Πρὸς τινα σφετεριστήν μου Σουρικῆς δόξης.
 (ἔτσι, γιὰ μιὰ πρώτη γνωριμία μεταξύ μας).
Κοῖτα δῶ, καλέ, ποιοί πιάνουν σήμερα πέννες... - ἀμὰν πιά!
Ἄνθρωποι γεννημένοι νὰ κρατοῦν, χαλάλι τους, τσαπιά.
~ Γιὰ νὰ τὰ ποῦμε λιγάκι, ἐμεῖς οἱ δυό, κυρ-Νικολά!
Κάθε δικός μου σάτιρας στίχος, στὸν τοῖχο σὲ κολλᾶ.

Πέθαν' ὁ Σουρής κι' ἴδια μέρα γέννησεν ἡ μαμά μου:
Μνημόσυνον Σουρῆ, κι' αὐθημερὸν Γενέθλια δικά μου!

(Ἐκ προθαλάμου τῆς ἀνυπαρξίας, εἰς προθάλαμον νέας, ἐκ βρέφους, ἐμπνεύσεως...)

- Παράτα τὸν κάλαμον. Προσκύνησον ἡμᾶς τοὺς ταλαντούχους ἐν ταῖς σατίραις,
- ἦρθες, εἶδες, - καλῶς!... - φεύγα, ἐφ' ὅσον μίαν γεῦσιν πῆρες.
~ Ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν, κλείνω χρόνους ἑβδομήκοντα καὶ δύο!
 Νιώθω ντροπαλός, σὰν...μόλις χθὲς νὰ βγῆκ' ἀπ' τῆς μητρός μου τὸ αἰδοῖο. (...)
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
(πρὶν 1 χρόνο).