Ἱστορικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη στὴν Οἰκουμένη στιγμή,
 τὸ α΄ μήνυμά μου στὸ Διαδίκτυο:

12 Αὐγούστου 2008, καὶ ὥρα 1:44.

προτείνω Κ Λ Ι Ν Ο Σ Ο Φ Ι Σ Τ Ε Ι Ε Σ μου.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ἡ λέξη "κλινοσοφιστὴς" προέκυψε στὴν ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ὅπου συχνάζει τὰ βράδυα μιὰ καλὴ συντροφιὰ ἀντρῶν ποὺ παρακολουθοῦν ἐκδηλώσεις, συμμετέχουν δέ, οἱ περισσότεροι, καὶ στὸν μπουφέ [ἀτραξιὸν τῶν ὁμιλητῶν, αὐτό!] καὶ αὐτοαποκαλοῦνται δειπνοσοφιστὲς [ὁ Ἀθήναιος, Ἕλληνας λόγιος ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἔχει γράψει τοὺς "Δειπνοσοφιστές", - τὸ παίξαμε στὸ Ραδιόφωνο]. Λιτοδίαιτος ἐγώ, δήλωσα δεινὸς περὶ τὰ...ἐρωτικά, ἄρα (τότε μοῦ ἦρθε): κλινοσοφιστής. Γρήγορα μοῦ βγῆκε ... σὲ καλό, γιατὶ μοῦ ζήτησαν νὰ γράψω, τὶ ἆλλο; "Κλινοσοφιστεῖες", παρακαλῶ! Αὐτὸ, κάπου, κάποτε, ἄς μὴν τὸ φανερώσω καθὼς ἀκολουθοῦν οἱ ἑξῆς ἐρωτήσεις:
1.- Τὶς ἔχετε ὑπ' ὄψιν σας;
2.- Σᾶς ἄρεσαν;
3.- Νὰ τὶς συνεχίσω ἐδῶ, στὸ Φόρουμ;
4.- Ἄν τὶς εἴχατε ὑπ' ὄψιν σας, σᾶς ἔλειπαν ὅταν ...ἔλειπαν;
5.- Τὶ σκεφτήκατε ποὺ ἔλειπαν;
Θὰ σᾶς εἶμαι εὐγνώμων ἄν ἀπαντήσετε κάπως σύντομα. Εὐχαριστῶ.

Ἰάνης, κλινοσοφιστής ἕως θανάτου. <------ (τωρινὴ προσθήκη ἐν θαλασσὶ χρώματι).

Oldjedi:

Καλημερα, Ιανη ... Μ'εστειλες ...

Σου ευχομαι παντα νασαι καλα και παντα να σατυριζεις ολο τον κοσμο ...

Χα ... σου ειπα οτι θα κανω την διορθωση ... αλλα το μετανοιωσα ... Το σατΥριζεις αποδιδει ακριβως τις προθεσεις σου.

5 ‘Οκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 12:47.

Σὺ εἶπας, ἄκουσέ τα!...
(Στὸν φίλο μου oldjedi, - ἄνευ παρεξηγήσεως, ἔ;)
* * *
Νὰ μὴ μὲ πεῖς ξανὰ Κλινό!
Σ' τὸ λέω κι' ἆλλον πιὸ δεινὸ
δὲ θἄβρεις στὸ κρεβάτι
- ἄς μοὔβγαζες τὸ μάτι!...

Τὸ ὄνομά μου ἦταν ἱερό,
ποτὲ μὲ σέξια
δὲν τὄχα μπερδέψει.
Στήσου νὰ φᾶς ἕναν γερό!
Κι' ὅλα τά τέτοια
ὁ κῶλος σου νὰ δρέψει.

Ἀγάπη μου, τὶ ὄμορφα βογγᾶς!
Γιὰ μένα τὶ τρελλὰ π' ἀναστενάζεις!...
Μὲ Σάτυρο δὲν ἤθελες νὰ πᾶς;
Δὲ χόρτασες; Ξανά! - μὰ μὴ φωνάζεις!

Δὲν θὰ τὸ μάθει ἆλλος κανείς,
οὔτε στὸ Φόρουμ θὰ τὸ δεῖς
ποτὲ ἐγγεγραμμένο,
πὼς σ' ἔχω ἀπαυτωμένο!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
========================================
Κλινοσοφιστής: ἀφοῦ τοῦ εἶπα: Διόρθωσε τὸ σατιρίζεις! Φταίει, ὕστερα, ὁ...Ἰάνης ὁ φονιὰς!

4 Ὀκτ.ωβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:38.

Στὴν ἴδια τάξη, στὰ ἴδια θρανία:
* * *
Καυγὰς σέ: ~ ίο.
Μὲ τὸν Ἱστό, νὰ κάτσω στὸ ἴδιο θρανίο,
μπὰς καὶ μονιάσουμε - λές; - ἐμεῖς οἱ δύο.
- Πές μου, βρέ, σὲ ποιό θὰ πᾶς ἐσὺ Σχολεῖο;
- Βρέ, νὰ σὲ πεῖ ὁ γυιός σου!...
- ..................................Καλά, βρὲ θηρίο!
Μὴν κάνεις ἔτσι! Θὰ πάρεις τὸ βραβεῖο
ἐσύ! Κι' ἄς μὴν ξέρεις τί ἐστὶ αἰδοῖο!
- Ὅρσε!...Σαχλὲ Κλινὸ, μέλος πιὸ ἀστεῖο
ἀπὸ σένα δὲν ὑπάρχει.
- .........................Στὸ ἀρχεῖο,
ἄν θὰ ψάξουμε, τοῦ καθενὸς τὸν Βίο
καὶ τὴν Πολιτεία, μόνον ἐμένα θεῖο,
θεϊκὸ θὰ βρεῖς...
- .................... καὶ τὸν πιὸ παναχρεῖο!
Λοιπόν, θὰ ἐγγραφῶ στὸ Φορουμικὸ Ὡδεῖο!
- Ἔ, μὴν τὰ πάρω τώρα καὶ στὸ κρανίο!
- Ἄν ἔχεις κότσια, γράψου καὶ σὺ!
- ...................................... Ἀντίο!
Μὲ ψώνια δὲν μιλῶ!
-........................Στέκω καὶ ἀποτύω
τιμὴ στὴν ἀποκοτιά σου!
- Σὲ τίμησα! Φύγε, βιάσου.
- Ξέρεις κάτι, βρὲ; Τῆς θειᾶς σου!...
- Δὲν τὄξερες; Τῆς δικιᾶς σου!
* * *
Τὄπε ἡ Κυρία...
(Πρὸς Ἱστὸν)
Ἡ Κυρία μοῦ εἶπε νὰ καθήσουμε μαζύ.
Γιὰ ν' ἀντιγράφεις τὰ μαθήματ' ἀπὸ μένα.
Φιρὶ-φιρὶ τὸ πάει ἡ δασκάλα ἡ χαζή,
φέτος, δύο βραβεῖα, λέει, νὰ δώσει - ...καὶ σὲ σἐνα!
* * *
Μεταμέλεια
(Πρὸς Ἱστὸν)
Ἄν, στὸ δεύτερο τρίμηνο, θρανίο πᾶς κι' ἀλλάξεις,
- μὲ τὸ καινούργιο ἔτος, κακὸ χρόνο θἄχεις,
ἀνίκανος θὰ βγεῖς, σοῦ λέω, κι' ἐκτὸς μάχης.
Πρὶν μείνεις...λαμπάδα τ' Ἅη-Κλινὸ θὰ τάξεις,
δίπλα μου πάλι νὰ 'ρθεῖς,
μήπως καὶ προβιβασθεῖς!
* * *

Ιστός έγραψε:Τσσσ... Μην πέφτεις στο επίπεδό μου....
Ρε μπας και αντί να στρώσω εγώ.... χαλάσεις εσύ;

- Στρῶσε σύ, ξεστρώνω ἐγώ,
ἔτσι, πρὸς ἰσορροπίαν.
Κάνε σὺ κλινοσοφίαν
ὅσο ἐγὼ ἱστιοπλοῶ.
* * *
Μιὰ συμμαθήτρια, ἀπὸ τὰ Ἄγγλικὰ.
Θυμᾶμαι τὰ χρόνια τῶν Ἀγγλικῶν,
μὲ ἐξερσάιζ καὶ πλῆθος λεξικῶν,
πᾶντα στὸ ἴδιο θρανίο,
δίπλα στὴν γλυκειὰ Μοιραῖα_Ὅλα
- γιὰ νὰ μὴ δίνει λευκὴ κόλλα,
τῆς ψιθύριζα κάθε ψηφίο,
κάθε λέξη,
(πέντε μ' ἕξη,
Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευὴ).
Μέχρι καὶ σκονακιῶν μιὰ συσκευή,
εἶχα, γιὰ χάρη της, ἐπινοήσει.
Τόσο τρελλὰ τὴν εἶχα ἀγαπήσει!

Ὅμως, ἔχω πιὰ μεγαλώσει,
κι' ἐκείνη, βλέπω, εἶναι τόση
ὅπως καὶ τότε! Καμία γνώση
ὅσο κι' ἄν τὴν ἔχω μαλώσει,
δὲν εἶπε κἄν ν' ἀποκτήσει!
Τὴν ἔχω παντελῶς μπουχτίσει.
Στὸ τμῆμα τὸ δικό της δὲν ξαναπάω.
(Τὰ νειᾶτα μου, μαζύ της θὰ τὰ φάω;)
Πῶς λέν τὸ σὲξ στὰ ἀγγλικὰ νὰ μὲ ρωτάει;
Τὰ σάλια της νὰ τρέχουν, σὰν μὲ κοιτάει;
Αὐτ' εἶναι χαζοβιόλα, τζίντι-γούμαν, ἀγγλιστί.
Τί δουλειὰ ἔχει νὰ κάνει μ' ἕναν κλινοσοφιστή;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

11 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:43.

Πρός τινα ποὺ βαριέται στὴν ἐπαρχία.
Ἐὰν πράγματι βαριέσαι
καὶ δὲν συχνοκατουριέσαι
- τὸ λέω γιὰ νὰ προλαβαίνεις
ἀδιακόπτως - κατεβαίνεις
στὴν Ἀθήνα,
ἕναν μἠνα,
τέρατα νὰ συλλαμβάνεις;
Μέγα ψυχικὸ θὰ κάνεις!
* * *
Ἀνεργία καὶ Σύσκεψις ἐν Θεσσαλονίκῃ.
Δουλειὰ δὲν ἔχει ὁ Διάβολος, δούλεμα μᾶς πουλάει,
γιὰ νἄχουμε λίγο ψωμί, τὰ πᾶντα ξεπουλάει.
Διεθνὴς καὶ φέτος Ἔκθεσις, ἄρχισε, πάνω, στὴν Θεσσαλονίκη,
νὰ συσκεφθοῦν: στὸ Δουνουτοὺ ἤ σ' ἄλλο βουντοὺ θὰ πληρώνω νοῖκι
ὡς Ἕλλην συγκάτοικος αὐτῆς τῆς χώρας
μετ' ἀλλοδαπῶν καὶ πάσης ἄλλης ψώρας;
* * *
Xρόνια πολλὰ μὲ ὑγεία, εὐτυχία, σοφία καὶ αὐτογνωσία.
Οργισμένος.
====
Εἶμαι (κε)χολωμένος, μαζύ σου.
Δὲν ξέρω, ἐσύ, πότε γιορτάζεις. Μὰ νἄρθω, δὲν σκοπεύω
να σοῦ πῶ κι' ἐγώ: Χρόνια πολλά!
Τὸ πορτοφόλι τῶν εὐχῶν μου βρίσκω ἄδειο καὶ ξοδεύω
ποσά, γιὰ δῶρα, σαφῶς χωλά.
Ἄν εἶχα λίγην Ὑγεία παραπάνω,
ἀσφαλῶς καὶ τίποτα, τότε, δὲν χάνω
μέρος της νὰ στερηθῶ
καὶ νὰ σοῦ κουβαληθῶ.
Κι' ἄν ἀπ' τὰ μπατζάκια μου ἔτρεχεν Εὐτυχία
τὴν φόρα θὰ τῆς ἔκοβα. Θἄτανε ἁμαρτία
ὅλην νὰ τὴν κρατοῦσα γιὰ μένα,
ἀνευτυχὴ ἀφήνοντας ἐσένα.
Τὴν Σοφία, μόνος μου, ποτὲ δὲν θὰ κρατήσω,
θὰ τὴν μοιραστῶ, - στάσου νὰ τὴν κατακτήσω!
Γι' Αὐτογνωσία, μιὰ ζωὴ... μοῦ φτάνει δὲν μοῦ φτάνει.
(Ποτὲ δὲν ἐμπιστεύθηκα λόγια ἀπὸ φουστάνι).
Κι' εἶμαι, λοιπόν, ἔξω φρενῶν, ἀλλόφρων, βουρλισμένος,
ποὺ μ' ἄδεια χέρια θὰ μὲ δεῖς, (ἄν σοὔρθω). Κι' ὠργισμένος.
Πάντως, ἐσύ, νὰ μὲ τρατάρεις καὶ γλυκὸ καὶ νεράκι.
Θἄρθω, μὲ τὴν καρδιὰ μου, γιὰ νὰ σοῦ φύγει τὸ μεράκι!
Ἰάνης Λό Σκόκκο.

* * *

Για ποιο λογο εισαι χολωμενος μαζι μου;

Ὀργισμένος.

====

26 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 5:14.

Ἐξήγηση.
Μαντόνα μία! Κὲ κόζα ντίτσε, κουέστο Φουριόζο;
Δὲ βλέπεις, χριστιανέ μου, κὲ ἴο σόνο καπριτσιόζο;
Πὼς, ἔτσι, ὅλα δά, στὸ σκέρτσο, μοὔρχεται νὰ τὰ γυρίζω;
Κι' ἀφοῦ δηλώνεις Ὀργισμένος, κι' ἆλλο νὰ σὲ συγχύζω
θἄτανε ζαμαὶ δυνατόν;
Ὄρεξη νὰ λέω παρντόν,
φαντάστηκες πὼς ἔχω;
Τοὺς φίλους μου προσέχω.
Ξαναδιάβασε λοιπὸν τὸ ποίημά μου
καὶ δεῖρε με γιὰ κάθε ἀτόπημά μου.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

5 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 6:57.

Νέα τάξις Σχολικῶν Προγραμμάτων.

(Στὸν φίλο μου oldjedi).

- Παιδιὰ, καθεῖστε! Ἀπὸ δῶ, ἡ κυρα-Τραγώνα.
Τῆς Ἑλληνικῆς Ἰσοπεδίας ἡ Γοργόνα!
- Καλημέρα σας, Τουρκόπουλά μου καὶ Τουρκοποῦλες!
Δὲν μοιάζετε στοὺς Γιουνάν, ἐσεῖς - τοὺς βλάκες!... τὶς τσοῦλες!...
Δὲν θὰ μακρυγορήσω, μόνο μιὰ πληροφορία:
Μοῦ δώσανε τὸ πάσσο καὶ παραγράφω Ἱστορία,
μὲ τρόπον λίαν εὔκολον καὶ πολὺ πρακτικόν:
ὅ,τι εἶν' ἑλληνικό, θὰ τὸ λέτε τουρκικόν!
Κᾶντε τώρα μιὰ φορὰ τὸν σταυρό σας
νἄχετε, ἆντε, τὸν Ἀλλὰχ στὸ πλευρό σας!
Γονατῖστε νὰ σᾶς φωτίζει!
(Νέα Ἔγκύκλιος τ' ὁρίζει!)
Ξέρετε, μήπως, νὰ μοῦ πεῖτε: ζεῖ, δὲν ζεῖ, ποῦ βρίσκεται, τὶ κάνει
κεῖνος ὁ Μεγαλέξανδρος;
- ...........................................Κυρία! Κυρία! Ἔχει εὐτυχῶς πεθάνει.
- Μπράβο, παιδί μου! Ξέρει, κανείς σας, κι’ ἀπὸ τί;
- ............................................................................... Τὄχε παρακάνει
στὶς κατακτήσεις,
μ' ἑλληνοποιήσεις,
καὶ τὸν σκοτώσανε, - καθὼς πρέπει στὸν κάθε βάρβαρο
ποὺ ἀσύστολα καταπατᾶ τῶν Σκοπιανῶν τὸ λάβαρο.
- Ἄριστα, μὲ τὸνο, δέκα! Καὶ κάποιος ἆλλος, ἄς μᾶς πεῖ,
νὰ δῶ λίγο καλλίτερα τῆς Τάξης σας τὴν προκοπή,
κάτι γιὰ τὸ Εἴκοσι Δύο...
- Νά, δὲν χωρούσανε στὸ πλοῖο,
κι' ὅσοι στὴ θάλασσα δὲν πνιγήκανε,
πρόσφυγες, μεμιᾶς, γινήκανε!
- Εἶμ' εὐτυχής! Στὴν κυρία Ξεδιαντροπούλου τὴν ἱκανοποίησή μου θὰ μεταβιβάσω.
Καί, τὸν δάσκαλό σας, τὸν μεσιὲ Κλινό, κὸμ ἰλ-φὼ μπιέν, σ' Ἀκαδημαϊκὸ θὰ προβιβάσω.
Ἰάνης Λό Σκόκκο.

Τῆς ἀγάπης τὸ μαχαῖρι.

Ὁ ὡραῖος φόνος, γίνεται μὲ τῆς ἀγάπης τὸ μαχαῖρι
κι' ὄχι μ' αὺτό, οὔτε μ' ἐκεῖνο, οὔτε μὲ τ' ἆλλο.

Ὁ σατανικὸς φόνος, γίνεται μὲ τῆς ἀγάπης τὸ μαχαῖρι
κι' ὄχι μ' αὐτό, οὔτε μ' ἐκεῖνο, οὔτε μἐ τ' ἆλλο.

Ὁ γνήσιος φόνος, γίνεται μὲ τῆς ἀγάπης τὸ μαχαῖρι
κι' ὄχι μ' αὐτό, οὔτε μ' ἐκεῖνο, οὔτε μὲ τ' ἄλλο.
Κι' ὁ φόνος γίνεται ὅσο ζῆς.
Κι' ὁ φόνος γίνεται ὅσο ἀγαπᾶς.
(Ἀθήνα, 1971, τέταρτη δημοσίευση).

Παροχὴ ὑπηρεσιῶν.

Παρακαλῶ, ἔχετε τὴν καλωσύνη
νὰ μὲ διαφθείρετε;
Γιὰ τὴν ὥρα,
σᾶς ἐξοφλῶ μὲ δάκρυα
τὸν παληὸ λογαριασμό μας
γιὰ τὴν καρδιὰ ποὺ μοῦ χαλάσατε.
Ἡ ἀπόδειξη ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ποίηση.
Ὁ φόρος, μὲ μοναξιὰ, βαραίνει ἐμένα.
Μιὰν ὑπογραφή, παρακαλῶ,
ὲδῶ ποὺ λέει:
Ἄνθρωποι!...
...Εὐχαριστῶ.
(Ἀθήνα, 1971, τέταρτη δημοσίευση.
Σημ.: Τὸ ὡς ἄνω, εἶχε χρεωθεῖ, ἀπὸ τυπογραφικὸ λάθος, στὸν ἐκλεκτὸ

ποιητὴ Σπύρο Κοκκίνη, στὴν "Ἀνθολογία" τῶν ἐκδόσεων Ἄγκυρα, 1971, 

καὶ...ξαναγίνεται δικὸ μου τὸ 2008!).

28 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 3:01.

==== Ἀφορμὴ: Αχ τι θα κάνω με σένα!!
Εσύ κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις πολυαγαπημένε.
Θέλεις να με ξεφτελίσεις, να με δεις να κυλιέμαι στα πατώματα..
Εντάξει, καν΄το στριμμένε, αν αυτό σε κάνει να νιώθεις ευτυχής!
Εγώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα συνεχίσω να σ αγαπώ᾿
Μοιραῖα_ὅλα.
* * *
Ὑπεύθυνος Μοιραία Δήλωσις.

Διὰ τοῦ παρόντος ἀριστουργήματός μου,
βεβαιῶ κι' ὀμνύω,
(στὴν ἀνάγκη, μηνύω
τὰς ἀντιθέτους γνώμας: μηνύματός μου
ἐγκυρότητα ποτὲ δὲν διεψεύσθη·
πᾶς ἀντικρούων, ξέρετε, ἐγεύθη
τῆς γλώσσης μου τὴν ράβδον
καὶ ἐξορίσθη στὴν Γαῦδον),
βεβαιῶ κι' ὀμνύω, ἄνευ φόβου κι' ἄνευ πάθους
πὼς εἶναι, μπὶτ γιὰ μπίτ, χαζοβιόλα! μεγίστου βάθους
αὐτή, ποὺ μαζύ μου θέλει νὰ τὰ βάλει
(μὲ λατρεύει, καλέ, μὲ τρέλλα μεγάλη,
σᾶς τὸ λέω καὶ γιὰ χάρη μου πεθαίνει
- μόλις μὲ δεῖ, σύγκορμη, κάτι παθαίνει),
ἀλλὰ δὲν ξέρει πῶς νὰ ἀντιδράσει
(ἄς καλέσει τὴν Ἄμεσο Δράση!...)
ἀλλὰ κι' ἐμένα - σιγὰ!... - τί μὲ νοιάζει; Λὲς νὰ σκάσω;
Ἀπὸ Μοιραῖες_ὅλες!...Ποιάν ἀπ' ὅλες νὰ προφτάσω;
Μιὰ ματιὰ τοὺς ρίχνω, κι' ὅλες πέφτουνε μπροστά μου,
γονατιστές! Εἶναι καλές, γιὰ τὰ ποσοστά μου!
Δὲν στοιχίζει δὰ νὰ τοὺς πῶ: - Ἀγάπη μου, σ' ἀγαπάω!
( Τὸ πιστέψανε; Κακῶς!) Ἀγάπα με...νὰ μὴ σὲ φάω!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

27 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 5:06.

Μαντὰμ Le chat, μαννούλα μου!

Καὶ - Κατρὶν!...καὶ - Λὲ Σὰ!...νὰ σὲ φωνάξω,
ἀνάστατο τὸ σπίτι ὅλο κι' ἄν ψάξω,
ἄχ! τὸ ξέρω - π' άνάθεμά σε! -
κάπου κρύβεσαι καὶ κοιμᾶσαι!
Κι' ἀνέλπιστον: νὰ σὲ ξυπνήσω.
Μπορῶ λοιπὸν νὰ μὴ δακρύσω;

Βγῆκα καὶ πίνω τὸν καφέ μου.
Πιὲς μιὰ γουλιὰ, μαμά, καὶ πέ μου,
τὸν ἔκανα καλό; σ' ἀρέσει;
Δὲ μοῦ μιλᾶς! Μά, μ' ἔχεις χέσει;
Ξέχασες τ' ἀστεῖα τὰ παληά μας;
Τὰ παρατσούκλια, τὰ γατιά μας;

Δὲ θυμᾶσαι ποὔκανα στρὶπ-τήζ,
κι' ἤμουν...στὸ σλιπάκι : - Μπάστα, πλήζ!...
μοῦ εἶπες ἀλλὰ 'γὼ τἄβγαλα ὅλα·
σ ἔπνιξε, τέλος, ἡ Κόκα-κόλα;
Χορέψαμε μαζὺ "Τραβιάτα"
καὶ σπάσανε, μπροστά μας, πιάτα;

Ἔβαλα ρεβύθια καὶ βράζω·
στὰ ντουλάπια πάντα στιβάζω
μακαρόνια, ζάχαρη, φακὲς...
μέρες, ὤ! μὴ μὲ 'βρουνε κακές,
- χωρὶς δραχμή - κι' ἀφοῦ στὴ ζήση
θέλεις φαγί, βρέξει-χιονίσει.

Γέμισα γλᾶστρες τὸ μπαλκόνι.
Ἄλλοτε, σύ, τὄφτιαχνες μόνη.
Ἔπλεκες, διάβαζες, κεντοῦσες
καὶ πότε-πότε μὲ βαροῦσες.
- Νὰ γίνεις ἄνθρωπος!... Μισοῦσες
τοὺς ἀνάξιους κι' ἀγαναχτοῦσες...

...μὲ ὅσους λεφτὰ παντοῦ χρωστᾶνε,
κάνουν ἀμάν! ψωμὶ νὰ φᾶνε,
ζοῦνε σὰν τὰ σκυλιὰ... - Μακάρι,
σ' ὅλα σου νὰ γίνεις παλληκάρι!
Ἔφτιαξα, ἔλα, καφὲ νὰ πιοῦμε μαζὺ.
- Καλέ! Δὲν εἶσαι πεθαμένη; Τί χαζή!...
Ἰάνης Λό Σκόκκο.

7 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:40.

Σατιρικὸς νοῦς.

Πέρασ' ἕνας μήνας, π' ἄρχισα, στὰ καλὰ καθούμενα,
νὰ σατιρίζω!
Τάχα στηρίζω,
σὲ καμιὰν ἐξυπνάδα μου, φανερὰ καὶ ὑπονοούμενα;

Βλάκας γεννήθηκα, ρομαντικὸς θὲ νὰ πεθάνω,
εὐφηὴς δὲν ἤμουνα! Καὶ ὅμως, κάτι παραπάνω,
μὲ τὰ πολλὰ τὰ χρόνια μου, τώρα διαθέτω:
ξυραφόμυαλο, γλωσσάρας, οὔ!... Καὶ ὑποθέτω,
ἀδύνατον τῶν ἀδυνάτων νὰ ὑπάρξει
νοῦς ἀκονισμένος νὰ 'ρθει νὰ μὲ σφάξει.

Ἄχ, μαννούλα μου, γιατὶ δὲν ἔζησες, λίγ' ἀκόμα,
νἄβλεπες μὲ βαμβάκι νὰ μοῦ κλείνουνε τὸ στόμα;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Σεπτέμβριος 26th, 2010, 7:28 am

Ἡ βασίλισσα τῆς Βρετανίας ζήτησε ἐπίδομα θέρμανσης.

 
Ἆντε, τώρα, νὰ τῆς ἐξηγήσεις
- Ἕλλην, καραμπουζουκλὴς,
τελείως ἀγνωὼν ὑποκλίσεις
τῆς βρετανικῆς Αὐλῆς
(αἴτηση κι' ἄν κάνεις νὰ σὲ καλέσει,
πρὶν ἐμφανισθεῖς, λόρδοι θὰ σ' ἔχουν χέσει).
Ἄχ! πλουσίων καὶ φτωχῶν τὰ ἴδια
ποτὲ δὲν εἶν' τ' ἀρχίδια.

Στὴν Ἑλλάδα, ξέρετε, Μεγαλειοτάτη,
μὲ τὸν παρὰ μας,
καὶ τὴν κυρὰ μας
γιὰ ν' ἀπαυτώσουμε,
θὰ ξεχρεώσουμε
ὅσα χρωστᾶμε, πρὶν χειμωνιάσει. Κάτι
ποὺ σ' ἐπίδομα μᾶς κόβει τὶς προσβάσεις.
Χωρὶς μέσον - δὲν ἔχεις; - οὔτε νὰ κλάσεις.

Στὴν ἡλικία σας, ἀδύνατον νὰ βρεῖτε φλογερὸν ἐραστὴ!
Τὸ γκουβέρνο, γιὰ τὴ θέρμανσὴ σας, τὰ ἔξοδα πρὶν μοιραστεῖ,
ὀφείλει στὸν λαὸ φόρους ἔξτρα νὰ φορτώσει...
Ἄλλιῶς, ξεπαγιασμένη, στὸν τάφο θὰ σᾶς χώσει.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

24 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 3:52.

Συνάντησις νυκτερινή.

Μὲ Ἄδειαν Ἐξόδου μιᾶς νυκτός, ἐκ τοῦ Νεκροταφείου,
βρέθηκεν ὁ Γεώργιος Σουρῆς εἰς τὴν ὁδὸν Σταδίου.
Σαστισμένος, μὴ ἀναγνωρίζων οὔτε τὴν Κλαυθμῶνος,
κι' ἀμαθὴς εἰς γλώσσας μεταναστῶν, ἔνιωθε μόνος.

Ὕπνος καὶ μένα δὲν μοῦ κολλοῦσε, βγῆκα σουλᾶτσο,
μπὰς καὶ τρακάρω κἄνα γνωστό, στὸ πάρκο - ἄν κάτσω,
ἆντε, λίγο νὰ ξεχαστῶ... Πῶς ἔτυχε, δὲν ξέρω,
σκοντάφτω πάνω σ' ἕναν (διακοσαετὴς θἆταν) γέρο!

- Συγγνώμη! τοῦ λέω. Κι' ἐκεῖνος: - Στραβωμάρα!...
Μοὖρθε νὰ τὸν βρίσω καὶ τότε μὲ φριχτὴ τρομάρα
βλέπω πὼς σὲ κάποιον μοιάζει, σὲ κάποιον, νὰ δεῖς, φέρνει!...
- Μπᾶ, ματάκια μου! μοῦ κάνει. Χά! ὁ Κλινοσοφιστής!...
- Πῶς μοῦ μιλᾶς, βρωμόγερε; Οὔστ, ἆντε ν' ἀπαυτωθεῖς!
Ξάφνου τὸν...ἀναγνωρίζω! Τρέλλα μέγιστη μὲ δέρνει!

- Ὁ κύριος Γεώργιος Σουρῆς!...
Ἕνας Ρωμηὸς περιοπῆς!
Ἄναστηθήκατε, λοιπόν! Δὲν μπορῶ νὰ τὸ πιστέψω!
- Πᾶμε Πανεπιστημίου, θέλω κάτι νὰ σὲ φιλέψω
καὶ νὰ σοῦ χαρίσω πέννα καὶ καλαμάρι, νὰ γράφεις
μὲ τὴν ἔγκρισή μου, τὴν "Ζωὴν Ἑλλήνων ἐν τοῖς τάφοις"!
Καθὼς ξέρεις, πλέον πουληθήκατε,
μὲ δουνουτοὺ (*) παλουκωθήκατε.
Κι' οὔτε κόλυβα θὰ 'ρθοῦν ποτὲ στὸ μνῆμα σας ἐπάνω!
Μηδὲ κεριὰ θ' ἀνάψουνε γιὰ σᾶς, - τὴν κεφαλή μου χάνω,
σὲ στοίχημα!

......................Ἤξερε στὸν Κάτω Κόσμο γιὰ τὸν Πάνω!
Βλέπουνε καὶ οἱ νεκροί, στoὺς τάφους των, ζωντανῶν Εἰδήσεις;
Κρυφὰ πλέον, μὲ τὸ διαδίκτυο, μήτε νὰ κατουρήσεις
δὲν μπορεῖς!
Ἀπορεῖς;

Πόσες ὧρες θαύμαζα τὰ μούσια, τὰ γεράματά του!
Ἔφυγε, κάπου πρὶν ξημερώσει, γιὰ τὰ δώματά του.
Κι' ἔμεινα μόνος μὲ τὴν πέννα καὶ τὸ καλαμάρι,
ἔχοντας ὑπόσχεση δοσμένη, νἆμαι καμάρι
τῶν Γραμμάτων, στὴν θέση πιὰ τὴ δική του. Πῶ πῶ μου!
Ὁρκίστηκα στὴν Σάτιρα νὰ στρώσω τὸν πωπό μου.
Δὲν γίνεται κι' ἀλλοιῶς - ὀφείλω νὰ τὸ κάνω.
Δὲν εἶμαι 'γὼ, στὸ Φόρουμ, νἄρχομαι νὰ κλάνω.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
* * *

========
(*) Δ.Ν.Τ., Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, στὸ ὁποῖο ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση κατέφυγε (2010) γιὰ νὰ χρηματοδοτηθεῖ.

21 Σεπτεμβρίου  2010,   καὶ ὥρα 1:17. 

Οὐ γὰρ ἔρχεται μόνον...

Ὁ Χρόνος τἄβαλε μαζύ μου, κι' ὅλο μὲ βαράει.
Τὸ κάνει χωρὶς θόρυβο, χωρὶς φωνές. Ρουφάει
τὸ μεδοῦλι μου, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.
Εἶναι παληομασκαράς, μιὰ σκέτη λέρα!

Ἄνανδρος, ὁ Χρόνος, ὕπουλα πᾶντα μοῦ τὴν φέρνει,
μὲ ὄνειρα γιὰ τὸ αὔριο. Κι' αὐτὸ πάλι, τὸ αὔριο, μοῦ παίρνει,
στὸ μεθαύριο τὸ μεταθέτει. Κι' ὅσο νἆναι
τοῦ μέλλοντος οἱ μέρες... δὲν μοῦ φτουρᾶνε.

Τί θὲ νὰ πάθω, κι' ἄν γερογάτος γίνω πιὸ πολύ;
Ξέρω: ψυχὴ-πουλί, μά, στὰ σκέλια μου, ρηχτὴ ψωλή!
Ἄν μοῦ ποῦνε καὶ μὲ πὶ νὰ περπατάω,
ἔ! καθ' ὁδόν, στὰ βρακιὰ θὰ κατουράω.

Σουπίτσες, ἐντριβοῦλες, καὶ ἆλλα τέτοια τρυφεριακά,
θὰ τἄχω - μᾶλλον! Στὰ μοῦτρα σας πετάω τὰ βιαγκρικά.
Πᾶρτε τ' ἀπὸ μπρός μου, μὴν ἀγανακτήσω,
καὶ δὲ σκεφτῶ γεράματα! ἀλλὰ γαμήσω...

...τὸ κέρατό σας! Ψεύτικες χαρὲς μὴ μοῦ πουλᾶτε.
Στηθεῖτε κεῑ! Κι' ἄν λαχταρᾶτε, τόσο, νὰ τὸν φᾶτε
πετῶ μακρυά μου τὸ πὶ καί, στὸ πὶ καὶ φί,
σᾶς μαθαίνω γαλλικὰ, ἐγὼ, τὸ "Ριφιφί"...

...νὰ τραγουδᾶτε, πιὸ καλὰ κι' ἀπ' τὴν Μπαρτντό!
Νὰ πιῶ, πρίν, μόνον, στάσου! ἕνα ποτηράκι Μπορντώ!
Κι' ἄν μαζύ μου, δὲν τὄχατε ξανακάνει,
καὶ...θέλετε πάλι! Σᾶς λέω: - Δὲν σᾶς φτάνει;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

16 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:54.

Περὶ τῆς ἐξυπνάδος μου λόγος βλακώδης.
(Στὸν φίλο μου Thémistocle).
* * *
Λυπᾶμαι, κι' ἔξυπνος δὲν εἶμαι
- κυκλοφοροῦν, ὡστόσο, φῆμαι,
τὰς ὁποίας, μεταξύ μας, αὐτοπροσώπως διαδίδω·
(τάχα τὸ λένε ἆλλοι) καὶ νοῦν, σὲ μέ, μεγάλον ἀποδίδω.

Βλάκας, δὲν μ' ἀρέσει - κι' ἄς εἶμαι!
Πανεξύπνως αὗται αἱ ρίμαι,
πού, γιὰ σᾶς, συνθέτω, μαρτυροῦν καὶ λέγουν πὼς τ' ἀληθὲς
μοιάζει, σὰν φτυστόν, σιαμαῖον ἀδερφάκι, μὲ τὸ ψευδές.

Ἄς ποῦμε ντὲ πὼς βλάξ δὲν εἶμαι!
Ἔ, δὲν ἐχάθησαν αἱ μνῆμαι
τῶν συμβιωσάντων μετ' ἐμοῦ μισὸν αἰώνα καὶ κάτι!...
Κάθ' ἐξυπνάδα μου, καὶ μιὰ βλακεία ποὔβγαζε μάτι

ἦταν - τί νὰ τὰ λέμε! Εἶμαι
σαφής. Κι' ὅταν ποτὲ θὰ κεῖμαι
εἰς τόπον χλοερὸν, γράψετε, πάνω, καλλιγραφικῶς:
Πέθανεν, τελικά - πανέξυπνος ὤν ἀλλὰ... - βλακωδῶς.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

5 Ὀκτωβρίου 2008, καὶ ὥρα 6:43.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ὁμοπαρενόχλησις.

[Τὸ κείμενο ἀποτελεῖ βελτίωση τῆς πρώτης Κλινοσοφιστείας, ποὺ δημοσιεύτηκε στὴν "Ἀνοχύρωτη Πόλη", 1.4.2007]

-----------------------------------------"... καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Στὸν καιρὸ τῆς πιὸ κακόγουστης αὐτοσεξοπροβολῆς ἀκοῦμε πὼς κάποια (πολὺ συχνά) ἤ καὶ κάποιος (ναί, ἀκούγεται κι' αυτό! κυρίως ἀπὸ νεαρὰ ἀμούστακα ἀγόρια) ὅτι...παρενοχλήθη! Ὄχι βέβαια, δὲν θὰ πῶ, ὅτι καὶ δὲν συμβαίνει μία στὶς χίλιες.
Προκειμένου γιὰ θηλυκά, ἐφόσον γδύθηκαν (γνωστὸν πὼς εἶμαι φίλος τοῦ γυμνοῦ) ἀλλὰ χυδαιωδῶς, "ντύθηκαν" μὲ τὴν μόδα τῆς ὑφισταμένης προσβολῆς τῆς δημοσίας αἰδοῦς. Συνήθως τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦν δὲν τὰ ἔχουν σπίτι τους, τὰ κρύβουν κάπου ἀλλοῦ, ἀπ΄ὅπου κι' ἐξέρχονται πιὸ λαχταριστές. Σοῦ λένε: "- Αὐτὸ δὲν θέλεις; Νά το!"

Πιὸ...ἀνέξοδα γίνεται μὲ τὰ ἀγόρια: ἁπλῶς θηλυπρεπίζουν πολὺ ἤ ἀντιθέτως κατεβάζουν τὰ φερμουάρ, ἕτοιμα γιὰ τὴν μόστρα! Οἱ λάγνες ματιὲς θριαμβεύουν!
Ὕστερα δηλώνουν (ὅταν δηλώνουν) ὅτι δέχθηκαν παρενόχληση. Καὶ αἱ μὲν καὶ οἱ δέ! (ὄχι αὐτοὶ ποὺ μοστράρονται πάντως).

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Ἀφοῦ ἐξαιρέσουμε τοὺς κάθε λογῆς ἀνώμαλους, τὸ φλὲρτ καὶ τὸ ρίξιμο εἶναι φυσικὰ καὶ ποθητὰ πράγματα, τοῖς πᾶσι ἀρεσκόμενα.
Ὅταν ὁ Α παρενοχλεῖ, ὁ Β ἤδη τοῦ ἔχει δώσει τὸ σινιάλο νὰ τὸ κάνει, ὅπως καταλάβατε. Ποιός ξέρει ποτὲ γιατὶ τὸ κάνει αὐτὸ ὁ Β, μὲ ποιὰν ὑστεροβουλία ἤ ἄν ἀπὸ καθαρὴ πείνα, ὄρεξη γιὰ τὰ περαιτέρω. Στὴν συνέχεια, κάτι τυχαίνει καὶ δὲν πάει καλά, δὲν πετυχαίνει ἡ ζύμωση καὶ - ὦ, θέατρο τῆς ὑποκρισίας!... ὦ, περίπλοκη πείνα ἡδονῆς ποὺ θὰ μποροῦσες νά 'σουν τόσο φυσικὴ κι' ἁπλὴ στὴν ἀναζήτησή σου!...
Φασαρία, κακό, τρέξτε, "μὲ παρενοχλοῦν"! Ἐδῶ, διαβάζω: ἐνοχή, μὴ ὥριμη, μὴ φυσικὴ παραδοχὴ τοῦ ὁρμεμφύτου - ἄν ὄχι, ὅπως εἴπαμε, σκοτεινὴ σκοπιμότητα: θέλουν νὰ ρίξουν τὰ βάρη(...) στὸν ἆλλο; θέλουν λεφτὰ;
Τί θέλουν; Κύριος οἶδεν.
Στὴν περίπτωση ἀνδρὸς πρὸς ἄνδρα, τότε τοῦ Β τοῦ φταίει ὁ Α ποὺ εἶδε τὸν Β ὡς ὁμοφυλόφιλο (ναί, ἀλλὰ δὲν...ὁμολογοῦνται αὐτά!), ὅπως εἶναι κι' ὁ Α (ὅποιον ρόλο κι' ἄν...παίζει)!
Ἀλλὰ, τὶ ἔγκλημα κι' αὐτὸ πάλι, νὰ εἶσαι ὁμοερωτικός! Νὰ τὸ μάθει στὸ τέλος καὶ ἡ μαμά σου (ποὺ τὸ ξέρει πρώτη)!... Κι' αὐτὸς ὁ φόβος νὰ σὲ κατατρώει ὥς τὰ γεράματά σου, ἄν τυχὸν ζεῖ πᾶντα καὶ ἡ "ἄνίδεη" μάννα σου!
Ἔ, ἔχω δύο προτάσεις νὰ σοῦ κάνω:
ἤ δῶσε δυὸ χαστούκια στὴν μαμάκα σου νὰ συνέλθει
ἤ ἀπὸ αὔριο, σήμερα πέρασε ἡ ὥρα, ρίξ' το στὸ ἆλλο φύλο.
Πάντως ποτὲ μὴν μουντζώσεις τὸν ἑαυτὸ σου, οἱ ἄλλοι φταῖνε!

Καὶ μεθαύριο, πές μου τί τελικὰ ἔκανες.
............................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

14 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 11:05.

Γάτα τῆς ὁδοῦ Εὐριπίδου,

Μονοαυτούσα ἡ λυγερή!

Στὸν Λάμπη, 1999.-
* * *
Μ' ἕνα αὐτὶ περιπατεῖ, μ' ἕνα αὐτὶ πηγαίνει.
Ἀκούει μόνον τὰ καλά, μὰ στὰ κακὰ σιωπαίνει.
Μοίρα κακὴ τὴν μοίρανε, τοῦ φθόνου μαύρη μοίρα,
παρ' ὅλ' αὐτὰ, γκαστρώνεται, ποτὲ δὲν μένει χήρα.

Κι' ἄλλη, καλή, ἐλάλησε, σπιτίσια κι' ἅγια μοίρα,
πλάι σ' ἑστιατόριο νὰ μένει..., ποὔχει θύρα
διάπλατη, γιὰ νὰ μπορεῖ τὴν πᾶσαν ὥρα νά 'μπει,
νὰ τήνε βλέπουν τρώγουσα, ὁ Ἰάνης μὲ τὸν Λάμπη.

Τί ψαρονέφρια, τί κιμά, τί σᾶλτσες καὶ μεζέδες
τὰ βράδυα τρώει, ὅταν τρῶν' πολλοὶ καλοὶ γλεντζέδες!
Κι' οἱ βιταμίνες ξεχειλοῦν στὶς ἴνες τοῦ κορμιοῦ της·
κι' ὅ,τι τῆς λείπει σὰν αὐτί, δὲν λείπει τοῦ βυζιοῦ της.

Καὶ θὰ γεννήσει προσεχῶς, ποιός ξέρει; ἴσως ἕξη
γατάκια, ὄμορφα, γερὰ... - ἴσως κι' ὀχτὼ ν' ἀντέξει! -
νὰ φέρει ὁλομεμιᾶς, ἀφοῦ, ἀπὸ τ' αὐτί της
γάτος κανεὶς δὲν ἔκρινε πῶς θἆναι τὸ πιπί της!

Οἱ ἆλλες γάτες χάσκουνε, τὴν τρῶνε μὲ τὰ μάτια:
- Νὰ τὴν πατήσει γιώτα χὶ, νὰ τήνε δοῦν κομμάτια!...
Ὅλο κατάρες ρίχνουνε, γιατί, ἐκείνη μόνη,
κάθε γατὶ ἀρσενικὸ μὲ κέφι τὴ γκαστρώνει.

Τὸ ποὖνε λίγο ἀλλήθωρη, κανέναν δὲν πειράζει.
Ὅποιος τὸν κῶλο της κοιτᾶ, εὐθὺς ἀλληθωριάζει!
Οὐδεὶς ἔστιν δὰ τέλειος, εἰς πᾶνταν κάτι λείπει:
σ' ἄλλους μετρᾶς τὰ κόκκαλα, σ' ἄλλους κρεμοῦν τὰ λίπη.

Ἆλλοι κακοὶ κι' ἀνάποδοι, στὴν ὄψη ἄν κι' ὡραῖοι
κι' ἄλλοι καλοὶ τε κι' ἀγαθοί, ποὺ μοιάζουν ἀρουραῖοι.
Γι' αὐτό, μὴν κοροϊδεύετε, κουσοῦρι μόλις δεῖτε,
ψυχὴ κι' οἱ γάτες ἔχουνε, μὴν τὶς κακολογεῖτε.

Στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς, ἕνα αὐτὶ κι' ἄν ἔχει,
ἀπ' τῶν ἐρώτων τὶς χαρὲς, τάχα γιατί ν' ἀπέχει;

Τὸ χρέος της, στὴ φύση της, ὁλόκαυλα τὸ κάνει,
τρώει καλὰ, γιὰ νὰ μπορεῖ...ὅλους νὰ τοὺς προφτάνει.
Στὴν Εὐριπίδου, μιὰ φορὰ, ἄλλη καμία γάτα
γάτον δὲν περιφρόνησε! Καὶ σᾶς μιλῶ σταράτα.

13 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 11:58.

Τάδε ἔφη Thémistocle: Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος,
θα ήθελα να έχω τη χαρά και την τιμή, να ανοίξω και το νήμα των 100 γεννεθλίων σου !!!
* * *
Μόλις πατήσω τὰ ἑκατό.

Μόλις θὰ κλείσω τὰ ἑκατὸ
καί, μὲ τὴν κουτάλα, τὸ σκατὸ
θὰ ἔχω φάει καὶ σκατὸ δὲν θἄχω ἀφήσει,
ὁ Thémistocle στὸν Παρνασσὸ θὰ μὲ τιμήσει,
μὲ μετάλλεια θὰ στολίσει
τὸν θώρακά μου!
Μιὰν Ἀκάντεμι θὰ χτίσει
μὲ τὄνομά μου!
Ἔτσι λέει! Κι' ἔτσι ἄν πράξει, νὰ μοῦ λείπει.
Ποιὸς θὰ ζεῖ ἀπὸ τὸ Φόρουμ; Μὲ τόση λύπη,
π' ὅλοι θἄχουνε πεθάνει - ἀμὰν καὶ πότε!... -
δὲν θὰ τὸ χαρῶ δεόντως. Σκέψου, τότε,
βλάξ, ἡ χαρἀ μου θἆναι μισή!
Θέλω ὅστις τώρα μὲ μισεῖ
παρὼν νὰ εἶναι - καὶ νὰ σκάσει. ἐκεῖ μπροστά, ἀπὸ τὴ ζήλεια·
θνητὸς νὰ μὴ βρεθεῖ νὰ τοῦ φιλήσει κἄν τὰ χείλια.
Προτιμῶ νὰ μοῦ ὀργανώσεις, στὰ ἑξῆντα ἐννιά μου,
σὲξ παρτάκι, γλύκες νὰ νιώσω στὰ κανιά μου.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 12 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:10.

ἡ Ἑλλὰς ἐξώκοιλεν...
Μὲ πόσους τὄκανε, δὲν ξέρω. Μὲ ποιόν, ὑπὲρ τὸ δέον,
ἀπροφυλάκτως, ἄν καὶ ἀνύπαντρη; Ἁγνὴ δὲν εἶναι πλέον!
Ἐγκαστρωθείσα πρὸ ἐτῶν, ἔτεκεν μέγα χρέος!
Τὶ βρέφος λέων! - Πόσον βαρβάτον πέος
πρέπει νἆχε ὁ πατήρ του!...
Θὰ τὸ πῶ: - Ἄι σιχτίρ του!
Τί ψώλαρος νὰ εἶν' αὐτός, π' ἐκείνηνε γαμάει
καὶ μᾶς, π' οὔτε τὸν εἴδαμε, ὁ κῶλος μας πονάει;

Κλινοσοφιστεῖες.

 Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 19 Αὐγούστου  2008, ὥρα 3:21.  

Τὸ   καὶ   τό.
-------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Λαμπίκη, ἔλα ἐδῶ. Βγάλε τὸ σλιπάκι σου καὶ κᾶτσε. Θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπεσαι καὶ νὰ κοκκινίζεις. Μπᾶ, πότε κοκκίνησες κιόλας; Ἐξόχως εὔθικτος μοῦ φαίνεσαι, εὖγε. Δὲν σοῦ πάει αὐτὸ τὸ ἅλικο. Μμμ, μᾶλλον νὰ πρασίνιζες. Ναί, νὰ πρασίνιζες - κάτι πιὸ συνεπὲς μὲ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες σου. Τὰ ἔμαθα ὅλα.
Πάλι τὸ φυσικό σου χρῶμα ἔχεις; Καλά, θὰ σὲ κάνω ἐγὼ νὰ χρωματιστεῖς δεόντως. Κοκκινίζουν οἱ τυπικὰ ἔνοχοι, ὅταν ἡ ἐνοχὴ ἐπανορθώνεται. Ἐσύ, καταδικάζεσαι σὲ ἰσόβια πρασινίλα, ἀλλιῶς νὰ μὴν μὲ λένε Κλινοσοφιστή.
Πρόσεχέ με. Ἕνα πουλάκι πράσινο - παπαγάλος ἤτανε; θὰ σὲ γελάσω... - μὲ βρῆκε μόνον μου (καὶ λέγοντας μόνον μου, πάει νὰ πεῖ δὲν φαινόταν ἄλλος κανεὶς ἐκεῖ γύρω) καὶ μοῦ τὰ μαρτύρησε ὅλα. Μὲ τρεῖς μονοσύλλαβες λέξεις: " - Τὸ καὶ τό!"
-Τὶ μοῦ λές! ἔκανα καὶ σὰν νὰ ἄνοιξε ἡ γῆς νὰ μὲ καταπιεῖ. Δὲν πίστευα τ' αὐτιά μου. Καὶ ξεκίνησα εὐθὺς ἀμέσως γιὰ τοὺς Δελφοὺς, ὄχι γιά νά παίξω σὲ ἀρχαῖο δρᾶμα, ἀλλὰ γιὰ νὰ "ξυπνήσω" τὴν Πυθία, ζητώντας ἔκτακτην ἀκρόαση ἀπὸ τὸν θεὸ Ἀπόλλωνα (πρὸς τέρψιν συνάμα καὶ τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ ποὺ τοῦ τὸ χρωστάω χρόνια). Ὁ Ἀπόλλων, μὲ πολλὴ χάρη καὶ εὐγένεια, μοῦ πρότεινε "νὰ τὸ κάνουμε" στὸν ἤλιο, στὶς κερκίδες τοῦ θεάτρου καὶ στὴν Πάροδο. Μὲ καταλαβαίνεις; Ὁ Ἀπόλλων, ἕνας ὀλύμπιος, μὲ μένα, ἕναν θνητὸ καὶ σ' αὐτὴν τὴν ἡλικία.
Τί φιλιά ἦταν ἐκεῖνα στὴν ἀγκαλιά του...- ξέχασα ὡς καὶ τὸν παληὸ μου ἐραστὴ, τὸν Ἑρμῆ - ἂς μ' ἐλεήσει ὁ Τρισμέγιστος, ἥμαρτον.
Τελικά, ἡ Πυθία μὲ δέχτηκε ἀγουροξυπνημένη χάρη σὲ κεῖνο τὸ σμίξιμο μὲ τὸν Φοῖβο.
- Πές μου, τί συμβαίνει μὲ τὸν Λαμπίκη; ἔκανα προσπαθῶντας νὰ κρύψω τοὺς ἐρεθισμούς μου (ὅσο νά 'ναι γυναίκα εἶναι καὶ ντρεπόμουν ἔτσι ὁλοτσίτσιδος στὸν ναό).
Ἡ Πυθία πέταξε ὅ,τι φοροῦσε καὶ χώθηκε ὁλόγυμνη σὲ καπνοὺς καὶ μυρωδικά. Μιὰ ἐληὰ λαχταριστὴ πλάι στὴν ἥβη της μὲ σάστισε - ποιάν νὰ πιπιλοῦσα;
- Τὸ καὶ τό! εἶπε ἡ μάντις μὲ φωνὴ Ἀλέκας Κατσέλη καὶ ἴδια Κασσάνδρα, ἐνῶ μὲ τὸ βλέμμα της μοῦ ἔδειχνε τὴν ἔξοδο.
Δυὸ μαρτυρίες ἀρκοῦν.
Τὶ ἔχεις νά πεῖς, Λαμπίκη, γιὰ τὸ "τὸ καὶ τό";
Δὲν λὲς τίποτα. Ὥστε γι' αὐτὸ ἔφευγες κάθε ἔξῃ μῆνες στὶς ἑφτὰ τὸ πρωὶ καὶ γύριζες στὶς ἐννέα χωρὶς νὰ λὲς ποῦ πᾶς. Πηγαίνατε μὲ τὸν γκόμενό σου γιὰ ἐξέταση αἵματος. Κι' ἔκλεινες ἐσὺ τὰ ῥαντεβοὺ - θὰ ἐπανέλθω σ' αὐτό. Ὀρροθετικοὶ. Πρὶν κὰν κατασκευάσουν στὰ ἐργαστήρια τὸν ἰό, πρὶν κὰν τὸν διεισδύσουν στὸν πρῶτο Ἀφρικανό, ἐσὺ πρόλαβες κι' ἀπέκτησες τὴν μάστιγα. Τὸν μετέδωσες καὶ στὸν ἐραστή σου. Καὶ ἡ μάννα σου δὲν ξέρει τίποτα. Κι' οὔτε θὰ θέλεις νὰ τῆς τὸ πῶ ἐγὼ ποὺ μὲ ἀκούει, ποὺ μὲ πιστεύει.
Ἀπομουγκάθηκες! Πῆρες ὡστόσο κάποιαν ἀπόχρωση χλοερή, ἀκούγοντας τὴν λέξῃ "μάννα". Ἔννοια σου καὶ σκουροπράσινο κυπαρίσσι θὰ σὲ κάνω ἐγὼ πρὶν πᾶς στὰ κυπαρίσσια ἢ στὰ Ἠλύσια Πεδία, κατὰ πῶς νομίζεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Μόνον ἔτσι θὰ συγχωρεθεῖ τὸ σφᾶλμα σου κι' ὄχι τρέχοντας στὸν παππὰ τῆς ἐνορίας σου, νὰ σοῦ δώσει ἄφεση ἁμαρτιῶν, νὰ κοινωνήσεις καὶ φτοὺ κι' ἀπ' τὴν ἀρχή.
Νὰ μὴν μοῦ πεῖς τίποτα, τόσον καιρό, ἐμένα, τοῦ δασκάλου σου, τοῦ πλάστη καὶ δημιουργοῦ σου, ποὺ ἔβαλα κάτω τόσον κόπο, τὴν φαντασία μου, τὴν πεῖρα μου, τὴν τεχνική μου, γιὰ νὰ φτιάξω ἐσένα, νὰ σοῦ δώσω πρόσωπο, ἀπὸ τὸ τίποτα ποὺ ἤσουνα; Ἐσύ, ποτὲ δὲν ἤθελες νὰ γίνεις κάτι, κάποιος. Ἔχεις συνυφανθεῖ μὲ τὸ χριστιανικὸ μηδέν, ἀλλὰ τὶς βρωμιὲς σου τὶς ἔκανες, ἀρκεῖ νὰ μὴν τὸ μάθαινε ἡ μάννα σου. Λὲς καὶ μιὰ μάννα δὲν βλέπει, δὲν ξέρει - γιὰ στραβὴ τὴν ἔχεις; Φέρθηκες σὰν ἄραβας ποὺ κουκουλώνεται μὲ τὴν κελεμπία, ἀφοδεύει μὲς τὸν δρόμο, τὸ σκάει κι' οὔτε γάτα οὔτε ζημιά. Πολὺ καλά, λοιπόν. Τὸ παράπτωμά σου εἶναι ἀριστοφανικὴ τραγωδία. Ἡ Ὕβρις ἐξετελέσθη. Ἡ Νέμεσις ἔχει ἡμερομηνία. Ἐγὼ, δὲν μπορῶ, τό 'χω ὡς ἀρχὴ, παρὰ νὰ βρεθῶ ἀπέναντί σου, στὸ πλευρὸ τῆς Νεμέσεως.
Εἶσαι βοηθός μου, σ' εὐχαριστῶ γι' αὐτό. Μὲ βοηθᾶς ἀφάνταστα, ὄχι γιατὶ τὸ θέλεις ἀλλὰ γιατὶ τὸ χρειάζομαι ἐγώ. Εἶσαι ἐργαλεῖο μου. Ἐσὺ δὲν θέλεις οὔτε τὸ ὄνομά σου νὰ λέω. Βάλ' το στὸν νοῦ σου: ὅποιος ἔχει τὴν γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του, νικάει. Ἔχω τὰ κότσια νὰ σὲ κάνω καταπράσινο. Σὰν νὰ βρίσκεσαι μεσάνυχτα σὲ γραφεῖο κηδειῶν. Μπορῶ νὰ γράψω μιὰ κλινοσοφιστεία κι' ὕστερα νὰ βάλω πλώρη γιὰ ἄλλη, ὅπου ἐσὺ θὰ εἶσαι ἴσως Μεγαλέξανδρος ἢ θεός. Τώρα εἶσαι ὀρροθετικός, γιατί αὐτὴν τὴν ἰδέα εἶχα νὰ γράψω.
Οὔφ, μιλάω μόνον ἐγώ, ὡς συνήθως, γιατί, ἂν ἀφήσω λίγο στὸ μυαλό μου κάποιο κενό, μπορεῖ καὶ νὰ σκοτώσω ἄνθρωπο, ὅπως λέει κι' ὁ Πιραντέλο κάπου. Κι' ἔχασα τὸν εἰρμό μου... Ἄ, ναί, ἡ Ὕβρις. Μάλιστα, παράτησες τὸν "φίλο" σου. Κι' ἐνῶ πηγαίνατε πᾶντα οἱ δυὸ σας μαζὺ γιὰ τὴν ἐξέταση, τὴν τελευταία φορὰ πῆγες μόνος, ἔφτασες ἐκεῖ καὶ τὸ ἔσκασες. Γιατὶ τὸ ῥαντεβοὺ τὸ εἶχε κλείσει ἐκεῖνος. Κι' ὄχι ἐσύ. Δὲν ἤθελες ποτὲ τίποτα δικό του, μόνον τὴν "ἔνοχη" πράξη. Κι' ἐπειδὴ θάρρεψες πὼς δὲν σὲ εἶδε ( ἀφοῦ σ' ἀγαποῦσε, δὲν θὰ σ' ἔβλεπε;), τηλεφώνησες εἴκοσι λεπτὰ ἀργότερα νὰ πεῖς, μὲ γλυκειά φωνὴ καὶ κυριλάτα - τὸ ἀτού σου:
- Τώρα ξύπνησα, δέν προλαβαίνω... Κλεῖσέ μου μιὰν ἄλλη ἡμερομηνία.
Τὸ παίζεις χρῶμα νορμάλ, ἀλλὰ θὰ πρασινίσεις. Μ' ἔναν σμπάρο δυὸ τρυγόνια: χώριζες ἔτσι διὰ παντὸς ἀκόμη καὶ στὰ ῥαντεβοὺ τῆς ἀγωνίας, γελοιοποιοῦσες καὶ τὸν ἆλλο βάζοντας τον ν' ἀλλάξει ὁ ἴδιος τὶς ἡμερομηνίες σας.
Μά, ἐσεῖς, λέγατε νὰ γερνούσατε καὶ νὰ πεθαίνατε μαζύ. Κι' ἐκεῖνος κάποτε σοῦ πρότεινε νὰ ἑνώσετε τὶς ὑγιεῖς φλέβες σας στὸν Παρθενώνα. Σοῦ φάνηκε γελοῖο. Τώρα ἔχετε τὸ ἴδιο θανατηφόρο αἷμα, γίνατε ἀδέλφια.
Τί σοῦ ἔκανε τὸ δύστυχο ἐκεῖνο ἀνθρωπάκι ποὺ σ' ἀγαποῦσε καὶ τὸν ἀγαποῦσες; Ὁρίστε, κατακόκκινος ἔγινες ἀπὸ θυμό. Κι' ὅταν λέω δύστυχο ἀνθρωπάκι, θυμήσου τί τραγωδία ζοῦσε στὸ σπίτι του, ἐνῶ εἶχε τόση ἀξία ὁ ἴδιος... Ἔπαψες νὰ τὸν ἀγαπᾶς; Μὲ γειὰ σου, μὲ χαρά σου, ἀλλὰ ἐσύ, καθημερινῶς, τὸν ξεφτύλιζες κι' ἐκεῖνος καθημερινῶς, στὸ τέλος, σὲ συγχωροῦσε - τὸ μέγιστο λάθος του. Ὅταν ἡ Πυθία μοῦ εἶπε "τὸ καὶ τό", εὐθὺς ἀμέσως κατάλαβα πὼς τὸ δεύτερο "τὸ" ἴσον προδομένη ἀγάπη ἢ ψεύτικη ἀγάπη. Πάντα διφορούμενοι οἱ χρησμοί. Τὸ "καὶ" εἶναι ἡ μάννα σου. Εὔκολα τὸ καταλαβαίνεις: σ' ἕνα ζευγάρι "τὸ", δὲν χωράει κανένα "καί". Ἂν ἡ μάννα σου σοῦ πεῖ κᾶτσε, ἐσὺ θὰ καθήσεις. Ἂν σοῦ πεῖ μπές, βγές,..., ἐσὺ θὰ μπεῖς, θὰ βγεῖς, .... Ἂν σοῦ πεῖ νὰ...., ἐσὺ θά.... Ἂν σοῦ πεῖ ὅμως νὰ μὴν πᾶς μὲ ἆντρες, ἐσὺ θὰ πᾶς.
Βουνὸ μοῦ φάνηκε τὸ πρῶτο "τὸ". Ἐντελῶς ἀκατανόητο. Κάλεσα γλωσσολόγους καὶ τὸν θεατρολόγο κ. Γεωργουσόπουλο, τοὺς παράστησα θεατρικῶς πῶς τὸ εἶπε τὸ "τὸ" ἡ μάντις κι' ἀπὸ κεῖνο τὸ πῶς - πόσο σπουδαῖο εἶναι τὸ πῶς, δέκα μέρες θὰ χαιρόμουν νὰ τ' ἀναλύω - δόθηκε μεμιᾶς ἡ ἐξήγηση - τὴν δουλειὰ τους οἱ ἄνθρωποι, ἀλλοίμονο. Τὸ πρῶτο "τὸ" εἶναι ἐκεῖνος, τὸν γνωρίζω, τελευταῖα πίνουμε κρασάκι μαζύ. Λέω νὰ τὸν καλέσω ὕστερα. Γιὰ ὄλες αὐτὲς τὶς ὑπηρεσίες δὲν ἔδωσα οὔτε κἄν ἕναν ὀβολὸ κι' ἄξιζαν πλείστας μνᾶς. Γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος, μέγα καταφύγιο στὴν ζωή μου ἡ μάθηση. Καὶ στὰ γεράματα μόνο μὲ σοφοὺς ἀνθρώπους χαίρεσαι τὴν ζωή. Καλέ, ἐσὺ εἶσαι ἄσπρος σὰν τὸ πανί. Πράσινος εἴπαμε. Εὕρηκα! Μεῖνε γυμνὸς, ἔτσι, ἐκεῖ ποὺ εἶσαι. Πάω νὰ φέρω πράσινο προβολέα.
Αὐτὸ ἤτανε.
Παίρνω τὸν πρώην σου: - Ἀλλό, σ' ἔ μουά. ( Ἔλα, ἐγὼ). Βιὲν βουὰρ ἕν βὲρ βὲρ.( Ἔλα νὰ δεῖς ἕνα πράσινο σκουλῆκι). Ἀ-μπιεν-τὸ(Τὰ λέμε).
Ἐλπίζω ἅμα σὲ δεῖ νὰ χαμογελάσει.
---------------------------------------------------------------------- .....μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

Χαρὰ μεγάλη...

•  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,   20 Μαΐου  2016 καὶ ὥρα 15:12.

χαρά, μὲ τοῦ γατούλη τὰ βαφτίσια!...
Χαρά, νὰ δεῖς!... - μοῦ φύγανε καὶ τσίσια!
Καὶ τὰ λάδι' ἄν θέλεις ξελαδιάζονται,
κι' ἆλλες προσευχὲς καλοδιαβάζονται,
εἰς περίπτωσιν ἀναβαπτίσως:
ἅγιον Μυστήριον, ἄνευ αἰτήσεως,
στὸ σπίτι τοῦ Κλινὸ μπορεῖ νὰ γίνει,
ἄν αὐτὸς ἀπαραίτητον τὸ κρίνει.

Κι' ἔτσι, ἀπὸ Βάκχος καὶ Γανυμήδης
καὶ Τριστάνος, ὁ κοινῶς Γαμουνίδης
ἐπαναβαπτίσθη, χάριτι θείᾳ,
κατ' οἶκον - κι' οὐδόλως ἐν ἐκκλησίᾳ -
ἡμέρες χρονιάρες καὶ σ' ἅγιες ὧρες,
ὀνόματι: Χουανίτο Τοῦρμπο-Φλόρες.

Τοῦ νεοφωτίστου κουφέτα νὰ φᾶτε.
- Σήμερον εἷς γάτος ἀναγεννᾶται
κι' εὐτυχῶς τυγχάνει νά 'ν' ὁ δικός μου!
Νιαουρίζουν οἱ καμπάνες τοῦ κόσμου.
Σήμερον εἶν' ἡ χαρά μου μεγάλη,
χαίροντ' Ἕλληνες μαζύ μου - καὶ Γάλλοι!

.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ὁ γατοβαπτιστής,
τῶν μοντέρνων ἰδεῶν χρηματιστής.

Φτιᾶξε τὴν ταφόπετρά σου.

• 1 Ἰουνίου 2012 καὶ ὤρα 8:30. Ἰάνης Λὸ Σκόκκο

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε, παραγγέλων:Ἕνα ἁπλὸ χαρτὶ πλαστικοποιημένο νὰ λέει: Κλινοψοφισθεὶς Ι.Λ.Σκ. σὲ μὼβ ἀπόχρωση.
Υ.Γ.
Μπορῶ νὰ ψη/οφίσω καὶ δεύτερη φορὰ;

Diavlos_1 ἔγραψε:
Μπορείς και επτά. Αλλά η έβδομη δεν θα έχει πλαστικοποιημένα χαρτάκια.
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: * Ἄχ! Τώρα πρόσεξα πὼς μεγεθύνεται. Ἀπόλαυση εἶναι! Σὰν σινεμασκὸπ κάπως...

Ὡραιότατο δῶρο,
σεμνὰ μαντατοφόρο,
ἀτελῶς, χωρὶς φόρο,
ὄχι μ' ἕναν χοηφόρο
ἀλλὰ δυὸ! Τὶ ζωηφόρο!
Σὲ τρανὸ πολυχῶρο,
ὅστις οὐκ ἔστιν πόρρω
πρὸς ὅν ἔθεσα ὅρο.
Δίαυλον, ἀθλοφόρο,
στέφω μὲ ποίησης φιόρο.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

* * * Πρὶν τὰ Ἐννιάμερα.

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 4 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 17:00.

ἐπιτάφιος θρῆνος,
νιαουρεπωδύνως.

Γιατί, μπαμπὰ Κλινό,
μ' ἄφησες ὀρφανό;
Τὶ θ' ἀπογίνω, ἔ;
Μοῦ κόβοντ' αἱ πνοαί,
στενάζω καὶ κλαίω,
κι' οὔτε "νιὰρ" δὲν λέω
σὲ κανένα! Πενθῶ.
Πές μου, πῶς ν' ἁμυνθῶ
στὴν κακία τοῦ κόσμου;
Σὺ ἤσουν τὸ βιός μου.
Χωρὶς μπαμπάκα, τί
νὰ κάνει ἕνα γατὶ
καλομαθημένο;
Πές το: πεθαμένο,
πρὶν ἔστω προλάβει
καὶ νὰ μεταλάβει!
Τώρα, ποιές ρεζέρβες
θἄχω σὲ κονσέρβες;
Ποιός θὰ μὲ ποτίζει;
θὰ μὲ νανουρίζει;
Ποῦ θἄβρω χαδάκια,
φιλιά, μεζεδάκια;
Ἄνοιξέ μου, νὰ μπῶ!
Στεῖλε νεκροπομπό,
δὲν θέλω νὰ ζήσω.
Δὲν θὰ κατουρήσω,
κακά δὲν θὰ κάνω...
- νά! κι' ὅρκο σοῦ βάνω!
Γιατί δὲν μοῦ μιλᾶς
κι' οὔτε μοῦ τραγουδᾶς;
Ὁ Θεὸς δὲν μ' ἀκούει...
Ἡ καμπάνα κρούει,
οἱ νεκροὶ σωπαίνουν!
Κι' οἱ γάτες πηγαίνουν
στὴν κόλαση, πίσω!
Θὰ παραφρονήσω...
Ὄχι, θὰ νικήσω!
Ναὶ, καὶ... θὰ ἐπιζήσω!
* * *

Σχόλιο ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο, 5 Ἰουνίου 2012 στὶς 18:20.

~

νἄχω δυὸ ζωάκια, κι' αὐτὸ μοῦ φτάνει.

Ἄν ὄντως εἶμ' ὡραῖος, ἄχ! θέλω καὶ ζωάκι νά 'μαι!...
Βρέ, λές; Πάω νὰ κοιταχτῶ... - μήπως καὶ δὲν θυμᾶμαι!
Λυρὰν, τετράποδος ἄν ἀποδειχθῶ, φιλτάτη,
μὴ μὲ θεωρήσεις Ἰουλ-Ἰάνη κι' ἀποστάτη.
* * *
- Φτού! Ζῶον δὲν εἶμαι... Γιατί;
Τί φταίω, θέ μου!
Ἀπάντησιν βρὲς αἰτιατή·
λόγια τ' ἀνέμου
δὲν γουστάρω, σοῦ ζητῶ σαφεῖς ἐξηγήσεις:
Ἀδὰμ μ' ἔφτιαξεν ὁ Πλάστης·
μ' ἀδίκησεν ἀπερισκέπτως ὁ Κοιμίσης
κι' ἀπερίγραπτος Δυνάστης!...

Ἀλλ' ἄν ἤμουν, πές, γατάκι,
χωρὶς ἕναν Ἰάνη,
...πῶς θἄκουγα Χατζιδάκι;
Ποτὲ Παριζιάνοι
τραγουδιστὲς δὲν θὰ φτάνανε στ' αὐτάκια μου!
Πόσες ἐλλείψεις, στοργῆς καὶ γλύκας, θὰ μὲ κατσιάζανε!...
Ἄσε δὲ ποὺ θἆχα στερηθεῖ καὶ τὰ χαδάκια μου·
θὰ νιαούριζα ἐγὼ κι' αὐτοὶ περὶ ἄλλων θὰ τυρβάζανε.

Τὶ ζῶα πού 'ναι οἱ ἀνθρῶποι!...
Ναὶ, ξέρω, λένε πὼς ὑπάρχουν κι' ἐξαιρέσεις·
μὰ δὲν θἆχα οὔτε τόπι
κι' αὐτὸ πῶς δύνασαι νὰ τούς τό συγχωρέσεις;
Μὲ ποιὰν ὄρεξη νἄτρωγα τὰ φαγιά μου,
- μόνο ποὺ τὸ σκέφτομαι, Παναγιά μου, μὲ πιάνει φρίκη!... -
ποιὸς ποτὲ θὰ θυμόταν τὰ γενέθλιά μου;
Εὐτυχῶς, Ἰανάκη, στὴν καρδιά σου μένεις πιτσιρίκι.

* * *

ρὲ Τσίπρα, θέλεις ἐπανάσταση, διαδικτύου μιὰν ἄλλη διάσταση; Ὅποιος ἀπαγορέψει τὸ διαδίκτυο, ὄργιο προτείνω ποίησης-ὁλονύκτιο. Κι' ἄπαντες, χωρὶς σάλιο, νὰ πηδήξουμε, ἅπασες τὶς τρύπες του νὰ διαρρήξ…

 

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 5 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 8:00.

ρὲ Τσίπρα, θέλεις ἐπανάσταση,
διαδικτύου μιὰν ἄλλη διάσταση;
Ὅποιος ἀπαγορέψει τὸ διαδίκτυο,
ὄργιο προτείνω ποίησης-ὁλονύκτιο.
Κι' ἄπαντες, χωρὶς σάλιο, νὰ πηδήξουμε,
ἅπασες τὶς τρύπες του νὰ διαρρήξουμε·
κι' αὐτουνοῦ καὶ τῆς φάρας ποὺ τὸν γέννησε!
Ψηλά, οὕτινος τὸ σθένος ἐξασθένησε,
μὲ τόλμη στὴν  Γωνιὰ, τὴν  καλή, νὰ μπαίνει.
Ἡ λογοκρισία τὰ μυαλὰ μας ρυπαίνει.
Ἐμπρὸς, μὰρς: Ἀλλὸν ζ' ἀνφὰν ντὲ λὰ Γατίε,
λὲ ζοὺρ ντὲ "φὰκ" ἔ-τ'-ἀριβέ!
Τ' ἀπαιτοῦν αἱ Δημοκρατίαι,
ἐ Τσιπρὰς σερὰ ξεκωλὲ!...(δὶς)
Ἀλλοίμονον, ἕνα διαδίκτυο μᾶς μένει!
Χωρὶς αὐτό, θὰ 'μάστανε πεθαμένοι.

Ἡ εἴδησις: ΓΑΠ: ...ἐπιμήκυνση περιόδου δημοσιονομικῆς...

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 12 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 9:30.

θὰ τὰ πῶ λίαν μεταφορικῶς,
νά, κάπως ἀττικῶς,
κι' un peu θεατρικῶς,
μὴ φανῶ πολὺ λαϊκός!
- Βρὲ, τοῦτος-'δῶ, ξεύρετε ποῖος,
μίκρυνε, νά! Χάθηκ' ἕνας πόντος!
Σᾶς δίνω κι' ὅρκο Τετρακτύος:
ἔχω πλέον ἔλλειμμα προσόντος.

Τί μέλλει γενέσθαι - μοῦ λέτε;
Ἐπάνοδον μήκους, ποῦ θὲ νά 'βρω;
Διὰ τὸν καῦλον μου μὴν κλαῖτε...
- ὀδύρομαι ὁ ἴδιος, κι' ἐν Ἐπιδαύρῳ!

Τίς τραγωδός, μᾶλλον... θρηνωδός,
μετὰ πολλῶν διθυράμβων κι' ἰάμβων,
φούλ-ἱκανὸς γράφειν ἐπὶ ποδὸς
ραψωδίας παλαιῶν μου θριάμβων

θὰ μὲ συντρέξει; Κατάρα, - ὦ!
Ἀλλοί, δὶς ἀλλοί, καὶ τρὶς ἀλλοί μου!
Κάνετε μούμιαν τοῦ Φαραώ,
ἐμένα - μὰ ὄχι καὶ τὴν ψωλή μου!

Θὰ τὴν τραβῶ, κι' ἄς σκιστοῦν φλέβες·
ἀπαιτῶ τ' ὅλον πρότερον σχῆμα.
Πόσην ὀδύνην, πόσες χλεῦες...
ὅταν τὸ γαμεῖν δὲν πάει πρίμα!

Σχόλιο (13 Ἰουνίου ἰδίου ἔτους):
Λυράν: Δεν το σχολιάζω..
Εκτός του ότι είναι ακατάλληλο για "ανήλικες" σαν κι εμέ
ποτέ μου δεν κολάζω... Δεν γίνομαι η Αφορμή σου, άγιε Καημέ..

Ἀπάντηση (παραχρῆμα):
Θυμός.
Φτού! Τέτοια κακὴ στάση...
ἀντὶ νὰ στέκεις ἐν ἐκστάσει
μπρὸς τὸ ποίημά μου; τ' Ἁγιοῦ Κλινὸ τοῦ Λατρευτοῦ;
Λές, δὲν τὸ σχολιάζεις,
κι' οὔτε κἄν ἐκθειάζεις
τὶς ἀρετές του; Μήπως ἐλλείψει θυμιατοῦ
δὲν μοῦ καῖς λιβάνι;
Πέσε στὸ ντιβάνι
κι' ἔρχομαι νὰ μὲ προσκυνήσεις, ἁμαρτωλή!
Θἄρθω μὲ τ' ὅπλο μου - πρόσεξε! - χωρὶς στολὴ
κι' ἀλλοίμονό σου!
Κάνε τὸν σταυρό σου
γιατὶ σήμερα πεθαίνεις! Μὴν κάθεσαι, ξαπλώσου.
Ἀνάσκελα, πλαγίως, στὰ τέσσερα... Στερεώσου
κι' ὁρμάω
νὰ φάω
τ' ἀνίερο, βρωμερὸ κι' ὅλως ἄχρηστο τομάρι σου!
Ποῦ πᾶς, γελάδα, μόνη, χωρὶς τὸν γελαδάρη σου;

Αὐστηρότης Κυρίου Μεσιὲ τῶν γατιῶν.
~
23 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 11:30.
* * *
προσευχὴ - μελλούσης στραγγαλισθῆναι -
γατούλας ποὺ τὴν πλάκωσαν ὀδύναι.


Κύριε μεσιὲ Κλινὸ, δέξου τὰς προσευχάς μου!
Δόξαν, Τιμὴν νἄχεις πλείονας τοῦ Ἐράσμου,
ντὸν'τ σφάξ-μη, πλὴζ... - θἆν' ἀδικία καὶ μέγα κρίμα,
γάταν μιζερὰμπλ ἄν σφάξεις! Οὐδένα κύμα
τὰς Σοῦ χείρας ξεπλύνει, ποταμοῦ, θαλάσσης...
Πάσαν ὑπόληψιν ἐν ποιηταῖς θὰ χάσεις.
Καὶ τίνι τρόπῳ, Σὺ, θέλει ζήσεις ἀγατής;
Ὁσίων νιὰρ κι' εὐλογημένων μὴν ἀποστατεῖς!
Ὤ, σῶσον, κύριε μεσιὲ Κλινό, τὴν σὴν δούλη,
ἔλεος στὴν Σοῦ λατρευτὴν δεῖξον, πατερούλη.
Ἤμαρτον, κύριε μεσιὲ, ἐλέησόν με! Νιάου!
Ἄνοιξον τὴν ἐπιούσιον κονσέρβαν... - πεινιάου!

(Σὲ κάποιο Φόρουμ, παληοὶ γνώριμοι μὲ καλωσορίσανε. Κι' ἰδοὺ μία ἀπάντησή μου):
Καλῶς ὁρίσατε!
(Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 8 λεπτά πρίν).
Ἄν, ὄντως, σᾶς εἶμαι καλοδεχούμενος,
εὐπρόσδεκτος καὶ φορουμ-ἀγαπητός σας,
ὑπάρχει καὶ λογαριασμὸς τρεχούμενος
μ' ὅλων τῶν αἰσθημάτων τὰς συνιστώσας:
καταθέστε τὴν ὅσην γιὰ μέν' ἀγάπη
π' ἀπὸ χαζομάρα σας δὲν ἐξετράπη.

Κατὰ νοῦν ἔχω τὶς μικροπρέπειές σας,
μνήμην καὶ κρίσην οὐδέποτ' ἀπολέσας.
Μὴ μ' ἔχετε δὰ κι' ἐμένα γι' ἀλλοδαπό·
ἑλληνικά, ξέρω τί θὰ πεῖ: "ἀγαπῶ".
Καὶ μὴν πεῖτε πὼς ξάφνου...μ' ἀγαπήσατε!
Ἐσεῖς; Μόνο...τὸν Γάτο μου δὲν βρίσατε!

Ὁ ὑπογράφων: ἄκρως κλινοσοφιστής.
Ζήτα χίλια "συγγνώμη" ν' ἀνακουφιστεῖς.
Μ' ἄν... νὰ χιλιομετανιώσεις οὐκ ἄν τώρα θέλεις,
Φρίξος ἐγώ - κι' ἐσύ, νἄχεις τὴν τύχη τῆς Ἕλλης.

(Ἡ ἀναδημοσίευσις ἀφιεροῦται στὴν Ποιητικὴν Γωνιά,

Ἥτις διὰ τὴν ἐμὴν δόξαν μεγάλως ἀγωνιᾶ.
Δύο σχόλια δ’ ἀπὸ τότε ἀκολουθοῦν,
κι’ ἀπὸ φαῦλες σκέψεις ἄς μὴ σπιλωθοῦν).
~~
Νεοέλλην!... Κάποια σχέσις μὲ τοὺς ἀρχαίους; Ἔχεις, ναὶ ἤ ὄχι;

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 6 Ἰουλίου 2012 καὶ ὥρα 10:30.

ἄν ἤμουν ἔστω κι' ὀλίγον τι ἀρχαῖος,
ἄγαλμα ἱσταῖεν μοι ἄν μ' ὀρθότατον πέος!
Ἀρχαῖος Ἕλλην δὲν εἶμαι κι' ἄς φαίνομαι·
πατίνας τηλικαύτης δόξης πένομαι.
Εἰς οὐδὲν σοβαρὸν Μουσεῖον μὲ δέχονται...

- μοντέρνες ἀρχαιότητες, οὐκ ἀνέχονται
οἱ μετὰ φθόνου κατὰ κλινοσοφιστῶν·
ξέρω: μὲ θέλαν χιλιάκις τεμαχιστόν.
Τῆς μοίρας μου γνωρίζω τὸ πεπρωμένον:

μὴ Πραξιτέλους ὤν ἔργον σκαρωμένον.
Μ' ἔφτιαξε Ἰταλὸς μπαμπὰς μὲ Σμυρνιὰ μαμά...

- νὰ περκὲ τρώγω τ' ἀρχίδια μου καπαμά·
κι' ἔχ' ὄψιν κι' ἐπιδερμίδαν νέων αἰώνων,
εὐρωτουρλωμένων καὶ ὄχι προμαχώνων.

* Σχόλιο ἀπὸ τὴν Ειρήνη, 6 Ἰουλίου2012 στὶς 11:45.

Ίάννη αν δεν σε δέχονται τα σοβαρά Μουσεία
για πες μου σε παρακαλώ τι φταίει η Γωνία
κι εγώ, Αρχαιοέλληνα, να ζω μια τραγωδία
ψάχνοντας την ελληνική αρχαία γραμματεία
να μεταφράσω κάτι τι, να μπω μες την ουσία,
που ΄χω μαύρα μεσάνυχτα, τ' ορκίζομαι στο Δία!
* * *

Σχόλιο ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο στὶς 6 Ἰουλίου 2012 στὶς 14:04.

Ἐρωτεύσου με, νὰ ζήσεις τραγωδία,
κεράτωσέ με, νὰ παίξεις κωμωδία,
κι' ἄν θὲς  δρᾶμα σατυρικὸν  καὶ Γωνιάτο:
σχόλιον ὑβριστικὸν! Θά 'ναι γαμάτο!

Ἴσως νά 'ναι χιοῦμορ. Μπὰ, κακία μοιάζει.

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 7 Ἰουλίου 2012 καὶ ὥρα 12:00.

χιοῦμορ μακρᾶς πολιτικῆς διαρκείας,
μετὰ λόγου κι' ἄνευ χειροδικίας.

Ἀπομένει ν' ἀκούσω, τώρα δὰ, καὶ τὰ σχολιανά μου,
κι' ἐλπίζω νὰ μὴν κλάψω προσβληθείς... μὰ νὰ πέσω χάμου
ἀπὸ τὰ γέλοια, καθὼς μεγάλη πολιτικὴ θλίψη
μ' ἔχει βαρέσει. Νά, δές: ὁ Σαμαρὰς, ἐν περιλήψει,
γιὰ πρωθυπουργός, τολμῶ καὶ λέγω, δὲν μοῦ πολυπάει·
τὸν...καταριέμαι: μὴν προλάβει πολλὰ κι' αὐτὸς νὰ φάει,
σὰν κάποιους ἄλλους,
πὶ χὶ Παγκάλους!
Ὅσο γιὰ τὸν πανάρετο ρήτορα κυρ-Βενιζέλο,
τὸν δέχτηκα πρότυπό μου πρὶν γίνω... φωτομοντέλο!
Χάρη δὲ στὸν ἀριστερὸ κυρ-Φώτη Κουβέλη, δεξιὰ
θὰ στρίψω, πετῶντας στὸν λαὸ μας πάσαν ἀκαταδεξιά.
Πᾶντα ταῦτα δηλώνω μετὰ γνώσεως καὶ κακίας,
κι' ὅσο δηλητήριο ξερνῶ μὲ χιοῦμορ μακρᾶς διαρκείας.
Αὐτὸς εἶμαι, μισάνθρωπος, φθονερός... Καὶ δὲν θ' ἀλλάξω,
- ... κι' ἡ μάννα μου ν' ἀναστηθεῖ, κι' αὐτηνῆς θὰ τῆς γκρινιάξω:

- Μωρὴ, κακοχράχεις, μὲ τὶ σκατὰ θὲς νὰ σὲ ταΐζω;
Δὲν βλέπεις π' ὥς καὶ ψίχουλα, σὲ μερίδες τὰ χωρίζω,
νἄχω κάτι τὶς, ὁ φουκαρὰς, νὰ τρώγω, νὰ ξεγελιέμαι;
Ποῦ θὲς νἄβρω λεφτά, μωρὴ; Νὰ βγῶ στὴ σπιάτζα,   νὰ σκουντιέμαι;

Πάντως, ἡ μαννούλα μου, καθὼς στ' ἀλήθεια μ' ἀγαποῦσε,
θὰ καταριόταν, νῦν, τὸν πατέρα μου ποὺ τὴν γαμοῦσε.

  Μὲ τὴν μαννούλα μας καὶ τὴν ἀδελφή μου, ὅταν πῆρα ἄδεια ἀπὸ τὸν Στρατό (Θεσσαλονίκη) νὰ δῶ καὶ τὸ σπίτι ποὺ μὲ κλάματα καὶ ἆλλα παρόμοια ὑλικὰ τὸ χτίζανε.

ψυχολογικὸς χρόνος vs πραγματικὸς χρόνος.

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 14 Μαΐου 2012 καὶ ὥρα 7:00.
  ~~~~
  Χρόνος κλινοσοφιστικὸς καὶ ὄχι μόνον!
  Μεγάλο καὶ σπουδαῖο θέμα.
  Οί στιγμὲς εἶναι ἀτέλειωτες, δὲν τὶς ἀντέχεις ποὺ τόσο διαρκοῦν...
  καὶ τὰ χρόνια πᾶνε πίσω χωρὶς νὰ καταλάβεις πότε κιόλας καὶ πῶς ἀφοῦ, τώρα νὰ, ἦταν μπροστά!
  Ἡ πιὸ ἐνδιαφέρουσα τραγωδία τῆς ὑπάρξεώς μας.
  Συνέχεια τὸ ζῶ, στιγμὴ δὲν χάνεται ἀπὸ τὰ μάτια μου...
  Τὶς προάλλες βρῆκα στὸ Μοναστηράκι τὸ πρῶτο μου βιβλίο (μετάφραση). Εἶχε μέσα κι'
  ἕνα βιογραφικό μου μὲ φωτογραφία μου. Ὁ ἐκδότης ἐπέμενε νὰ βάλει πὼς γεννήθηκα ἕ-
  ναν χρόνο...νωρίτερα, (1943), γιὰ νὰ φαίνομαι πιὸ μεγάλος, νὰ μὲ πάρουν πιὸ...στὰ σοβα-
  ρὰ οἱ ἀναγνῶστες!
  Εἶπα στὸν πλανώδιο πωλητή:
  - Δὲς αὐτὸν ἐδῶ, μοῦ μοιάζει; Ἐγὼ εἶμαι!
  Τἄχασε! Ἔδειξε τὸ βιβλίο σὲ...ὅλους ἐκεῖ γύρω!
  Ἔχουν περάσει 44 χρόνια ἀπὸ τὴν πρώτη μου μετάφραση. Δὲν εἶμαι πιὰ ἐγώ! Μεσολάβησαν χιλιάδες χαρὲς καὶ πολλαπλάσιες δυστυχίες καὶ ἀγωνίες: ἀμάν! νὰ γίνει αὐτό! ἀμάν, νὰ προλάβω ἐκεῖνο, ν' ἀποφύγω τ' ἆλλο! ἀμὰν πῶς θ' ἀντέξω μέχρι νὰ...
  Τὸ μόνο ποὺ "δὲν ἄλλαξε"(;) εἶναι τὸ στυλάκι μου! Τώρα μὲ τὰ καλοκαιριάτικα, δὲν τὸ πιστεύω: κοντεύω νὰ κλείσω τὰ 68 καὶ..."τύφλα νἄχουν τὰ σχολιαρόπαιδα;" Ἕνα πρόσω-
  πο τρομερῆς σύνθεσης (καὶ τί  δὲν ἔχω ζήσει!...), πάνω σ' ἕνα κορμὶ ποὺ δὲν τἄγγιξε ὁ χρό-
• νος καὶ ποὺ θὰ ἔλεγα: εἶναι καλίτερο κι' ἀπὸ τότε;
  Ἕνα φοβερὸ παιγχνίδι τοῦ χρόνου κουβαλᾶμε ὅλοι μας - ἐγὼ ἴσως κάτι κάπως ἔτσι πολὺ περισσότερο! Ὅλοι τὸ ἴδιο νομίζουμε ἄλλωστε.
  Ὅταν πεθάνω, πλήρης ἡμερῶν πιὰ - ἔτσι νιώθω - θὰ θάψουν δύο ἡλικίες ἑνωμένες, συνε-χόμενες, στὸ ἴδιο κουφάρι.
  Ἡ πιὸ κομψὴ σιλουέτα τῆς Ἀθήνας δὲν θὰ ξαναπεράσει ἀπὸ δῶ. Γέρασε χωρὶς νὰ γεράσει. Ἦρθε ἡ ὥρα της ἡ ἀνέλπιδη πρὶν κἄν χάσει τὰ νειᾶτα της.
  Οἱ ἡμερομηνίες στὰ βιβλία, στὶς φωτογραφίες, στοὺς ἔρωτες - ὁλόκληρη ἠ Ἀθήνα, δὲν ὑπάρχει σημεῖο της ποὺ νὰ μὴν εἶναι ἀναμνηστικὸ ἀπὸ δαύτους, εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο - ὅλα: φριχτὸς πόνος γλύκας καταλήγουνε νὰ εἶναι... - ζητοῦν, προϋποθέτουν πολὺν χρόνο, ἀμέτρητες ἐποχές, ἀναρίθμητες στιγμὲς μπλεγμένες μὲ καρδιοχτύπια κάθε λογῆς, τόσα ποὺ νὰ μὴν τὰ χωράει ὁ νοῦς καὶ ἡ ἀντοχὴ τ' ἀνθρώπου,  καταλήγουν... σ' αὐτὴν τὴν στιγμὴ...
  Θὰ ξανὰ-ὑπάρξει αὐτὴ ἡ στιγμή; Ὄχι!
  Καὶ τί θὰ γίνει μετά; Ποῦ θὰ πάει τὸ τώρα, ὅταν πάψει νὰ ὑπάρχει, ὅταν δὲν θὰ εἶναι πιὰ ἐδῶ; Γιατί συνεχῶς τὸ τώρα ἀλλάζει;
  Τί θ' ἀλλάξει ὅταν τὸ δικό μας τώρα δὲν θὰ ὑφίσταται κἄν;
  Τίποτα. Ὅ χρόνος εἶναι χρῆμα ποὺ διαρρέει, δικό μας κι' ἄπιαστο. Νά, ἤδη ἔγραψα αὐτὰ τὰ λίγα λόγια. Εἶναι πιὰ παρελθὸν. Σᾶς τὸ χαρίζω. Ἄν τὸ διαβάσετε, θὰ γίνει ἄλλο ἕνα παρελθὸν - γιὰ σᾶς. Πότε κιόλας τελείωσε ἤ ἀμάν! πότε πιὰ θὰ τελειώσει αὐτὴ ἡ πολυλογία πάλι τοῦ Κλινοσοφιστοῦ;
  Ἄ, μὴ ρωτᾶτε ἐμένα. Ρωτεῖστε τὸν χρόνο. Ἡ ἐρώτηση θὰ γίνει στὰ γρήγορα. Ἡ ἀπάντηση θὰ χρονίζει, θὰ εἶναι διαρκῶς ἐρωτηματική.
  Ἄς ποῦμε 4 λεπτὰ τῆς ὥρας. Κι' ὁ καθένας μπορεῖ νὰ βρεῖ μιὰ πλήξη ἤ μιὰ στιγμιαία αἰωνιό-τητα.
  Ἕνα κλὶκ εἶναι τὸ "γειά σας!"
  Κι' ἄλλο ἕνα κλὶκ τὸ "εὐχαριστῶ ποὺ μὲ διαβάσατε".
  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
  
  
  Καταρραχτώδης βροχὴ πέφτει ἐπάνω μας ὁ χρόνος...
  
  
  
  
  
  

Ὁ... Ξεύρης πρέπει νὰ ἐπανιδρύσει τὴν ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ.

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 15 Μαΐου 2012 καὶ ὥρα 13:00. 
  

Ὄχι μονάχα στὴν Πρώτη Γραμμή,
ἀλλὰ νἆναι κι' ἡ πρώτη ποὺ γαμεῖ,
- ἔτσι τὴν θέλω
σ' ὅλο τὸ μπορντέλο
τῆς Ἐπικρατείας.
Γαμοσοφιστείας
τότε θ' ἀρχίσω νὰ γράφω,
στὴ...Γωνιά*, μὲ στυλογράφο,
σὲ πεζὰ καὶ σὲ στίχους,
νὰ στολίζω τοὺς τοίχους.
Ἀμὰν καὶ πότε θὰ κηρυχθεῖ!...
Τὸ ταλέντο μου νὰ στηριχθεῖ
σ' ἐξόχως συμβάντα σπουδαῖα,
μπὰς καὶ μοῦ κατέβει τις ἰδέα
νὰ γράψω,  σὰν τὸν Ὅμηρο,  κάτι,
νὰ μπῶ στὸ ρουθοῦνι καὶ στὸ μάτι
τῶν πάντων, (γιατὶ πιὰ μ' ἔχετε σκάσει),
  - τώρα, Παναγία μου, πάνω στὴ βράση.
Θέλω νἄχουμ' ἀρχηγὸ τὸν... Ξεύρη.
Κι' ὥσπου, φουκαρὰ, νὰ πεῖς ἀλεῦρι,
νέαν Ὀδύσσεια καὶ Ἰλιάδα,
πιὸ γρήγορα κι' ἀπὸ κουράδα,
ζεστὴ-ζεστὴ θὰ δημοσιεύσω,
σωστὰ νὰ σᾶς μετεκπαιδεύσω.
Κι' ἐννοεῖται, θὰ πάρω βραβεῖο:
χρυσοπλούμιστο νυκτὸς ἀγγεῖο.
Ἀλλὰ κεῖνο ποὺ σημασία θἄχει:
νὰ μὴ σᾶς στέκομαι στὸ στομάχι.
Ξέρω, τοῦτ' οἱ στίχοι μου, εἶν' ἐκ τοῦ προχείρου,
τίθενται, πάντως,   γραπτῶς  δίκην ἐνεχύρου.
Κι' ἄν δὲν δεῖτε τὸν... Ξεύρη σὲ ρόλο Ἀχιλλέως,
ἀδίκως μὴ μὲ κρίνετε κι' ἐπιπολαίως:
θὰ συγγράψω καί τινας τραγωδίας καὶ κωμωδίας,
σατυρικὰ δράματα σὲ στὺλ ὑψίστης δυσωδίας,
μετὰ πολλῆς θηριοδίας,
ρυθμοὺς ἄνευ χασμωδίας,
κι' ἡ Ἑλλὰς στὴν οἰκουμένη θὰ ξαναδοξαστεῖ!
Μὲ τὴν ἀντίζηλον ἀρχαίαν θὰ ξεμαλλιαστεῖ.
Τουτέστιν, γυναικοκαυγὰς Ἑλλάδων
πρὸς δόξαν, τιμὴν καὶ καύλαν νταβάδων.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Υ.Γ.
Ἄν δὲν σᾶς ἀρέσει, τ' ἀποκηρύττω,
ἁπλῶς σᾶς τὄγραψα καθ' ὅτι πλήττω.

 (*) Ποιητικὴ Γωνιά.

Πάθη Μεγάλης Ἑβδομάδος ἤ μή!

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 10 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 17:43.

τὰ πάθη μου,
τ' ἀγκάθι μου.

Τρελλαίνομαι - νὰ μὴν τὸ πῶ; - γιὰ τὰ πάθη.
Γραμματικὴ δὲν ἔχουν· καὶ κάνω λάθη
μ' ὅλη τὴν καρδιά μου,
χωρὶς τὰ γυαλιά μου.

Μὲ τίποτα δὲν ἀλλάζω χίλια πάθη,
οὐδὲν ποτὲ πίπτον τὸ ἄφησα κι' ἐχάθη,
τὰ φορῶ στὸ πέτο,
καρφωτὸ στιλέτο.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Μόλις τώρα...τὄγραψα.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 12 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 21:50.

~

ὄχι, μὴ!
Κάποιοι τρελλοί μου ἔρωτες τὄχανε παρακάνει...
- τὶ καταλάβανε;
Νὰ, δὲν προλάβανε
μὲ τὰ φιλιὰ νὰ μὲ σκοτώσουν, κι' ἔχουνε πεθάνει!

Τὸ Πάσχα, δὲν ἀναμένω ξάφνου ν' ἀναστηθοῦνε,
στῆς πόρτας μου τὸ φῶς
νά 'ρθουν καὶ τρόπο πῶς
θἄβρουνε λόγια νὰ μοῦ ποῦν, τάχα... μὲ νοσταλγοῦνε.

Λαμπάδες δὲν θ' ἀνάψω, μήπως τύχει καὶ διαψευστῶ,
- θαῦμα κι' ἴσως γίνει.
Ζῶ τόση γαλήνη!
Μὴ μὲ βροῦν, θεέ μου, μὴ μὲ δοῦν, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ ἐμπνευστῶ

λόγια παράφορα, ξανὰ νὰ πῶ, ποὺ φεύγουν λόγια,
χάνονται, λιγώνουν,
ζωντανοὺς πληγώνουν
κι' ἀντὶ γι' ἀγάπες ὑμνοῦν ἐρώτων μοιρολόγια.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Μὲ πασχαλιάτικες εὐχὲς, πρὸ ὀλίγου γραφὲν τοῦτο:

• Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 15 ‘Απριλίου 2012 καὶ ὤρα 10:00.

καὶ πασχαλιάτικοι διάλογοι,
προεκλογικῶς παράλογοι.

Ἀρνάκι μὲ γέννησεν ἡ μάννα μου,
ἄσπρο καὶ λεπτοῦλι.
Τὴν τρανὴ, σὰν εἶδε, ...γιαταγάνα μου,
δόξασε τὸν Θεούλη!

- Ἐσὺ, μωράκι μου γλυκὸ, θὰ σκίσεις,
τὸ ξέρω, τὴν Τουρκιά!
Σὲ σφάζω, ἄν, σ' Ἑλλήνων κυβερνήσεις,
παραδώσεις βρακιὰ.

Πέθαν' ἡ μαννούλα μου... Καὶ πῶς θέλω,
μάρτυς ἡ ψωλή μου,
νὰ ψηφίσω Πασὸκ καὶ Βενιζέλο,
νά 'μπει στοῦ Μαξίμου.

Τὸν Σαμαρὰ, μαμὰ, δὲν τὸν ψηφίζω,
πού 'πεσε στὴ φάκα!...
Κάλλιο τ' ἀρχίδια μου νὰ βοστρυχίζω,
  τσαγανιά μου βράκα.

Πάσχα σήμερα, μάδερ, - τὴν γλυτώνω,
δὲν θὰ μὲ σφάξουνε!
Πρὶν τὴν Ἀνάληψη, μὲ δακρυγόνο
θὰ παραλλάξουνε

καὶ τ' ἄμοιρο τ' ἀρνί σου, μαμάκα μου,
- κι' ἄχ, μαῦρο θὰ γίνω!
- Τὶ φταίω, καὶ νεκρή, γυιέ μου, μαλάκα μου,
φαρμάκι νὰ πίνω;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

 

Αὐτὴ τὴν φορὰ ἤ συμμέτοχοι ἤ συνένοχοι στὰ πολιτικὰ.

•  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,   16 Ἀπριλίου  2012 καὶ ὥρα 8:00.

παππού Λιας : η ψήφος στις εκλογές δεν είναι λύση.
πολιτικὴ λύση
χωρὶς νοῦ καὶ στύση.
Παππου-Λιὰ, σκύβω, σ' ἀσπάζομαι σεμνὰ τὸ χέρι·
τὰ λόγια σου λεύτερα πετοῦν σὰν περιστέρι.
Οὔτε κι' ὁ ἔρωτας, κατάντησε, συχνὰ λύση·
ψηφίζουμε, λὲς καὶ δὲν ἔχουμε ξανὰ χύσει.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

  Ἔτσι  κι' ἀλλοιῶς, Ἀλφὸνς Ντωντέ ἐγὼ ψηφίζω, στὸ Παρίσι, ὅποτε τύχει καὶ βρεθῶ.

Δικάζονται σκάνδαλα!!!

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 16 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 10:25.

ὁ χρυσοῦς αἰὼν ὑπουργικῆς ἀπολογίας,
καὶ... γκρεκο-γαλλιστὶ γαμῶ τὰς ἰδεολογίας!

Ἀν-Φράνς ὑπανδρεύθη καὶ μὲ ρύζια τὸν ράνανε,
- κι' ἄν ἦταν ἀλὸρ ξύπνιοι... νὰ τὸν συλλαμβάνανε!
Οὕς κλοπὲς συνέζευξαν, Ἕλλην μὴ χωριζέτω.

- Πεινᾶστε 'σεῖς, κι' ὁ ἔχων ὧτα, μπιὲν ἀκουέτω:
Βοὺ μ' ἀβὲ ψηφιζὲ πολλάκις, μὲ στραβωμάρα!
Μπορούσατε νὲ-πὰ μέ ψηφιζὲ...- κουλαμάρα,

Μιζεράμπλ Γκρὲκ, εἴχατε νὰ ψηφίζατε ἄλλους;
Τούρκους, ἄς ποῦμε, Γερμανοὺς, Ἀφγανοὺς ἤ Γάλλους;
Μπωκοὺ πιὸ λίγο θὰ κλέβαν' ἐκεῖνοι τὸ βιός σας!

(Ἄς κάμνατε βουλευτὴν τὴν κόρη σας, τὸν γυιό σας).
Δὲς ποὺ μοῦ κλαίγεστε, μαλάκες, καὶ μοῦ χτυπιέστε!...
Συντάγματος καὶ στὰ ΜΑΤ, ἐθελουσίως ἀντέστε!

Στὴν φυλακὴ, λέτε, βλάκες, τώρα νὰ μὲ πᾶτε;
Ἀν-πριζὸν, πτωχοὶ, νὰ μπεῖτε 'σεῖς! Τσάμπα θὰ φᾶτε!
Δουνουτοὺ καὶ Μέρκελ, ἄχ! π' ὁ κῶλος σας ζητάει...

Δὲν ἀρκεῖ ποὺ χέζετε, θέλετε καὶ προσφάι!
Μισθοὺς σᾶς κόψαμε, κι' ἐπιδόματα, συντάξεις...
Θέλετε πρὸς τούτοις ν' ἀκούσωμεν τὰ ἐξ ἁμάξης;


Εἰπώθη: μαζὺ τὰ φάγαμε! - δὲν τὸ θυμᾶστε;
Καθὼς πᾶτε στὶς κάλπες, γαμηθεῖτε ν' ἁγιᾶστε!
Ἄντε μὴν καρφώσω κι' ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ κλέψαν...

ἄν κι' ἀκόμη, κὸμ μουὰ, στὰς κλοπὰς, οὐ διαπρέψαν!
Τοὺς ἀφήνω! Κι' ὅ,τι προλάβουν, ὥς τὶς ἐκλογὲς,
στῆς Εὐρώπης πιστὲς Μπὰνκς νὰ κάνουν ἐξαγωγὲς.

Μετανάστευση στὸ ἐξωτερικό.

• ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  17 Μαρτίου  2018, 17:37

Ἀνέκαθεν, κάτι μοῦ ἔφταιγε στὸν ἑλληνικὸ περίγυρο.
Νέος, ὥς λίγο πρὶν τὰ 30, ἤθελα νὰ φύγω στὴν Γαλλία, γιατί κατὰ γενικὴν ὁμολογία ἔμοιαζα πιὸ πολὺ γιὰ Γάλλος παρὰ γιὰ Ἕλληνας. Ὅμως, δὲν ἤξερα κανέναν ἐκεῖ. Δὲν θὰ τολμοῦσα νὰ πάω σὰν ἕναν φίλο μου καὶ συμμαθητή, τὸν Γιάννη Φωτιάδη (δὲν ζεῖ τουλάχιστον 25 χρόνια τώρα), νὰ κοιμᾶμαι στὰ παγκάκια, ὥσπου νὰ βρεθεῖ κάτι. Παρὰ τὸ ὅτι ἤμουν γαλλομαθής. Κι' ἄς εἶχα ἤδη μεταφράσει ἕνα πλῆθος βιβλία. Δὲν μοῦ ἄρεσε ποτὲ νὰ πέφτω στὰ πόδια κάποιου γιὰ νὰ μὲ σώσει. Ἐπίσης, ὡς ἐργάτης δὲν ἔχω δουλέψει ποτὲ καὶ δὲν θὰ τὸ ἄντεχα. Δὲν ὑπῆρξα ποτὲ πλούσιος ἤ ἔστω εὐκατάστατος. Πάμπτωχος γεννήθηκα, κι' οἱ γονεῖς μου βλέπανε πὼς δὲν θὰ τὰ κατάφερνα ποτὲ στὸ ἐργοστάσιο, στὴν οἰκοδομή, στὸ μεροκάματο γενικῶς. Τελικῶς, δέχτηκα μὲ ἀρκετὴ δεκτικότητα νὰ παραμείνω στὴν Ἑλλάδα - δὲν γινόταν ἀλλοιῶς! Ὄχι μοιρολατρικά, ἀλλὰ ὕστερ' ἀπὸ ὥριμη σκέψη. Προτιμῶ τὴν Ἑλλάδα συνειδητά. Καὶ τὴν πονάω. Ἐδῶ πρωτοεῖδα τὸ Φῶς, ἐδῶ πρωτανάσανα, ἵδρωσα, ἐρωτεύτηκα ξανὰ καὶ ξανά, ὀρφάνεψα, ὀνειρεύτηκα, ἔκλαψα...Κι' ἄς μὴν μοῦ ἀρέσει ποὺ τῆς ἀλλάξανε, τῆς Ἑλλάδας, τὰ φῶτα - καὶ ποῦ εἶσαι ἀκόμα!...
Σὲ λίγο, οὔτε κατ' ὄνομα θὰ εἶναι Ἑλλάδα.

0 .

----

Μετανάστευση στο εξωτερικό

• Mira » 17 Μαρτίου 2018, 18:58

Αυτή η γραφή είναι σαν άνθη στο forum. Ανεκτίμητη αξία.

0 .

Τσάκισε τὸν φασίστα ποὺ ζεῖ μέσα σου. [Ποιός φταίει;]

•  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,  5 Νοεμβρίου  2017 καὶ ὥρα 7:30.

Κανεὶς δὲν σκέφτηκε νὰ πεῖ ὅτι τὸ Κράτος, κάθε Κράτος, μπορεῖ νὰ ἔχει σὰν Νόμο κάποιες ἀρχές:
ἄς ποῦμε τὸ νὰ μὴν γίνεται σημαιοφόρος ὁποιοσδήποτε (ἄς ποῦμε ἕνας κοντόχοντρος, ἕνας ἀλλο-δαπός, ἕνας κακοποιός,...χωρὶς νὰ θέλω νὰ παραλληλίσω, μ' αὐτό, ἔννοιες τόσο διαφορετικές καὶ ἄσχετες μεταξύ τους), ἐφ' ὅσον τὴν σημαία καλὸ εἶναι νὰ τὴν δίνουμε νὰ τὴν περιφέρει ὄχι μόνον ἕνας δικός μας, τοῦ ἔθνους μας, ἀλλὰ καὶ νέος, καὶ ψηλὸς καὶ ἀκμαῖος...Ὅπως κι' ἕνας τσολιάς. Φανταστεῖτε ἕναν τσολιὰ τῆς Φρουρᾶς ποὺ νὰ εἶναι 1.60, στραβοκάνης ἤ ἀλλοδαπός καὶ ποὺ κάνει μπὰμ ὅτι δὲν εἶναι Ἕλληνας.
Καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ εἶναι καλῶς ἐννοούμενα.
Ἐννοεῖται ὅτι σὲ καμία χώρα - καὶ μάλιστα τῆς Ἀσίας - δὲν θὰ ἔδιναν τὴν παραμικρὴ σημασία τιμῆς σὲ Ἕλληνα ἤ Γάλλο ἤ Σουηδὸ κτλ. Ἀλλὰ θὰ μοῦ πεῖς: ἐμεῖς ἐπιτρέπουμε σὲ ξένους "νὰ βρίσκουν καὶ νὰ ἀποκαλοῦν μειονότητές τους" ἄτομα  τῆς ἐπικρατείας μας καὶ ἁπλῶς παρατηροῦμε μὲ...ἀμείωτο ἐνδιαφέρον, στέλνοντας καμιὰ φορὰ αὐστηρὰ μηνύματα σὲ ὅσους μᾶς ἔχουν ἐγγεγραμμένους ἐκεῖ ποὺ ἀποφεύγω νὰ πῶ ξεκάθαρα.
Καὶ νὰ μὴν ἀναγκάζεται ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος νὰ σκοτώνεται μὲ ἄλλους ἁπλοὺςἀνθρώπους γιὰ τὸ αὐτονόητο.
Δὲν εἶναι ἁρμοδιότητα κανενὸς αὐτόκλητου κόμματος νὰ προστατεύει (= γελοιοποιεῖ) τὰ ἰδεώδη σύμβολα ποὺ δίνουν κάποιαν ἀνώτερη ἀξία στὴν καθημερινή μας ζωή. Φοβᾶμαι πὼς ἡ σαπίλα εἶναι προχωρημένη ἀνεπανόρθωτα πολύ.
 * * *
Ἐν τῷ μεταξύ, ἔγινε κι' αὐτὀ, ποὺ ὅλοι εἴδαμε καὶ μάθαμε: ὁ πρωθυπουργὸς καὶ ὁ Μουζάλας δέχτη- καν τὸν μικρὸ Ἀφγανὸ Ἀμίρ, μὲ τιμὲς στὸ Μέγαρο Μαξίμου καὶ: «Κάποιοι στέρησαν ἀπὸ τὸν Ἀμὶρ τὴν τιμὴ νὰ κρατήσει τὴν σημαία μας. Σήμερα, τοῦ τὴν ἔδωσα γιὰ νὰ θυμᾶται καὶ νὰ τιμᾶ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες μας», εἶπε ὁ Τσίπρας.

* Ἐν πρώτοις, ἀναγκάστηκε καὶ καλὰ ἔκανε. Τὸ παιδὶ εἶναι μικρό· ἀπὸ τὴν μιὰ τὸ τίμησαν στὸ Σχο-λεῖο καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπείλησαν τὴν ζωή του κάποιοι Ἆλλοι. Αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Τσίπρας, ἦταν τὸ πιὸ ἀνθρώπινο καὶ πιὸ ὑπεύθυνο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ πράξει αὐτοστογμεί.
Αὐτὸ ποὺ πέτυχαν οἱ ἀνόητοι; Στὶς προσεχεῖς αθητικὲς καὶ ἆλλες παρελάσεις, θὰ ἔχουμε πιὸ πολλοὺς ἀλλοδαπούς καὶ μάλιστα μουσουλμάνους (τρίβε τὰ χέρια σου Τουρκία ἀπὸ θρίαμβο) παρὰ...Ἕλληνες ση-μαιοφόρους - Ἀλλοδαπ'-Ἑλλὰς τὸ μεγαλεῖο σου! Καὶ νὰ σκεφτεῖς ὅτι αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες, θὰ τὸ δοῦμε τὴν προσεχὴ 25η Μαρτίου, 4 χρόνια πρὶν συμπληρωθοῦν 200 χρόνια ἀπὸ τὴν
 Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Εἶπε "τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες μας"!
Μάλιστα. Κάποιος ποὺ νἄχει καταγράψει πόσες ἑλληνικὲς σημαῖες κάψαμε, ἐμεῖς οἱ γραικύλοι, τὸ 2017;

ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ, ἀποκαλεῖ τὰ Σκόπια Μακεδονία, ...κι' ἐντάξει, μωρέ!

• 23 Νοεμβρίου 2017 καὶ ὥρα 14:57.
  ~
  Ὄντως, κάποιοι γκρὴκς μὲ φιληδονία,
  τὰ Σκόπια 'ποκαλοῦν: Μακεδονία.
  Νὰ τὸ σεβαστοῦμε. Καὶ νομοταγεῖς,
  τὄνομα τούτης τῆς στυγνῆς ἁρπαγῆς,
  μὲ μιὰ γουλιὰ νερό, νὰ καταπιοῦμε.
  Τὸν νταβατζή μας ἄς ἱκανοποιοῦμε.
  Κι' ὅλα, νὰ δεῖς, θὰ πᾶνε τόσο καλά!
  Θὰ τὸ γιορτάσουμε καὶ μ' ἕνα Γκαλά.
  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ἄν δὲν δώσω τὸ "παρὼν", 

θὰ πεῖτε πὼς ἤμουν... ἀπών.

•  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,  25 Αὐγούστου  2016 καὶ ὥρα 9:00.

. .Ἔχω φούριες... - μά, μὲ τὸ πάσο μου!
Κι' ἐν σατίραις, θὰ βρῶ τὸν ἄσσο μου.

.Ὅλοι ξέρουν -...λέμε, τώρα, "ὅλοι"!... -
εἰς πᾶν χωρίον καὶ σὲ πᾶσαν πόλη,
πού, σὰν αὔριο, τέθνηκεν ὁ Σουρῆς!
(Σὰν ἐγὼ σοῦ μιλῶ, σύ, νὰ μὴν οὐρεῖς·
τὰ χείλη μου, τί λέν', νὰ προσέχεις,
ἄν διαθέτεις νιονιό κι' ἄν... ἀντέχεις).

Κανονικῶς, Μνημόσυνον πρέπει
νὰ τοῦ κάμνεις. Καὶ μὲ μαῦρο κρέπι
νὰ κυκλοφορεῖς ὅλην τὴν ἡμέρα.
Βιάσου ντέ!...Δὲν σοῦ 'πα: "- Χασομέρα!"
Θέλω πένθιμα νὰ κλαῖς - μ' ἐννοεῖς;
Πικρὸς νά 'ν' κι' ὁ καφὲς - ὄχι γλυκύς.

Μὴν ξεχάσεις τὰ παξιμαδάκια
(μ' ἄν δὲν βρεῖς, πάρε...τσίπς, γαριδάκια),
γιατί σὲ κανένα Καφενεῖον
δὲν βρίσκεις ὅ,τι σ' Ἡγουμενεῖον.
Χάσαν', διὰ πεζοὺς λόγους κι' ἄρρητους,
καὶ τὰ Μνημόσυνα τὴν χάρη τους.

Πέθανε, τὄπαμε, ἔ, καί; Σιγά!...
Ποιητὴν νεκρόν, ποιός παρεξηγᾶ;
Νὰ ζοῦσε; Μήπως θ' ἀσχολιόμασταν;
Ἀπό φτωχόν, θὰ πληρωνόμασταν
μ' εὐρὼ πολλὰ νὰ τόνε κλάψουμε;
Σιωπηρῶς ἄς τὸν ξαναθάψουμε.

Ποιήματα ποὺ μέχρι κι' ὁ Κλινό
μπορεῖ καὶ γράφει, δίχως χαλινό,
σὲ φαντασία κι' ἔμνευση, μοντέρνα·
πέννα ποὺ τὴν ψάχνεις μὲ λουσέρνα.
Συγκρίνουν τὸν Παληὸ μὲ τὸν Νέο!...
Τὸν Βλαχο-Συριανὸν μὲ... Ἀθηναῖο!

Τέλος πάντων, αὔριο γενεθλιάζω.
Στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα σας, σκυλιάζω
μιὰν ἄλλην ἡμέρα - ...τ' ἀναβάλλω!
Κι' ἄν ζῶ - λέτε γι' αὐτὸ ν' ἀμφιβάλλω; -
κόλυβα μὲ παγωτὸ σᾶς κερνῶ.
Ποὺ δὲν βραβεύομαι; Τὸ προσπερνῶ!
.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

~ 26 Αὐγούστου 1919, θάνατος τοῦ ποιητοῦ Γεωργίου Σουρῆ.
~ 26 Αὐγούστου 1944, γέννησις τοῦ ἀνεπαναλήπτου Κλινοσοφιστοῦ.