30 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 12:17.
Καφεσοφιστεῖες:

  Κ α φ ές, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!

ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ. Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,
καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,
καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,
κάθε μιὰ σου ρουφηξιὰ
εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.
Γεώργιος Σουρῆς.
* * *
Re: Κακοὶ ἄνθρωποι.

Κακία καὶ πάλι κακία,
τὴ θέλουνε ὅλοι πολύ,
κακία, καὶ γέροι καὶ νέοι,
κακία, πολὺ πιὸ πολλή!...

Ἆντε, ἄς τὸ ξαναπροσεγγίσουμε τὸ θέμα.
Ἐκ πρώτης ὄψεως, οἱ καλοὶ εἶναι πολλοί, οἱ κακοὶ εἶναι λίγοι (λόγου χάρη Ἀρτέμης Μάτσας, Τασσὼ Καββαδία...). Ἄν βασιστεῖς στὰ λόγια τους, στοὺς τρόπους τους, στὴν
μορφή τους. Κάποιον ρόλο ὅλοι παίζουν, ἄθελά τους, συνειδητά, ἀναγκαστικὰ, ὅπως δύνανται κι' ὅπως λάχει.

Βαθύτερα, ἄν τὸ κοιτάξεις, αὐτὰ ἀνατρέπονται. Ἤ σχεδὸν ἔτσι. Πληθαίνουν οἱ κακοὶ μέσα ἀπὸ τοὺς καλούς, πληθαίνουν οἱ καλοὶ ποὺ μοιάζανε κακοὶ...
Τρίτο, τέταρτο..., - ποιός ξέρει, πέμπτο, ἕκτο ἐπίπεδο; Γιὰ ποιόν λόγο τάχατε; Ποῦ; Ἐδῶ; Ἐκεῖ; Παραπέρα κι' ὄχι ἐδῶ; Ἐδῶ καὶ παραπέρα, ὄχι ὅμως ἐκεῖ; Κάπου, μὰ ὁπωσδήποτε κάπου, ποτὲ πουθενά, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καὶ κακοί - κι' ὅταν λέμε ὅλοι, νὰ ἐννοοῦμε ὅλοι, ἅπαντες.

Ἆλλοι εἶναι κακοὶ γιατί ἔτσι θέλουν νὰ βλέπουν τοὺς αὐστηροὺς, οἱ ἐλαφρόμυαλοι. Αὐστηρὸς, δὲν θὰ πεῖ κακός. Περίφροντις, ναί.
Ἀλλά, μὴν ξεχνᾶμε, οἱ ἄνθρωποι εἶναι, μαθαίνουν νὰ εἶναι κυρίως καὶ ὀκνηροί. Τὴν θέλουν τὴν ζωὴ ἕτοιμη, νιανιὰ στὸ πιάτο, μασημένη, χωνεμένη...

Ἆλλοι εἶναι κακοὶ γιατί μ' αὐτὸν τὸν τρόπο ἐκδικοῦνται κάποια ἀδικία ποὺ τοὺς βαραίνει, εἴτε ἀπὸ τὴν φύση εἴτε ἐπειδὴ ὑπέστησαν ἕνα κακό.
Κακία θὰ βρεῖς σὲ ὅσους δὲν εἶχαν ἐρωτικὴ ἤ ἔστω σκέτη σεξουαλικὴ ἱκανοποίηση στὴν ζωή τους, εἴτε γιατί εἶναι ἄσχημοι (ἄν καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τελεσίδικο), εἴτε
γιατί ἔχουν μικρὸ πουλὶ (ἆντρες), εἴτε γιατί εἶναι κακοφτιαγμένοι σωματικά, εἴτε γιατί τὸ πολὺ Κατηχητικὸ βλάπτει σοβαρὰ τὴν ὑγεία, - ἀλλὰ εἶναι κακοὶ καὶ γιὰ πολλὲς ἆλλες αἰτίες.
Καὶ ἀπὸ ἐρωτικὴ ἀντιζηλία. Ἀπὸ τὴν μέρα ποὺ γεννιοῦνται, ὥς τὰ βαθύτατα γεράματα, καὶ μετὰ τὰ 100, ἄν ἔχουν τὴν ἀτυχία νὰ ζοῦν, τὸ σὲξ τοὺς πληγώνει, φθονοῦν τὸ σὲξ τῶν ἄλλων - ὄχι τὰ πλούτη, οὔτε κἄν τὴν τροφή. Τὸ σέξ, ποὺ ἔμαθαν νὰ τὸ θεωροῦν πρόστυχο, βρώμικο, ἀνήθικο, ἁμάρτημα... ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ τὸ πράμα ἕνας τόσο περιπόθητος διάολος μέσα τους, ποὺ δὲν βγαίνει ποτέ! Τὰ ἐρωτικὰ ὄργανα εἶναι τὰ τελευταῖα ποὺ σαπίζουν στὸν τάφο.
Οἱ ἄνθρωποι εἶναι κυρίως ἀτομιστές, καὶ ὅλα τοὺς ὁδηγοῦν στὸ νὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ἀτομιστές. Καί, μὲ τὸν καιρό, ἠλίθιοι, ἀκόμη κι' ἄν γεννήθηκαν κι' ἔζησαν ὡς ἔξυπνοι καὶ προκομμένοι ἄνθρωποι.
Ἡ Κοινωνία θέλει νὰ δίνει μιὰν ὑποκριτικὴ εἰκόνα ποὺ τὴν ὀνομάζει καλὴ συμπεριφορά, ὑποχρεώνοντας τὸν καθένα νὰ ὑποταχθεῖ...Ἔτσι, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι αἰσθάνονται τὴν ὑποχρέωση: νὰ δείχνουν ὅ,τι δὲν εἶναι, ἐνῶ εἶναι ὅ,τι δὲν δείχνουν, πρᾶγμα ποὺ μπερδεύει γύρω μας τὰ πᾶντα, μέχρι ποὺ νὰ μὴν ξέρουμε πιὰ ποιό εἶναι τὸ φυσικὸ καὶ ποιό εἶναι τὸ κοινωνικὸ ἤ ἀλλοιῶς τὸ ἀφύσικο.
Εὔκολη λύση θεωρεῖται τὸ νὰ εἶσαι καλὸς μὲ ὅλους, δηλαδὴ κάτι σὰν τὶς δημόσιες σχέσεις. Ἄμ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο. Κι' ἄν συμπαθεῖς τοὺς πᾶντες, στὴν πραγματικότητα δὲν συμπαθεῖς κανέναν, γιατί οἱ προτιμήσεις εἶναι ἐντελῶς φυσικὴ ἰδιότητα. Καὶ οἱ μὴ προτιμήσεις, ἄλλη μιὰ ἐξίσου φυσικὴ ἰδιότητα.
Τὸ ὑλικό, κυρίως, συμφέρον ὠθεῖ σὲ πράξεις, ὑποχωρήσεις, θεατρινισμοὺς ἐπιζήμιους, ἰδίως ἄν δὲν ἐπιτυγχάνεται ὁ ἀπώτερος σκοπός. Θὰ βγεῖ , θὰ ξεπηδήσει τότε ἡ κακία.
Τὸ νὰ κρατᾶς τὴ θέση σου, τὴν σιωπή, δηλαδὴ τὸ νὰ μὴ συμμετάσχεις σὲ μιὰν ἀντιδικία, νὰ βρεῖς, μεσολαβῶντας, ἕναν λογικὸ συμβιβασμὸ σὲ κάποιους τρίτους, σημαίνει ἀδιαφορία, καὶ τότε τὰ πάθη τῶν ἄλλων ὀξύνονται καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχει δίκηο ἀλλὰ ἀδικήθηκε, σοῦ κρατάει κακία ποὺ δὲν τοῦ συμπαραστάθηκες.

Κατὰ κανόναν λένε: - Θεὸς σ'χωρέσ' τον, γιὰ τοὺς πεθαμένους.
Ἆλλο πρᾶγμα σημαίνει τοῦτο γιὰ τοὺς χριστιανοὺς (πλήρως...ἀθῶες περιστερές!...), ἆλλο γιὰ ἕναν ρεαλιστή, ἆλλο γιὰ ἕναν συμβιβασμένο στὸ τίποτα.
Μὲ ἐνδιαφέρει ὁ ρεαλιστὴς μὲ γενναία ἐπίγνωση: αὐτὸς ὑποφέρει ὅταν δὲν ἀποδίδεται ἡ δικαιοσύνη - γιὰ ὅποιαν δικαιοσύνη (μία στὴν κάθε περίπτωση) καὶ σ’ ὅποιον κι' ἄν πρόκειται.
Μετὰ θάνατον, τὸ κακὸ ἔμεινε πίσω στὴν ζωή, - ἀτιμώρητο ἀπὸ τὴν μιά, βαρὺ κι’ ἀσήκωτο ἀπὸ τὴν ἄλλη. Στὶς πλάτες τοῦ ἀδικημένου.
Ὅσο λέμε: - Θεὸς σ'χωρέσ' τον, γιὰ τοὺς πεθαμένους, τόσο τὸ κακὸ παραμένει στὴν ζωὴ καὶ διψάει γιὰ ἐκδίκηση.
Ὅσοι δὲν ἔχουν ἀδικηθεῖ ὅσο ἆλλοι, δὲν καταλαβαίνουν οὔτε θέλουν νὰ καταλάβουν τί εἶναι ἀδικία. Καὶ παίρνουν στάση κυνικῆς ἀνωτερότητας, βλέπουν τοὺς ἄλλους σὰν μύγες. Καί, στὸ βάθος, εἶναι σκέτα κακοί.
Κι' ἄν προσπαθήσεις νὰ τοὺς εὐαισθητοποιήσεις, ἁπλῶς χάνεις τὸν καιρό σου. Καί, αὐτομάτως, γίνεσαι κακόβουλος, δηλαδὴ κακός.
Συγκινοῦνται στὸν κινηματογράφο ἀλλὰ δὲν συγκινοῦνται στὴν πραγματικότητα. Ξορκίζουν τὴν πραγματικότητα, γιατί δὲν θὰ τελειώσει σὲ δύο ὦρες, ὅπως ὅταν ἀνάψουν τὰ φῶτα καὶ ἡ καλοσερβιρισμένη "κωμωδία" τότε θὰ τελειώσει. Ἡ πραγματικότητα δὲν ἔχει τέλος, τὴν βρίσκουν συνέπειες.
Ἡ κακία εἶναι ἡ δεύτερη φύση τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου, ἡ πρώτη ἐπιτυχία τῆς κοινωνίας ποὺ ἐξελίσσεται σὲ συνθετότερες μεθόδους ἐφαρμογῆς τῆς κακίας ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο. Ὅλοι κατὰ βάθος ὀνειρεύονται τὴν τέλεια κακία ποὺ θὰ διανεμηθεῖ σὲ ἐγχειρίδια, σὲ χαπάκια καὶ σὲ τιμὴ εὐκαιρίας, προφανῶς πιὰ κι' ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, γιὰ μεγαλύτερη εὐκολία καὶ περισσότερη διακριτικότητα. Ἴσως μάλιστα προσεχῶς νὰ προσφέροντα-κατευθύνονται ἀνὰ δύο οἱ κακίες + μία δῶρο!
Οἱ γυναικουλίτσες, τὰ νιάνιαρα, τὰ μόμολα, ἔχουν, λένε, διαφορετικὴ γνώμη.
Ἀλλὰ δὲν εἶπα οὔτε κι' ἐγὼ γνώμη.
Διαπίστωση διατύπωσα.
Τελικὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο καλὸς στὴν κακία του ὅσο καὶ κακὸς στὴν καλωσύνη του. Παρὰ τὴν Ὑποκριτικὴ ποὺ διδάσκεται στὴν Κοινωνικὴ Σχολὴ "Σαβουὰρ Βὶβρ".
.......... .......... .......... Ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ ἠθοποιοὺς ποὺ δὲν πιάσανε τὸν ρόλο τους. Ἀλλὰ μ' αὐτοὺς ξεμπερδεύεις σὲ δύο ὦρες!
Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα κακό, κάκιστο θέατρο, χωρὶς τελειωμό, χωρὶς διαλείμματα, καὶ ἀποκλείεται νὰ εἶναι δημιούργημα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ - τοῦ Θεοῦ εἶναι.

dantes ἔγραψε: Οι κακοί άνθρωποι είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να με βγάλουν πραγματικα εκτός ισορροπίας.(...) τυφλώνομαι από οργή, γίνομαι σκιά του εαυτού μου.
Τελικά η κακία βλάπτει διπλά.(...) δημιουργεί ψυχολογικό καρκίνο σε αυτόν που την αντιλαμβάνεται.(...) Στο τέλος ελπίζω να νικήσω. Αλλιώς...αποθανέτω η ψυχή μου(...)

Γιὰ εὐκολία, ἀπομόνωσα τὶς πιὸ πάνω φράσεις σου.
Ἤθελα νἄξερα τὴν ἡλικία σου (παίζει κάποιον ρόλο, στὴν ὡριμότητα – ὄχι ὁπωσδήποτε, βέβαια). Νὰ "τυφλώνεσαι..." μόνον πρὸς στιγμὴν ἀλλὰ τότε ἀκριβῶς μὴν ἀντιδρᾶς.
Ὅταν ἡρεμήσεις, θὰ δράσεις καλλίτερα. Καὶ ἀφοῦ καταπιεῖς πέντ'-ἕξη φορὲς τὴν γλώσσα σου (τὴν ὁποία εὔχομαι νὰ ἀκονίζεις διαρκῶς, ἔτσι ποὺ οἱ πληρωμένες ἀπαντήσεις νὰ σπᾶνε κόκκαλα). Ἀναγκαστικά, ὅταν δὲν εἶσαι κακός, πρέπει νὰ ἀπαντᾶς σὰν κακός, σὰν χείρων, σὰν χείριστος. Καὶ ὄχι νὰ στρέφεις καὶ τὸ ἆλλο μάγουλο. Στὸν μουλωχτό, μουλωχτά. Στὸν φασαρλή, φασαρλήδικα. Μὲ τὸ ἴδιο μέτρο. Ἡ ἐκδίκηση εἶναι μιὰ ὑπέροχη ἐπιστήμη.
Ὄχι, μὴ βγάλεις καρκίνο γιὰ χατῆρι κανενός. Καυτηρίασε μόνος σου τὸν καρκίνο σου ἅμα τῇ ἐμφανίσει του.
Καὶ νὰ μὴν ἀποθάνει ἡ ψυχή σου - μὴν ἀκούω τέτοια.
Λὲς ἀλλοῦ: Δυο σταγόνες άδολης, αγνής, αθώας, ειλικρινούς αγάπης, κτλ. Καλά, ὅσο ἰσχύει αὐτὸ (δηλαδὴ, ἄν δὲν ἔχει σακατευτεῖ στὸ ἀναμεταξὺ) καλὸ εἶναι. Τὰ ἐρωτικὰ πρέπει νὰ διακόπτονται πρὶν χαλάσουν. Συνήθως τὰ ἀφήνουμε καὶ σαπίζουν.

* * *

Πρέπει νὰ ὁμολογήσω, μὲ ὅσα διάβασα, ὥς τώρα, πὼς ἔχετε ὑπ' ὄψιν γεγονότα ποὺ συμβαίνουν σὲ ὅλους, καὶ πού, γιὰ μιὰ στιγμή, μᾶς "φαίνονται" τραγικά, μὲ τὸν καιρὸ ὅμως ξεθωριάζουν, ἀποκτοῦν ἄλλη βαρύτητα, ἐλαφρότερη, πραγματικώτερη.
Καὶ συμφωνῶ μὲ τὴν λογικὴ τῆς Λογικῆς - δὲν θὰ γινόταν κι' ἀλλοιῶς, ὄχι ὅμως καὶ πὼς δὲν θὰ πρέπει ν' ἀντιδράσεις καταλλήλως, ἔ;
Ἡ διαφορά μου, εἶναι ὅτι φέρνω πιὸ τρομαχτικὲς καταστάσεις στὸν νοῦ μου. Θυμᾶμαι, εἶχα κάποτε ξαναπεῖ, ἐδῶ, ὡς μεταφορικὸ παράδειγμα: ἄν, ἐνῶ ἁπλῶς κοιμᾶσαι (ὄχι ὄρ-
θιος!!!), κάποιος σοῦ ἀκρωτηριάζει τὸ πόδι, ξυπνᾶς οὐρλιάζοντας, βλέπεις τὸν δήμιὸ σου, βλέπεις καὶ τὸ πόδι σου πεταμένο στὴν ἄλλη ἄκρη, τότε.... Μὲ αὐτὴ τὴν βαρύτητα,
γίνονται ἀνὰ πάσαν στιγμὴ τέτοιες ἀπόπειρες καὶ ἐκτελέσεις. Τὶς ξέρω ἐγὼ, εἴθε νὰ μὴν τὶς μάθετε ποτὲ σας ἐσεῖς.