Αἴνιγμα: γιὰ ποιόν ἄραγε τὰ λέω, αὐτὲς τὶς μέρες, αὐτά;
Ὅποιος τὸ βρεῖ, νὰ μὴν τὸ πεῖ,
γιατί θὰ κατηγορηθεῖ.
~
Ὥσπου νὰ τὸν κρίνει ὁ Θεός, ποιός ξέρει πόσους ἀνθρώπους θἄχει φάει, μιᾶς καὶ στὴν ἠλικία του δὲν θὰ τυχαίνει νὰ φάει τίποτ' ἆλλο ἡδύ. Αὐτοὺς ποὺ κατακρίνουν τοὺς ἀνθρώπους μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν ἀκολουθοῦν τὸν δικό τους κανόνα (δὲν ἐννοῶ καὶ τὶς διαστροφές: παιδεραστία, βιασμός, κτηνοβασία κ. ἆ. πολλά), πρέπει νὰ τοὺς τιμωροῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ὁ Θεὸς ἔχει μ' ἆλλα ν' ἀσχοληθεῖ: μαέστρος ὀρχήστρας καὶ χορωδίας τῶν ἀγγέλων. Προσοχή: ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν παρουσιάζεται, ἀλλὰ οἱ εὐσεβεῖς ΤΟΥ, διαισθάνονται ἀκόμα καὶ τὴν μπαγκέτα του καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐνορχήστρωσή του, γι' αὐτὸ οἱ συναυλίες τους εἶναι θεϊκές, τέλειες, ἀνεπανάληπτες καὶ δὲν ἠχογραφοῦνται ποτὲ γιὰ τὸ ἐμπόριο δίσκων ἐν ζωῇ - δὲν ἀξίζει τὸν κόπο δηλαδή, οἱ ἅγιοι δὲν χρειάζονται λεφτὰ καὶ προβολή.

   Τοῦ Gaudenzio Ferrari (1471-1576).