Ποιός καὶ ποῦ θὰ σὲ θάψει στὴν Ἀθήνα, ἄν εἶσαι ἀλλόθρησκος ἤ ἄπορος;

Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, 10 λεπτὰ πρίν.

Εἰπώθηκε:
Ο θάνατος δεν έχει καμιά τραγικότητα γι' αυτόν που τον βίωσε. Λὲς νὰ τὸν βίωσε;

Πάντως, δὲν παύει νὰ εἶναι πρόβλημα.
Ἔχουμε ἑκατομμύρια ἀλλοδαπούς στὴν Ἑλλάδα - ποῦ θὰ τοὺς θάψουμε ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τους; Γιατί βέβαια δὲν πρόκειται νὰ φύγουν οὐδέποτε ἀπὸ δῶ. Ἐκτὸς ἄν καταργηθοῦν γιὰ ἐμᾶς οἱ ἐνταφιασμοί (φιλοξενεῖστε ἕναν πεθαμένο στὸ σπίτι σας, ὅλοι μαζὺ - στὴν οἰκογένεια - μπορεῖτε) καὶ μετατρέψτε τὰ Νεκροταφεῖα μας σὲ μουσουλμανικά. Δὲν ἀποκλείεται καὶ ὁ Ταγὶπ νὰ μᾶς κάνει τὴν χάρη - διὰ τῆς ὑστάτης ἐπιθυμίας του, ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἔρθει ἡ ὥρα του - νὰ ἐνταφιασθεῖ ἐν Ἀθήναις, εἰς τὸ Πρῶτον καὶ τὸ Καλλίτερον Κοιμητήριον. Ἤξερε γιατί μᾶς τοὺς ἔστειλε ἐδῶ τοὺς ἀγαπόντες τον.

Δὲν μιλάω γιὰ ἄθρησκους. Πόσοι εἶναι;
Οὔτε γιὰ ἄπορους. Ἕνας κοινὸς τάφος-πηγάδι καὶ πολύς τους εἶναι.
Προσωπικῶς, θὰ ἤθελα νὰ ξέρω - ἐκ τῶν προτέρων - ὅτι κάποιος θὰ
μὲ περιμαζέψει, μὴ σκυλοβρωμίσει ὁ τόπος - ὄχι ἀπὸ κλινοσοφισμό,
μακάρι, ἄχ, ποῦ τέτοιο πράμα!, ἀλλὰ...- ἀπὸ πτωματίλα.
Ἔχω φροντίσει μὲ μικρὸ ἀπαραίτητο χρηματικὸ ποσό - ἔ, δὲν εἶπα ὁ-
τι θέλω καὶ θυμιατὰ καὶ καντήλια. Φάτε παγωτὰ στὴν κηδεία μου, ἄν
πεθάνω καλοκαῖρι. Γιὰ ἆλλες ἐποχές, κουνῖστε τὴν φαντασία σας ἐκεί-
νη τὴν στιγμὴ στὸ Καφενεῖον κοιτῶντας τὸν Κατάλογο.

Καλλιτέχνης: Γιῶργος Γούσης.

Μετανάστευση ρεκὸρ 610.037 Ἑλλήνων τὴν περίοδο τῶν μνημονίων. Σὲ ποιές χῶρες μετανάστευσαν (...) 
* * * 
Δὲν θέλουμε Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα, ἑλληνικὰ σᾶς μιλάω, δὲν καταλαβαίνετε ἑλληνικά, τί σόι ἔστω
καὶ Ἀλλοδαπ'-Ἕλληνες εἴσαστε;
Μιλᾶτε ἀγγλικά, μπουρδουκλωμένα ἔστω, ὁπότε κανεὶς δὲν θὰ σκεφτεῖ νὰ σᾶς σπάσει τὰ νεῦρα, νὰ φύγετε ἀπὸ δῶ ὅπου μπορεῖ νὰ ἔχετε καὶ κάποιους ψυχαναγκασμοὺς γιὰ νὰ μείνετε!
Δηλαδή, γιὰ νὰ τὰ λέμε ὠμὰ καὶ ξάστερα: εἶστε ὅλοι σκουριασμένοι, ὅσοι μένετε ἐδῶ.
Καταραμένοι ὅσοι μιλᾶτε καὶ γράφετε καὶ συνεννοεῖστε ἑλληνοπρεπῶς. Σκέτα ζῶα (ὄχι γάτες, σκύ-
λοι, πουλάκια κτλ. βέβαια).
Ὑπάρχουν καὶ κοσμοπολίτες ἤ ἀλλοιῶς ἀποδιοπομπαῖοι τράγοι - νὰ τσακιστοῦν τὰ φύγουν. Ἡ λέξις "πατρίδα" δὲν εἶναι "ἴν". Κι' ἄλλωστε ἡ Ἑλλὰς παραγέρασε, μὲ τόσων χρόνων καὶ αἰώνων Ἱστορία.
Ἡ ἀντικαταστάτριά της, ἡ Ἀλλοαδπ'-Ἑλλὰς χρήζει ἀναπτύξεως. Καὶ μόνον ὑποανάπτυκτοι λαοὶ λαχταροῦν τὴν ἀνάπτυξη. Τοὺς ἔχουμε ἤδη φέρει ἐδῶ. Ἐξοπλίσθημεν πλήρως. Ἐσεῖς, φύγετε. Ἀλέ, ἀλέ!... Γκόου τοὺ χέλ.

* Ὁρίστε μονοτονικὰ πῶς νὰ ἐγκαταστήσετε τὸ πολυτονικὸ σύστημα.
(Ἔπρεπε πρῶτα νὰ κατεβάσω κἄνα δυὸ ποτηράκια, βρὲ! Δὲν μαρτυριόνται ἔτσι εὔκολα καὶ τσάμπα τὰ μυστικὰ! Ἀπὸ τρελλὸ καὶ μεθυσμένο...)
* * *
1. Κάντε κλικ στο "Έναρξη" (Start), επιλέξτε "Πίνακας Ελέγχου" (Control Panel).
2. Κάντε διπλό κλικ στο εικονίδιο "Ημερομηνία, Ώρα, Γλώσσα και Τοπικές Ρυθμίσεις" (Date, Time, Language, and Regional Options).
3. Στην κατηγορία "ή επιλογή εικονιδίου του Πίνακα Ελέγχου" (or pick a Control Panel icon), κάντε διπλό κλικ στο εικονίδιο "Τοπικές Ρυθμίσεις και Ρυθμίσεις Γλώσσας" (Regional and Language Options).
4. Στην καρτέλα "Γλώσσες" (Languages) και στην ενότητα "Υπηρεσίες κειμένου και γλώσσες εισαγωγής" (Text services and input languages) κάντε κλικ στο κουμπί "Λεπτομέρειες" (Details).
5. Στην καρτέλα "Ρυθμίσεις" (Settings) και στην ενότητα "Εγκατεστημένες υπηρεσίες" (Installed services) κάντε κλικ στο κουμπί "Προσθήκη" (Add).
6. Κάντε κλικ στην λίστα "Γλώσσα Εισαγωγής" (Input Language) και επιλέξτε "Ελληνικά" (Greek).
7. Κάντε κλικ στη λίστα "Διάταξη πληκτρολογίου/IME" (Keyboard layout/IME) και επιλέξτε "Ελληνική πολυτονική" (Greek Polytonic).
8. Κάντε κλικ στο κουμπί "OK" μέχρι να κλείσει το μενού "Τοπικές Ρυθμίσεις και Ρυθμίσεις Γλώσσας" (Regional and Languages Options).

Τὸ πολυτονικὸ πληκτρολόγιο ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὸ σύστημὰ σας.
============================================================================================
Πᾶμε παρακάτω: κανόνες τονισμοῦ ξέρετε;
Ἄν ὄχι, πρὶν λίγες μέρες τοὺς ἔβαλα ἐκεῖ: viewtopic.php?f=24&t=158243&start=840
============================================================================================
Τελευταία... ἀγγαρεία! Ἀπαραἰτητη:
Μετὰ τὴν ἐγκατάσταση,
ἐλέγχετε ἕνα-ἕνα τὰ πλῆκτρα, πάνω καὶ κάτω, δηλαδὴ Κεφαλαῖα καὶ μικρὰ. Οἱ ἀριθμοὶ καὶ τὰ ἄλλα σύμβολα τῆς πρώτης ἐπάνω σειρᾶς παραμένουν ἴδια.
Ὅσα δὲν ἀντιστοιχοῦν στὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, "παίζουν" κάποιον ἄλλο ρόλο - κρατᾶτε σημειώσεις σὲ χαρτὶ ὥσπου νὰ τὰ συνηθίσετε.
Οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα "χτυπιόνται" πρῶτα καὶ μετὰ τὸ φωνῆεν.

Καλὴ ἐπιτυχία.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστής. 

* Τὸ μεταφέρω ἀπὸ τὸ Λεύκωμα (Φέις-Μπούκ) τοῦ Δημήτρη Κονιδάρη. 

Μία κάποια συγκίνησις γιὰ τὴν καταγωγή μου. (Δὲς: Κάπου, κάπως, πᾶντα ὁ ἔρωτας). Ἡ ἄλλη μου καταγωγή, ἡ Σμύρνη, μὲ πληγώνει μέχρι θανάτου - ἀνήκει πιὰ στοὺς Τούρκους ποὺ τὴν ἔκαψαν.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Ἐπίτιμος Συντονιστής Ὀρθοῦ Λόγου

Δημοσιεύσεις: 105

Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Επικοινωνία:

Επικοινωνία ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Re: γιναμε...φαρ ουεστ !!!!!

Δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » λιγότερο από 1 λεπτό πριν

Ἐὰν θέλετε: φεύγω καὶ ἀπὸ τὸ Phorum.com.gr.
Αὐτὴν τὴν στιγμή.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Ἐπίτιμος Συντονιστής Ὀρθοῦ Λόγου

Δημοσιεύσεις: 104

Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Επικοινωνία:

Επικοινωνία ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Re: γιναμε...φαρ ουεστ !!!!!

Δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » λιγότερο από 1 λεπτό πριν

Λίγο μετὰ τὴν ὑποβολὴ τοῦ προηγουμένου μηνύματος
καὶ ἀφοῦ τὸ ἀποθήκευσα,
ἔριξα μιὰ ματιὰ στὶς Εἰδοποιήσεις.

Πῆγα νὰ διαβάσω τὴν μία καὶ μοῦ βγῆκε:
Πληροφορίες

Δεν είστε εξουσιοδοτημένοι για πρόσβαση σε αυτή την περιοχή.
====
Ποιός τὸ βρίσκει αὐτὸ φυσιολογικὸ
πρὸς ἕναν Ἐπίτιμο Συντονιστὴ Ὀρθοῦ Λόγου;

Παύω εὐθὺς ἀμέσως νὰ εἶμαι, ἀπὸ μόνος μου!

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Ἐπίτιμος Συντονιστής Ὀρθοῦ Λόγου

Δημοσιεύσεις: 103

Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Επικοινωνία:

Επικοινωνία ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Re: γίναμε...φὰρ οὐέστ !!!!! καὶ τουρκέστ, νὰ πεῖς, μέσα εἶσαι.

Δημοσίευση από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » λιγότερο από 1 λεπτό πριν

Σκέψου νὰ μὲ κάνανε καὶ Ἐπίτιμο Συντονιστὴ Ὀρθοῦ Λόγου στὴν Βουλή, τί θὰ γινότανε!
Ἡ κόρη μου, συχνά, μοῦ λέει νὰ μὴ μιλάω, μὴ βρεθῶ δολοφονημένος ξαφνικὰ πουθενά.
Ὅμως ἐγὼ σιχαίνομαι τὸ πῶς κατάντησε ἡ Ἀθήνα, δὲν ξέρω παραπέρα, δὲν εἶμαι σὲ θέ-
ση νὰ ταξειδέψω - κι' ἄς μὴ μοῦ φαίνεται, δὲν εἶναι ἐκεῖ τὸ ζήτημα.
Ὁ The Rebel μᾶς κάνει, ἐδῶ στὸ Φόρουμ.κόμ, τὴν καλλίτερη ἀναμετάδοση τῆς πραγματικότητας. Τὸ πολὺ-πολύ, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, ποὺ συγκεντρώνει ὅλα τὰ "μαργαριτάρια" μας, νὰ βλέπουμε τὰ ἐλεεινὰ χάλια μας, μήπως καὶ ξυπνήσουμε, νὰ βρεθεῖ κάποιος νὰ μα-
νουβράρει πάλι τὸν ἀποκλεισμό του, ὅπως ἔγινε καὶ στὸ ἆλλο Φόρουμ.γκρού! Τί κάνω, ἐγώ, σὰν Συντονιστής; Ἤδη κατακρίνω τοὺς ὑποψήφιους πιθανοὺς καταδότες του.
Δὲν ἔχω κανένα κέρδος ἀπὸ κανέναν, ἔνθεν κι' ἔνθεν.
Μὲ ἐνδιαφέρει νὰ διαβάζει ὁ κόσμος τὴν ἀλήθεια καὶ σὲ εὐπρεπὴ ἑλληνικά. Γι' αὐτὰ τὰ δύο νοιάζομαι.
Μὲ συγκίνησαν κάποιες πρωτοβουλίες νὰ ἔρθω σ' αὐτὸ τὸ Φόρουμ.κόμ. Δὲν θὰ διαψεύσω τὴν προθυμία τους. Θέλω μόνο νὰ ξέρουν ὅτι
οἱ ὅποιες ἐνστάσεις μου θὰ γίνονται δημοσίως. Προδότης δὲν ὑπῆρξα ποτέ. Κι' οὔτε πρόκειται.
Ἔχω ὑπάρξει ἀμέτρητες φορὲς θύμα προδοσίας καὶ ξέρω τὴν πίκρα τοῦ ἀδικημένου.
Στὸ κάτω-κάτω, τί ἀνάγκη ἔχω; Οὔτε πεινάω οὔτε χάθηκε τὸ διαδίκτυο νὰ μιλάω ἀπὸ πολλὲς μεριές.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ καλλίτερα νήματα.
Τὸ ὑπογράφω.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστής.
Τελεία καὶ παύλα.
=====

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Ἐπίτιμος Συντονιστής Ὀρθοῦ Λόγου

Δημοσιεύσεις: 105

Εγγραφή: 04 Απρ 2018, 07:37

Επικοινωνία:

Επικοινωνία ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ

Re: ΠΑΝΘΗΡΕΣ respect <------ τὸ ἀγγλικὸ σὲ μάρανε!

Δημοσίευση  ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ.  Χθές, 14:54

Beria έγραψε: ↑

05 Απρ 2018, 19:51

(...) Αν δεν μπορείτε να υπηρετήσετε αυτά τα ιδανικά που μεγάλοι άνδρες σαν το Δάλλα, τον Καραμπάτη και τον Βαρίκα εμφύσησαν, καλό θα ήταν τουλάχιστον να μην τα ξεφτιλίζετε γιατί αλλιώς θα μας βρείτε μπροστά σας .. και δεν θα σας αρέσει η αλλαγή που θα δείτε.

Όπως λέει και ο Ελύτης :
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις» / Ἐδῶ παρεμβαίνει ὁ Κλινοσοφιστής: Ἄλλη φορά, ὅποιος διαβάζει Ποίηση (ἀσχέτως ἄν τὴν καταλαβαίνει ἤ ὄχι - δηλαδὴ τίποτα μεμπτόν!!!), νὰ φροντίζει ὥστε τὸ βιβλίο, ποὺ χρησιμοποιεῖ, νὰ ἔχει καὶ ἐξώ-
φυλλο, ὅπου ν' ἀναφέρεται τὸ ὄνομα τοῦ Ποιητοῦ. Ἀλλοιῶς τὸ ποίημα διαβάλλεται. Ὑπάρχει κίνδυνος οἱ Ποιηταὶ νὰ φθάσουν στὰ δικα-
στήρια, ὡς λογοκλόποι. Ἀλλὰ κι' αὐτός, κοτζὰμ Νομπελίστας, νὰ κλέβει τὸν Καβάφη; Σὲ τί κόσμο ζοῦμε πιά; Οὔτε τουρκομπουνταλάδες νἄμασταν!...
Ἄσε ποὺ καὶ οἱ δύο ἔβαζαν τόνους καὶ πνεύματα ἀπὸ πεποίθηση
καὶ καμία κυβέρνηση - οὔτε έξορίζοντάς τους στὴν Μακρόνησο ἤ τὸν Ἅη-Στράτη - δὲν θὰ τοὺς ἔπειθε νὰ γράφουν μονοτονικῶς.

Πάρτε το αλλιώς, για να μην το πάρουμε εμείς ...
Γιατί όσο ξέρουμε από ποίηση,<---- ὤχ!...-----> ξέρουμε και από δρόμο .. Ρωτήστε για να μάθετε ..

Panthers Club 1983 (...)

* * *
Ἕνα ἐπιπλέον μήνυμά μου πρὶν λίγο δημοσιευμένο: 
 ὙστερόΓραφο:
Εὐχαριστῶ, Naranjita, OANNHSEA, Isomnia,
γιὰ τὴν στήριξη ἀλλὰ...
Ἐξ ἀρχῆς εἶχα δηλώσει ὅτι δὲν θὰ καρφώνω...
καὶ κακῶς μὲ κάνατε Ἐπίτιμο (ἄνευ τιμῆς) Συντονιστὴ Ὀρθοῦ Λόγου (λὲς καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος εἶναι ἁπλὴ ὀρθογραφία καὶ ἐγὼ δασκαλάκος καὶ μάλιστα σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀηδιάζουν τὴν ἑλληνικὴ γραφή, λὲς καὶ εἶναι σύφιλις).

Εἶστε τρεῖς καλοπροαίρετοι. Καὶ τριακόσιοι τρεῖς νὰ γίνετε ὑπέρ μου, ἡ κακὴ προδιάθεση ἄλλων θὰ σᾶς ἀγνοήσει.
Ἄλλωστε, δὲν μοῦ δίνει ἀξία ἕνας τέτοιος τίτλος.
Ἁπλῶς, δὲν ἔφερα ἀντίρρηση νὰ ὑπάρχει, ἄν αὐτὸ ἐξυπηρετοῦσε κάπου (ἄν καὶ δὲν ἔβλεπα ποῦ) τὸ Φόρουμ.κόμ.
Σᾶς χαιρετῶ,
φιλικά,
Ἰάνης.

Εὐριπίδου,

Ἄλκηστις
Ἀφιερώνεται στὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ Διδασκάλου μου Γιάννη Σιδέρη*, ἀφοῦ Ἐκεῖνος μὲ προέτρεπε στοὺς ἀρχαίους
κι' ἀφοῦ πρῶτος κι' ἐνθουσιώδης Ἐκεῖνος εἶπε πὼς ἔχω τάλαντο στὸ γράψιμο (1957).
* Πρώτη δημοσίεση στὸ 2ο βιβλίο-πρόγραμμά μας τοῦ "Θεάτρου τοῦ Ὀνείρου", 1999.
* Ἡ μετάφραση, τοῦ Ἰάνη Λὸ Σκόκκο, ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο κείμενο, ἔγινε ἀπὸ τὴν ἔκδοση "Λὰ Νουόβα Ἰτάλια", Φιρέντσε 1969, μὲ γενικὴ ἐπιμέλεια καὶ σχόλια τοῦ Γκουίντο Παντουάνο.

Στάσιμον δεύτερο. Στίχοι 238 ― 434.
Κορυφαῖος: -Ἄχ, ποτὲ δὲν θὰ πῶ ὁ γάμος ἔχει πιότερες χαρὲς
ἀπὸ λύπες. Τό ’δα πολλές φορές.
Βλέπω καὶ τούτη τοῦ βασιληᾶ μας τὴ συμφορὰ
ποὺ χάνει γυναίκα ἔξοχη.
Ἄλκηστις: - Ἤλιε καὶ φῶς τῆς μέρας,
στροβιλίσματα νεφῶν ποὺ τρέχετε...
Ἄδμητος: - Μᾶς βλέπει, δύστυχους καὶ τοὺς δυό,
τίποτα νὰ μὴ φταίξαμε στοὺς θεούς, μὰ σὺ νὰ πεθαίνεις.
Ἄλκηστις: - Πατρική μου γῆ, στέγη τοῦ σπιτιοῦ μου,
ὦ, νυφικὸ κρεββάτι, ἐκεῖ, στὴν Ἰωλκό...
Ἄδμητος: - Ἀνασηκώσου, δύστυχη, μὴ μ’ ἀφήνεις!
Δεήσου τοὺς κραταιοὺς θεοὺς νὰ λυπηθοῦνε.
Ἄλκηστις: - Δυὸ κουπιὰ βλέπω, μιὰ βάρκα βλέπω στὴ λίμνη,
καὶ τὸν περαματάρη Χάρωνα βαστῶντας τὸ κοντάρι.
Μοῦ φωνάζει: " ― Τὶ διστάζεις; Βιάσου! Μὲ καθυστερεῖς".
Δὲς πῶς μὲ πιέζει ὀργισμένος.
Ἄδμητος: - Ἀλλοίμονο, τὶ πικρὸ γιὰ μένα τὸ ταξεῖδι
ποὺ λές. Ἄμοιρη, πόσο βασανιζόμαστε!
Ἄλκηστις: - Μὲ παίρνει, μὲ τραβᾶ! - δὲν τὸ βλέπεις; -
στὴν αὐλὴ τῶν νεκρῶν.
Κάτω ἀπὸ τὰ μαῦρα του φρύδια
φλόγες πετοῦν τὰ μάτια του.
Ἔχει φτεροῦγες. Εἶναι ὁ Χάρωνας.
Τὶ θὰ κάμεις; Ἄσε με!
Ποιὸν δρόμο ἡ δόλια παίρνω;
Ἄδμητος: - Τὸν ἀξιοθρήνητο γιὰ τοὺς δικούς σου, γιὰ μένα
προπαντὸς, καὶ τὰ παιδιά μας, ποὺ μαζύ μου θλίβονται.
Ἄλκηστις: - Ἀφῆστε με, ἀφῆστε με πιά.
Τὰ πόδια μου δὲν κρατοῦν,
πλαγιᾶστε με. Ὁ Χάρωνας σιμώνει.
Τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι χύνεται στὰ μάτια μου.
Παιδιά μου, παιδιά μου, ἡ μάννα σας δὲν ὑπάρχει πιά.
Γλυκὸ νά ’ναι τὸ φῶς γιὰ σᾶς, παιδιά μου.
Ἄδμητος: - Ἀλλοίμονο, τὰ λόγια τοῦτα χειρότερα
κι’ ἀπὸ τὸν θάνατο εἶναι.
Στὸ ὄνομα τῶν θεῶν, μὴ μ’ ἀφήνεις, μή.
Γιὰ χάρη τούτων τῶν παιδιῶν, ποὺ ὀρφανὰ θὰ μείνουν,
ἔχε θᾶρρος, καρτέρα! Ἄν ἐσὺ πεθάνεις, ἄχ,
πάει, χάθηκα κι’ ἐγώ.
Στὰ χέρια σου ἡ ζωή μας καὶ ὁ θάνατός μας.
Εὐλαβικὴ ἡ ἀγάπη σου.

Ἄλκηστις: - Βλέπεις, Ἄδμητε, πλέον πῶς εἶμαι.
Προτοῦ πεθάνω, θέλω ν’ ἀκούσεις τὶς ὕστατες ἐπιθυμίες μου.
Σὲ τίμησα ὥς τὸ νὰ δώσω τὴ ζωή μου
γιὰ νὰ βλέπεις σὺ τὸ φῶς τῆς μέρας.
Πεθαίνω γιὰ χάρη σου ἐνῶ θὰ μποροῦσα νὰ μὴν τὸ κάμω,
καὶ νὰ διαλέξω ὅποιον ἤθελα Θεσσαλὸ γιὰ σύζυγό μου
καὶ νὰ μείνω πλούσια βασίλισσα στὸ σπίτι μας.
Χωρίζοντας ἀπὸ σένα, παύω νὰ ζῶ
καὶ μὲ τὰ ὀρφανά παιδιά μου. Καὶ δὲν λυπήθηκα
ν’ ἀφήσω τὰ νειᾶτα μου καὶ τὴ χαρὰ νὰ ζῶ.
Ὁ πατέρας σου ὡστόσο καὶ ἡ μάννα σου σ’ ἀπαρνήθηκαν,
σὲ ἡλικία ποὺ ταιριαχτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ πεθάνουν
κι’ ἔτσι τὸν γυιό τους νὰ σώσουν, ἀφήνοντας τὸν κόσμο δοξασμένοι.
Ἤσουν τὸ μόνο παιδί τους.
Ἐλπίδα ν’ ἀποκτήσουν ἄλλο δὲν τοὺς ἀπομένει.
Κι’ ἐγὼ θὰ ζοῦσα μαζύ σου τὴν ὑπόλοιπη ζωή.
Δὲν θά ’μενες μόνος κι’ ἔρμος, νὰ κλαῖς
τὴ χαμένη σου γυναίκα καὶ ν’ ἀναθρέφεις ὀρφανά.
Ὅμως αὐτὰ κάποιος θεὸς θὰ θέλησε νὰ γίνουν ἔτσι.
Ἄς εἶναι. Σὺ ὅμως τώρα θὰ μοῦ ἐκπληρώσεις μία χάρη,
αυτὴν ποὺ θὰ σοῦ ζητήσω - ὄχι ἀντάξια, ὄχι,
γιατὶ τίποτα δὲν εἶναι πολύτιμο σὰν τὴ ζωή, - μὰ κάτι δίκαιο,
θὰ συμφωνήσεις κι’ ἐσύ. Γιατὶ τὰ παιδιά μας,
τὰ ἀγαπᾶς ὅσο κι’ ἐγώ, ἄν εἶσαι καλός πατέρας.
Ἔχε τὸν νοῦ σου, λοιπὸν, νά ’ναι πάντα κύριοι τοῦ σπιτιοῦ μου
καὶ μὴν πάρεις ἄλλην γυναίκα, μητριά τους,
ποὺ, ἀνάξιά μου, φθονερὸ χέρι θὰ μποροῦσε ν’ ἁπλώσει
σ’ αὐτὰ ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ μᾶς τοὺς δυό.
Μὴν τὸ κάμεις, σέ ἱκετεύω ἐγώ.
Σἀν ἔρθει μητριά, μισεῖ τὰ παιδιὰ ποὺ βρίσκει,
τὸ χάδι της εἶναι χάδι ὀχιᾶς.
Ὁ γυιὸς σίγουρα ἔχει τὸν πατέρα του ἀσπίδα σταθερή.
Σὺ, ὅμως, κόρη μου, πῶς θὰ προστατέψεις τὰ χρόνια τῆς παρθενιᾶς σου;
Πῶς θὰ σοῦ φερθεῖ τοῦ πατέρα σου ἡ γυναίκα;
Μὴ σοῦ χαλάσει τό ’νομα, πάνω στῆς ἥβης τὸν ἀνθό,
καὶ καταστρέψει τὸν γάμο σου.
Δὲν θά ’χεις τὴ μητέρα σου στὴ χαρά σου
καὶ νὰ σοῦ δίνει θᾶρρος ὅταν γεννᾶς, κόρη μου,
τὰ παιδιά σου. Τέτοιες ὧρες ποὺ τίποτα δὲν εἶναι γλυκὸ
σὰν τὴν μάννα. Ναὶ, πεθαίνω,
- κι’ ὄχι αὔριο, κι’ οὔτε μεθαύριο τὸ κακὸ μὲ περιμένει
ἀλλὰ τώρα-δά σὲ λίγο θὰ λέτε:
εἶναι μ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιά.
Γειὰ καὶ χαρά σας. Νά ’στε περήφανοι, σὺ σύζυγέ μου,
ποὺ διάλεξες ἐξαίρετη γυναίκα,
σεῖς, παιδιά μου, γεννήματα μάννας καλῆς.
Κορυφαῖος: - Μὴ φοβᾶσαι. Ἀδίστακτα σοῦ ἀπαντῶ γιὰ κεῖνον:
ἔτσι θὰ κάμει, ἄν δὲν χάσει τὰ λογικά του.

Ἄδμητος: - Θὰ μείνουν ὅλα ἔτσι ὅπως εἶναι, μὴν ἔχεις ἔγνοια.
Ὅσο ζοῦσες, δική μου. Καὶ σὰν φύγεις, γυναίκα μου πάλι.
Ἄλλη δὲν θὰ ὑπάρξει. Στὴ θέση σου,
ἄλλη μνηστὴ δὲν θὰ πῶ. Τέτοιο πρᾶγμα δὲν θὰ γίνει,
ὅποιος ἄρχοντας κι’ ἄν εἶναι ὁ πατέρας της,
ὅσο ὄμορφη ἡ ἴδια κι’ ἄν εἶναι.
Μοῦ ἀρκοῦν τὰ παιδιά μου. Εἴθε οἱ θεοὶ νὰ δώσουν
αὐτὰ νὰ χαρῶ. Ἐσένα, ὅσο ἔπρεπε, δὲν σὲ χαρήκαμε.
Θὰ σὲ πενθῶ. Κι’ ὄχι μονάχα ἕναν χρόνο
ἀλλὰ ὅσο θὰ ζῶ, γυναίκα μου,
νιώθοντας μίσος γιὰ μάννα, μίσος καὶ γιὰ πατέρα.
Μὲ τὰ λόγια μ’ ἀγαπούσαν κι’ ὄχι μὲ ἔργα.
Σὺ, μὲ ὅ,τι πιὸ ἀκριβὸ, θυσιάστηκες
γιὰ νὰ σώσεις τὴ ζωή μου.
Νὰ μὴ θρηνῶ, λοιπὸν, τέτοια χάνοντας σύντροφό μου;
Θὰ πάψουν οἱ γιορτὲς, τὰ συμπόσια,
τὰ στεφάνια, τα τραγούδια π’ ἀντηχοῦσαν στὸ σπίτι μου.
Δὲν θ’ ἀγγίξω πιὰ τὴ λύρα,
δὲν θά ’χω καρδιὰ νὰ τραγουδῶ πάνω στὸν ἦχο
τῆς λιβυκῆς φλογέρας. Σύ, μοῦ παίρνεις κάθε χαρὰ ζωῆς.
Χέρια τεχνιτῶν τ’ ὁμοίωμα τοῦ κορμιοῦ σου θὰ φτιάξουν,
νὰ τὸ ξαπλώσω στὴν κλίνη μας,
νὰ πλαγιάζω πλάι του, νὰ τ’ ἀγκαλιάζω,
νὰ κράζω τ’ ὄνομά σου, λατρευτή μου, θαρρῶντας
πὼς σ’ ἔχω στὴν ἀγκαλιά μου, δική μου.
Κρύα ἀπόλαυση, τὸ ξέρω, μὰ ἡ ψυχή μου θὰ ξαλαφρώνει
κάπως ἀπὸ τὸ βάρος. Στὰ ὄνειρά μου θά ’σαι χαρά.
Εἶναι γλυκὸ, κείνους π’ ἀγαπᾶς, νὰ βλέπεις τὴ νύχτα,
ἔστω γιὰ λίγο. Τοῦ Ὀρφέα τὴ γλώσσα καὶ τη μελωδικὴ φωνὴ
ἄν εἶχα, νὰ μπορῶ ἀπ’ τῆς Δήμητρας τὴν κόρη
καὶ τὸν Ἅδη, πραΰνοντάς τους, νὰ σὲ πάρω, θὰ κατέβαινα
κι’ οὔτε τοῦ Πλούτωνα ὁ σκύλος, οὔτε ὁ Χάρωνας περαματάρης
ψυχοπομπὸς θὰ μποροῦσαν νὰ μὲ κρατήσουν.
Θὰ σ’ ἔφερνα στὸ φῶς τῆς ζωῆς.
Καρτέρα με ὅμως ἐκεῖ κάτω ὥσπου κι’ ἐγὼ νὰ πεθάνω.
Κι’ ἑτοίμασε χῶρο νὰ κατοικήσουμε μαζύ.
Στὸ ἴδιο κέδρινο φέρετρο θὰ ζητήσω
τὰ παιδιὰ νὰ μὲ ξαπλώσουν, τὸ πλευρό μου στὸ πλευρό σου.
Οὔτε νεκρὸς χωρὶς ἐσένα, μοναδικὴ πιστή μου ἐσύ,
δὲν θέλω νά ’μαι.
Κορυφαῖος: - Καὶ ’γώ, τὸ βαρὺ πένθος σου, σὰν φίλος,
γιὰ τὴν κυρὰ, θὰ μοιραστῶ - τὸ ἀξίζει.
 

Ἄλκηστις: - Παιδιά μου, ἀκούσατε τὸν πατέρα σας ποὺ εἶπε
ἄλλην γυναίκα ποτὲ δὲ θὰ παντρευτεῖ,
δὲν θὰ μὲ ἀψηφήσει, δὲν θὰ σᾶς προσβάλει.
Ἄδμητος: - Καὶ πάλι τὸ δηλώνω καὶ θὰ τὸ ἐκτελέσω.
Άλκηστις: - Τότε, δέξου ἀπ’ τὰ χέρια μου τὰ παιδιά.
Ἄδμητος: - Τὰ παίρνω, ἀγαπημένο δῶρο ἀγαπημένου χεριοῦ.
Ἄλκηστις: - Σὺ τώρα καὶ μάννα τους νά ’σαι ἀντὶ γιὰ μένα.
Ἄδμητος: - Ἀναγκαστικὰ, ἀφοῦ ἐσένα στεροῦνται.
Ἄλκηστις: - Παιδιά μου, ἐνῶ χρειάζεται νὰ ζῶ, φεύγω!
Ἄδμητος: - Ὠιμένα, μόνος χωρὶς ἐσένα, τὶ θὰ κάμω;
Ἄλκηστις: - Μὲ τὸν καιρὸ θὰ ἠρεμήσεις. Ὁ ἐκλιπὼν ἴσον μηδέν.
Ἄδμητος: - Γιὰ τοὺς θεοὺς, πάρε με μαζύ σου ἐκεῖ ποὺ πᾶς.
Ἄλκηστις: - Φτάνει ποὺ πεθαίνω ἐγὼ γιὰ σένα.
Ἄδμητος: - Ὦ, Μοίρα, τὶ γυναίκα μοῦ παίρνεις!
Ἄλκηστις: - Βαρὺ σκοτάδι πέφτει στὰ μάτια μου.
Ἄδμητος: - Πάει χάθηκα, Ἄλκηστι, κι’ ἐγὼ ἄν μ’ ἀφήσεις.
Ἄλκηστις: - Δὲν ὑπάρχω πιὰ, ὅ,τι κι’ ἄν λές.
Ἄδμητος: - Σήκωσ’ τὸ πρόσωπό σου, μὴν ἐγκαταλείπεις τὰ παιδιά.
Ἄλκηστις: - Ἄθελά μου τὸ κάνω. Ἔχετε γειά, παιδιά μου.
Ἄδμητος: - Κοίταξέ τα, δές τα.
Ἄλκηστις: - Ἔπαψα νά ’μαι.
Ἄδμητος: - Τὶ κάνεις; Μ’ ἐγκαταλείπεις;
Ἄλκηστις: - Χαῖρε.
Ἄδμητος: - Χάνομαι ὁ δυστυχής!
Εὔμηλος: - Τὶ κακό! Ἡ μάννα κάτω στὴ γῆ.
Ἄχ, πατέρα! Ὁ ἥλιος δὲν τὴ βλέπει.
Μ’ ἄφησε ὀρφανὸ στὸν κόσμο κι’ ἔφυγε.
Δὲς τὰ βλέφαρα, δὲς τὰ χέρια της πεσμένα.
Ἄκου με, μάννα, τὸν ἄμοιρο, ἀποκρίσου μου,
σέ ἱκετεύω σκυφτὸς πάνω στὸ πρόσωπό σου.
Ἄδμητος: - Δὲν σ’ ἀκούει, δὲν σὲ βλέπει. Καὶ σὲ σᾶς
καὶ σὲ μένα, βαρειὰ πάνω μας ἔπεσε συμφορά.
Εὔμηλος: - Πατέρα, τόσο νέος καὶ παίρνω μόνος τον δρόμο μου,
χωρὶς τὴ λατρευτὴ μαννούλα. Ἄχ! Κακοτυχιά μου.
Κι’ ἐσὺ, ἀδελφούλα μου, πόσο μαζύ μου ὑποφέρεις!
Μάταιη, μάταιη, πατέρα μου, γιὰ σένα ἡ παντρειά.
Θὰ γεράσεις χωρὶς τὴ συμβία σου.
Χάθηκε πολὺ νωρίς. Χάθηκες, μαννούλα,
ρήμαξε τὸ σπίτι.
Κορυφαῖος: - Ἄδμητε, ἀνάγκη νὰ ὑπομείνεις τὸ κακό.
Οὐτε εἶσαι ὁ πρῶτος οὔτε κι’ ὁ τελευταῖος
ποὺ καλὴ γυναίκα χάνει. Τὸ ξέρεις,
γραφτό μας εἶναι ὅλοι μιὰ μέρα νὰ πεθάνουμε.
Ἄδμητος: - Ναὶ, τὸ ξέρω. Κι’ ἀπὸ καιρὸ ἔβλεπα τὴ δυστυχία
νά ’ρχεται κατὰ πάνω μας. Σαράκι ὁ ἐρχομός της.
Τώρα ἔχω νὰ φροντίσω τὴν κηδεία.
Νὰ παρίστασθε. Μείνετε καὶ παιανεῖστε τὸν πένθιμο ὕμνο
στὸν ἄσπονδο θεὸ τοῦ κάτω κόσμου.
Καὶ λέγω: ὅλοι οἱ Θεσσαλοὶ ποὺ ἡγεμονεύω
νὰ πενθοῦν μαζύ μου τὴν σύζυγό μου,
κόβοντας τὰ μαλλιὰ, φορῶντας μαῦρα ροῦχα.
Ὅσοι ζεύουν τέθριππα κι’ ὅσοι ἄλογα καβαλικεύουν,
μὲ σίδερα τὶς χαῖτες τους νὰ κόψουν.
Αὐλὸς ἤ λύρα στῆν πόλη νὰ μὴν ἠχήσουν,
πρὶν δώδεκα φεγγάρια διαβοῦν.
Ποτὲ ἄλλον κανένα πιὸ ἀγαπητὸ νεκρὸ δὲν θά ’χω νὰ θάψω,
ποὺ ν’ ἀξίζει πιότερο. Δίκαιον εἶναι
νὰ τιμήσω τὴν μόνη ποὺ γιὰ μένα πέθανε.

(*) * Γιάννης Σιδέρης, ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, 1998 - 1975, ἱστορικός τοῦ Νεοελληνικοῦ Θεάτρου
καὶ φιλόλογος στὸ Στ΄Γυμνάσιο Ἀρρένων Ἀθηνῶν, ὅπου καὶ καθηγητής μου,
ὁ πιὸ ἀγαπημένος ὅλων μέχρι σήμερα.

Σ' ἕνα κάποιο Κοιμητήριο, ὁπωσδήποτε!

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,   21 Μαΐου 2017,  καὶ ὥρα 15:30.

Saliveros ἔγραψε: Σιδερένιος! Γρήγορα βγῆκες, ἔ;
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχει πέσει κακία ἐναντίον μου; Ὄχι, οὔτε ποὺ μπῆκα ἀκόμη. Καὶ δὲν ξέρω κι' ἄν θὰ μπῶ ποτέ. Τρεξίματα κάνουμε μὲ τὸν φίλο Φωκίωνα. Ἀγώνας τιμιότητος ἰατρῶν, καμιὰ φορά. Saliveros ἔγραψε: Ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα μὴ τίμιοι γιατροί; Πέφτω ἀπ' τὰ σύννεφα!
  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Καὶ μιὰ καὶ ὁ λόγος, μὲ τὸν ἀγαπητό μου Saliveros, πιὸ πάνω, γιὰ τιμιότητα. Σηκώθηκα καὶ πῆγα στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο. Ἐκεῖ, στὸν οἰκογενειακό τους τάφο (ἀπὸ τὸ 1985), εἶναι θαμμένος καὶ ὁ κάποτε φίλος μου Δημήτρης Ἱωάννου, 1 Ἰανουαρίου 1997. Βρῆκα χαραγμένα τὰ ὀνόματα τῆς μητέρας, τοῦ πατέρα του (Εἰρήνη, Γιῶργος), τῶν δύο ἀδελφῶν του (Σωσώ, Πολυτίμη), πολλὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του! Δὲν πίστευα στὰ μάτια μου.
Δὲν εἶχα πάει ποτὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.
Ὁ Δημήτρης ὑπῆρξε πολύτιμο ἄτομο γιὰ μένα. Στὴν δεκαετία τοῦ 70, ἔκανε δύο φορὲς Διαθήκη, ἀφήνοντας ὅ,τι δικό του σὲ μένα. Τὴν ἔχω αὐτὴ τὴν Διαθήκη, ποὺ τὴν ἀκύρωσα, ἀνοίγοντάς την, γιατί δὲν ἤθελα ποτέ μου νὰ πάρω τίποτα ποὺ δὲν μοῦ ἀνήκει ἀπὸ κανέναν.
Θὰ εἶχα σπίτι δικό μου ἀπὸ τὸ 1997, ἐφ' ὅσον ὁ γαμπρός μου μὲ τὴν ἀδελφή μου μᾶς πέταξαν ἔξω, τὴν μάννα μου κι' ἐμένα, τὴν ἴδια πρώτη νύχτα τοῦ γάμου τους, τὸν Ὀκτώβρη του 1965. Σπίτι άπέκτησα μὲ δικά μου λεφτὰ τὸ 2016.
Εἶπα γιὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του!
Δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει ἕνας οἰκογενειακὸς τάφος. Ὁ κατάλογος 25 περίπου ὀνομάτων δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει.
Ὁ Δημήτρης ἦταν ἀνύπανδρος - ἴσως γι' αὐτὸ δὲν τὸν φρόντισε κανείς; Τὸν ἤξερα τόσο καλὰ ὅσο κανεὶς ἆλλος. Εἶχε μιὰ τεράστια πληγὴ στὴν καρδιά του: περίπου 5 χρονῶ, εἶδε τὴν μάννα του νὰ αὐτοπυροβολεῖται. Ὁ πατέρας του εἶχε γράψει ἕνα βιβλίο μεταμέλειας, γιατὶ ἐκεῖνος ἦταν ἡ αἰτία, καὶ τὸ ὁποῖο ἀνακάλυψα ἐγὼ στὸ Μοναστηράκι καὶ θεώρησα πὼς ἔπρεπε, τότε, νὰ τὸ δώσω στὸν Δημήτρη, ποὺ ἐξοργίστηκε καὶ λίγο κόντεψε...νὰ μὲ σφάξει!
Ἦταν ἕνας γάμος. Εὐλογημένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Σκέψου νὰ μὴν ἦταν. Ὁ Δημήτρης μισοῦσε τὸν πατέρα του. Ὅταν τὸ εἶπα στὴν Μπεάτα Ἀσημακοπούλου, ποὺ ἦταν πολὺ φίλοι, ἔμεινε παγωμένη, σχεδὸν λιποθύμησε στὰ χέρια μου, μὲς τὸ καμαρίνι της.
Ἡ Κάκια Ἀναλυτῆ καὶ ὁ Κώστας Ρηγόπουλος, ποὺ δούλευε στὸ θέατρό τους ὡς δ/ντὴς σκηνῆς, δὲν ξέρανε τὸ μυστικό  του ἀλλὰ τὸν ἀγαποῦσαν.
Ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ διανοηθῶ πὼς ἕνας φίλος, 21 χρόνια μεγαλύτερός μου, κάποτε θὰ πέθαινε καὶ θὰ τὸν πενθοῦσα.
Καὶ πὼς τὸ σόι του δὲν θἄβαζε τὸ ὄνομά του στὴν ταφόπλακα.
Δὲν ξέρω γιατί σηκώθηκα καὶ πῆγα σήμερα στὸ Α' Νεκροταφεῖο. Ἄν μποροῦσα θὰ πήγαινα στὸ...δικό μου, νὰ τὸ διερευνοῦσα, νὰ διάλεγα ἴσως τοποθεσία, ἔτσι γιὰ νὰ τὸ διασκέδαζα, ἀλλὰ ποιό νἆναι ἄραγε τὸ δικό μου Κοιμητήριο; Πάντως, ἔχω παραγγείλει ἐπανειλημμένως:
ὄχι θρησκευτικὴ κηδεία,
ὄχι καλεσμένους,
μιὰν ἐπιγραφούλα μὲ τὄνομά μου, - μὴ γίνεται σύγχυση, μὴν νομίζουν πὼς εἶμαι ἆλλος κι' ἀρχίσουν καὶ κλαῖνε, ἔτσι κι' ἀλλοιῶς ψεύτικα, μάταια καὶ ἀκαλαίσθητα.
Ὅταν πεθάνω, δὲν θέλω Ἀλλοδαπ'-Ἑλληνικὰ καμώματα, νὰ μ' ἀφήσετε στὴν ἡσυχία μου..., - περὶ Ἀναπαύσεως δὲν ὀμιλεῖτε;
Ἤδη θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ἐκλιπόντα, ἀφοῦ μὲ τὸ ζόρι καὶ μετὰ βίας βρίσκω μηδαμινὴ ἀγάπη. Σὲ τρία χρόνια θὰ μ'
 ἔχουν ξεθάψει κακὴν κακῶς ἄγνωστοι δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀγανακτισμένοι ποὺ θὰ τὸ κάνουν δωρεάν.
Ἔ, ἀξίζουν τὰ ὀστά μου μιὰν πλήρη περιφρόνηση ἄνευ κέρδους!
Ζωὴ στὶς ψευδαισθήσεις σας.

* Τὰ μόνα ποὺ θὰ μὲ κλάψουν ἀληθινά.

 (Κάπου ἀλλοῦ, ἀναμενόμενο ἐν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδι):

46 σελίδες τεχνικὰ θέματα, δυσκολίες... Πῶ πῶ! ἐπιστήμη ὁλόκληρη!
Ἔ, ποῦ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς καὶ τ' ἀνθρωπίνως ἀδύνατα, π.χ. νὰ λὲς στὰ ἑλληνικὰ "ψευδώνυμο"
(θὰ σὲ ποῦν ἀγράμματο ζῶον, ἄν δὲν τὸ πεῖς ἀγγλικά), νὰ κοιτάζεις ἀριστερὰ στὸ πληκτρολό-
γιο ὅπου εἶναι τὸ πρέπον ἐρωτηματικό (μμμ!...ἄν δὲν εἶναι τὸ λατινικό, δὲν λέει. Θὰ σὲ ποῦνε
κομμουνιστὴ ἤ Ἕλληνα-βλάχο, χωριάταρο, ποὺ δὲν ἔχει, οὔτε κατὰ φαντασίαν, ταξειδέψει,
νὰ δεῖ πῶς εἶναι τὰ μοντέρνα ἐρωτηματικά, ποὺ σοῦ δίνουν στύλ καὶ γοητεία, στὸ ἐξωτερικό).

Κατὰ τὰ ἆλλα, μπορεῖ ὁ καθένας νὰ "ἐπιλέξει" ἀπὸ χιλιάδες χρονοβόρες ἐναλλακτικὲς λύσεις.
Ἔμ, γιὰ νὰ σὲ βάλουν...Συντονιστὴ Ὀρθοῦ Λόγου, πρέπει κι' ἐσύ, μωρὲ γεροντικὸ παιδάκι μου,
νὰ μὴν ἔχεις προβλήματα, διανοητικὸ τρέμουλο, νὰ εἶσαι τέλειος ἀπὸ μόνος σου, ὅπως ἄς ποῦμε ἕνας

 ...... γάτος διανοούμενος ὀλκῆς.

8 Ὀκτωβρίου 2008, καὶ ὥρα 8:50.
Ἀπὸ μιὰν ἄποψη, πρέπει νὰ...πρέπει νὰ τὸ ἀντιγράψω, τὸ πρῶτο ποιηματάκι μου, ποὺ τὸ...σκάρωσα στὸ Δημοτικό, ἀφοῦ πρῶτα ἀνακάλυψα ὅτι ὑπάρχει Λογοτεχνία.
Καὶ τί περίεργη σύμπτωση ἀντιθέσεων. Τὸ πρῶτο μυθιστόρημα ποὺ μὲ συγκλόνησε (εἶχα διαβάσει ἀμέτρητα στὸν "Θησαυρό") ἦταν ἡ "Τρικυμία" τοῦ Σαίξπηρ (σὲ διασκευὴ γιὰ παιδιά, τοῦ Μανώλη Σκουλούδη, στὸ περιοδικὸ "Ἑλληνόπουλο") καὶ τὸ πρῶτο ποίημα ποὺ μ' ἔκανε νὰ νιώσω ὅτι...κάτι τρέχει ἐδῶ, ποὺ σοῦ δίνει φτερά, ἦταν ἡ "Γαλήνη" τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Μοιραῖες συναντήσεις.
***
Τὸ ὄνειρο τοῦ ποιητῆ.
Γιὰ τὸ Θεό, μιὰ προσευχή:
- Μὲ τὰ δικά μου χέρια,
θέλω νὰ φέρω,
δῶ στὴ γῆ,
τοῦ οὐρανοῦ τ' ἀστέρια.
~
Ἦταν καὶ τὸ πρῶτο ποὺ δημοσίευσα ὡς Μικρὸς Λογοτέχνης, ἀργότερα, στὴν Διάπλασι τῶν Παίδων.
Αὐτὴν τὴν παιδικὴ διάθεση, παρὰ τὴν ἐμπειρία ζωῆς, δὲν τὴν ἔχασα ποτέ.

25 Ἰουλίου 2017, καὶ ὥρα 9:00.

* Τάσος Ἀλιφέρης,

Κλινοσοφιστεῖες - ἔμφραγμα:

Ἀπαιτοῦμε νὰ εἶστε εὐτυχισμένοι.
* Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Οὔτε δικό μου κείμενο (δὲν θἆναι αὐτὴ ἡ πρώτη φορά) οὔτε λογοτεχνία.
Λίγη τιμὴ σ' ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἐλάχιστα ἤξερα γι' αὐτόν (ὅτι πάντρεψε
δύο ὁμόφυλα ζευγάρια στὴν Τῆλο...- εἶχε γίνει ντόρος!) καὶ ποὺ τυχαί-
ως, πρὶν λίγο, εἶδα περισσότερα γι' αὐτὸν στὸ Λεύκωμα (τὸ Φέις Μπούκ)
τοῦ Δημήτρη Τσαμπρούνη , - ὁ ἕνας ποὺ παντρεύτηκε τότε ἐκεῖ - 
ποὺ δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ τὶς ἑπόμενες ἐκλογές, ἀλλὰ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιές.
Νὰ κάτι ποὺ τὸ ζηλεύω:

  «Ἦρθε τὸ '83, σὰν ἀγροτικὸς γιατρός. Πῆγε στὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου καὶ τοῦ εἶπε:
"Ἀφοῦ μιλᾶμε γιὰ ἀποκέντρωση στὸ πρόγραμμά μας, πρόεδρε, θὰ πρέπει νὰ τὴν κάνουμε πράξη"».
- Σπύρος Ἀλιφέρης, γυιὸς τοῦ Τάσου Ἀλιφέρη.
«Ὁ πατέρας μου ἔλεγε στὸν κόσμο πὼς πρέπει νὰ γίνει λύκειο στὸ νησί. Ἔγιναν καταλήψεις, κινητοποιήσεις, τὰ κατάφεραμε τελικά. Σήμερα, ἡ Τῆλος ἔχει ἀπὸ βρεφονηπιακὸ σταθμὸ μέχρι λύκειο καὶ ἕνα σύνολο 80 παιδιῶν».

* «Σιγὰ-σιγά, μὲ προσεκτικὰ βήματα καιὶσεβόμενοι τὸ φυσικὸ περιβᾶλλον, ἦρθε καὶ ἡ ἀνάπτυξη. Ἀπὸ 150 κλίνες ποὺ εἶχε ἡ Τῆλος, φτάσαμε μὲ σταθερὰ βήματα στὶς 1.700».
Ἡ Τῆλος βρέθηκε γιὰ τὰ καλὰ στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἐγχώριας εἰδησεογραφίας τὸ καλοκαῖρι τοῦ 2008 – ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Τάσος Ἀλιφέρης προχωρᾶ σὲ μία ἐξόχως προοδευτικὴ κίνηση. Στὴν σύναψη πολιτικοῦ γάμου μεταξὺ δύο ὁμοφύλων ζευγαριῶν, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἀπουσία διευκρίνισης τοῦ φύλου τῶν μελλονύμφων στὸν Ἀστικὸ Κώδικα γιὰ ἕναν πολιτικὸ γάμο. Μία κίνηση ποὺ ξεσήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων, μὲ τὸν τότε ὑπουργὸ Δικαιοσύνης, Σωτήρη Χατζηγάκη, νὰ χαρακτηρίζει τοὺς γάμους ἀνυπόστατους, προβαίνοντας στὴν ἀκύρωσή τους, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς εἰσαγγελεῖς Πλημμελειοδικῶν Ρόδου καὶ Ἀρείου Πάγου.
«Μὲ πῆρε ἀναστατωμένος τηλέφωνο τὸ βράδυ», λέει σήμερα ὁ Σπύρος.«Εἶχε ἐκνευριστεῖ διότι ὐπῆρχε μιὰ τάση ἐκμετάλλευσης ἀπὸ κάποιους ἄλλους δήμους πρὸς ὁμόφυλα ζευγάρια ποὺ ἤθελαν νὰ συνάψουν πολιτικὸ γάμο. Τοὺς ἔλεγαν "Nαί, ἐλᾶτε, θὰ τὸ κάνουμε", κι' ἐνῶ ἐκεῖνοι ὀργανώνονταν, στὸ τέλος ἔκαναν πίσω μὲ θλιβερὲς δικαιολογίες. "Σπύρο, θὰ τὸ κάνουμε ἐμεῖς ἐδῶ, στὸ νησί. Εἶσαι μέσα;", μὲ ρώτησε. Ἀπάντησα "ναὶ" χωρὶς κἄν νὰ τὸ σκεφτῶ.
(...) Ὁ πατέρας μου, γιὰ νὰ ἀποφύγει ὅλη αὐτὴν τὴ βαβούρα, ἀποφάσισε νὰ ὑπογραφεῖ ἡ διοικητικὴ πράξη στὶς ἑπτὰ ἡ ὥρα, ὁπότε μᾶς ἔστειλε γιὰ καραοῦλι στὶς πόρτες τοῦ δημαρχείου ἀπὸ τὶς ἕξη.Ἦρθαν τὰ δύο ζευγάρια - δύο ἆνδρες, δύο γυναῖκες - κι' ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι ἤμασταν μάρτυρες. Ἦταν ἐξόχως συγκινητικὴ στιγμή. Ὁ πατέρας μου, θυμᾶμαι, εἶπε λίγα λόγια, σὰν ἄδειασμα ψυχῆς. "Ἀπαιτοῦμε νὰ εἶστε εὐτυχισμένοι", ψέλλισε κάποια στιγμή. Βέβαια, κάποιοι δὲν τοῦ συγχώρεσαν ποτὲ αὐτὴν τὴν κίνηση. Ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ λένε πὼς τὸν καταράστηκε ὁ μητροπολίτης, γι' αὐτὸ ἔπαθε καρκίνο στὴ γλώσσα. Ἀπίθανα πράγματα.Πολεμήθηκε ἔντονα σὲ ὅλη του τὴν ζωή, σὲ κάθε του βῆμα. Ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο ποὸ προερχόταν,
τὸ ΠΑΣΟΚ».

* Χωρὶς...διαφήμιση!

* Ὁ Δήμαρχος Τάσος Ἀλιφέρης ἀγκαλιάζει τὸ νεογέννητο
ἐγγόνι του. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ τελευταία τους συνάντηση, καθὼς λίγο καιρὸ ἀργότερα ὁ ἴδιος θὰ φύγει ἀπὸ τὴν ζωή.

* Εὐαγγελία Βλάμη, Δημήτρης Τσαμπρούνης. Παντρεύτηκαν, τὀτε (ὄχι...ἀναμεταξύ τους), στὴν Τῆλο.
[Ἡ Εὐαγγελία πέθανε τὸν περασμένο Μάιο ἀπὸ καρκίνο]

15 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 6:01.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ.
Ψευδώνυμο καὶ πρᾶγμα.
Ἐγὼ Κλινὸ γεννήθηκα, Κλινὸ θὲ νὰ πεθάνω,
ρῖξτε μου κλινοσέντονα, μὴ φαίνεται τί κάνω,
ποῦ πάει τὸ χεράκι μου, τὸ κλινοπαθιασμένο,
τί πιάνει καὶ τί χαίρεται, στὴν κλίνη τὸ σκασμένο!
Τὰ ὤχ! καὶ ὤχ! π' ἀκούγονται - δὲν εἶναι κλιναρρώστεια -
ὁλημερὶς γιορτάζω, ἀμέ!... τ' ἅγια κλινοχώστια!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

12 Αὐγούστου 2009, καὶ ὥρα 1:22, ἀπὸ τὸ Re: πρὸς τὸν φίλτατο Κλινοσοφιστή.

* Χρῆστος Γιανναρᾶς:
α΄ προφορικῶς: " Ὅταν ἡ ἀρχαιολατρεία ἀσελγεῖ στὴν ἱστορία".==== http://www.antibaro.gr/references/libra ... atreia.mp3
======
Χρῆστος Γιανναρᾶς:[/b]
β΄ γραπτῶς: Τὶ πολυτιμώτερο: Παρθενώνας ἢ Ἑλληνικὴ Γλώσσα; Ἀπριλίου 12, 2006
(Posted by Ζωντανὸ Ἰστολόγιο in : Ἑλληνικὴ Γλώσσα, Πολιτική , trackback).

Ἐνδιαφέρουσες ἐπισημάνσεις τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη κοίμηση τοῦ Γεωργίου Ῥάλλη, τὸν ὁποῖον γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ πράγματα γιὰ τὰ ὁποῖα τὸν θυμόμαστε εἶναι γιὰ τὴν (ἴσως ἀνεπίγνωστη) συμβολή του στὴν κατεδάφιση τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας.

Μὲ Παρθενώνα ἀλλὰ χωρὶς γλωσσικὴ συνέχεια.
* Ἡ ἐκδημία τοῦ Γεωργίου Ῥάλλη, πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες, ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ἀποτίσει τιμὴ ὁ κόσμος τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς δημοσιογραφίας, σχεδὸν ὁμόφωνα, στὴν ὑποδειγματικὴ εὐπρέπεια τοῦ εὐγενικοῦ αὐτοῦ ἄνδρα. Φόρο τιμῆς τοῦ ὀφείλουμε καὶ οἱ θεράποντες τῆς παιδείας, τουλάχιστον γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς ὑποχρεωτικῆς φοίτησης τῶν Ἑλληνοπαίδων καὶ στὸ γυμνάσιο.
Οἱ δάσκαλοι ὀφείλουμε νὰ ἀποδίδουμε τιμὴ πάντοτε «μετὰ κρίσεως τοῦ τε κυρίου καὶ τ' ἀληθοῦς». Ὁ ἄκριτος ἔπαινος εἶναι συνήθως συμβατικός, ἀναξιόπιστος. Στὴν περίπτωση λοιπὸν τῶν ἐκπαιδευτικῶν πρωτοβουλιῶν τοῦ Γεωργίου Ῥάλλη, ἀναγνωρίζοντας εἰλικρινὰ τὶς ἀγαθές του προθέσεις, τὴν τόλμη καὶ τὸν μόχθο του, δικαιοῦται ὁ δάσκαλος νὰ διατηρεῖ κριτικὲς ἐπιφυλάξεις τουλάχιστον γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μεταρρυθμιστικά του ἐνεργήματα: αὐτὸ ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δημοτικῆς ὡς ἐπίσημης γλώσσας τοῦ κράτους.
Προσωπικὴ κρίση ἐκφράζω, πιθανὸν ἐσφαλμένῃ: εἶναι παράλογο (ἢ καὶ κωμικό) νά ὑπάρχει «ἐπίσημη» γλώσσα τοῦ κράτους καθορισμένη μὲ νόμο. Τὸν παραλογισμὸ ἐγκαινίασε ὁ φανατισμὸς τῆς ἰδεολογικοποιημένης «καθαρεύουσας», οἱ ἄνθρωποι ποὺ ταύτισαν τὸ γλωσσικὸ κατασκεύασμα τοῦ Κοραῆ μὲ τὴν «ἐθνικοφροσύνη», τὴ «γνήσια» ἑλληνικότητα. O Ῥάλλης ὑπέκυψε (μᾶλλον ἀνεπίγνωστα) στὸν πειρασμὸ τῆς μίμησης τῶν καθαρευουσιάνων. Δἐν ὑποψιάστηκε ὅτι ἡ «ὁμιλούμενη» γλώσσα, τὸ ζωντανὸ δυναμικὸ ἰδίωμα τῆς λαϊκῆς ἔκφρασης, ἀκυρώνεται στὴν αὐθεντική του γνησιότητα ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἐπιβληθεῖ μὲ νόμο.
Δὲν ἔσβησαν οἱ μνῆμες οὔτε ἁπαλείφθηκαν τὰ ἴχνη ἀπὸ τὶς τερατωδίες ποὺ γέννησε τὸ συγκεκριμένο νομοθέτημα τοῦ Ῥάλλη. Πλημμύρισε ὁ δημόσιος βίος γλωσσικὰ ἐξαμβλώματα, μνημεῖα εὐτραπελίας, ἀλλὰ καὶ ντροπῆς – ἀπὸ τὰ στερεότυπα γιὰ συμπλήρωση ἔντυπα σὲ ταχυδρομεῖα, τελωνεῖα ἢ ὅποιες ἄλλες δημόσιες ὑπηρεσίες, ὣς τὴν ἀνέτοιμη νά ἐκφραστεῖ στὸ δημῶδες ἰδίωμα γλώσσα δικαστῶν, δικηγόρων, δασκάλων, δημοσιογράφων, πολιτικῶν. Παντοῦ κυριάρχησε ἡ σύνταξῃ καὶ ἡ ἐκφραστικὴ τῆς καθαρεύουσας τεχνητὰ ὑποταγμένη σὲ προκρούστειους κανόνες, ὅπως τῆς ἀλλαγῆς τῶν τριτόκλιτων ὀνομάτων σὲ πρωτόκλιτα. («Τάχθηκε κατὰ τῆς αἴτησης ἀνάκλησης τῆς ἀπόφασης» – «ἀπόκλεισε τὸ δικαίωμα λήψης ἄδειας ὁδήγησης»…) Ἂν «καθαρεύουσα» εἶναι ἡ πεποιημένη (τεχνητή) γλώσσα ποὺ οὐδέποτε τὴ μίλησε ὁ λαός, τότε ὁ νόμος τοῦ Ῥάλλη κατάργησε μιὰ καθαρεύουσα γιὰ νὰ ἐπιβάλει αὐταρχικὰ μίαν ἄλλη, ἐκτρωματική, βαρβαρική.
Αὐτὸ ποὺ χρειαζόταν ὁ τόπος, ἂν κρίνω σωστά, ἦταν νά καταργηθεῖ μὲ νόμο ἡ παρέμβαση τοῦ κράτους στὴ γλώσσα: ὁ καθορισμὸς «ἐπίσημης» γλώσσας τοῦ κράτους εἶναι ἡ συνακόλουθη στανικὴ ἐπιβολή της. Νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερη ἡ χρήση τῆς ἑλληνικῆς στὸν δημόσιο βίο – μὲ τὴν αὐτονόητη ἀπαίτηση (ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ γίνει νόμος) ἡ ἐπιλογὴ ἰδιώματος λογίου ἢ δημώδους, ἀρχαΐζουσας ἢ ἁπλοελληνικῆς ἢ μεικτῆς (καβαφικῆς) γλώσσας νὰ πειθαρχεῖ στοὺς ἀνάλογους γραμματικοὺς καὶ συντακτικοὺς κανόνες.
Τὴν τραγικὴ γλωσσικὴ σχιζοφρένεια, ποὺ ταλαιπώρησε τοὺς Ἕλληνες γιὰ περισσότερα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια, ἡ πρωτοβουλία Ῥάλλη τὴν ἀντιμετώπισε μὲ τοὺς ἰδεολογικοὺς ὅρους ποὺ δημιούργησαν αὐτὴν τὴ σχιζοφρένεια. Ἡ καθαρεύουσα δὲν καταδικάστηκε ἐπειδὴ ἦταν τεχνητὴ γλώσσα, φτιαγμένη γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει ἐξωγλωσσικὲς σκοπιμότητες. Καταδικάστηκε σὰν λόγια, ἀρχαΐζουσα γλώσσα. Δέν ἀπορρίφθηκε μιὰ γλωσσικὴ ψευτιά, δηλαδὴ κάθε εἶδος «καθαρεύουσας» (εἴτε τοῦ Κοραῆ εἴτε τοῦ Ψυχάρη ἢ τοῦ Ζαχαριάδη, ἢ τοῦ Καζαντζάκη ἢ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου). Ἐξοβελίστηκε ἕνας ἰδεολογικὸς ἀντίπαλος τῶν «προοδευτικῶν δυνάμεων» – ὁ Γεώργιος Ῥάλλης ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἦταν θῦμα καὶ αὐτὸς τῆς συνθλιπτικῆς μειονεξίας ποὺ ταλαιπωρεῖ τὸ κόμμα του, τὸ ἀνίκανο νά ἀντιτάξει δική του ἀντίληψη προόδου διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ διεθνιστικοῦ μηδενισμοῦ ἀλλὰ καὶ ἄσχετη μὲ τὴν «ἐθνικοφροσύνη».
* Ἡ ἰδεολογικὴ (καὶ ὄχι γλωσσικὴ - πραγματιστική) ἀπόρριψη τῆς καθαρεύουσας παρέσυρε στὴν ἀνυποληψία καὶ στὸν ἀποσκορακισμὸ ὁλόκληρη τὴ λόγια γλωσσικὴ παράδοση τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Ἧταν ἕνα ἐγκληματικὰ ἐπιπόλαιο (κατὰ τὴν κρίση μου πάντοτε) λάθος μὲ δύο καίριες συνέπειες: Ὑπονόμευσε στὶς συνειδήσεις τὴν ἀξία (γονιμότητα) τῆς διαχρονικῆς ἑνότητας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας – ἡ ἐξελικτικὴ διαχρονικὴ ἐνοείδεια τῆς γλώσσας θεωρήθηκε ἀνυπόληπτο ἐπιχείρημα τῶν «καθαρευουσιάνων», δηλαδὴ τῆς συντήρησης, δηλαδὴ τοῦ σκοταδισμοῦ. Ἔτσι προετοιμάστηκε καὶ προβλήθηκε σὰν μέγα «προοδευτικὸ» ἐπίτευγμα τὸ ἀνόμημα νά καταργηθεῖ ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στά ἑλληνικὰ σχολεῖα.
* Ἡ δεύτερη συνέπεια ἦταν: οἱ Ἕλληνες οἱ κάτω τῶν τριάντα ἐτῶν σήμερα νά μὴν καταλαβαίνουν τὸν Παπαδιαμάντη ἢ τὸν Ῥοΐδη, νά ἀκοῦν τὸ Εὐαγγέλιο ἢ τοὺς Χαιρετισμοὺς σὰν νά πρόκειται γιὰ ξένη γλώσσα (κάτι ποὺ δέν εἶχε συμβεῖ οὔτε στὰ τετρακόσια χρόνια ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ). Γιὰ πρώτη φορὰ ἔσπασε ἡ ζωντανὴ γλωσσικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ αὐτὴ ἡ ῥήξη ὁλοκληρώθηκε μὲ τὸ πασοκικὸ ἀνοσιούργημα (ὑπουργὸς Ἐλευθ. Βερυβάκης) ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ. Ὅ,τι δέν κατόρθωσαν αἰῶνες Ῥωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας, Τουρκοκρατίας τὸ πέτυχαν δύο σύγχρονοί μας Νεοέλληνες ὑπουργοί.

Ἀγνόησε ὁ Γεώργιος Ῥάλλης (καὶ κυρίως οἱ συμπλεγματικοὶ σύμβουλοί του) τὸ προφανὲς καὶ πασίδηλο: πὼς δὲν ὑπάρχει ζωντανὴ γλώσσα μὲ μακρὰ ἱστορικὴ διάρκεια ποὺ νά μὴν ἔχει δημιουργήσει μιὰ λόγια καὶ μιὰ δημώδη παράδοση. Ὅτι εἶναι ἀδυνάτη ἡ ζωντανὴ ἐπιβίωση καὶ συνέχεια μιᾶς ἱστορικῆς γλώσσας, ἂν τὰ μεταγενέστερα ἰδιώματα δὲν ἀντλοῦν συνεχῶς ἀπὸ τὰ προγενέστερα. Ὁ ἀείμνηστος μπροστάρης τοῦ Δημοτικισμοῦ Εὐάγγελος Παπανοῦτσος ἐπέμενε ὅτι ἀποκλείεται νὰ κυριαρχήσεις τὴ δημοτική γλώσσα, ἂν δὲν πατᾶς σὲ στερεὰ γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς. Καὶ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι στὸ ψευδωνύμως λεγόμενο «Βυζάντιο», χίλια χρόνια, τὰ παιδιὰ πρωτοσυλλάβιζαν ἀνάγνώση καὶ γραφὴ στοὺς στίχους τοῦ Ὁμήρου.
* Ὄχι σὰν ῥητορικὸ σχῆμα, ἀλλὰ μόνο ὡς μέτρο ῥεαλιστικῆς ἐκτίμησης (προσωπικῆς καὶ πιθανὸν λαθεμένης) θὰ ἔλεγα: Προτιμότερο, ἀπὸ λάθος (ἀσφαλῶς ἀνεπίγνωστο) τοῦ Ῥάλλη ἢ τοῦ Βερυβάκη, νά εἶχε γκρεμιστεῖ ὁ Παρθενώνας, παρὰ νὰ ἔχει σπάσει πιὰ ἡ ζωντανὴ συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ ὑπουργοὶ ἄφησαν στίγμα εὐπρεπείας καὶ εὐαισθησίας πατριωτικῆς. Διερωτῶμαι, ἂν σὲ τέτοιες εὐγενικὲς περιπτώσεις εὐαισθησίας καὶ πατριωτισμοῦ (στοὺς ἀντίποδες τῆς ἀριστερόσχημης παχυδερμίας καὶ τοῦ συναφοῦς ἀμοραλισμοῦ) ὁ ἀνθρώπινος ψυχισμὸς μπορεῖ νά ἀντέξει τὴ συνειδητοποίηση τόσο πελώριων ἱστορικῶν ἐγκλημάτων.
Εὔχομαι εἰλικρινὰ οἱ ἐκτιμήσεις καὶ κρίσεις μου νὰ εἶναι λαθεμένες. Τὶς καταθέτω μόνο σὰν πρόκληση προβληματισμοῦ.
(Πηγή: Καθημερινή, 9/4/2006).


[Ἡ ἀντιγραφή ἀφιερώνεται στὸν φίλτατο oldjedi,
ποὺ ἔδωσε καὶ στοὺς δυό μας
αὐτὴν τὴν πολύτιμη εὐκαιρία ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων, ἔρευνας, ἀφορμῆς γιὰ σπουδαία φιλία].

==== 
Βόρεια Ἤπειρε, ὁ κόσμος νὰ χαλάσει, πρῶτα Ἕλληνας καὶ μετὰ ὁ,τιδήποτε ἆλλο.
Κι' ἄν αὐτὸ δὲν φαίνεται καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν γλώσσα, ποὺ εἶναι ἡ ἔκφραση
τῆς ψυχικῆς διάνοιας τοῦ καθενός, τότε ἀπὸ τί ἆλλο μπορεῖ νὰ φανεῖ; Ἀπὸ τὴν πα-
τριδοκαπηλία; Χωρὶς καλὰ ἑλληνικά, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ζήσω ὥς τὰ τώρα.
Καί χαίρομαι ὅταν, σπανίως βέβαια, βλέπω κάποιους νὰ μιλοῦν καὶ νὰ γράφουν ἑλ-
ληνικὰ μὲ χάρη.

 

5 Νοεμβρίου 2008, καὶ ὥρα 2:49.

Ξύπνησα γυμνούλης. Κι' ἐκεῖ ποὺ ἔπινα τὸν καφέ μου, τσίτσιδος, ἀνάμεσα στὶς περικοκλάδες τοῦ μπαλκονιοῦ, νά σου μιὰ Κλινοσοφιστεία, ὁλόγυμνη, βιαστική, καὶ μοῦ κάνει:" - Πάω ἐπίσκεψη στὶς "Τύψεις"!*...
Τὴν ρώτησα: " - Καλά, ἔτσι ξεγύμνωτη;...Ένα φῦλλο συκῆς - νά, πάρε κάτι ἀπὸ δῶ... - δὲν ἔχεις νὰ βάλεις;"
Ὁπότε ἔλαβα τὴν ἑξῆς ξεδιάντροπη ἀπάντηση: " - Πάτερ Κλινοσοφιστά! Γεράσαμε καὶ τὸ ρίξαμε στοὺς ἠθικισμούς;...Αὐτές, κυκλοφοροῦν μπὶτ ξεβράκωτες, μέσα κι' ἔξω!..."
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς πᾶντα ἐκδεδυμένες θὰ τὶς βρεῖς, τὶς "Τύψεις", ἀλλὰ νὰ μὲ πεῖ καὶ "πάτερ"..., πάει πολύ!
Ἔστειλα "χαιρετίσματα" καὶ "περιμένω ἀντεπίσκεψη"**.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ   Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Κάπου, κάπως, πᾶντα ὁ ἔρωτας...

5η δημοσίευση.

1η δημοσίευση στὴν Ἀνοχύρωτη Πόλη, 3 Ἰανουαρίου 2008.

  * Ὁ παπποὺς, ἡ γιαγιὰ καὶ ὁ πατέρας μου!

 
"-------------------------------καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Φιλαρμονικῆς καὶ Φιλελλήνων 2. Καλῶς τὸ ἐννοήσατε: γωνία εἶναι. Μὲ φιλία στὴν ἁρμονία. Λέξη ἑλληνικὴ καὶ παγκόσμια. Καὶ Φιλία γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ἄλλη μία ἀποκλειστικότης.
Καὶ μὲ ποιά φόρτιση ἑνώνονται αὐτοὶ οἱ δύο δρόμοι, αὐτὲς οἱ δύο ὁδοί! Στὴν Κέρκυρα, μωρὲ κουζουλέ, ποὺ ρωτᾶς ποῦ!... Μὲ τὶς 18 φιλαρμονικές της. Καὶ τὴν τρέλλα της καὶ τσὶ καντάδες της.
Στὸν τέταρτο ὄροφο, ἐκεῖ ποὺ θά 'πρεπε νὰ κοιτάξει ὁ Γρηγόριος Ξενόπουλος, νὰ εἴχαμε καὶ τὴν τοπικὴ Στέλλα Βιολάντη. Ἐννοῶ, θεός σ'χωρέσ' την, τὴν Θεοδώρα Μωραΐτη. Ὄχι, δὲν ἦταν ἐκεῖ τὸ σπίτι της. Ἐκεῖ ἔμενε ὁ ἔρωτάς της.
Στὸν τέταρτο ὄροφο, ἄνοιγε τὰ παράθυρά της ἡ κοντέσσα Κωστάντζα καὶ χαιρετοῦσε τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, ποὺ τὸν ἔβλεπε πᾶντα προφίλ. Θὰ μποροῦσε νὰ ἔδενε σκοινὶ ἀπὸ τὸ παράθυρό της ὥς τὸ καμπαναριό, ν' ἁπλώνει τὰ ροῦχα της. Θὰ τῆς τὴν ἔκανε τὴν χάρη, ὁ Ἅγιος, νὰ τὸ ἐπιτρέψει, - θρήσκα ἀληθινὴ ἤτανε ἡ κυρά.
Ὥστόσο ἕνας ἔρωτας ἤ σατανὰς μπῆκε στὴ μέση καὶ μ' ἕνα σκουριασμένο ψαλίδι ἔκοψε δεσμοὺς μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ὁ γυιός της, ὁ νεαρὸς Σπυρίδων, τόλμησε καὶ ἐρωτεύτηκε τὴν πρώτη του ἐξαδέλφη - τὴν Θεοδώρα. Δὲν ἤξερε ποιάν ἐρωτεύτηκε ἀλλὰ πάντως ἐκείνην. Ἀλλὰ κι' αὐτή, κοῖτα ποιόν βρῆκε κι' ἀγάπησε! Αὐτόν, ποὺ δὲν ἤξερε ποιός ἦταν.

Ἡ σινιορίνα Μωραΐτη κι' ὁ νεαρὸς κόμης Λὸ Σκόκκο...τοὺς πῆρε καὶ τοὺς σήκωσε. Αὐτή φταίει! Ὄχι, αὐτὸς φταίει! Λάθος, αὐτή! Οἱ κοπέλλες τοῦ 1925 ποὺ κατεβαίνουν ἀπὸ τὸ Κανόνι στὴν Σπιανάδα, πατρός τε καὶ μητρός συνοδευόντων, βλέπουν μόνον κάτω μὴ σκοντάψουν καὶ στρέφουν μόνον πρὸς τὴν καμπάνα ποὺ χτυπᾶ νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους. Τὰ ἀγόρια ἀπαγορεύονται διὰ ξαμαλλιάσματος. Σιὸρ Βιολάντης τοὺς χρειάζεται.
Ποῦ τὴν βρῆκε; Ποῦ, πῶς, πότε τὰ κατάφερε καὶ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε κτλ κτλ , νὰ σᾶς τὰ ποῦν οἱ κουτσομπόλες, ὄχι ἐγώ. Δὲν εἰδικεύομαι ἐγώ νὰ ξευτελίζω τοὺς ἔρωτες γιὰ χατίρι τῆς προστυχιᾶς σας. Εὐτυχῶς ἡ Θεοδώρα δὲν ἔγινε "φαρμακωμένη" τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Τὴν εὐχαριστῶ ποὺ πρωτοφίλησε τὸν πατέρα μου. Οἰκογενειακοὶ ἀχθροὶ οἱ γονεῖς τους. Κοντὸς ψαλμός, τὴν γαμήσανε κι' οἱ δυό τους τὴ ζωή τους. Ἐκείνη ἔμεινε ἀνύπαντρη. Τὴν γνώρισα τὸ 1965 μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πίπη. Ἐκεῖνος, σὰν εἶδε τὰ μαχαίρια, φοβήθηκε προφητικὰ τὸν "Ματωμένο Γάμο" τοῦ Λόρκα, ποὺ ἐστερεῖτο φυσικὰ τῆς μουσικῆς τοῦ Χατζιδάκι (νά, πάλι ἡ ἁρμονία), ἄφησε σύξυλο τὸν δάσκαλό του ζωγράφο, ποὺ τὸν ἀνέλαβε ἀπὸ ἑπτὰ χρονῶ, καί, περιφρονῶντας Ποντικονῆσι, Ἀχίλλειον καὶ δὲν ξέρω κι' ἄν πρόλαβε ν' ἀνάψει κανένα κερὶ στὸν Ἅγιο (ἐγώ γιὰ ἄπιστο τὸν εἶχα), μάννα νὰ τοῦ φωνάζει ἀπὸ τὸ παράθυρο: " - Πίπη!...Πίπη, ποῦ πας;..." Καί, Μαντόνα Σάντα! Μπῆκε στὸ βαπόρο πὲρ ἀντάρε ἴν Ἀτένε. Γιὰ πᾶντα, σέντσα ριτόρνο.

2007. Θεέ μου, ὕστερα ἀπὸ τόσους ἔρωτες, ἀκόμα ζῶ! Χωρὶς ἔρωτα. Καί, Σεπτέμβρη μήνα, ἀνιχνεύω τὰ φαντάσματα.
Φιλαρμονικῆς καὶ Φιλελλήνων 2, γωνία δηλαδή. Ἀνεβαίνω στὸν τέταρτο ὄροφο. Στὴν πόρτα διαβάζω: Εὐάγγελος Δαπέργκολλας. Χτυπῶ, βγαίνει μιὰ κυρία κάπως μεγάλη. Ἡ πόρτα ἐλάχιστα ἀνοιχτή. Ὁ παππούς, ὁ Τζιοβάννι-Μαρία, ἴσως κοιμᾶται...ἴσως τραγουδάει Φίγκαρο στὸν ὕπνο του... Θα βαρέθηκε νὰ περιμένει τὸν ἐγγονό του...
- Ὁρίστε, τί θέλετε;
Θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ μὴν ἔχασκε τὸ στόμα της ὅταν μὲ ἄκουσε νὰ τῆς λέω:
- Ήρθα, κυρία μου, ἐδῶ νὰ κλάψω. Ἐδῶ γεννήθηκε ὁ πατέρας μου. Καὶ ἐρωτεύτηκε. Ἀφῆστε με νὰ κοιτάξω λίγο μέσα τὴν πνοή του καὶ νὰ κλάψω. Σᾶς παρακαλῶ!...Ἀνοῖξτε λίγο τὴν πόρτα. Σᾶς εὐχαριστῶ. Μὴ φοβᾶστε, δὲν εἶμαι κακός. Ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ νὰ μὴν κλαῖς.
Καὶ σωριάστηκα.
Κανένας ἔρωτας δὲν πεθαίνει πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς.

------------------------------------------------------------------------με χοές στους νεκρούς έρωτες".

(*) Τύψεις, θέμα δικό μου στὸ Φόρουμ.

(**) Ἀναδημοσιεύσεις κειμένων ἀπὸ τὸ ἕνα θέμα στὸ ἆλλο.

* Ἡ φωτογραία εἶναι ἀκριβῶς μὲ πλάτη τὸ σπίτι τοῦ πατλερα μου.

Προβλήματα ἐγγραφῆς στὸ νέο Phorum.com.gr.

 *

Namrail έγραψε: ↑

04 Απρ 2018, 01:04

Αυτό. Ο Κλινοσοφιστής είναι μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος, δεν μπορεί να προσαρμόζεται αβοήθητος στις διαδικτυακές αλλαγές. Χρειάζεται κάποιον που τον ξέρει, να τον βοηθήσει.

~~~~
Tὸ...διαβάσαμε κι' αὐτό, ἐμεῖς, οἱ γατεραστές!
Οἱ γατοπερπατημένοι!!
Σκέψου νὰ μὴν περνοῦσε ἡ μπογιά μας στὶς γάτες,
πόσο στὸ περιθώριο θὰ μᾶς πετοῦσαν!...

Κατάρες ὅ,τι πρέπει.

29 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 8:00.

ξέφρενες κατάρες, στιχουργικῶς εἰπωμένες,
πρὸς ὑπολήψεις κοινωνικῶς καλουπωμένες.
Μακρὰν ἐμοῦ πᾶς τίμιος καὶ προπαντός - φτού, κακά!... - πάσα τιμία,
- χίλιες φορὲς νὰ δοξαστῶ στὴν ἀτιμία!
Τὰς πιστὰς συζύγους, ὦ, πόσον τὰς σιχαίνομαι, καθὼς βαριοῦνται,
γκόμενον ἄλλονε νὰ βροῦν,  γιὰ νὰ πηδιοῦνται.
Πόσην νιώθω χαρὰν νἄχουν οἱ ἆντρες προκεχωρημένον προστάτη,
στὶς γκόμενες νὰ τρέχουν μὲ συμπαραστάτη.
Κι' ὅσοι κι' ὅσες ἀνωμαλεύουν, θέ μου, πάραυτα νὰ ἐξομαλισθοῦν.
Νὰ μείνουν ἀδρανεῖς... - ὅμως νὰ ὑποτιτλισθοῦν
τὰ σιχαμερὰ τὰ ἔνστικτά τους, τὰ νεκρά, τὰ ζωντοπεθαμένα.
Νὰ διαβάζονται, νὰ μὴν ἔρχονται σὲ μένα,
τ' ἐνὸς καὶ τ' ἄλλου νὰ 'ξηγῶ τὶς ἀλλόκοτες σεξοπαρορμήσεις.
- Τί μὲ νοιάζει σὰν δὲν μπορεῖς νὰ ξεζουμίσεις;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ὄχι, θὰ σᾶς ἄφηνα ἥσυχους κι' ἀβομβάρδιστους!...

24 Ἰανουαρίου 2013, καὶ ὥρα 14:30.

κι' ἀτέλειωτο νἆναι κάθε φιλί,
- ποτὲ καθὼς τὸ θέλουν οἱ δειλοί.
Σὰν μὲ κηδέψουν, ὅλοι νὰ 'ρθεῖτε, νὰ διασκεδάσετε·
ὅσο ζεῖτε, στὴν θλίψη μου, μὴν σώσετε νὰ φτάσετε.
Μὲ πρόδωσαν σὰν νἄμουνα κι' ἐγὼ τῆς Παναγιᾶς ὁ Γυιός·
κι' ἡ μάννα κι' ἡ γυναίκα μου, φίλοι,  κι' ἆλλος, δὲν ξέρω ποιός,
ποὺ νὰ μ' ἔχει φιλήσει,
πρὶν ἀλέκτωρ λαλήσει.
Ἄν ἀνάψετε κεριὰ καὶ λιβάνια; Καταραμένοι
νά 'στε. Ξεροί, χάμω νὰ πέσετε, κατατρομαγμένοι,
κι' ἔλεος, πουθενά, ποτέ σας, ἀπὸ Διάβολο μὴ βρεῖτε·
κι' ἀνάμεσα στὰ σκέλια, ψηλά, ζαμαὶ νὰ μὴ χαρεῖτε,
ἀπάνθρωπα τομάρια...
- ποὺ νὰ σᾶς δῶ σφαχτάρια!
Σὰν θὰ μὲ ξεθάψουν, νὰ μ' ἔχετ' ὅλοι σας ξεχασμένο,
στὴν ἀνάγκη νὰ διαγνωσθεῖ τὸ μυαλό σας κλουβιασμένο·
θέλω, ρεμάλια, νὰ ξεφύγω διὰ παντὸς ἀπὸ μνῆμες
ποὺ δὲν γνώρισαν λοῦστρο καρδιᾶς καὶ στοχασμοῦ σὲ κνῆμες!
Ἄχ! κλινοσοφιστικῶς,
ἐρωτο-διορατικῶς,
κι' ὄχι κουτσομπολευτικῶς, δές, τοῦ φιλιοῦ τὴν ἀξία
μαθαίνει ἀφειδῶς κανεὶς νὰ σκορπᾶ στὸν Γαλαξία
καὶ τίποτ' ἀπ' τὰ πλούτη τῆς ζωῆς πιὰ νὰ μὴν τοῦ λείπει:
οὐδὲν τί κι' ἀπὸ ἡδονὴ κι' οὐδὲν τὶ ἀπὸ ἀγάπης λύπη.
Μ' ἕνα φιλὶ γίνεται;
Ἄν τὸ παρατείνετε!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

11 Αὐγούστου 2012, καὶ ὥρα 6:00.
ἀλλὰ καὶ πᾶντα καὶ τουζοὺρ ἐπίκαιρον.

* Κανονικά, στὰ σατιρικὰ περισσότερο ταιριάζει...
ἀλλὰ νά, ποὺ... καὶ κλινοσοφιστικῶς σ' ἔμπνευση ξαφνιάζει!

ἀνάρρωση πρώτης τάξεως,
οὔ! κι' ἄνευ ἐπιφ1υλάξεως.
- Βρὲ, καλῶς τον! Καὶ σιδερένιος!
- Νὰ μοῦ 'φχεσαι: ...καὶ νεραϊδένιος!
Ἤ μήπως ἄδικο λὲς νἄχω;
Εἶδες ἄλλον ποτὲ ξωμάχο,
μὲ τόσην ἀπέραντη χάρη,
νὰ τὸν θεωροῦν καὶ παλληκάρι;
- Ναὶ, βρὲ σύ, ...πῶς τὰ καταφέρνεις
κι' εἶσαι Μοιραῖος_Ὅλος; Τί παίρνεις;
Κοκκαλάκι τῆς νυχτερίδας;
- Κι' αὐτηνῆς καὶ τῆς κατσαρίδας.
- Φτού, βρέ! Μὴ σὲ ματιάσω, φτού, φτού!...
- Ξέρεις ἀντρέσα ταριχευτοῦ
ν' ἀναλάβει, σὰν τὰ τινάξω,
τὴν ἀποθέωσή μου;
....................... - Θὰ ψάξω
καὶ πιστεύω κάτι θὰ γίνει.
- Ἆντε μπὰς κι' ἕνα σκιάχτρο μείνει
τοῦ Κλινὸ, στὴν ἀνθρωπότητα!
- Ἔγνοια σου πάντοτ' ἡ ποιότητα!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Σήμερα, στὸ Phorum.com. gr.

Ἄς ποῦμε ὅτι...
...ἀναλαμβάνω ὄντως ὑπηρεσίες Συντονιστοῦ Ὀρθοῦ Λόγου!
Ὤχ, Θεέ μου!...
Αὐτὸ κρίνανε πὼς μπορῶ νὰ κάνω, αὐτὸ ἄς κάνω καὶ..., ὤχ, Θεέ μου, βόηθα!...
Πόσοι ξέρουν καλὰ ἑλληνικά;
Αὐτοὶ μᾶλλον δὲν μὲ χρειάζονται.
Πόσοι δὲν ξέρουν καλὰ ἑλληνικά;
Θὰ πρέπει νὰ σπουδάσω πρῶτα ἀλαμπουρνέζικα, γιὰ νὰ τὰ μετατρέπω σὲ ἑλληνικά. Καὶ ἔτσι οἱ φορουμοκόμητές μας νὰ γίνονται ἀγνώριστοι. Ἔμ, θὰ ζήσω; Θὰ μὲ φᾶνε ζωντανὸ ποὺ θὰ προσπαθῶ νὰ τοὺς κάνω ἀνθρώπους ἀπὸ μούμιες ἀμέρικαν στάυλ! Καλά,
δὲν πειράζει, σὲ ἡλικία θανάτου εἶμαι, - μπορεῖ καὶ ἥρωας ν' ἀναδειχθῶ, νὰ μὲ καλύψουν, ἴσως πᾶντα, καὶ μ' ἑλληνικὴ σημαία.
Δέχτηκα!
Βέβαια, Ὀρθὸς Λόγος δὲν εἶναι μόνον ἡ ὀρθογραφία καὶ τὸ Συντακτικό.
Πρέπει νὰ συνάδουν αὐτὰ μὲ λογική ἀνθρώπινη σκέψη, ποὺ θἄχει χρησιμοποιήσει τὸ μυαλό, τὶς αἰσθήσεις, τὴν ἴδιαν ἀντίληψη, «συλ-
λαμβάνοντας» στὸ νοητικό της πεδίο καὶ ἀποτυπώνοντας ἔννοιες, λέξεις, εἰκόνες...
Καλά, ἄς ἔχουν ἕναν ὑποτυπώδη δημοσιεύσιμο χαρακτήρα - ποὺ δὲν τὸ βλέπεω - τὰ γραφτά τους!...
Στὴν ἐποχή μου, ὡς Μικρὸς Λογοτέχνης στὴν "Διάπλασι τῶν Παίδων", πρὶν δημοσιευθεῖ κάτι, περνοῦσε ἀπὸ τὴν κρισάρα. Ἕνας δό-
κιμος δημοσιογράφος ἤ συγγραφέας, ἀνάλογα μὲ τὸ τί κείμενο ἔστελνες, ἀκόμη καὶ πληρωμένη Ἀγγελία, πρῶτα τὸ διόρθωνε καὶ πολ-
λὲς φορὲς δὲν τὸ δημοσίευε.
Τὸ κατὰ τὰ ἆλλα ὑπέροχο διαδίκτυο ἔχει αὐτὸ τὸ ἄθλιο μειονέκτημα: συγκεντρώνει ὅλα τὰ σκουπίδια τοῦ Κόσμου, πού, ἀντὶ νὰ βρω-
μᾶνε, καμαρώνουν!
- Oh, mon dieu!...
Τὸ εἶπα γαλλικά, "Ὤ, θεέ μου", μπὰς καὶ συνέλθω λιγουλάκι ἀπὸ τὴν φρίκη ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὸ ποῦ ἔχει καταπέσει ἡ ἄλλοτε Ἑλ-
λάς.
Ἤ μᾶλλον, γιὰ νὰ συνέλθω, καὶ νὰ ἀναλάβω μὲ τὸ καλό, ἄς δῶ μίαν ὡραίαν εἰκόνα Ὑπὲρ Καλοδεχούμενων Λαθρομεταναστῶν:

Σήμερα, 13 Ἀπριλίου 2018, καὶ ὥρα 08:20.

Νὰ ἤμουν, τώρα, ἀρχαῖος Ἕλληνας, - τελείως ἀρχαῖος, ὄχι σὰν ἐσᾶς. Ποτέ!...
~~
Φεβρουάριος 14th, 2015, 9:24.
Εἰσαγωγικὸ σημείωμα ὀλίγης τιμῆς ποὺ θὰ ὀνειρευόμουν νὰ μοῦ γινόταν.
~~


* Ἡ Ζακλὶν ντὲ Ρομιγύ ἀνάμεσα σ' ἑλληνικὰ ἀγάλματα.
Jacqueline de Romilly parmi des statues helléniques.

Δὲν ξέρω τί (μοῦ) φταίει ἀλλὰ δὲν τὸ ἤξερα...δὲν τὸ θυμᾶμαι...καὶ μόλις τώρα τὸ ἀνακάλυψα,
ἐγώ, ἕνας γέννημα-θρέμμα Ἀθηναῖος, ποὺ βρίσκομαι στὸ Θησεῖο σχεδὸν κάθε μέρα,
ἡ Πλατεία Θησείου
ἔχει μετονομαστεῖ, λέει, ἀπὸ τὶς 16 Σεπτεμβρίου 2013 σὲ...

...πλατεία Ζακλὶν ντὲ Ρομιγύ.

----
Εἶναι πολὺ νωρὶς ἀκόμη, ὥρα 8:46΄,
κάνει πολὺ κρύο στὴν Ἀθήνα (ὅπως παντοῦ), ἔχω νὰ βγῶ...ἑβδομάδες, πάνω ἀπὸ μήνα, ἀπὸ τὸ σπίτι,
ἄρρωστος - τώρα νιώθω κάπως καλλίτερα - ἀλλὰ...
τὸ μεσημέρι θὰ πάω νὰ δῶ, νὰ σταθῶ λίγο μπροστά στὶς ἐπιγραφές αὐτές μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ κείμενα τῆς συγγραφέως στὰ γαλλικὰ καὶ σὲ ἑλληνικὴ μετάφραση:

----
Πληροφοροῦμαι,
ἡ πλατεία Θησείου, ἔπειτα ἀπὸ πρόταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου στὸ Παρίσι,
τὴν ὁποία ἀποδέχθηκε ὁ δῆμος Ἀθηναίων, μετονομάστηκε σὲ πλατεία Ζακλὶν ντὲ Ρομιγύ,
πρὸς τιμὴν τῆς μεγίστης ἑλληνίστριας, ποὺ ἀφιέρωσε τὴν ζωή της στὴν μελέτη τῆς ἀρχαιο-
ελληνικῆς γραμματείας.
Τὸ ὄνομά της πῆρε διαμορφωμένος χῶρος, στὴν συμβολὴ τῶν ὁδῶν Ἡρακλειδῶν, Νηλέως,
Ἀποστόλου Παύλου καὶ Ἀκάμαντος, καί, σύμφωνα μὲ τὸ σκεπτικὸ τῆς πρότασης, στὸ πρό-
σωπο τῆς Ζακλὶν ντὲ Ρομιγύ, τιμῶνται ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μελετοῦν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα σὲ
κάθε γωνιὰ τοῦ κόσμου.
----
Athènes consacre une place publique en hommage à Jacqueline de Romilly.
Jacqueline de Romilly, décédée le 18 décembre 2010 à l’âge de 97 ans, a déjà une place publique à son nom dans
la capitale hellénique. Un hommage à l’écrivain français qui en 2000 fut nommée « ambassadrice de l’hellénisme »
par la Hellas.
La place en question s' est située au centre d’Athènes, dans le quartier historique de Thissio.
L’ancienne place du même nom est proche de l’Acropole et de de l’Agora.
Sur cette place, sont apposées trois colonnes rendant hommage à la philologue défunte. Sur celles-ci, sont inscrits
des extraits de l’oeuvre de Jacqueline de Romilly, en grec et en français.

Une place publique porte déjà le nom de Jacqueline de Romilly dans sa ville de naissance: Chartres (Eure-et-Loir).
==
Δύο ὧρες μετά:

* Τοποθετημένα σὲ ἄχαρη θέση,
μᾶλλον σπανίως παίρνει εἴδηση κανεὶς περὶ τίνοις πρόκειται.
Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ θυμώμαστε ὄτι ἴσως εἴμαστε μερικοὶ ἀπὸ μᾶς Ἕλληνες;
Δὲν σὲ ἑλκύει τίποτα νὰ πᾶς ἐκεῖ, νὰ δεῖς, ἄν δὲν ξέρεις ἐκ τῶν προτέρων.
Καλὰ ἔλεγα στὴν ἀρχὴ νὰ τὸ ἔβαζα στὸ Re: Τὸ αἶσχος τῆς νέας Ἑλλἀδος. Τώρα τὴν ἔπαθα.

Υ.Γ.
Ἄσε ποὺ στὸ χάραγμα τοῦ ὀνόματος τῆς τιμωμένης "φάγανε" τὸ "e" στὸ de. Ἀπορῶ, δύο χρόνια μετά, πῶς δὲν τὸ
πῆραν εἴδηση οἱ Γάλλοι νὰ μᾶς κράξουν!
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ νεο-Ἕλληνες εἶναι ἀγράμματοι ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη. Καὶ τὸ ἐπιδεικνύουν μὲ καμάρι.
Τὰ πτυχία τοὺς μάραναν.
=====
Χθές, αὐτὸ τὸ παλληκάρι, ὁ πιλότος Γιῶργος Μπαλταδῶρος, ἔχασε τὴν ζωή του, ἀφοῦ άπώθησε τὸν προαιώνιο ἐχ-
θρό, ὁδηγῶντας τὸ Mirage 2000-5, ποὺ κατέπεσε στὴν Σκύρο. Οὔτε ὁ πρῶτος οὔτε ὁ τελευταῖος.
Ὡστόσο, Ἕλληνας!
Στὶς Εἰδήσεις, ὅλο καὶ μᾶς προετοιμάζουν γιὰ κάτι τέτοιο! Μὴ μᾶς φανεῖ βαρύ, ὅταν τύχει;

 

Ἐράσμιος καὶ κλινοηδυεπής ὅπως κι' ὁ γάτος μου, ὁ Χουανίτο.

* ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ τὰ ὀρθογραφικὰ λάθη καὶ τὸ μπάσταρδο ἐρωτηματικὸ στὰ ἑλληνικά. ΔΕΝ τὰ συγχωρῶ οὔτε στὸν ΘΕΟ τὸν Ἴδιο. Καὶ...σκασμὸ ΔΕΝ πρόκειται νὰ βγάλω!

22 Ἰανουαρίου 2018, καὶ ὥρα 7:00.
 ~

Κλινοσοφιστεῖες ἔμφραγμα,
δυστυχῶς ἀθεράπευτον.
*
Μοιρασμένη ἀφειδῶς...
ἡ τῶν Ἑλλήνων αἰδώς.
~
Τὸ "πατριῶτες" πολὺ (δὲν) μοῦ ἀρέσει! Σαχλή πλάκα ἔχει ἡ λέξη παρὰ
τοῖς Ἕλλησι.
Ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα ΔΕΝ ἔχει παρὰ μίαν ἐλάχιστη μειοψηφία πατριωτῶν
καὶ
ἕναν πολυπληθέστερο ἀριθμὸ καπηλευτῶν τοῦ ὅρου "πατριωτισμός".
Ἡ καταρριπτικὰ συντριπτικὴ πλειοψηφία εἶναι ξενομανεῖς.
Ἔχουμε καὶ κάμποσα ἑκατομμύρια ἀλλοδαποὺς...- ἆντε βγάλ' τα πέρα
μαζύ τους! Οἱ τελευταῖοι θεωροῦν τὸν τόπο δικό τους (γιὰ...τολμῆστε
νὰ τοὺς πεῖτε ὅτι:
"εἶναι προσωρινοί", "περαστικοὶ ἀπὸ δῶ...",
θὰ σᾶς ποῦν:
" - Ἐσὺ νὰ φύγεις. Ἐδῶ ἡ χώρα εἶναι δική μας", ὅλοι μαζύ.
Οἱ Ἕλληνες στὸ λεωφορεῖο εἶναι ἄς ποῦμε 4, οἱ εἰσβολεῖς 35.
(Θὰ μοῦ πεῖτε, ἐσεῖς κυκλοφορεῖτε μὲ Ι.Χ. καὶ δὲν ξέρετε τί γίνεται, κι' ἄν
σᾶς λέω ἀλήθεια).
Τολμῆστε νὰ πεῖτε σὲ ἕναν ἀλλοδαπό:
- Μίλα (στὸ λεωφορεῖο πᾶντα) πιὸ σιγά.
Ὁ ὁδηγὸς θὰ σὲ κατεβάσει κάτω καὶ αὐτοὶ ὅλοι μὲ μιᾶς θὰ σοῦ ὁρμήξουν.
Ἀλλὰ...ποῦ νὰ τολμήσετε νὰ πεῖτε λέξη!
Νἆναι καλὰ τὸ Φόρουμ.άλονταπ.γκροὺ* καὶ τὰ ψευδώνυμα ἀνδρείας ποὺ
μόνοι σας ἀποδίδετε στοὺς ἑαυτούς σας.

Τὸ κάθε συλλαλητήριο εἶναι πλέον ἀποτυχημένο ἐκ τῶν πραγμάτων.
Ἄν μοίραζαν κινητὰ τηλέφωνα καὶ σουβλάκια, ὅλη ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα
θὰ ἔτρεχε στὴν Θεσσαλονίκη.
Ὅσο λύθηκε τὸ Κυπριακὸ ἆλλο τόσο καὶ χειρότερα θὰ λυθεῖ καὶ τὸ Μακε-
δονικὸ εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος. Συγγνώμη: Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδος (προσωρινὸ ὄνομα, ὥσπου νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν κάποιο ἀγγλοτουρκοειδές) ἤθελα νὰ πῶ.
Ἀκούσατε τὸν Νίμιτς πῶς ἀποκλαλεῖ προκαταβολικὰ τὰ Σκόπια;
- Μακεδόνες.
Ὁ Oldjedi πιστεύει ὅτι τὰ πράματα ἔχουν ν' ἀκολουθήσουν κάποιους κα-
νόνες. Αὐτὰ ποὺ ξέρει, ὄντως τὰ ξέρει, ἀλλὰ νὰ τὰ ξεχάσει.
Ἡ μειοδοσία καλὰ κρατεῖ καὶ ἐπαυξάνεται.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

* Τὸ Φόρουμ πέθανε, ζήτω οἱ Ἄλλονταπ. Ἑλληνοποιοῦνται στὸ πὶ καὶ φί, γιὰ νὰ ψηφίσουν. 

* Πρὸς ἀλλοῦ τρέχουν οἱ ἆλλοι, πρὸς ἀλλοῦ ὁ Κλινό!...

 

11 Σεπτεμβρίου 2011, καὶ ὥρα 9:30. 
 

ἕνας χρόνος, ποὺ ἀπὸ τὸν Γεώργιο Σουρῆ πῆρα τὴν σκυτάλη...
Τί; δὲν τὸ ξέρατε; σώπα!... Μπρίκια κολλᾶμε; Νἆταν' κι' ἄλλη.

Ἕνας χρόνος κιόλας πέρασε - καὶ δύο μέρες,
π' ὅταν λάμπρυναν ἄστρα, ξάνοιξαν αἰθέρες...
Γιὰ θυμηθεῖτε: στὸ Μνημόσυνο τοῦ Σουρῆ,
γεννήθηκα...κι' ἔλαχε στὴν Ἑλλάδα φλουρὶ
ξανά,
μανά.
Ἀπὸ Σάτιρες ποτέ της δὲν θὰ γλιτώσει!
Τέτοιες κυράδες, ποιὸς ἆλλος νὰ τὶς φουχτώσει
πέρ' ἀπὸ μένα;
Καλοθρεμμένα
γοῦστα ποιὸς ἆλλος ἔχει, πλὴν τοῦ Κλινοσοφιστοῦ;
Τοῦ γέλοιου καὶ τοῦ κλάματος μοντέρνου ρυθμιστοῦ;
Τούρτα μὲ δηλητήριο,
πρὶν μπῶ στὸ Κοιμητήριο,
κάθε τόσο θὰ σᾶς κερνάω
( ψεῦτες, κλέφτες δὲν προσκυνάω).
Κι' ἄν κόψιμο σᾶς πιάσει,
ἡ γλώσσα μου ν' ἁγιάσει.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

27 Δεκεμβρίου  2010,   καὶ ὥρα 9:08. 

Παρί, λὲ 27 ντεκὲμ_μπρ, 2010. .......... Παράλληλη φωτογραφία = ἁρμονικὴ ζωὴ.
Μεσιέ,
παγακαλῶ ντεκτεῖτε μὰ φωτογκραφί, σὲ ἔντειξη ντ' ἀμοὺρ κομ_πλὲτ ποὺρ λ' ἄτομό σας.
Ἐλπιζῶ νὰ γκνωγιστοῦμε καλλιτεγὰ
καὶ νὰ σᾶς ὑπηγετῶ κὸμ σεκρεταὶρ ἄ βὸτρ λογκοτεκνὶ
καί, καμιὰ φογά, κὸμ ἐγωμένη σας...
Σᾶς τυμιζῶ, πὼς ἕν ζοὺρ,
ὤ Καγτιὲ Λατέν,
μὲ εἴπατε "Μοῦσα σας" καὶ ἤπιατε στὴν σαν_τέ μου ἕνα ποτηγὶ ντὲ Μπορντώ!
Πεγιμενῶ τὴν πγόσκλησή σας στὴν τερμὴ ἀγκαλιά σας,
ἀβὲκ γκρὰντ ἐμ_πασιὰνς.
Μὶλ φιλιά,
Λὰ Μυζὲτ ντὲ Κλινό.
================================================
Ἀθήνα, 27 Δεκεμβρίου 2010.
Ἔλα, δὲν κρατιέμαι.
Κλινὸ ντὲ λὰ Μυζέτ.

30 Μαρτίου   2011, καὶ ὥρα 4:52.

Ἰάκωβος Καμπανέλλης.
~~~~
* Τοῦ ἀναγνωρίζω δύο μεγάλες ἐπιτυχίες, τὸ Παραμύθι χωρὶς Ὄνομα (μὲ τὴν ἀριστουργηματικὴ μουσικὴ τοῦ Χατζιδάκι νὰ προσθέτει τὰ μέγιστα)
καὶ τὸ Μάουτχάουζεν (ἀπὸ τὶς καλλίτερες στιγμὲς τοῦ Θεοδωράκη νὰ τὸ συνοδεύουν - μαζὺ καὶ τῆς Μαρίας Φαραντούρη). Αὐτὸ τὸ δεύτερο, ὡς συναυλίες, συγκλόνησε τὴν ὑφήλιο. Ἡ "Στέλλα" τοῦ Κακογιάννη καὶ τῆς Μερκούρη, μὲ σενάριο βασικὰ δικό του, ἀρκοῦσε γιὰ μιὰν ἀθανασία.
* Στὸ Μάουτχάουζεν, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, γνώρισε καὶ τὸν πατέρα μου - ὅμως δὲν ἐπωφελήθηκα νὰ μάθαινα πιὸ πολλά.
Σὲ νεαρὴ ἠλικία, δὲν νοιαζόμαστε νὰ μάθουμε τὴν ἱστορία ἀπὸ πρῶτο χέρι. Ὕστερα, μετανιώνουμε. Βέβαια, δὲν βρεθήκαμε καὶ πολλὴ ὥρα μαζύ.
* Τὸ ἔχω ξαναγράψει ἐδῶ, ὁπότε δὲν τὸ θεωρῶ ἄτοπο, δειλό: ἐπαίνεσε τὴν "Μαντὰμ Μποβαρύ" μου, τὴν πῆρε χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσει στὸ Ραδιόφωνο ἀλλὰ καὶ δὲν μὲ πλήρωσε. Ἡ μοναδικὴ φορὰ ποὺ δὲν πληρώθηκα. 125.000δρχ. τὸ 1986. Αὐτὰ δὲν ξεχνιόνται (ἀπὸ "ἀνθρωπάρια", ἔστω, ποὺ κι' αὐ-
τὰ ὅμως μόχθησαν ὅπως οἱ ἥρωες τῶν ἔργων του).

* Τὸ ὅτι πέθανε, δὲν εἶναι κενό. Ἄφησε πίσω του πλούσιο ἔργο. Μιὰ μέρα θὰ πέθαινε. Ὅλοι θὰ πεθάνουμε.