7 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:40.

Σατιρικὸς νοῦς.

Πέρασ' ἕνας μήνας, π' ἄρχισα, στὰ καλὰ καθούμενα,
νὰ σατιρίζω!
Τάχα στηρίζω,
σὲ καμιὰν ἐξυπνάδα μου, φανερὰ καὶ ὑπονοούμενα;

Βλάκας γεννήθηκα, ρομαντικὸς θὲ νὰ πεθάνω,
εὐφηὴς δὲν ἤμουνα! Καὶ ὅμως, κάτι παραπάνω,
μὲ τὰ πολλὰ τὰ χρόνια μου, τώρα διαθέτω:
ξυραφόμυαλο, γλωσσάρας, οὔ!... Καὶ ὑποθέτω,
ἀδύνατον τῶν ἀδυνάτων νὰ ὑπάρξει
νοῦς ἀκονισμένος νὰ 'ρθει νὰ μὲ σφάξει.

Ἄχ, μαννούλα μου, γιατὶ δὲν ἔζησες, λίγ' ἀκόμα,
νἄβλεπες μὲ βαμβάκι νὰ μοῦ κλείνουνε τὸ στόμα;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.