Ἀπὸ: Τὸ παιδὶ ποὺ ἤσασταν κάποτε.

Τὸ διαβολόπαιδο ποὺ ἤμουν κάποτε!

3 Αὐγούστου 2016, καὶ ὥρα 8:00.
~
* Ἕξη μηνῶν, ἔπαθα τὴν πρώτη μου πνευμονία - λένε. Ἐγὼ θυμᾶμαι κάτι τεράστιες ἐνέσεις καὶ  τὰ οὐρλιάσματά μου, ὅταν ἔπαθα ξανὰ πνευμονία στὰ 6 μου χρόνια. (Καὶ πάει λέγοντας, ἔπαθα καὶ ξανάπαθα κι' ἀπ' αὐτὴν θὰ πάω).
3 χρόνων, μιλοῦσα καὶ...τί δὲν ἔλεγα!... Πιὸ ὁμιλητικὸς κι' ἀπὸ τώρα. Μὲ φαντασία νὰ καλπάζει.
- Σκάσε, μοῦ λέγανε. Γλώσσα δὲν βάζει μέσα, ὁ δικηγόρος-παραμυθάς!...
4 χρόνων, ἀνακάλυψα τὸν θάνατο. Ἔβαζα τ' αὐτί μου στὴν θέση τῆς καρδιᾶς ὅσων ἀγαποῦσα ἀπὸ φόβο μὴν πεθάνουν.
Τότε περίπου ἄρχισα νὰ παντρεύομαι κάθε ἀπόγευμα τὴν Μάρθα. Πιὸ ἀγαπησιάρης δὲν διανοήθηκε κανεὶς νὰ ὑπάρξει. Γιὰ χρόνια καὶ χρόνια!...Περίπου μέχρι νὰ μποῦμε στὸ Γυμνάσιο.
Τρελλαινόμουν μὲ τὴν Σοφία Βέμπο καὶ τὸν Νίκο Γούναρη, εἶχα μαγευτεῖ μὲ τὸν "Ριγκολέτο" καὶ φοβόμουν μὴν κάνω παιδὶ ποὺ θὰ πρέπει νὰ τὸ κρύβω μὴν κινδυνέψει κι' ἀναγκαστῶ νὰ ταπεινώνομαι. Ἄλλωστε, οὐδέποτε ἔσκυψα τὸ κεφάλι.
Στὰ τέσσερα πάλι ἐπινόησα (καλὰ λέω: μόνος μου τ' ἀνακάλυψα) τὸ Θέατρο. Τὸ "θεατρίνος" μοῦ ἔγινε ἔπαινος καὶ κουσοῦρι.
Θάνατος καὶ "θεατρίνος" σήμαναν τὴν καταστροφὴ μιᾶς καρδιᾶς ποὺ πάλεψα νὰ μὴν ἐπιτρέψω νὰ συνέβαινε ποτέ.
Τότε κατάλαβα πὼς εἶμαι μόνος, θὰ πεθάνω μόνος, τὸ θέατρο θὰ ἦταν ἡ ἀνάσα μου. Ἔχω φάει τὸ ξύλο τῆς ζωῆς μου νὰ μὴν ξαναπῶ τὴν λέξη "θεατρίνος". Τουλάχιστον, μεγαλώνοντας, ...δὲν τὸ ἐξευτέλισα.

Μὴν...παραλείψω (ἄκρως σημαντικό): 6 χρόνων, ὅταν ἔγινα καλά ἀπὸ τὴν πνευμονία, ἀπόκτησα ἕνα βίτσιο: γιὰ νὰ φάω μιὰ μπουκιὰ ὁ,τιδήποτε, ἤθελα μιὰ...ζωγραφιὰ νὰ μοῦ πάρουν  καὶ μιὰν ἱστοριούλα νὰ μοῦ ποῦν. Τὸ θυμᾶμαι ζωηρὰ σὰν νἆναι τώρα. Τρέχαμε στὰ μαγαζιὰ γιὰ   μία ζωγραφιά (καὶ μπουκιά). Ἄν δὲν βρίσκαμε, ἁπλῶς δὲν ἔτρωγα. Δὲν θυμᾶμαι ὅμως πῶς...μοῦ κόπηκε τὸ βίτσιο. Πάντως, τὶς ζωγραφιὲς τὶς χάριζα στὰ ὡραῖα κορίτσια τοῦ Σχολείου! Μὲ ἀντάλλαγμα ἕνα φιλάκι.
Πηγαίνοντας Σχολεῖο, ἤξερα νὰ γράφω καὶ νὰ διαβάζω. Καὶ ἀπὸ τὴν Α΄ τάξη ἔκανα Φροντιστήριο σὲ συμμαθητές μου μὲ...ἐκπληκτικὰ ἀποτελέσματα!
Μάλιστα, στὴν πρώτη λαχειοφόρο ἀγορὰ τῆς ζωῆς μου (Α΄τάξη) κέρδισα ἕναν κονδυλοφόρο, ἕνα μελανοδοχεῖο καὶ μελάνη! “- Σημαδιακό” εἶπε ἡ δ.νὶς Οὐρανία, ἡ διευθύντριά μας. “Τὸ Λὸ Σκοκκάκι θὰ γίνει ἄνθρωπος τῶν Γραμμάτων”.
11 χρόνων ὁρκίστηκα...νὰ μὴν κάνω ποτὲ σὲξ στὴν ζωή μου (ἡ Μοιραῖα_Ὅλα νὰ τ' ἀκούει αὐτά) καὶ δὲν ξέρω πόσες χιλιάδες φορὲς αὐτὸν τὸν ὅρκο τὸν καταπάτησα λίαν ἕως ἀρίστως ἐπιτυχῶς...
Σπανίως ἀπέτυχα. Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι πότε, ποῦ καὶ πῶς!

Μεγαλώνοντας, ὅλα συνέβαλαν νὰ...μὴν πεθαίνω, νὰ μὴν παραμείνω θεατρίνος, νὰ κάνω ἕναν
γάμο, νὰ πάρω ἕνα διαζύγιο 35 χρόνια μετά, νὰ μὴ σκοπεύω νὰ ξεμωραθῶ. Αὐτὸ μάλιστα, ἀξίζει σὰν στόχος ζωῆς.