Τί εἶναι ἡ θρησκευτικὴ ἄποψη;

• 19 Μαρτίου 2016 καὶ ὥρα 18:00.

Θρασοσοφιστεῖες:

. Ἐλευθερία εἶναι ἡ ἀνεξαρτησία τῆς σκέψεως.
....Ἐπίκτητος.
--
Προσευχούλα:
Πάτερ ἡμῶν,
ἀπάλλαξον ἡμᾶς πάσης θρησκείας καὶ παντὸς δόγματος.

Oἱ προσευχὲς μοιάζουν πολὺ μὲ κουκλίτσες ἤ στρατιωτάκια. Παίζουμε μαζύ τους ἀλλὰ καὶ ξέρουμε πὼς δὲν εἶναι ὄντα ὑπαρκτὰ ὥστε νὰ τὰ πάρουμε στὰ σοβαρά κι' ἐφ' ὅσον σίγουρα δὲν μᾶς βλάπτουν.

Τὸ τί ἠλίθιες προσευχὲς ἀκούει ὁ Θεός, δὲν λέγεται! Μονάχα μὴν Τὸν φέρουν μάρτυρα σὲ περίπτωση ποὺ κάποιοι (ἀπὸ δῶ μέσα) θἄθελαν νὰ μὲ διαψεύσουν.

Καλά, οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Ὅσιοι ταχυδρόμοι τοῦ Θεοῦ, τὸ τί προσευχὲς Τοῦ μεταφέρουν κάθε στιγμὴ, δὲν τὸ βάζει ὁ νοῦς τ' ἀνθρώπου. Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς δὲν ξέρει νὰ διαβάζει.

.Ἄν ποτὲ κάνω μιὰ προσευχὴ στὸν Θεό, δὲν τοῦ λέω τίποτα. Τὰ λόγια εἶναι φτωχά, ἀλλὰ Ἐκεῖνος μᾶλλον καταλαβαίνει τί θὰ Τοῦ ἔλεγα.

.Ὅταν μοῦ λένε νὰ τὸ καλοσκεφτῶ καὶ ν' ἀπαντήσω "ποιός εἶμαι" καὶ "ἀπὸ ποῦ ἔρχομαι" καὶ "ποῦ πηγαίνω", λέω:
* "Εἶμαι ὁ Κλινοσοφιστής"
καὶ
* " Ἔρχομαι ἀπὸ τὸ σπίτι μου" (δὲν εἶμαι ἄστεγος, δηλαδή)
καὶ
* "Πηγαίνω ἐκεῖ ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ σᾶς πῶ" (δὲν σᾶς θέλω μαζύ μου, δηλαδή).

.Ὅταν συναντιόμαστε μὲ τὸν Θεό, δὲν μ' ἀρέσει νὰ συνωστίζομαι ποτὲ μὲ τοὺς ἄλλους στὴν Δεξιά Του.
Προτιμῶ νά 'μαι μόνος, στ' Ἀριστερά Του, καὶ νὰ μοῦ χαϊδεύει τὸ κεφάλι.

Μοῦ ἀρέσει ἐτούτη, ἡ παρούσα ζωή, γιατί σὲ πάμπολλες περιπτώσεις μπορῶ καὶ ξεκαρδίζομαι στὰ γέλοια.
Στὴν ἄλλη ζωή, ἀποκλείεται νὰ γελάω. Κι' ἄν πάω στὴν Κόλαση, θὰ οὐρλιάζω κλαίγοντας στὸ καζάνι τοῦ Σατανᾶ. Ἄν δὲ πάω στὸν Παράδεισο, θὰ εἶναι ἀπρέπειά μου νὰ γελάω μπροστὰ στοὺς Ἁγίους, στοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἀναμάρτητους. Θὰ νομίζουν πὼς τοὺς κοροϊδεύω.

Δὲν φοβᾶμαι τὴν Λογικὴ ἀλλὰ τρέμω τὴν Γελοιότητα.

Δὲν ἀφήνω νὰ σκοτεινιάζει ἡ ψυχή μου καὶ ἡ σκέψη μου γιατί θ' ἀδράξουν τὴν εὐκαιρία νὰ λάμψουν οἱ ψευδαισθήσεις.

Νιώθω τόση κακία μέσα μου γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ θέλω νὰ πᾶνε στὴν Κόλαση, γιὰ ἕναν καὶ μόνο λόγο: νὰ μὴν ξανασυναντηθοῦμε.

Στὴν Κόλαση ὅμως ποὺ θὰ πάω θἄχω μεγάλη συντροφιά. Μέχρι καὶ παραστάσεις Κακίας θὰ δίνω. Ἄν μποροῦσε ὅμως νὰ ἔχει ἐκεῖ καὶ αἴθριο καιρὸ ὅπως στὸν Παράδεισο, τί καλὰ ποὺ θα ἦταν! Ἄχ!...

.Ἀμὰν πιά, αὐτὸς ὁ Θεός!... Ὅλο προσευχὲς καὶ μεταμέλειες καὶ ὕμνους θέλει ἀπὸ μᾶς. Ἕνα πάρτυ γενεθλίων Του δὲν λέει νὰ μᾶς κάνει, νὰ τὸ διασκεδάσουμε.

Πρὶν πολλὰ χρόνια παντρεύτηκα ἀλλὰ μόλις πρὶν 4 μῆνες ἔγινε τὸ θαῦμα: διεζευξάμεθα.

Τέρας φανατισμοῦ δὲν πρόκειται νὰ γίνω ποτέ. Γεννήθηκα Κλινοσοφιστὴς καὶ ξεροκεφαλικὰ Κλινοσοφιστὴς θὰ πεθάνω.

Νὰ σεβαστῶ αὐτοὺς ποὺ καθοδηγοῦν τὴν ἐλευθερία τῆς σκέψης μου (Πλάτων), ὄχι ἐκείνους ποὺ σκλαβώνουν μὲ Νόμους τὴν ζωή μου.

Μέχρι πέρυσι νόμιζα πὼς ἤμουν ἄπιστος. Ἐφέτος, τώρα ποὺ μιλᾶμε, ἐλπίζω νὰ τὄχω κατορθώσει. 

  Παρὰ ταῦτα, ἕνας πίνακας μὲ θέμα θρησκευτικό,  τῆς σπουδαιότερης φίλης μου Λούκη Κνέχτμανς / Lucky Knechtmans, (πέθανε 20 Ἰουλίου 2011, στὸ Ἄμστερνταμ) καὶ ποὺ τὸν ἔχω μονίμως  πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι μου. Τὸ θέμα τῆς προδοσίας εἶναι τὸ πιὸ σύμφυτο μὲ τὸν ἄνθρωπο, μὲ κεφαλαῖο Α ἤ μή.