16 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:54.

Περὶ τῆς ἐξυπνάδος μου λόγος βλακώδης.
(Στὸν φίλο μου Thémistocle).
* * *
Λυπᾶμαι, κι' ἔξυπνος δὲν εἶμαι
- κυκλοφοροῦν, ὡστόσο, φῆμαι,
τὰς ὁποίας, μεταξύ μας, αὐτοπροσώπως διαδίδω·
(τάχα τὸ λένε ἆλλοι) καὶ νοῦν, σὲ μέ, μεγάλον ἀποδίδω.

Βλάκας, δὲν μ' ἀρέσει - κι' ἄς εἶμαι!
Πανεξύπνως αὗται αἱ ρίμαι,
πού, γιὰ σᾶς, συνθέτω, μαρτυροῦν καὶ λέγουν πὼς τ' ἀληθὲς
μοιάζει, σὰν φτυστόν, σιαμαῖον ἀδερφάκι, μὲ τὸ ψευδές.

Ἄς ποῦμε ντὲ πὼς βλάξ δὲν εἶμαι!
Ἔ, δὲν ἐχάθησαν αἱ μνῆμαι
τῶν συμβιωσάντων μετ' ἐμοῦ μισὸν αἰώνα καὶ κάτι!...
Κάθ' ἐξυπνάδα μου, καὶ μιὰ βλακεία ποὔβγαζε μάτι

ἦταν - τί νὰ τὰ λέμε! Εἶμαι
σαφής. Κι' ὅταν ποτὲ θὰ κεῖμαι
εἰς τόπον χλοερὸν, γράψετε, πάνω, καλλιγραφικῶς:
Πέθανεν, τελικά - πανέξυπνος ὤν ἀλλὰ... - βλακωδῶς.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.