐνδόμυχα.
Ἕνας ἆλλος ἔρωτάς μου, ὑπάρχει πᾶντα, μὲ ἄρρηκτα δεσμά μεταξύ μας, παρὰ τὸ ὅτι...δὲν βλεπόμαστε!

Δὲν ἔχει καμιὰ σημασία ποὺ τὰ λεφτά μου εἶναι λίγα. Μοῦ εἶναι ἀδιάφορα τὰ λεφτά.
Ἀνέκαθεν σιχαινόμουν καὶ σιχαίνομαι ὅποιον θέλει λεφτά. Καὶ μόνο ν' ἀρχίσεις νὰ μιλᾶς γιὰ λεφτά, σὲ χέζω καὶ φεύγω.
Ναί, χέζω πατόκορφα ὅ,τι μὲ ἐνοχλεῖ. Δὲν λογαριάζω τίποτα, οὔτε τόπο οὔτε πρόσωπο οὔτε χρόνο.
Κάποιοι λένε πὼς εἶμαι δύσκολος.
Εἶμαι πανεύκολος. Ἁπλῶς, δὲν μοιάζω μὲ κανέναν - δόξα τῷ Θεῷ.
Τὸ ὅτι δὲν μοιάζω σὲ κανέναν εἶναι καὶ ἡ πολυτελὴς εὐτυχία μου.

Υ.Γ.
Ὡστόσο, τώρα πιά, τὸ  2018, εἶμαι διαζευγμένος γιὰ...σχεδὸν τρία χρόνια.  Ζῶ μὲ ἕναν γάτο: τὸν Χουανίτο.

Ἡ ζωή, ἡ δυστυχία, ἡ ἀπομόνωση, ἡ ἐγκατάλειψη, ἡ φτώχεια, εἶναι πεδία μάχης ποὺ ἔχουν τοὺς ἥρωές τους· ἥρωες σκοτεινούς, πιὸ μεγάλους καμιὰ φορὰ ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς ἥρωες.
Βικτὼρ Ὑγκό.