Μετανᾶστες καὶ πολιτική.
Ἄπειρες φορὲς ἔχω πεῖ κι' ἔχω γράψει πὼς δὲν ἀντέχω νὰ βλέπω καὶ ν' ἀκούω γύρω μου τόσους
μετανᾶστες (καὶ τί μετανᾶστες!...), μὲ φωνὲς ἄγριες (θὰ μοῦ πεῖς:- Καὶ οἱ δῆθεν Ἕλληνες, ποὺ μιλοῦν μονότονα, γκρηγκλισκικά; Πιὸ ἀγράμματοι (σπουδασμένοι ὡστόσο) κι' ἀπ' τοὺς παπποῦδες
καὶ τὶς γιαγιάδες μας, ποὺ μᾶς παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς γράψουμε ἕνα γράμμα, γιατί δὲν ἤξεραν γράμματα καὶ τοὺς πιάναν τὰ κλάματα;) καὶ κυρίως ἀηδιάζω καὶ ἀγανακτῶ γιατί οἱ πολιτικοί μας τοὺς φέρνουν ἀβέρτα ἐδῶ, διευκολύνοντας τοὺς πάσης φύσεως ἐργοδότες, νὰ καταπατοῦν τοὺς (ἀεὶ ἀνεφάρμοστους) Νόμους γιὰ τὰ μεροκάματα καὶ ὕστερα μᾶς λένε, ὅλοι μαζύ, γιὰ οἰκονομικὴ κρίση...Τότε, πῶς ζοῦν οἱ μετανᾶστες ἐδῶ καὶ δὲν πεθαίνουν τῆς πείνας; Τί τρῶνε; Πόσους καὶ ποῦ τοὺς βλέπουμε νὰ πεινᾶνε; Ἄν ἐξαιρέσουμε τοὺς Ἕλληνες ἀπόκληρους, κανεὶς δὲν φαίνεται νὰ πεινάει. Ὅλοι περπατοῦν ἄνετοι ψαχουλεύοντας ἕνα κινητό ἤ μιλῶντας στὸ τηλέφωνο. Ἔχουμε ζήσει καὶ σὲ ἆλλες ἐποχές,
ὅταν ὄντως ἡ φτώχεια ἦταν ἔκδηλη στὸ κάθε τί. Ἁπλῶς, μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ πολιτική μας εἶναι: νὰ
μὴν ἀναπτυχθοῦμε καὶ πολύ, καθὼς καὶ νὰ μπασταρδέψουμε τόσο ὅσο καὶ ἡ Ἀμερική, νὰ καταργηθοῦν καὶ οἱ ὑποψίες ὑπάρξεως ἐθνῶν, γλωσσῶν... Σ' αὐτό, βοηθάει ἀπεριόριστα τὸ πόπολο. Ἡ ἄλλοτε ξενομανία ἔγινε σημερινὴ ξενοδουλοπρέπεια. Σοῦ φτιάχνουν ἕνα ντοκυμανταίρ, ἄς ποῦμε,
γιὰ ταξεῖδι στὴν Ροδόπη ἤ τὴν Κολοπετινίτσα, τὴν προετοιμασία σὲ κάποια πόλη τῆς Ἠπείρου γιὰ
τὸ Πάσχα, ρεπορτὰζ γιὰ τὸ πῶς πνίγονται στὸ Αἰγαῖο οἱ μετανᾶστες ποὺ μᾶς στέλνει ἀκατάπαυστα
ἡ Τουρκία (ἔχει βρεῖ καὶ τὰ κάνει), καὶ ἆλλα πολλὰ θέματα (συγκεκριμένα: σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως), καὶ ἅπαντα ταῦτα ἔχουν ὡς μουσικὴ ἐπένδυση ἀμερικανικὰ τραγούδια τοῦ κώλου. Καλά, ἄσε ποὺ πλέον: οὔτε Μίκης Θεοδωράκης, οὔτε (τὸ πιὸ σπάνιο) Μάνος Χατζιδάκις ὑπάρχουν πιὰ νὰ θυμίζουν στοὺς κατοίκους πὼς ἐδῶ εἶναι (ἦταν) Ἑλλάδα, οὔτε Νάνα Μούσχουρη, οὔτε Γρηγόρης Μπιθικώτσης καὶ ἆλλοι πολλοί, γιατί ὄντως εἴχαμε τραγουδιστές, τώρα δὲν ἔχουμε, νὰ ἀκούσουμε τὰ ἑλληνικὰ καὶ νὰ
τὰ χαροῦμε... Ἡ ἀμερικανιὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς δικτατορίες ποὺ βιώνουμε μετὰ πολλῆς προθυμίας κι' ἀποχαυνωμένης χαρᾶς.
Κάποτε, τὸ νὰ εἶσαι Ἕλληνας ἐθεωρεῖτο χωριατά. Τώρα, νέτα-σκέτα φασισμὸς καὶ ξενοφοβία.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ δοξάζω (ἆλλοι, ὡς ἀντίδραση, μπορεῖ νὰ τὸ ρίχνουν ἀλλοῦ) τὶς γάτες.
Δὲν θὰ μὲ ξεκάνετε ἐσεῖς καὶ οἱ πολιτικοί σας προτοῦ μὲ καλέσει ἡ Φύση στὰ ἔγκατά της.
Θέλω νὰ πεθάνω ἄνθρωπος.
Μᾶλλον θὰ διαβάσω αὐτὸ τὸ βιβλίο, καλλίτερα θἆναι!...
μετανᾶστες (καὶ τί μετανᾶστες!...), μὲ φωνὲς ἄγριες (θὰ μοῦ πεῖς:- Καὶ οἱ δῆθεν Ἕλληνες, ποὺ μιλοῦν μονότονα, γκρηγκλισκικά; Πιὸ ἀγράμματοι (σπουδασμένοι ὡστόσο) κι' ἀπ' τοὺς παπποῦδες
καὶ τὶς γιαγιάδες μας, ποὺ μᾶς παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς γράψουμε ἕνα γράμμα, γιατί δὲν ἤξεραν γράμματα καὶ τοὺς πιάναν τὰ κλάματα;) καὶ κυρίως ἀηδιάζω καὶ ἀγανακτῶ γιατί οἱ πολιτικοί μας τοὺς φέρνουν ἀβέρτα ἐδῶ, διευκολύνοντας τοὺς πάσης φύσεως ἐργοδότες, νὰ καταπατοῦν τοὺς (ἀεὶ ἀνεφάρμοστους) Νόμους γιὰ τὰ μεροκάματα καὶ ὕστερα μᾶς λένε, ὅλοι μαζύ, γιὰ οἰκονομικὴ κρίση...Τότε, πῶς ζοῦν οἱ μετανᾶστες ἐδῶ καὶ δὲν πεθαίνουν τῆς πείνας; Τί τρῶνε; Πόσους καὶ ποῦ τοὺς βλέπουμε νὰ πεινᾶνε; Ἄν ἐξαιρέσουμε τοὺς Ἕλληνες ἀπόκληρους, κανεὶς δὲν φαίνεται νὰ πεινάει. Ὅλοι περπατοῦν ἄνετοι ψαχουλεύοντας ἕνα κινητό ἤ μιλῶντας στὸ τηλέφωνο. Ἔχουμε ζήσει καὶ σὲ ἆλλες ἐποχές,
ὅταν ὄντως ἡ φτώχεια ἦταν ἔκδηλη στὸ κάθε τί. Ἁπλῶς, μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ πολιτική μας εἶναι: νὰ
μὴν ἀναπτυχθοῦμε καὶ πολύ, καθὼς καὶ νὰ μπασταρδέψουμε τόσο ὅσο καὶ ἡ Ἀμερική, νὰ καταργηθοῦν καὶ οἱ ὑποψίες ὑπάρξεως ἐθνῶν, γλωσσῶν... Σ' αὐτό, βοηθάει ἀπεριόριστα τὸ πόπολο. Ἡ ἄλλοτε ξενομανία ἔγινε σημερινὴ ξενοδουλοπρέπεια. Σοῦ φτιάχνουν ἕνα ντοκυμανταίρ, ἄς ποῦμε,
γιὰ ταξεῖδι στὴν Ροδόπη ἤ τὴν Κολοπετινίτσα, τὴν προετοιμασία σὲ κάποια πόλη τῆς Ἠπείρου γιὰ
τὸ Πάσχα, ρεπορτὰζ γιὰ τὸ πῶς πνίγονται στὸ Αἰγαῖο οἱ μετανᾶστες ποὺ μᾶς στέλνει ἀκατάπαυστα
ἡ Τουρκία (ἔχει βρεῖ καὶ τὰ κάνει), καὶ ἆλλα πολλὰ θέματα (συγκεκριμένα: σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως), καὶ ἅπαντα ταῦτα ἔχουν ὡς μουσικὴ ἐπένδυση ἀμερικανικὰ τραγούδια τοῦ κώλου. Καλά, ἄσε ποὺ πλέον: οὔτε Μίκης Θεοδωράκης, οὔτε (τὸ πιὸ σπάνιο) Μάνος Χατζιδάκις ὑπάρχουν πιὰ νὰ θυμίζουν στοὺς κατοίκους πὼς ἐδῶ εἶναι (ἦταν) Ἑλλάδα, οὔτε Νάνα Μούσχουρη, οὔτε Γρηγόρης Μπιθικώτσης καὶ ἆλλοι πολλοί, γιατί ὄντως εἴχαμε τραγουδιστές, τώρα δὲν ἔχουμε, νὰ ἀκούσουμε τὰ ἑλληνικὰ καὶ νὰ
τὰ χαροῦμε... Ἡ ἀμερικανιὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς δικτατορίες ποὺ βιώνουμε μετὰ πολλῆς προθυμίας κι' ἀποχαυνωμένης χαρᾶς.
Κάποτε, τὸ νὰ εἶσαι Ἕλληνας ἐθεωρεῖτο χωριατά. Τώρα, νέτα-σκέτα φασισμὸς καὶ ξενοφοβία.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ δοξάζω (ἆλλοι, ὡς ἀντίδραση, μπορεῖ νὰ τὸ ρίχνουν ἀλλοῦ) τὶς γάτες.
Δὲν θὰ μὲ ξεκάνετε ἐσεῖς καὶ οἱ πολιτικοί σας προτοῦ μὲ καλέσει ἡ Φύση στὰ ἔγκατά της.
Θέλω νὰ πεθάνω ἄνθρωπος.
Μᾶλλον θὰ διαβάσω αὐτὸ τὸ βιβλίο, καλλίτερα θἆναι!...
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 20 Μαρτίου 2018, 16:13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου