9 Φεβρουαρίου 2011, καὶ ὥρα 6:36.

Καφεσοφιστεῖες:

   Κ α φ έ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!

.......... .......... ....
ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,

καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,

καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,

κάθε μιὰ σου ρουφηξιὰ

εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.

Γεώργιος Σουρῆς.
~~~~
Re: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 80...

Διάβασα πολλὰ καὶ διάφορα, προφανῶς ὄχι ὅλα.
Καὶ χάρηκα ποὺ ἀρκετοὶ ἔβαλαν τὴν εἰλικρίνειά τους - μιὰν ἀρετὴ ποὺ τιμῶ ὅλως ἰδιαιτέρως.
Καλῶς ἤ κακῶς, ὅλοι θυμόμαστε τὰ παιδικά μας χρόνια - στὴν συγκεκριμένη δεκαετία ἤ σὲ ἄλλη, ἔχει καμιὰν ἰδιαίτερη σημασία;
Ἡ νοσταλγία (θἄλεγα: εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος) ἀφορᾶ τὴν ἀνεύθυνη ἀνεμελιά μας, τότε, ὡς παιδιά.
Δὲν ξεχνῶ πὼς παρὰ πολλοὺς ἡ ζωὴ δὲν τοὺς ἄφησε οὔτε ὡς παιδιὰ νὰ εἶναι ἀνέμελοι. Γιὰ ἀρκετούς, αὐτὸ θεωρεῖται μελό!! Ἄν εἶναι δυνατόν! Στὴν ὅποια ὑπερωψία, διακρίνω ὕβρι.
Ἄλλωστε, ἐδῶ, θυμόμαστε παιδικὰ χρόνια... Θὰ μποροῦσε νὰ θυμόμασταν καὶ ἐφηβικά, στρατιωτικά, ἐπαγγελματικὰ ἤ δὲν ξέρω τί ἆλλα χρόνια. Κι' αὐτό, εἴτε γιατί δὲν ἀπωλέσαμε τὴν μνήμη μας εἴτε νοσταλγικὰ εἴτε καὶ μὲ ἀποστροφή.
Ὅσο ζοῦμε, ἔχουμε ἀπ' ὅλα μπροστὰ στὸ τραπέζι μας. Καὶ τρῶμε ἀπ' ὅλα, θέλουμε δὲν θέλουμε.
Τὸ τί μᾶς...σερβίρει ἡ ζωὴ, δὲν εἶναι γιὰ ὅλους τὸ ἴδιο, ἡ δυνατότητα παραγγελίας ἀπὸ τὸ Μενοὺ διαφέρει!
Οὔτε καὶ ὑπάρχει Μενοὺ στὶς διαταγὲς μας καὶ στὶς ὀρέξεις μας.
Ἐπαναφέρω τὴν δική μου ἀπάντηση:

Στήν δεκαετία τοῦ 80 ἤμουν μπαμπάς δύο παιδιῶν, μιᾶς σκυλίτσας, καί "θεατράς" ἑκατοντάδων παιδιῶν. Τό τί κούνιες, τραμπάλες, τσουλῆθρες, κρυφτό, κυνηγητό κ. ἆ. πολλὰ ἔπαιξα τότε, δέν λέγεται. Ἀλλά καί παιδί, ἔπαιξα πάρα πολύ. Ἀρχηγός καί...θιασάρχης. Ἄς ποῦμε καὶ τό ὅτι ἐπί χρόνια παντρευόμουν κάθε μέρα τήν Μάρθα καί πότε-πότε καί τήν Χρυσούλα - Κι' ὅπου πηγαίναμε ἐπίσκεψη, πᾶντα κάποιαν μικρούλα παντρευόμουν. Θά πρέπει νά ἔχω παντρευτεῖ κάπου...1000 φορές. Ἤμουν ὁ ἀποκλειστικὸς γαμπρὸς τῆς γειτονιᾶς μου. Ἀπὸ 4,5(;)  ἕως 7 χρονῶ! Μέ καραμέλλες τσάρλεστον γιά κουφέτα.

Καθὼς φαίνεται, μερίδιο "παιδικῆς" ἡλικίας εἶχα καὶ στὴν δεκαετία τοῦ '90!
Ἀλλά, καὶ σήμερα, στὰ 66 μου, σχεδὸν κάθε μέρα εἶμαι "παιδί" - κι' αὐτὸ μοῦ ἀρέσει.
Ἐκείνη ἡ ἀνεύθυνη ἀνεμελιὰ ἀξίζει ὅλα τὰ λεφτὰ καὶ ἀλλοίμονο ἄν δὲν τὴν θυμόμαστε, ἄν δὲν
τὴν ἀναζητοῦμε, ἄν δὲν τὴν στήνουμε, πότε-πότε, μπροστά μας... - νὰ παίξουμε λίγο μ' αὐτήν.
Θἄλεγα, λοιπόν: ὄχι μόνον νοσταλγία ἀλλὰ καὶ ἀναζήτηση, ἀναγέννηση, διαιώνιση, καλλίτερα,
τῶν "παιδικῶν χρόνων".
Νὰ πῶς ἕνας γέρος δὲν γερνάει ποτέ.
Ὥσπου νὰ χάσει τὸν ἔλεγχο. Καὶ τότε, πές τον νεκρό.
~~~~
Υ.Γ.
Εἶχα τὴν μητέρα μου ὥς τὰ 36 μου χρόνια.
Ἕνας φίλος μου, ἔχει τὴν δική του, τώρα, στὰ 59 του - θἄλεγα τὴν ἔχει στὴν πλάτη του καὶ ἐλπίζω νὰ μὴν τὸ δεῖ στραβά, ποὺ τὸ ἀναφέρω. Κι' ἄλλωστε, ἔχει καὶ ἀδέλφια μεγαλύτερά του, ἀδελφὸ μεγαλύτερό μου.
Καὶ αὐτοὶ καὶ ἄλλη μιὰ φιλική μου οἰκογένεια, τὴν μάννα τους, βασίλισσα.
Πιστεύει κανεὶς πὼς θἄπρεπε νὰ τὴν...πετάξει (οἰκονομικὴ ἄνεση ἔχουν ὅλοι τους) γιὰ...νὰ ζήσει
μόνος;
Οἱ γονεῖς δὲν εἶναι γιὰ νὰ τοὺς πετᾶμε.
Οἱ γονεῖς ὅμως πρέπει νὰ μᾶς ἐπιτρέπουν καὶ νὰ ζοῦμε, ὅπως θέλουμε.
Προσωπικῶς, δὲν θέλω νὰ ἐπιβαρύνω κανέναν καί, ὥς τώρα, τὄχω καταφέρει, παρὰ τὰ τόσα...
Θὰ ἦταν πληγὴ γιὰ μένα καὶ ἔγκλημα γιὰ τὰ παιδιά μου νὰ ξέκοβαν - κι' ἄλλωστε, τόση ἀνεξαρτησία πνεύματος ποὺ ὁ ἴδιος ἐγὼ τοὺς ἔχω καλλιεργήσει..., ἔ, δὲν νομίζω πὼς τὴν βρίσκεις, ἐδῶ κι' ἐκεῖ. Σπάνιο πρᾶγμα.