15 Σεπτεμβρίου 2016, καὶ ὥρα 8:00.

Πράσινο φῶς γιὰ ἀποποινικοποίηση τῆς εὐθανασίας στὴν Ἑλλάδα.
Καὶ βέβαια πράσινο, -   τί, μπορντέλο εἶναι ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα, 

νὰ βάλει κόκκινο;

~
Κλινοσοφιστεῖες
ποὺ σᾶς "δουλεύουν" ἐντελῶς δωρεάν.

Οὐ γὰρ οἶδα τί ποιήσω,
ἀλλά - τὸ κέρατό μου!... ἐκεῖνο ποιήσω ὅ οὐκ ἐπιθυμῶ
νὰ ἐκποιήσω!...

* Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Τοὐτέστιν: ἀπαιτῶ ἐνταφιασμόν μου, ἐφ' ὅσον καὶ μόνον ὁ Ἄγνωστος Θεὸς θελήσει, δι' Ἑαυτόν, τὴν αἰωνίαν πρόσχαρον συντροφιάν μου, ἄνευ θρησκεύματος καὶ ἄνευ εὐθανασίας - ἄς ψοφήσω ὅπως ὁ Ὕψιστος γουστάρει, ἄν καὶ ξέρω:
1.- μὲ συμπαθεῖ κι' ἁπαλῶς ὁ Ἴδιος τοὺς ὀφθαλμούς μου θὰ σφαλίσει...
2.- ...οὐχὶ ὅμως καὶ τὴν γλῶτταν, διότι θὰ μοῦ ἐπιτρέπει νὰ λέγω πᾶντα ὅσα σκέπτομαι κρίνοντας καὶ...χασκογελῶντας.
Μερσί, μὸν Ντιέ!... (Ξέρω πὼς μιλᾶς καὶ γαλλικά, ὁπότε...θὰ τὰ ταιριάξουμε τρὲ μπιέν, νοὺ-ντέ).
*
~ Ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα ὀφείλει νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς λεγομένους παραδοσιακοὺς Ἕλληνες,
- οὔφ!...ἄς εἶν' καλὰ τὸ Μοναστῆρι, κι' ἀπὸ καλογέρους... Ἤδη, ἐδῶ μέσα τοὺς ἔχουμε, εἰσέβαλαν μιὰ χαρά καὶ κυκλοφοροῦν πανευτυχεῖς. Ἐννοῶ:
τοὺς ἐκκολαπτομένους Ἕλληνες, ποὺ δὲν θὰ μιλοῦν καθόλου ἑλληνικά, ποὺ θὰ πάρουν τὰ ἤδη
ὑπάρχοντα νεκροταφεῖα γιὰ λογαριασμό τους [οἱ λεγόμενοι παραδοσιακοὶ Ἕλληνες θὰ καοῦν μὲ
τὴν θέλησή τους, - καὶ τί δὲν ἔχουν ἤδη κατορθώσει νὰ ξεχαρβαλώσουν αὐτοβούλως!... -
ἀρνούμενοι τὴν θρησκεία τους - δὲν ἐξετάζω: καλὴν ἤ κακήν - χάριν μοντερνισμοῦ, παραχωροῦντες πλήρως τὸν τόπον εἰς ἄλλας θρησκείας (πληθυντικὸς τῆς πλάκας),
καί, ἄν δὲν θέλουν νὰ ξεσπάσει πυρκαγιὰ προδοσίας νὰ τοὺς κάψει σὰν τὰ πεῦκα τῆς Πεντέλης.
Τὰ λατινικὰ ἐρωτηματικά, (σὰν αὐτό: ?) θἄχουν πάρει τὸ καταπράσινο φῶς, ὅπερ σημαίνει ὅτι ὁ μεσιὲ Κλινὸ θἄχει ψοφήσει γιὰ νὰ τὰ καυτηριάζει - ἀλλὰ καὶ τώρα, ποὺ ζεῖ, ποιός...τὸν χέζει; Καὶ θὰ δίνουν καὶ θὰ παίρνουν.
Θὰ φορέσει ὥς κι' ἡ Ἀφροδίτη τῆς Μήλου (στὴν Μῆλο, ὄχι στὸ Παρίσι) μπουρκίνι χωρὶς νὰ χρειαστεῖ πουθενὰ ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ νὰ ὑποστεῖ κλειτοριδοεκτομή (τόσους αἰῶνες κρατήθηκε
παρθένα καὶ ἄτεκνη - ὄχι σὰν μερικὲς-μερικές, ὀνόματα δὲν λέμε, ὑπολήψεις δὲν λεκιάζουμε, πού,
παρ' ὅλ' αὐτά, γέννησαν κιόλας Υἱοὺς Θεῶν), ἐμφανιζομένη πλέον μὲ μαῦρα γυαλιὰ ἡλίου - ἡ ἀνό-
ητος γλαυκῶπις νὰ μὴν ξεχωρίζει ἡ καταγωγή της!... -, ὤ! καὶ πλεῖστες ὅσες ἀνακαινίσεις ἐπὶ τοῦ
μαρτυρικοῦ ἐδάφους, ὅπερ θὰ διασωθεῖ διὰ παντός, χάρις εἰς τὴν εὐφυΐαν τῶν συγχρόνων Δημο-
κρατῶν, οἵτινες τὸ ἐκ τῆς Πνυκὸς κατέπνιξαν τὸ πνῖγος ποὺ ᾐσθάνοντο ἐντός των καί, διὰ τῆς πλή-
ρους ἀμορφωσιᾶς των, ἐπέτυχον τὴν ἀεὶ ἀπαλλαγήν των ἀπὸ ἁπάσας τὰς ἀρχαίας δημοκρατικὰς ἀγκυλώσεις.
Δημαγωγικῶς καὶ ποῖος ἰχθὺς ἤ καὶ ποία μπαρούφα - νοητὸς ἤ ἀνόητος - δὲν δύναται νὰ βαπτισθεῖ
δημοκρατικόν τι; Ὤ, Κύριε, ἐλέησόν με, μὴν μοῦ ζητεῖς νὰ ἀπαριθμήσω ὅλα τὰ ἐπὶ Γῆς ἐκτρώματά Σου. Μίαν ζωὴν μοὶ ἔδωσας, ἄσε με νὰ τὴν ζήσω, ὄχι κρυφίως, ἀλλὰ ἐντελῶς ἐχθρικῶς κατὰ παντὸς κατεστημένου, παλαιοῦ τε καὶ πλαστομετασχηματισθέντος ὡς νεωτέρου.
Ντὲ νουβὼ = ἐκ νέου, θὰ Σοῦ πῶ:
- Μερσί, μὸν Ντιέ!...
.Ὄχι ἀπὸ δουλοπρέπεια, ἀλλὰ ἐπειδὴ γνωρίζω πὼς ὑπῆρξες καλὸς μαζύ μου, μοῦ ἔδωσες κι' ἕν τι τάλαντον νὰ γράφω καὶ διὰ μιᾶς νὰ χαστουκίζω πλήθη καὶ πλήθη (ἀναισθήτων, ἔστω, ἀλλὰ...τί ἐμπειρία δι' ἐμέ!...).
- Μερσί, μὸν Ντιέ!... [Καλά, θὰ πάθεις τίποτα, ἄν καμιὰ φορὰ μοῦ ἀπαντήσεις:
- Πὰ ντὲ κουά, Κλινό = δὲν κάνει τίποτα, Κλινό;
Νὰ σκεφτῶ πὼς οἱ ἆντρες, εἴτε θεοὶ εἴτε Ἕλληνες, δὲν μιλοῦν πολύ, εἶναι βαρυσήμαντοι;
Σὰ νὰ μοῦ φαίνεται πὼς ὅλα τὰ σαχλά, ναί, μόνον τὰ θήλεα τὰ λένε.
Καὶ τώρα: τὸ βουλώνω. Οὔτε: "- Μερσί, μὸν Ντιέ!..." δὲν θὰ ξαναπῶ, ἀνὴρ ὤν!].