14 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 11:05.

Γάτα τῆς ὁδοῦ Εὐριπίδου,

Μονοαυτούσα ἡ λυγερή!

Στὸν Λάμπη, 1999.-
* * *
Μ' ἕνα αὐτὶ περιπατεῖ, μ' ἕνα αὐτὶ πηγαίνει.
Ἀκούει μόνον τὰ καλά, μὰ στὰ κακὰ σιωπαίνει.
Μοίρα κακὴ τὴν μοίρανε, τοῦ φθόνου μαύρη μοίρα,
παρ' ὅλ' αὐτὰ, γκαστρώνεται, ποτὲ δὲν μένει χήρα.

Κι' ἄλλη, καλή, ἐλάλησε, σπιτίσια κι' ἅγια μοίρα,
πλάι σ' ἑστιατόριο νὰ μένει..., ποὔχει θύρα
διάπλατη, γιὰ νὰ μπορεῖ τὴν πᾶσαν ὥρα νά 'μπει,
νὰ τήνε βλέπουν τρώγουσα, ὁ Ἰάνης μὲ τὸν Λάμπη.

Τί ψαρονέφρια, τί κιμά, τί σᾶλτσες καὶ μεζέδες
τὰ βράδυα τρώει, ὅταν τρῶν' πολλοὶ καλοὶ γλεντζέδες!
Κι' οἱ βιταμίνες ξεχειλοῦν στὶς ἴνες τοῦ κορμιοῦ της·
κι' ὅ,τι τῆς λείπει σὰν αὐτί, δὲν λείπει τοῦ βυζιοῦ της.

Καὶ θὰ γεννήσει προσεχῶς, ποιός ξέρει; ἴσως ἕξη
γατάκια, ὄμορφα, γερὰ... - ἴσως κι' ὀχτὼ ν' ἀντέξει! -
νὰ φέρει ὁλομεμιᾶς, ἀφοῦ, ἀπὸ τ' αὐτί της
γάτος κανεὶς δὲν ἔκρινε πῶς θἆναι τὸ πιπί της!

Οἱ ἆλλες γάτες χάσκουνε, τὴν τρῶνε μὲ τὰ μάτια:
- Νὰ τὴν πατήσει γιώτα χὶ, νὰ τήνε δοῦν κομμάτια!...
Ὅλο κατάρες ρίχνουνε, γιατί, ἐκείνη μόνη,
κάθε γατὶ ἀρσενικὸ μὲ κέφι τὴ γκαστρώνει.

Τὸ ποὖνε λίγο ἀλλήθωρη, κανέναν δὲν πειράζει.
Ὅποιος τὸν κῶλο της κοιτᾶ, εὐθὺς ἀλληθωριάζει!
Οὐδεὶς ἔστιν δὰ τέλειος, εἰς πᾶνταν κάτι λείπει:
σ' ἄλλους μετρᾶς τὰ κόκκαλα, σ' ἄλλους κρεμοῦν τὰ λίπη.

Ἆλλοι κακοὶ κι' ἀνάποδοι, στὴν ὄψη ἄν κι' ὡραῖοι
κι' ἄλλοι καλοὶ τε κι' ἀγαθοί, ποὺ μοιάζουν ἀρουραῖοι.
Γι' αὐτό, μὴν κοροϊδεύετε, κουσοῦρι μόλις δεῖτε,
ψυχὴ κι' οἱ γάτες ἔχουνε, μὴν τὶς κακολογεῖτε.

Στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς, ἕνα αὐτὶ κι' ἄν ἔχει,
ἀπ' τῶν ἐρώτων τὶς χαρὲς, τάχα γιατί ν' ἀπέχει;

Τὸ χρέος της, στὴ φύση της, ὁλόκαυλα τὸ κάνει,
τρώει καλὰ, γιὰ νὰ μπορεῖ...ὅλους νὰ τοὺς προφτάνει.
Στὴν Εὐριπίδου, μιὰ φορὰ, ἄλλη καμία γάτα
γάτον δὲν περιφρόνησε! Καὶ σᾶς μιλῶ σταράτα.