Ἔ, μὰ πιά! Καιρὸς εἶναι.
Ἀσφαλῶς καὶ θέλ' ἀκόμη πολὺ νὰ ζήσω·
κι' ἄνευ ἡμῶν, τὴν χαρὰ νὰ ξανακερδίσω.
~
Ἄν τὰ Γενέθλιά μου, μεθαύριο, γινόντουσαν... Μνημόσυνο,
κι' ἄνευ ἡμῶν, τὴν χαρὰ νὰ ξανακερδίσω.
~
Ἄν τὰ Γενέθλιά μου, μεθαύριο, γινόντουσαν... Μνημόσυνο,
γιὰ φίλους, ποὺ δὲν ἔχω, κι' ἐχθροὺς (φίσκα), τί πιὸ εὐφρόσυνο!
Στὸν "Εὐαγγελισμὸ" θαυμάσαν οἱ γιατροὶ τὶς ἀντοχές μου,
ἄν καὶ μοῦ σκίσαν - φεῦ! - τὴν καρδιὰ ἐντὸς χρόνου ἐκπροθέσμου.
Ἀφυπνισθείς, ξεκίνησα λέγων ἀνέκδοτα κι' ἀστεῖα·
κι' ὅ,τι κι' ἄν, ὁλόγυρα, γινόταν, τὄβλεπα σοφιστεία!
Χαριτωμένην Ἑλληνίδαν ἀποκλειστικὴν ζήτησα,
καί, μαζύ της, γιὰ θέατρο καὶ τέχνες τρεῖς ὧρες συζήτησα.
Σὲ κανέναν δὲν ἀκούμπησα νὰ στηριχθῶ - κι' ἄς παινευτῶ:
π' ἐνῶ ἀφάνταστα πονοῦσα, ἔδειξα θᾶρρος ζηλευτό.
Τὸ Σάββατο κλείνω - καλῶς ἐχόντων... - τὰ 'βδομῆντα τρία!
Θὰ τὰ γιορτάσω μόνος, ἐν πλήρει πουλο-γατολατρίᾳ.
Ἁπάσας τὰς εὐχάς σας θὰ τὰς ξαποστείλω, - δὲν τὰς θέλω.
Ἔτσι μ' ἀρέσει, γοῦστο μου, - συνεννοήθημεν; - καὶ καπέλο!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Στὸν "Εὐαγγελισμὸ" θαυμάσαν οἱ γιατροὶ τὶς ἀντοχές μου,
ἄν καὶ μοῦ σκίσαν - φεῦ! - τὴν καρδιὰ ἐντὸς χρόνου ἐκπροθέσμου.
Ἀφυπνισθείς, ξεκίνησα λέγων ἀνέκδοτα κι' ἀστεῖα·
κι' ὅ,τι κι' ἄν, ὁλόγυρα, γινόταν, τὄβλεπα σοφιστεία!
Χαριτωμένην Ἑλληνίδαν ἀποκλειστικὴν ζήτησα,
καί, μαζύ της, γιὰ θέατρο καὶ τέχνες τρεῖς ὧρες συζήτησα.
Σὲ κανέναν δὲν ἀκούμπησα νὰ στηριχθῶ - κι' ἄς παινευτῶ:
π' ἐνῶ ἀφάνταστα πονοῦσα, ἔδειξα θᾶρρος ζηλευτό.
Τὸ Σάββατο κλείνω - καλῶς ἐχόντων... - τὰ 'βδομῆντα τρία!
Θὰ τὰ γιορτάσω μόνος, ἐν πλήρει πουλο-γατολατρίᾳ.
Ἁπάσας τὰς εὐχάς σας θὰ τὰς ξαποστείλω, - δὲν τὰς θέλω.
Ἔτσι μ' ἀρέσει, γοῦστο μου, - συνεννοήθημεν; - καὶ καπέλο!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ λουλοῦδι στὸ στόμα,
τοῦ Λουίτζι Πιραντέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου