Re: Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον

12 Ἰουνίου 2012, 10:08

.. Θέατρο τοῦ Ὀνείρου. 

 

... Ἡ ἀδελφούλα μου ἡ Ψεύτρα.

Κωμωδία σὲ 1 πράξη
γιὰ μεγάλα παιδιά. Γράφτηκε στὶς 7.3.1987.
Παίχτηκε σὲ κλειστοὺς χώρους γενεθλίων,  10 φορές, τὴν ἴδια χρονιά.
Ἀφιερωμένο στὴν ἠθοποιὸ Χριστίνα Δελλαβίνια.

~~
Τὰ πρόσωπα:
Πιπίνος .................6 χρόνων, Σπύρος Λὸ Σκόκκο.
Ἑλενίτσα............... 9 χρόνων, ἀδελφή του: Ζωὴ Λὸ Σκόκκο.
Ἀλίκη...................17 χρόνων, ἀδελφή τους: Μιμὴ Γουλέτα.
Ἀλέκος.................20 χρόνων, ἀρραβωνιαστικὸς τῆς Ἀλίκης: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
(Ἡ σκηνὴ στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ τῶν ἀδελφῶν).

ΑΛΙΚΗ (ἔρχεται μ' ἕνα βάζο λουλούδια, φουριόζα): Πιπίνο!... Ποῦ εἶσαι, Πιπίνο; Ἄχ, θεέ μου, θά 'ρθει ὁ Ἀλέκος κι' ἐγὼ θὰ εἶμαι ἀκόμα ἀχτένιστη. (Τοποθετεῖ τὰ λουλούδια) Πιπίνο, ποῦ εἶσαι, παιδί μου, δὲ μιλᾶς;
ΠΙΠΙΝΟΣ (Σχεδὸν κρυμμένος στὴν ἄλλη ἄκρη, παίζει μὲ τὰ παιγχνίδια του): Ἐδῶ. Παίζω. Δὲ λερώνομαι. (Συνεχίζει νὰ παίζει, ἥσυχα, ἀλλὰ ὅλο μιλᾶ μόνος του χωρὶς νὰ παρεμβαίνει γιὰ πολλὴ ὥρα).
ΑΛΙΚΗ (Γυρίζει, τὸν βλέπει): Ἄ, καλά! Ἔλεγα, μὴ βγῆκες πάλι στὸ δρόμο. Σήμερα λυσσάξανε τ' αὐτοκίνητα!... (Φροντίζει τὸ σκηνικό). Θὰ τὸν φέρω νὰ καθήσει ἐδῶ. Ἔτσι... - μυρίζει καὶ τ' ἁγιόκλημα, μμμμ!... Νὰ βλέπει κι' ὅλα μας τὰ δέντρα. Ἐγώ, νὰ καθήσω ἐδῶ: λίγο κοντά του, κάπως μακρυά!... - τὰ παιδιὰ πονηρεύονται! Καὶ ἡ Ἑλενίτσα, νὰ χαρῶ ἐγώ!... - ἐδῶ, στὸ πλάι μου, νὰ τῆς δίνω ἅμα λάχει καὶ καμιὰ τσιμπιά. Ποιανοῦ ἔμοιασε αὐτή;... - τρέχα γύρευε! Ἔχουμε καὶ λέμε: τὸ παγωτὸ σ' αὐτὰ τὰ μπώλ, ἡ πορτοκαλάδα μετά! Γιὰ ξεδίψασμα. Ὤχ! Νὰ δῶ ἄν φτάνουν καὶ τὰ ροδάκινα...νὰ  κόψω, νὰ τἄχω ἕτοιμα. ('Ενῶ πάει μέσα, ἔρχεται ἡ Ἑλενίτσα ἀπὸ μέσα). Ἄ, ἦρθες; Νὲς Καφὲ πῆρες;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Νὲς καφὲ ζήτησα, νὲς καφὲ μοὔδωσαν, νὲς καφὲ ἄφησα στὴν κουζίνα... Τώρα, ἄν ἄλλαξε τίποτα, πήγαινε δές! Δὲν ἄργησα, ἔτσι;
ΑΛΙΚΗ: Λιγώτερο ἀπ' ὅσο αὐθαδιάζεις πάντως. Ἴιιι! Δὲν πιστεύω νὰ πέρασες τὴ λεωφόρο γιὰ νὰ πᾶς στὸ Σοῦπερ-Μάρκετ ποὖναι πιὸ κοντά!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Ξεροκαταπίνοντας):... Στὸν κυρ-Μανώλη πῆγα, τρέχα ρώτα τον! Καὶ μάλιστα μοῦ εἶπε: - Πῶς χαθήκατε ἔτσι ἐσεῖς; Οὔτε ποὺ σᾶς βλέπουμε πιά!
ΑΛΙΚΗ: Ἔπρεπε νὰ τοῦ πεῖς χαιρετίσματα. Κι' ἄλλωστε θὰ πάω νὰ πάρω κλωστὲς καὶ ὅ,τι ἆλλο ψιλικὸ ἀπ' αὐτὸν γιὰ τὸν ἀρραβώνα. (Ἀλλοιῶς) Μπᾶ! Γιατί ἄλλαξες μπλούζα; Πότε πρόλαβες κι' ἔβγαλες τὸ γαλάζιο;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Νά, σκέφτηκα, ὄχι πὼς εἶναι πιὸ σὶκ αὐτὴ ἐδῶ ἀλλὰ... νά, σκέφτηκα καὶ  πὼς κρύωνα κάπως λιγάκι μὲ 'κείνην ἐκεῖ!
ΑΛΙΚΗ: Μὲ τέτοια κάψα! Δὲ θά 'σαι στὰ καλά σου!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Κάψα, τί κάψα; Καρφὶ δὲν μοῦ καίγεται ἐμένα γιὰ...
ΑΛΙΚΗ: Γιὰ νὰ δῶ... Ἔχεις πυρετό; Καλέ, ἐσύ 'σαι μούσκεμα στὸν ἱδρώτα. Ἄ, πρέπει ν' ἀλλάξεις πρὶν πλευριτωθεῖς. Τί κρύβεις στὰ χέρια σου; Γιὰ νὰ δῶ! (Ἔνοχη ἀντίδραση τῆς Ἑλενίτσας). Μὰ ἐσὺ κατασκοτώθηκες! Τί αἵματα εἶν' αὐτὰ; Ποῦ χτύπησες;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Νά, καθὼς ἐρχόμουν ἀπ' τοῦ κυρ-Μανώλη... στὸν έρχωμό, ὄχι στὸν πηγαιμό...
ΑΛΙΚΗ: Ἔ, λέγε!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: ...μὲ εἶδε ἡ κυρα-Ρήνη, ἡ λωλο-Ρήνη,  μωρέ! Ξέρεις. Μὲ παρακάλεσε νὰ τῆς ἀνοίξω μιὰ γατοκονσέρβα γιατὶ τὴν ἔπιασε πάρκινσον ξαφνικὰ...
ΑΛΙΚΗ: Ἀπίστευτο! Ἡ κυρα-Ρήνη δὲν τρώει ποτέ της κονσέρβες.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Εἶπα γατοκονσέρβα - δὲν εἶπα γιὰ τὴν κυρα-Ρήνη! Ἡ ἴδια ἐπιμένει στὰ ἑλληνικὰ προϊόντα...
ΑΛΙΚΗ: Λέγε!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: ...κι' ἐκεῖ ποὺ γλειφότανε πάνω στὴ λαιμαργία της - ἡ γάτα, νὰ συνεννοούμαστε, ἔτρωγε κανονικά!... Ἔ, νά!
ΑΛΙΚΗ: Αὐτὸ τὸ "νὰ" περιμένω νὰ πεῖς! (Παύση καὶ ἀμηχανία) Ἐσύ, πότε κόπηκες: πρὶν ἤ ἀφοῦ ἄνοιξες τὴν κονσέρβα;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὤ, σάστισα τώρα - μὲ καταπιέζεις! Ἄσε με νὰ θυμηθῶ!
ΑΛΙΚΗ: Μὲ τὴν ἡσυχία σου ἀλλὰ θυμήσου. Ἐγὼ θὰ σοῦ καθαρίζω τὰ χέρια ἁπαλὰ-ἁπαλὰ μ' αὐτὸ τὸ βρεγμένο...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὅταν ἄνοιγα τὴν κονσέρβα ἔγινε ὅλο τὸ κακό. Ξέρεις, ὅπως μασουλάει ἡ κυρα-Ρήνη, ποὺ δὲν ἔχει δόντια... Ἔ, κάπως γέλασα, - ἀπὸ μέσα μου!
ΑΛΙΚΗ: Σοῦ ἔχω πεῖ νὰ μὴν κοροϊδεύεις, ἔ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μά, σοῦ λέω: τῆς τρέχαν τὰ ζουμιὰ ἀπὸ τὸ καρποῦζι... Ἀλλοιῶς γιατί νὰ γελάσω;
ΠΙΠΙΝΟΣ: (Πετάγεται): Καρποῦζι!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μάλιστα, ἐπειδὴ γελοῦσα τὴν ὥρα ποὺ κόπηκα, θύμωσε ἡ μαντάμ. Τὸ στραβοπῆρε! Καὶ μοῦπε: Καλὰ νὰ πάθεις, ἀνάγωγη! Δὲν σοῦ βάζω οἰνόπνευμα... τρέχα στὴ μάννα σου ποὺ σ' ἀνάθρεψε ἔτσι! Πῶ πῶ πάρκινσον ἡ γλώσσα της!...
ΑΛΙΚΗ: Τί μοῦ λές! Ὥστε χάρηκε ποὺ κόπηκες, ἔ; Ἡ κακίστρω, νὰ τὰ βάλει μ' ἕνα ἀθῶο κοριτσάκι ποὺ ὅλο γελάει... ὅλο γελάει...τοῦ σκασμοῦ! Ἄμ, θὰ τῆς τὰ ψάλω!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὄχι, μή! Δὲν κάνει, γρηὰ γυναίκα εἶναι, πρέπει νὰ τὴ σεβόμαστε! Θὰ τήν πάρουν τὰ κλάματα ἀπὸ τὸ παράπονο.
ΑΛΙΚΗ: Λές, ἔ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Μὲ...πολὺ νόημα): Ἄν ἦταν γιαγιά μας;
ΑΛΙΚΗ: Ἄς εἶναι. Θὰ τὴν συγχωρήσει ὁ παππὰς ὅταν πάει νὰ έξομολογηθεῖ γιὰ νὰ κοινωνήσει. Ἄκου τώρα: ὅπου νά 'ναι θἀ ἔρθει ὁ κύριος Ἀλέκος. Μεῖνε ἐδῶ, ἔχω κάτι δουλίτσες μέσα. Εἶναι καὶ κάτι ροδάκινα... (Φεύγει)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: (Μόνη): Ἀχά! Θὰ ψάχνει τώρα γιὰ τὰ ροδάκινα! Πᾶνε κι' ἀκόμα πᾶνε! Ποῦ νὰ ξέρει πὼς βρίσκονται πιὰ (δείχνοντας τὸ στομάχι της) ἐδῶ! Τί  ζουμερά! - γιαρμάδες,  καλά,  ἤτανε αὐτά! Βέβαια, σκέφτηκα νὰ τ' ἀντικαταστήσω ἀλλὰ δὲν εἶχα λεφτὰ ν' ἀγοράσω! Ὁπότε εἶπα μέσα μου: τί πειράζει ἄν πάω νὰ πάρω βερεσὲ... ἕνα-δυὸ, ὄχι  πιὸ πολλὰ, ἀπὸ τὸν μανάβη; Νὰ πῶ: - Εἶπε ἡ μαμά μου, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ψιλά, νὰ μοῦ δώσετε... ἀλλὰ δὲν μοῦ ἐρχότανε στὸ στόμα τόσο μεγάλο ψέμα. Κι'  ὅμως,  τὄπα! Καὶ πῆρα μόνον δύο καὶ τἄφαγα κι' αὐτά. Κι' ὁ μανάβης δὲν τἄγραψε γιατί εἴμαστε, εἶπε,  καλοὶ πελάτες του!... Δηλαδὴ τὸ ἕνα μοὔπεσε χάμω τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνος ὁ ψηλολέλεκας
μὲ τράβηξε μὴ μὲ πατήσει κἅνα αὐτοκίνητο στὴ μέση τοῦ δρόμου! Πῶς τοῦ τὄσκασα ὅμως ἀπ' τὴν τρομάρα μου! (Βλέπει ἀπ' ἔξω τὸν Ἀλέκο). Ἄ! Μὲ κατασκόπευε βλέπω ὁ ψηλέας!... Τὶ θέλει ἐδῶ;
ΑΛΕΚΟΣ (Κατ' ἰδίαν, ἀπ' ἔξω): Μπᾶ! Ἡ μικρὴ ποὺ παραλίγο νὰ τὴν ἔκανε στάμπα τὸ φορτηγὸ στὴ λεωφόρο! (Παύση). Ἐσὺ δὲν εἶσαι ἡ...; (Παύση) Πῶς εἶσαι μικρούλα μου; Δὲν χτύπησες σοβαρὰ, ἔ;
ΕΛΕΝΙΤΑ: Ὄ - ὄ - ὄχι. Καλὰ εἶμαι.
ΑΛΕΚΟΣ: Ἄ, αὐτὸ εἶναι εὐχάριστο. Ἄλλη φορὰ ὅμως, προσοχὴ καὶ στὸν Σταμάτη καὶ στὸν Γρηγόρη, ἔτσι; Μά, ἐδῶ δὲν μένει ἡ δεσποινὶς Ἀλίκη;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἡ ἀδελφή μου; Ἔ, μᾶλλον!

ΑΛΕΚΟΣ: Μᾶλλον ἤ ναί; 

ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Καὶ τὰ δυὸ ἤ μᾶλλον σίγουρα "ναί".
ΑΛΕΚΟΣ (Κατ' ἰδίαν): Δίκηο εἶχε ἡ Ἀλίκη - διαβολοκόριτσο εἶναι!... (Ἀλλοιῶς). Μπορῶ νὰ μπῶ; 
ΠΙΠΙΝΟΣ: (Πετάγεται):  Τὴν ἄδεια τὴν δίνει πᾶντα ὁ ἀδελφός, ὅταν ἔρχεται ἕνας ξένος ἄντρας στὸ σπίτι!
ΑΛΕΚΟΣ (Κατ' ἰδίαν): Ἆλλος μπόμπιρας καὶ τοῦτος!...
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ἡ πόρτα εἶναι πιὸ κεῖ... Περᾶστε!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Πνιχτά): Δὲ...δαγκώνουμε! (Παίρνει παράμερα τὸν Πιπίνο καὶ συνωμοτοῦν καὶ γελοῦν μουλωχτά): Πῶς σοῦ φαίνεται, ὁ μουσιού;
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ποιός, αὐτός;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Συνεννοήθηκαν, λέει, μὲ τὸν μπαμπὰ καὶ τὴ μαμά νἄρθει νὰ γνωριστοῦμε σὰν...
ΠΙΠΙΝΟΣ: ...σὰν μέλλοντα ἀδέλφια! Ἑκατὸ φορὲς μοῦ τὸ εἶπες.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Πάντως γιὰ Μεγαλέξανδρος δὲ μοῦ γεμίζει τὸ μάτι.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Μμμ!... Γιὰ Βουκεφάλας, ἴσως!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Πρέπει νὰ βροῦμε τρόπο νὰ τὸν διώξουμε, ξέρεις!...
ΠΙΠΙΝΟΣ: Γιατί;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μοῦ φαίνεται μαρτυριάρης - ὅλα θὰ τὰ πεῖ. (Παύση). Σούτ, νά τος!
ΑΛΕΚΟΣ: Πολὺ ὡραῖος καὶ πολὺ μεγάλος ὁ κῆπος σας. Ἡ...δεσποινὶς Ἀλίκη;
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ἡ Βουγιουκλάκη;... γιὰ ἡ ἀδελφή μας;
ΑΛΕΚΟΣ (Τὸ διασκεδάζει παίζοντας τὸ παιγχνίδι τους): Μμμ... Ὅποια νἆναι, δὲν μὲ πειράζει.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Τόσο καλλίτερα γιὰ σᾶς. Γιατί ἀπ' ὅ,τι κατάλαβα,  εἶστε ὁ παρὰ λίγο...ἀρραβωνιαστικός της, ὁ Ἀλέκος. Σωστά;
ΠΙΠΙΝΟΣ: Καὶ θὰ γίνετε ἀδελφός μας.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Τὸν τσιμπάει στὰ μουλωχτὰ) Μὴ λὲς κοτσάνες! (Ἀλλοιῶς). Χαίρομαι ποὺ σᾶς βλέπω ἀλλὰ λυπᾶμαι μὲ ὅσα ἔχω νὰ σᾶς πῶ. Εἶστε πολὺ ἄτυχος.
ΑΛΕΚΟΣ (Κάνοντας πὼς δὲν ἄκουσε): Βρέ, βρέ, βρέ! Ὁ Πιπίνος, βάζω στοίχημα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἔτσι κι' ἀλλοιῶς οἱ συστάσεις ἦταν περιττὲς. Πιπίνο, πήγαινε νὰ φέρεις τὸ παγωτό. Καθῆστε, κυρ-Ἀλέκο, νὰ σᾶς τρατάρουμε! Ἐσύ, εἴπαμε: πήγαινε.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Πάω.
ΑΛΕΚΟΣ: Ἡ Ἀλίκη;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, ξεχάσαμε τὴν Ἀλίκη!... Τί νὰ σᾶς πῶ, ἀρρώσστησε ξαφνικά.
ΑΛΕΚΟΣ: Μπᾶ!... Ἐδῶ βλέπω στρώσατε τὸ τραπέζι, σὰν νὰ περιμένατε κάποιον...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, ἐσᾶς. Τὸ παγωτὸ τῆς πίκρας - γιατί, πῶς νὰ σᾶς τὸ πῶ, χωρὶς νὰ σᾶς πικράνω;...
ΑΛΕΚΟΣ: Ὁρίστε;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Θὰ...σᾶς τὰ πῶ ὅλα καθὼς θὰ δροσίζεστε τρώγοντας. Θέλω νὰ σᾶς περιποιηθῶ... - ἔχω τρόπους ἐγώ, δὲν εἶμαι καμιὰ γαϊδούρα!
ΑΛΕΚΟΣ: Ὁρῖστε;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Τίποτα...τίποτα! Ἡ ἀδελφή μου, νά! δὲν εἶχε οὔτε τὸ κουράγιο νὰ μείνει νὰ σᾶς πεῖ πὼς... πὼς δὲν σᾶς θέλει γιὰ ἀρραβωνιαστικό της, τὸ μετάνιωσε!
ΑΛΕΚΟΣ: Σὲ νὲ πὰ ποσίμπλ!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Συγγνώμη ἀλλὰ γαλλικὰ δὲν ξέρω. Λέω τὰ σύκα σύκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη.
ΑΛΕΚΟΣ: Συγγνώμη ἀλλὰ χθὲς ἡ ἀδελφή σου μοῦ ἔλεγε ἐντελῶς ἄλλα πράγματα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Χθὲς ἦταν χθὲς καὶ σήμερα εἶναι σήμερα. Ἔτσι εἶναι ἡ ἀδελφή μου: ἆλλα χθές,  ἆλλα σήμερα.
ΑΛΕΚΟΣ: Ὤ, φαντάσου δηλαδὴ πιὰ αὔριο τί θὰ μᾶς πεῖ!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μὴν τὸ ψάχνετε! Ἐγὼ, ἄν καὶ μικρή, τῆς τὰ ψέλνω διαρκῶς. Πάντως, μὲ παρακάλεσε νὰ σᾶς περιποιηθῶ ὥσπου νὰ φύγετε.
ΑΛΕΚΟΣ: Τόση σκευωρία, ἡ Ἀλίκη; Μά, τί τῆς ἔκανα ποὺ τὴν κοιτῶ στὰ μάτια καὶ τὴν ἀγαπῶ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Τί νὰ σᾶς πῶ κι' ἐγὼ!... Σἀ,πως ξέρω;  Δὲν ἔχετε δεῖ ἑλληνικὲς ταινίες μὲ ἄτυχες ἀγάπες;
ΑΛΕΚΟΣ: Κωμωδίες μὲ τὴ Βασιλειάδου βλέπω.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Οἱ ἄτυχες άγάπες χωρᾶνε παντοῦ - κι' ἄλλωστε καὶ ἡ Βασιλειάδου στὸ τέλος ποτὲ δὲν παντρεύεται! Ἡ Ἀλίκη μας δὲν σᾶς θέλει! Καὶ κλαίει πικρά.
(Τραγούδι)
Κλαίει,
σὰν τὸ σκεφτεῖ
ὅτι μπορεῖ
νὰ παντρευτεῖ
μέ σένα ἡ Ἀλίκη!...
Κλαίει,
κι' ὅσο μικρὴ κι' ἄν εἶμαι 'γὼ,
ὀργίζομαι
  γιὰ τὰ καμώματά της.
ΑΛΕΚΟΣ: Μὲ βάζεις σὲ ἀνησυχία, παιδί μου. Φώναξέ την ἐδῶ μιὰ στιγμή. Ἤ νὰ πάω ἐγὼ μέσα νὰ τῆς μιλήσω;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἀδύνατον! Δὲν εἶναι ἐδῶ. Πῆγε στῆς γιαγιᾶς μας, νὰ κλάψει μὲ τὴν ἡσυχία της. Εἶναι, λέει, πολὺ δυστυχισμένη ποὺ ἔμπλεξε μαζύ σου!
ΑΛΕΚΟΣ: Ἄ, μπᾶ! Καὶ... ποῦ μένει ἡ γιαγιά σας, νὰ πάω νὰ τὴν βρῶ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἆντε καλὲ!... Στὸν Ὠρωπὸ - μὲ κάθε δυὸ ὧρες λεωφορεῖο, δὲν ἀξίζει τὸν κόπο.
ΑΛΕΚΟΣ: Θὰ πάω ὁ κόσμος νὰ χαλάσει. Πές μου ὁδὸ καὶ ἀριθμὸ καὶ πῶς λένε τὴ γιαγιά σας.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Καλέ!... Ἔχουν ὁδοὺς κι' ἀριθμοὺς στὰ χωριὰ μὲ τὰ διάσπαρτα σπίτια;
ΑΛΕΚΟΣ: Ἔ, τότε θὰ ρωτήσω καὶ θὰ μοῦ ποῦν. Θὰ πάω μὲ τὴ βέσπα μου. Δελλαβίνια δὲν λέγεται κι' ἡ γιαγιά μας;
(Τραγούδι)
Ἔρχομαι
καὶ θὰ μάθω
ποιά εἶν' ἡ ἀλήθεια.
Ἔρχομαι,
δὲν μ' ἀρέσουνε τὰ παραμύθια.
Ἔρχομαι,
Ἀλικάκι, στὴ βέσπα μου ἐπάνω
κι' ἕνα "ὄχι" ἄν πεῖς θὰ πεθάνω,
γιατί θέλω
μόνο ἐσἐνανε νὰ παντρευτῶ!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Παρασυρόμενη) Ὀλέ!... 

ΑΛΕΚΟΣ: Πάω.

ΕΛΕΝΙΤΣΑ:  Μάλιστα.

ΑΛΕΚΟΣ (Βγαίνει βιαστικὰ ἀλλὰ ἔχει ἀφήσει τὸ καπέλο του).
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Μόνη): Θεὸς σ'χωρέσ' την γιαγιάκα μας ἀλλὰ... μ' ἔσωσε ἀπ' αὐτὸν τὸν γαλλικούρα! Ἐπιμονή ποὺ σοῦ τὴν ἔχει, παιδί μου! Ἐκεῖ, νὰ πάρει τὴν Ἀλίκη καὶ νὰ ξεμπροστιαστῶ ἐγώ! Νὰ τῆς πεῖ πὼς πέρασα τὴ λεωφόρο καὶ παρὰ τρίχα νὰ τρακάρανε τ' αὐτοκίνητα καὶ νὰ μέ στέλνανε στὴ συγχωρεμένη γιαγιὰ συστημένο γράμμα! Τοὺς ξέρουμε δὰ τοὺς ἀνθρώπους μόλις μεγαλώσουν: ὅλο νουθεσίες εἶναι! Πούφ! Γιὰ τὸ καλό μας, λέει!... Πούφ! Βαριέμαι μ' αὐτὸ τὸ "καλό μου"!...
ΑΛΙΚΗ (Μπαίνοντας): Μήτε ροδάκινο, μήτε ροδακινάκι... Ὅλα στραβὰ πᾶνε σήμερα. Ποῦ εἶναι ὁ Πιπίνος;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: (Στέκεται μπροστὰ στὸ καπέλο νὰ μὴ φανεῖ): Μέσα εἶναι. Δὲν μπορεῖ, λέει, νὰ περιμένει ἆλλο καὶ πάει νὰ φάει τὸ παγωτό του.
ΑΛΙΚΗ: Ἔ, ἄς τὸ φάει νὰ τελειώνουμε. Δὲ μοῦ λὲς, ἐσὺ τἄφαγες τὰ ροδάκινα;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, βάλ' τα τώρα καὶ μὲ μένα!
ΑΛΙΚΗ: Καὶ τότε, ποῦ πήγανε; Οὔτε στὸ δέντρο ἔχει κανένα πιά.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἔ, καὶ τί μ' αὐτό; Κι' ἀπ' ἔξω μπορεῖ νὰ τά φτάσει κανείς, ἐκεῖ ποὺ πήγατε καὶ φυτέψατε τὴ ροδακινιά, -  ἐσεῖς οἱ ἔξυπνοι!...
ΑΛΙΚΗ: Ἴσως νἄχεις δίκηο. Λέγε, ποιός τἄφαγε; Ὁ Πιπίνος δὲν φτάνει τόσο ψηλὰ...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Καὶ τί μέ ἀγριοκοιτάζεις, ἐμένα; Ὁ Ἀντρέας ὁ Κωστόπουλος, ξέρεις τί βρωμόπαιδο εἶναι, αὐτὸς ὁ ψηλέας τῆς γειτωνιᾶς!... Ὅλο ἀνδραγαθήματα εἶναι! Καὶ τὰ λουλούδια μας αὐτὸς τὰ κόβει - γιὰ νὰ τὰ δίνει στὴν Ἡρώ, δὲν ἔχουμε στραβωμάρα δά!
ΑΛΙΚΗ: Πολλὰ ξέρεις ἐσύ.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, ἄλλη ὄρεξη δὲν εἶχα!
ΑΛΙΚΗ: Καλά, θὰ παραπονεθῶ στὴ μητέρα του. Κι' ἐγὼ ποὺ ὑποσχέθηκα στὸν Ἀλέκο ροδάκινα ἀπὸ τὸν κῆπο μας... Ἄργησε νἄρθει.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Νὰ πάω νὰ δῶ ἄν ἔχει κεράσια νὰ τοῦ μαζέψω μερικά;
ΑΛΙΚΗ: Ἄχ, ναί - ἄν δὲν σοῦ κάνει κόπο.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Κατ' ἰδίαν): Ἀπὸ κεῖ θὰ βλέπω μὴν ξαναγυρίσει ὁ προκομμένος, νὰ τοῦ δώσω καὶ τὸ καπέλο του καὶ νὰ πάει στὸ καλό!...
ΑΛΙΚΗ: Τί κρύβεις ἐκεῖ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἄ, τίποτα... - κάτι νὰ βάλω μέσα τὰ κεράσια. (Φεύγει).
ΑΛΙΚΗ (Μόνη της) : Κάτι δὲν μ' ἀρέσει σὲ σένα, ἀδελφούλα μου, ἄν καὶ ξέρω τί καὶ γιατί! Ποιανοῦ ἔμοιασες;
ΑΛΕΚΟΣ (Μπαίνοντας) : Ἀλίκη!
ΑΛΙΚΗ: Ἀγάπη μου! (Φιλιόνται) (Τώρα προσποιοῦνται ἔτσι ποὺ νὰ τούς ἀκούει ἡ Ἑλενίτσα ὅπου κι' ἄν βρίσκεται). Πάει, λέει, γιὰ κεράσια.
ΑΛΕΚΟΣ: Εἶχα ἕνα καπέλο... Λὲς νὰ μοὔπεσε στὸν δρόμο;
ΑΛΙΚΗ: Καπέλο, εἶπες; (Παύση) Καὶ...χωράει κεράσια μέσα, ἄν χρειαστεῖ;
ΑΛΕΚΟΣ: Μὲ κοροϊδεύεις;
ΑΛΙΚΗ: Μὲ συγχωρεῖς, μπορεῖ νὰ ξεκούτιανα ὅλη μέρα στῆς γιαγιᾶς σήμερα... καὶ μὲ τόσο κλάμα ποὺ ἔκανα!...
ΑΛΕΚΟΣ: Ἔκλαιγες, ἀγάπη μου... - γιατί;
ΑΛΙΚΗ: Νά, ἔκλαιγα στὴν ἀγκαλιά τῆς γιαγιᾶς μου, γιατὶ δὲν σ' ἀγαπῶ πιά! Πάρ' το ἀπόφαση καὶ μὴ μὲ στέλνεις πρὶν τῆς ὥρας μου στὸν Ὠρωπό... Συγγνώμη, στὸν Παράδεισο ἤθελα νὰ πῶ. Λυπήσου τὰ νειᾶτα μου! Εἶσαι σκληρὸς ἄντρας, παραδέξου το.
ΑΛΕΚΟΣ: Εἶμαι, ναί! Καὶ καμαρώνω γι' αὐτό. Καὶ θὰ μὲ πάρεις διὰ τῆς βίας.
ΑΛΙΚΗ: Ἄχ, ὄχι, βάρβαρε!
ΑΛΕΚΟΣ: Παντρειὰ ἤ θάνατος, διάλεξε!
ΑΛΙΚΗ: Κάλλιο τὄχω τὸν θάνατο, ταῖρι μου νὰ διαλέξω.
ΑΛΕΚΟΣ: Μοῦ φαίνεται, ἀγάπη μου, πῶς θὰ... σ' τὶς ψιλοβρέξω!
ΑΛΙΚΗ: Ὄχι, μὴ μὲ βαρᾶς, ἀγάπη μου! Κᾶτσε, θὰ σὲ κεράσουμε κεράσια.
ΑΛΕΚΟΣ: Πάει καλά!... Ἀρκεῖ ἡ ἀδελφούλα σου νὰ μοῦ γεμίσει δυὸ καφάσια.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ (Ἔρχεται σὰν βρεγμένη γάτα): Οὔτε κἄν ἕνα καπέλο - κεράσια θέλω νὰ πῶ. Κάποιος τἄφαγε κι' αὐτά!
ΑΛΙΚΗ: Ἐγώ!
ΑΛΕΚΟΣ: Ἐσύ, ἄκαρδη;
ΑΛΙΚΗ: Ἤμουν τόσο δυστυχισμένη κλαίγοντας στὴν ἀγκαλιὰ τῆς γιαγιᾶς στὸν οὐρανό!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, κι' ἐγὼ τρώγω πολὺ ὅταν εἶμαι δυστυχισμένη!...
ΑΛΙΚΗ: Ἐσύ; Γιατί;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἔλα, ἄσε τὰ κόλπα τώρα. Ξέρω πὼς κρυφάκουγες. Ὁρῖστε τὸ καπέλο σας, κύριε! Τὸ πῆρα κατὰ λάθος μαζύ μου.
ΑΛΙΚΗ: Ποῦ πᾶς; Ἔλα νὰ γνωριστοῦμε ὅλοι μαζύ! Φώναξε καὶ τὸν Πιπίνο.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Καὶ νὰ μιλᾶμε γιὰ γάμους καὶ ἆλλα μικροαστικά; Νὰ μοῦ λείπει!
ΑΛΕΚΟΣ: Ποιός εἶπε γιὰ γάμους; Γιὰ Ἐκθέσεις ὄμορφες στὸ σχολεῖο ἦρθα νὰ ποῦμε.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μπᾶ! Εἰδικεύεστε καὶ στὶς Ἐκθέσεις;
ΠΙΠΙΝΟΣ (Ἔρχεται) (Μουρμουρίζει πρῶτα μόνος του): Ὥσπου νὰ ξεπαγώσει τὸ παγωτό,  ἔλυωσε!... (Ἀλλοιῶς). Τί λέτε, καλέ, ἐσεῖς; Τί Ἐκθέσεις λέτε;
ΑΛΙΚΗ: Ὤ, νὰ καὶ ὁ εὐφάνταστος τοῦ σπιτιοῦ!...
ΑΛΕΚΟΣ: Κάπου...γνωριζόμαστε νομίζω!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ (μαζύ): Κι' ἐμεῖς, κάτι τέτοιο νομίζουμε!...
ΑΛΕΚΟΣ: Λοιπόν, ἀντὶ νὰ καθόμαστε σὰν μικροαστοὶ καὶ νὰ λέμε... νὰ λέμε...
ΠΙΠΙΝΟΣ: ... βλακεῖες!...
ΑΛΕΚΟΣ: Σωστά! Προτείνω νὰ κάνουμε κάτι ἆλλο!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Πιὸ ἔξυπνο, ἔ;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἄν εἶναι κάτι ὡραῖο, γιατί ὄχι;
ΑΛΕΚΟΣ: Ἔχετέ μου ἐμπιστοσύνη. Θὰ παίξουμε τὴν προφορικὴ ἔκθεση. Ἡ Ἐλενίτσα καὶ ὁ Πιπίνος θὰ μᾶς παίξουν ἕνα θέατρο...
ΑΛΙΚΗ: ...ποὺ θὰ τοὺς κατέβει τώρα  ἀπὸ τὸ κεφάλι! Κατάλαβα.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Δηλαδή;
(Βαβούρα καὶ στὸ μεταξὺ ὁ Ἀλέκος λέει στ' αὐτὶ τῆς Ἑλενίτσας κάτι καὶ ὕστερα στοῦ Πιπίνου. Τὰ παιδιὰ ἐνθουσιάζονται).
ΑΛΕΚΟΣ: Ἐντάξει;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ καὶ ΠΙΠΙΝΟΣ (μαζύ): Ναί!
(Ὁ Ἀλέκος μὲ τὴν Ἀλίκη κάθονται πλάι-πλάι καὶ τὰ παιδιά,  ἀφοῦ συνεννοηθοῦν μυστικά, ἀρχίζουν νὰ παίζουν θέατρο)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἀποφάσισα νὰ μὴν ξαναπῶ ψέματα.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Κἅνας φοῦρνος θὰ γκρεμίσει! Καὶ γιατί;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Προτιμῶ νὰ γράφω Ἐκθέσεις.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Μὲ πόσα ψέματα μέσα, ἀδελφούλα μου;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὅσα θέλεις, ἀρκεῖ νὰ εἶναι ὡραῖα ψέματα - γιατί τὰ γραπτὰ μένουν!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ποῦ μένουν; Ἔχουν σπίτι δικό τους;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, τὸ μυαλὸ.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ἄ!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μὴ θαυμάζεις πρὶν ἀκούσεις! Λοιπόν, ὁ τίτλος: "Δὲν θὰ ξαναπῶ ψέματα"!..."
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ἀπίστευτο μοῦ φαίνεται.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Θὰ τὸ κρίνουν οἱ μεγάλοι αὐτό!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Μὲ προσβάλλεις ἀλλὰ ἔχε χάρη!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὅποιος μὲ ξαναπεῖ ψεύτρα,  θἄχει νὰ κάνει μαζύ μου. Ἡ χαρά μου εἶναι νὰ δῶ τὴν ἀδελφή μου νύφη.
ΠΙΠΙΝΟΣ: Καὶ τὸν ἑαυτό σου παράνυφη.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἀκριβῶς! Πρὶν μὲ πάρουν τὰ χρόνια καὶ πάω κατ' εὐθείαν γιὰ νύφη!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Τίποτα γιὰ παραγάμπρια δὲν μᾶς λές!...
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ζήλεψες; Οἱ γαμπροὶ δὲν ἔχουν ἀνάγκη, περιζήτητοι εἶναι!...
ΠΙΠΙΝΟΣ: Ναί, αὐτὸ τὸ ξέρω! Νὰ καὶ ἡ πρώτη ἀλήθεια ποὺ εἶπες!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μὴ μὲ διακόπτεις, περιμένω χειροκρότημα. Θὰ μορφωθῶ, θὰ καλλιεργηθῶ, θὰ γίνω προκομμένη κι' ἔξυπνη, ὅσο καὶ ὡραία, καὶ θὰ πάρω τὸν καλλίτερο!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Στάσου! Θέλω κι' ἐγὼ χειροκρότημα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ἀκόμα δὲν βγῆκες ἀπ' τ' αὐγό, μωρὲ ἐσύ!...
ΠΙΠΙΝΟΣ: Τώρα βγαίνω! Ἄρα  ἀξίζω ἕνα καὶ τρανταχτό!
(Ὁ Ἀλέκος καὶ ἡ Ἀλίκη τὸν χειροκροτοῦν)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Τὰ κατάφερες καὶ μ' ἔφαγες!
ΠΙΠΙΝΟΣ: Οἱ γαμπροὶ εἶναι περιζήτητοι... - τὄπες καὶ μόνη σου!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ὄχι καὶ μόλις βγοῦν ἀπ' τ' αὐγό. Ὄχι κι' ἔτσι! Εἴπαμε!...
ΠΙΠΙΝΟΣ: Καλά, μὴν κλαῖς. Θὰ σὲ χειροκροτήσουν κι' ἐσένα!
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Ναί, καλὰ - ψεύτη! Δὲν θέλω τὸ χειροκρότημα τῆς παρηγοριᾶς τους!...
(Ὁ Ἀλέκος καὶ ἡ Ἀλίκη τὴν χειροκροτοῦν)
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Πρὶν κἄν ντυθῶ νύφη; Σᾶς εὐχαριστῶ... ὤ, σᾶς εὐχαριστῶ... εἶστε πολὺ καλοί!
ΑΛΕΚΟΣ καὶ ΑΛΙΚΗ (Μὲ μιὰ φωνή): Δὲν κάνει τίποτα! Δὲν κάνει τίποτα!...
.......... .......... Αὐλαία.