3 Σεπτεμβρίου 2011, καὶ ὥρα 2:55. 

 

Re: ΤΕΧΝΗ

τ έ χ ν η - ἄς τὸ περιορίσουμε: τοῦ γραψίματος.
* * *
Τέχνη.
Εἶναι ἕνας ἀγώνας νὰ ξεφύγεις ἀπὸ τὸν θόρυβο καὶ νὰ βρεῖς τὴν φωνή σου.
Πρὶν ἀνοίξω τὸν ὑπολογιστὴ καὶ βρῶ αὐτὸ τὸ νῆμα, κάτι σχετικὸ σκεφτόμουν. Μὲ ἀφορμὴ τὴν σάτιρα - σὲ στίχους.
Κάποιοι θίγονται, ὅταν, σατιρίζεις κι’ ἀναφέρεσαι σ' αὐτούς. Τί χαζό!
Ἀκόμη κι' ἄν ξεκινᾶς νὰ γράψεις τὴν καταδίκη τοῦ στοχευμένου, τὸ παίξιμο μὲ τὶς συλλαβές, τὸ ψάξιμο τῆς ὁμοιοκαταληξίας, ποὺ θέλεις νἆναι καὶ ἀναπάντεχη (ἔμ, τότε ἀξίζει, ὅταν δὲν εἶναι προβλέψιμη), σ' ἔχουν ἀθωώσει: γιατὶ ἤδη ἡ καταδίκη πῆγε περίπατο. Ἔγινε - ἄν ἔγινε βέβαια - τέχνη. Ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ἔγινε, δηλαδὴ νὰ μὴν πέτυχε, πάντως ξέφυγε ἀπὸ τὴν "κακὴ" πρόθεση: ἡ ἀναζήτηση τῆς τέχνης τὴν ὁδήγησε (τὴν καταδίκη) ἀλλοῦ. Στὸ ἄγνωστο. Στὸ μετέωρο. Δηλαδὴ στὸν ρυθμό, πού, ἐκ φύσεως, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κακία ἤ μίσος. Ἡ τέχνη δὲν περιέχει μίσος ποτέ.
Ἡ τέχνη ὑποδηλώνει, δὲν καταγράφει. Μοιάζει μὲ φορολογικὴ δήλωση εὐαισθησίας, ἄν καὶ δὲν δηλώνει τίποτα.
Ἕνα παιγχνίδι ἀθῶο ποὺ καμιὰ φορὰ πανικοβάλλει - ἴσως γιατί μπαίνεις στὸ τραῖνο τοῦ θανάτου. Σοῦ πιάνεται ἡ ψυχὴ ἀλλὰ τί ἀγαλλίαση μετά:
- Μπᾶ! Αὐτὸ ἤτανε ὅλο, καλέ; - λές.
Καὶ θέλεις νὰ τὸ ξαναδοκιμάσεις, εἴτε σὰν καλλιτέχνης εἴτε σὰν δέκτης.
Ἡ ἐκ νέου δοκιμή, εἶναι ἡ ἐπιτυχία.
Καὶ τώρα, πᾶμε πάρα κάτω. Ὁ καλλιτέχνης διαρκῶς ἐκτίθεται σὲ θανάτους καὶ συλλέγει ἀγάπες, μοναξιὰ καὶ θλίψη ὑπεροχῆς τοῦ τίποτα.