Ἰάνης Λὸ Σκόκκο: Ἤμουν 9 χρονῶ, τὸ '53, ὅταν ὁ πατέρας μου ἔφερε στὴν γιορτή του (Σπύρος, Κερκυραῖος, καλόγουστος συνεπῶς) ἕναν δίσκο 78 στροφῶν. Τρέξαμε ὅλοι γύρω στὸ πίκ-ἄπ. Μοῦ ἔκανε τόση έντύπωση τὸ τραγοῦδι, ποὺ ξετρελλάθηκα. Τὄριξα καὶ στ' ἀστεῖο: "Μά, μέσα στὴ βροχὴ βρῆκε νὰ φύγει αὐτὴ ἡ χαζή;!..." Μὴν ξεχνᾶμε τοὺς χωματόδρομους τῆς Ἀθήνας, τὶς λᾶσπες, τὶς πλημμύρες...Ἑκατὸ φορὲς τὸν ἀκούσαμε τὸν δίσκο ἐκείνη τὴ βραδυά. . Κι' ἄλλωστε, τὴν ἐποχὴ τοῦ '50, ἕνας δίσκος ἦταν ἀπόκτημα, σχεδὸν περιουσία. Στὴν γειτωνιά μας, μόνον ἐμεῖς εἴχαμε πίκ-ἄπ (χωρὶς μουσικὴ δὲν ζοῦσε ὁ πατέρας μου, οὔτ' ἐγώ). Τὸ τραγοῦδι καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Νίκου Γούναρη εἶναι ἀνεπανάληπτα. Μακάρι νὰ τὸ καταλάβουν καὶ οἱ σημερινοί μας τραγουδιστές αὐτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου