Vagelis Xanthopoulos: Οχι, Γιαννη μου,  δεν πρεπει να παραιτηθουμε αλλα η κατασταση εφτασε στον πατο. Αυτα που γραφω τα λεω με το θαρρος της γνωμης μου. Αλλωστε και η Κα Λαδικου εδωσε μια απαντηση στο σχολιο σου.
  ~~~
 Ἐσένα καὶ τὴν Λαδικοῦ καὶ..., σᾶς ξέρω. Ξέρω κι' αὐτούς ὅμως, ἐκείνους. Θὰ πληρώσουν τοὺς συνταξιούχους στὶς 26, θὰ ἐπικυρώσουν τὴν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν στὶς 25. Φόβος μὴν χάσουν τὴν σύνταξή τους, τὰ γεροντάκια, ἄν δὲν καθήσουν φρόνιμα... Ὑποσχέσεις γιὰ ἀναδρομικά, γιὰ τὰ καλὰ γεροντάκια. Ὑποσχέσεις γιὰ...μερίσματα (ἄν καὶ δὲν λέγονται ἔτσι αὐτὰ τὰ ψίχουλα). Ἐγκατάλειψη ἀπὸ ἀστυνομικὴ προστασία τοῦ κοσμάκη ὁλοκλήρου. Ἐμένα, τὰ ὅσα γράφονται ἐδῶ μέσα δὲν μοὺ λένε τίποτα. Ὁ καθένας βρῆκε καὶ λέει. Στὴν πράξη νὰ δοῦμε. Ἐγὼ βλέπω γύρω μου ὑποταγμένους σὲ ὅλα. Ὑποταγμένους. Καὶ κάτι ποὺ δὲν θέλετε νὰ παραδεχτεῖτε καὶ ποὺ τὸ λέω κάθε μέρα: ΔΕΝ βλέπω Ἕλληνες, πραγματικὰ (καὶ μεταφορικά), πουθενά. Τρομάζω νὰ ἀκούσω ἕναν ἄνθρωπο νὰ μιλάει ἔστω καὶ σκατένια ἑλληνικά. ΔΕΝ ξέρω σὲ ποιάν ὑποανάπτυκτη χώρα βρίσκομαι. Δὲν βρίσκω ἕνα ἑλληνικὸ ἑστιατόριο μέσα στὰ 25 ἀλλοδαπά. Ἕνα μαγαζὶ μὲ ἐπιγραφὴ ἑλληνική. Ἀκόμα καὶ οἱ ζητιάνοι ζητιανεύουν ἴν ἴνγκλις. Τί σόι χώρα εἶναι αὐτή, δὲν ξέρω. Βρωμιά, σκουπίδια, σκατὰ σκυλιῶν, ἀγριόφατσες καὶ βάρβαρες φωνὲς κάθε λογῆς, ρομπὸτ ποὺ περπατοῦν κοιτῶντας ἕνα κινητό, θἄλεγα βαδίζουν μὲ βηματοδότη στὰ χέρια. Δὲν μιλᾶμε γιὰ γοῦστο! Ντύσιμο χυδαῖο, πουτανέ, τὸ λιγώτερο. Μουσική; Ξερατὰ νὰ ἠχογραφήσεις, καλλίτερο ἀποτέλεσμα θἄχεις. Θέατρα; Ξεχαρβαλωμένης ὑποκριτικῆς. Νὰ πῶ πάλι γιὰ ὀρθογραφία; Κοντεύω νὰ μπῶ ἀπὸ μόνος μου σὲ Ψυχιατρεῖο - νὰ μὴ βλέπω τὰ γραφτά τους καὶ νὰ δεῖς γιὰ πότε θεραπεύομαι. Κι' ἄλλη φορὰ μὴν... παραπονιέσαι πὼς σὲ ἀμελῶ. Ἅμα μπλέκεις μαζύ μου, ἤ τρελλαίνεσαι κι' ἐσὺ ἤ σ' ἀφήνω στὴν ἡσυχία σου καὶ τρελααίνομαι μόνος μου. "Μοναξιά, φτάνεις κάποτε μοιραῖα/ Μοναξιά, εἶσαι ἡ πιὸ σκληρὴ παρέα... / Κι' ὅποιος πεῖ, ἡ ζωὴ πὼς εἶν' ὡραία, / δὲν θἄχει τύχει νὰ ζεῖ μὲ σένανε μαζύ".