[Διπλὴ ἀορτοστεφανιαία παράκαμψη].
 [Δὲν ζήτησα ἀπὸ κανέναν οὔτε ἕνα ποτῆρι νερό].
Πέρυσι, σὰν σήμερα ἑτοιμαζόμουν νὰ μπῶ (τὴν ἐπαύριο) στὸ Νοσοκομεῖο.
Ἐκεῖ δοκιμάστηκαν πολλὰ πράγματα ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀντοχή μου, τὴν ἀξιοπρέπειά μου
 (ἄν δικαιοῦμαι νὰ ἔχω). Ὄχι, δὲν ἐγκαταλείφθηκα ἐντελῶς μόνος. Ὡστόσο, μολονότι σήμερα,
ἕναν χρόνο μετά, εἶμαι σχεδὸν καινούργιος ἄνθρωπος, ἡ μοναξιά μου εἶναι σχεδὸν ἀπό-
λυτη. Δὲν τὸ βάζω κάτω. Εἴπαμε (ἤμουν τότε 18 χρονῶ):
 <ὁ Λὸ Σκόκκο ποτὲ δὲν πεθαίνει!!>. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τὸ πῆρα, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἄν τῆς
ἄφησα τίποτα. Αὐτή, ἐδῶ εἴσαστε καὶ ἐδῶ εἶμαι, κατὰ Διαόλου θὰ πάει. Γραφτό της
εἶναι; Πάει γυρεύοντας; Πάντως, κανένας ἆλλος δὲν τῆς φταίει.

27 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 6:53. 
 

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

 

34ον.

Σημωνίδης ὁ Ἀμοργῖνος*: Μάταια τὰ ἀνθρώπινα πράγματα.

Ὦ παῖ, τέλος μὲν Ζεὺς ἔχει βαρύκτυπος**
πάντων ὅσ᾽ ἔστι, καὶ τίθησ᾽ ὅκῃ θέλει·
νοῦς δ' οὐκ ἐπ' ἀνθρώποισιν· ἀλλ᾽ ἐπήμεροι
ἃ δὴ βοτὰ ζώουσιν, οὐδὲν εἰδότες,
ὅκως ἕκαστον ἐκτελευτήσει θεός.

ἐλπὶς δὲ πάντας κἀπιπειθείη τρέφει
ἄπρηκτον ὁρμαίνοντας· οἵ μὲν ἡμέρην
μένουσιν ἐλθεῖν, οἵ δ᾽ ἐτέων περιτροπάς·***
νέωτα δ' οὐδεὶς ὅστις οὐ δοκεῖ βροτῶν
πλούτῳ τε κἀγαθοῖσιν ἵξεσθαι φλύων.

φθάνει δὲ τὸν μὲν γῆρας ἄζηλον λαβόν,
πρὶν τέρμ᾽ ἵκηται· τοὺς δὲ δύστηνοι νόσοι
φθείρουσι θνητῶν· τοὺς δ' Ἄρει δεδμημένους
πέμπει μελαίνης Ἀίδης ὑπὸ χθονός·
οἵ δ' ἐν θαλάσσῃ λαίλαπι κλονεύμενοι
καὶ κύμασιν πολλοῖσι πορφυρέης ἁλὸς
θνῄσκουσιν, εὖτ' ἂν ἡδὺ νώσωνται ζόειν·
οἵ δ᾽ ἀγχόνην ἅψαντο δυστήνῳ μόρῳ
καὐτάγρετοι λείπουσιν ἡλίου φάος.

Οὕτω κακῶν ἄπ᾽ οὐδέν· ἀλλὰ μυρίαι
βροτοῖσι κῆρες κἀνεπίφραστοι δύαι
καὶ πήματ' ἐστίν· εἰ δ' ἐμοὶ πιθοίατο,
οὐκ ἂν κακῶν ἐρῷμεν, οὐδ᾽ ἐπ᾽ ἄλγεσιν
κακοῖσ' ἔχοντες θυμὸν αἰκιζοίμεθα.
====
Παιδί μου, ὁ βαρύγδουπος Δίας ὅλων τῶν ὑπαρχόντων τὴν ἔκβαση
στὰ χέρια του κρατᾶ καὶ τὰ πᾶντα κανονίζει ὅπως θέλει·
τὸ τί ἔχει στὸν νοῦν του, ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους· ἐφήμεροι,
ζοῦμε σὰν τὰ ζῶα, δίχως τὸ τέλος μας νὰ ξέρουμε,
πῶς τὸν καθένα μας θ' ἀποτελειώσει ὁ θεός.

Ἐλπίδα καὶ πίστη ὅλους μᾶς θρέφουν,
τ' ἀνέφικτο ὀνειρευόμενοι· ἆλλοι
προσμένουν νὰ ξημερώσει ἡ ἄλλη μέρα,
ἆλλοι νὰ περάσουν κάποια χρόνια·
τὸ νέον ἔτος κανεὶς θνητὸς δὲν νομίζει πὼς θά 'ρθει
χωρὶς νἆναι γεμάτο πλούτη κι' ἀγαθά.

Κι' ἔρχονται τὰ θλιβερὰ γεράματα πρὶν κάποιος βρεῖ
πραγμάτωση ὀνείρων· ἄλλους φριχτὲς ἀρρώστειες
κατατρώγουν· ἄλλους ὁ Ἄρης χάμω τοὺς ρίχνει
καὶ στὴ μαύρη γῆς τοὺς στέλνει·
κι' ἄλλους, φουρτουνιασμένη θάλασσα, παρασυρμένους
πέρα-δῶθε ἀπ' τὰ τόσα κύματα, τοὺς πεθαίνει
προτοῦ καλὰ-καλὰ νὰ νιώσουν τὴ γλύκα τῆς ζωῆς·
κι' ἐλεεινὸ θάνατο, βάζοντας ἆλλοι θηλειὰ οἱ ἴδιοι,
μὲ τὴν θέλησή τους, ζητοῦν ἀφήνοντας τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Κι' ἔτσι, κακὸ κανένα δὲν λείπει· μὰ μύριες μοῖρες
καὶ παθήματα ἀπροσδόκητα τοὺς θνητοὺς
προσμένουν· ἀλλά, πιστέψτε με,
στὴν θλίψη ἄν δὲν στρέφαμε συνεχῶς, γιὰ δυστυχίες
καὶ πόνους, τὸν νοῦ, δὲν θὰ βασανίζαμε τόσο τὴν καρδιά μας.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
Σημειώσεις:
(*) Ὁ Σημωνίδης γεννήθηκε στὴν Σάμο κι' ἀπὸ κεῖ ἦρθε στὴν Ἀμοργὸ ὡς ἀρχηγὸς ἀποίκων. Ἀπὸ αὐτὸ ὀνομάστηκε Ἀμοργῖνος (Ἀμοργιανός), γιὰ νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν Σιμωνίδη τὸν Κεῖο (ἀπὸ τὴν Κέα, σημ. Τζιά).
(**) Στ. 1. βαρύκτυπος· ὁ Ὅμηρος λέει "ἐρίγδουπος"· κ ο σ μ η τ ι κ ὸ ἐπίθετο τοῦ Δία ποὺ ξαποστέλνει τὴ βροντὴ καὶ τὸν κεραυνό.
(***) Στ. 8. ἐτέων περιτροπάς· πβ. τὸ: "περιπλανωμένων ἐνιαυτῶν" στὴν Ὀδύσσεια α, 6.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).
~ Στὴν φωτογραφία. Πυθαγόρα ἀπὸ τὸ Ρήγιο: "Ποιητὴς βαδίζων" μὲ λύρα, ρωμαϊκὸ μαρμάρινο ἀντίγραφο τοῦ Β΄ αἰ. μ.Χ., κατὰ τὸ ἑλληνικὸ μπρούτζινο πρωτότυπο τοῦ Ε΄π.Χ. αἰ. Θεωρεῖται ὅτι ἀναπαριστᾶ τὸν Σημωνίδη τὸν Ἀμοργιανό. Μουσεῖον Λούβρου, Παρίσι.
(Ὁ μεταφραστής).

18 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 6:52.

* * *
Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

33ον.

Μίμνερμος: ἔρως καὶ γῆρας*

τίς δὲ βίος, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆς Ἀφροδίτης;
τεθναίην, ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι,
κρυπταδίη φιλότης καὶ μείλιχα δῶρα καὶ εὐνή,
οἷ᾽ ἥβης ἄνθεα γίνεται ἁρπαλέα
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν· ἐπεὶ δ' ὀδυνηρὸν ἐπέλθῃ
γῆρας, ὅ τ' αἰσχρὸν ὁμῶς καὶ κακὸν ἄνδρα τιθεῖ,
αἰεί μιν φρένας ἀμφὶ κακαὶ τείρουσι μέριμναι,
οὐδ᾽ αὐγὰς προσορῶν τέρπεται ἠελίου,
ἀλλ᾽ ἐχθρὸς μὲν παισίν, ἀτίμαστος δὲ γυναιξίν·
οὕτως ἀργαλέον γῆρας ἔθηκε θεός.
====
Τί ζωὴ καὶ ποιά χαρὰ χωρὶς τὴν χρυσὴ Ἀφροδίτη;
κάλλιο νὰ πέθαινα μόλις αὐτὰ δὲν θὰ μὲ νοιάζουν,
ἡ συνουσία στὰ κρυφά, οἱ χαρισμένες γλύκες, ἡ κλίνη ἡ συζυγική,
λούλουδα ἑλκυστικὰ τῆς νιότης,
γι' ἆνδρες καὶ γυναῖκες· μά, ὅταν φτάσουν τὰ ὀδυνηρὰ
τὰ γηρατειά, ποὺ δυσειδὴ κι' ἀνίκανο τὸν ἄνθρωπο κάνουν,
μὲ φριχτὲς ἔγνοιες πᾶντα νὰ βασανίζουν τὸν νοῦ του,
νὰ μὴ χαίρεται οὔτε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου νὰ βλέπει,
μισητὸ στοὺς νεαρούς, περιφρονημένο κι' ἀπὸ τὰ θηλυκά·
τόσο ἀνυπόφορα ἔκαν' ὁ θεὸς τὰ γεράματα.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
Σημείωση:
(*) ὁ τίτλος δικός μου. Τὸ κείμενο δὲν ὑπάρχει στὸ βιβλίο ποὺ διαθέτω. Μᾶς διδάχτηκε ὡστόσο χθές.
Κείμενα τοῦ Μιμνέρμου ἔχω ἤδη μεταφρασμένα: τὸ 2ον καὶ τὸ 4ον τῆς σειρᾶς.

11 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 18:27.

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

32ον.

Τυρταῖος: Ὑποθήκη, 2.

Oὔτ᾽ ἂν μνησαίμην οὔτ' ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείμην
οὔτε ποδῶν ἀρετῆς οὔτε παλαισμοσύνης,
οὐδ' εἰ Κυκλώπων μὲν ἔχοι μέγεθός τε βίην τε,
νικῴη δὲ θέων Θρηίκιον Βορέην*,
οὐδ' εἰ Τιθωνοῖο** φυὴν χαριέστερος εἴη,
πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω*** μάλιον,
οὐδ' εἰ Τανταλίδεω Πέλοπος βασιλεύτερος εἴη,
γλῶσσαν δ' Ἀδρήστου**** μειλιχόγηρυν ἔχοι,
οὐδ' εἰ πᾶσαν ἔχοι δόξαν, πλὴν θούριδος ἀλκῆς·
οὐ γὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς γίνεται ἐν πολέμῳ,
εἰ μὴ τετλαίη μὲν ὁρῶν φόνον αἱματόεντα
καὶ δηίων ὀρέγοιτ' ἐγγύθεν ἱστάμενος.

ἥδ' ἀρετή, τόδ' ἄεθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον
κάλλιστόν τε φέρειν γίγνεται ἀνδρὶ νέῳ.
ξυνὸν δ' ἐσθλὸν τοῦτο πόληί τε παντί τε δήμῳ,
ὅστις ἀνὴρ διαβὰς ἐν προμάχοισι μένῃ
νωλεμέως, αἰσχρῆς δὲ φυγῆς ἐπὶ πάγχυ λάθηται,
ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενος,
θαρσύνῃ δ' ἔπεσιν τὸν πλησίον ἄνδρα παρεστώς·
οὗτος ἀνὴρ ἀγαθὸς γίγνεται ἐν πολέμῳ·
αἶψα δὲ δυσμενέων ἀνδρῶν ἔτρεψε φάλαγγας
τρηχείας· σπουδῃ δ' ἔσχεθε κῦμα μάχης·

αὐτὸς δ᾽ ἐν προμάχοισι πεσὼν φίλον ὤλεσε θυμόν,
ἄστυ τε καὶ λαοὺς καὶ πατέρ' εὐκλεΐσας,
πολλὰ διὰ στέρνοιο καὶ ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης*****
καὶ διὰ θώρηκος πρόσθεν ἐληλάμενος,
τὸν δ' ὀλοφύρονται μὲν ὁμῶς νέοι ἠδὲ γέροντες,
ἀργαλέῳ τε πόθῳ πᾶσα κέκηδε πόλις·
καὶ τύμβος καὶ παῖδες ἐν ἀνθρώποισ' ἀρίσημοι
καὶ παίδων παῖδες καὶ γένος ἐξοπίσω,
οὐδέ ποτε κλέος ἐσθλὸν ἀπόλλυται οὐδ' ὄνομ' αὐτοῦ,
ἀλλ' ὑπὸ γῆς περ ἐὼν γίγνεται ἀθάνατος,
ὅντιν' ἀριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε
γῆς πέρι καὶ παίδων θοῦρος Ἄρης ὀλέσῃ.

εἰ δὲ φύγῃ μὲν κῆρα τανηλεγέος θανάτοιο,
νικήσας δ' αἰχμῆς ἀγλαὸν εὖχος ἕλῃ,
πάντες μὲν τιμῶσιν ὁμῶς νέοι ἠδὲ παλαιοί,
πολλὰ δὲ τερπνὰ παθὼν ἔρχεται εἰς Ἀίδην·
γηράσκων ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τις αὐτὸν
βλάπτειν οὔτ' αἰδοῦς οὔτε δίκης ἐθέλει,
πάντες δ' ἐν θώκοισιν ὁμῶς νέοι οἵ τε κατ' αὐτὸν
εἴκουσιν χώρης οἵ τε παλαιότεροι******.

ταύτης νύν τις ἀνὴρ ἀρετῆς εἰς ἄκρον ἱκέσθαι
πειράσθω θυμῷ, μὴ μεθιεὶς πολέμου.
========
Δὲν θὰ μνημόνευα λοιπὸν κι' οὔτε θὰ λογάριαζα ἕναν ἄνδρα
μήτε γιὰ ταχύτητα ποδιῶν μήτε γιὰ δύναμη στὴν πάλη,
ἤ κι' ἄν εἶχε μέγεθος ἤ δύναμη Κυκλώπων,
ἤ κι' ἄν νικοῦσε στὸ τρέξιμο τὸν Θρακικὸ Βοριά,
κι' ἄν στὴν κορμοστασιὰ ἦταν ὡραιότερος τοῦ Τιθωνοῦ,
πλουσιώτερος τοῦ Μίδα ἤ τοῦ Κινύρα,
κι' ἄν ἦταν ἰσχυρότερος βασιληὰς ἀπὸ τὸν Τανταλίδη Πέλοπα,
κι' ἄν ἀκόμη εἶχε τὴ γλυκόλαλη φωνὴ τοῦ Ἀδράστου,
καὶ κάθε λογῆς ἄλλη δόξα, πλὴν δὲν εἶχε τῆς πολεμικῆς ἀνδρείας·
γιατί δὲν δείχνεται ἄνδρας γενναῖος στὸν πόλεμο,
ἄν κάποιος δὲν ἀντέχει τὸν αἱματηρὸ φόνο τῆς μάχης νὰ δεῖ
κι' ἄν ἀντιμέτωπος δὲν φλέγεται μὲ τὸν ἐχθρὸ νὰ βρεθεῖ.

Αὐτὸ εἶναι ὑπεροχή, αὐτὸ γι' ἀνθρώπους ἔπαθλον ἄριστον,
κι' αὐτὸ ἀξίζει ἕνας νέος ἄνδρας ν' ἀποχτᾶ.
Κοινὸ ἀγαθὸ καὶ γιὰ τὴν πόλη καὶ γιὰ ὅλον τὸν λαό,
ἕνας ἄνδρας, δρασκελίζοντας, στὴ θέση του νὰ μένει σταθερὰ
μὲ τοὺς προμάχους, ξεχνῶντας τὴν ντροπιαστικὴ φυγή,
ἐκθέτοντας γενναῖα σὲ κίνδυνο τὴ ζωή, μὲ καρτερία στὴν ψυχή του,
κι' ἐνθαρρύνοντας μὲ λόγια τὸν συμπολεμιστή του,
στέκοντας στὸ πλευρό του· νά ποιός ἄντρας πρέπει στὸν πόλεμο·
καὶ τρέπει τάχιστα σὲ φυγὴ τὶς τραχειὲς φάλαγγες τῶν ἐχθρῶν,
καὶ γρήγορα ἀποκρούει τὸ κύμα τῆς μάχης·

κι' ἄν μὲς τοὺς προμάχους χάσει τὴ ζωή του,
τὴν πατρίδα καὶ τὸν λαὸ καὶ τὸν πατέρα του δοξάζει,
ἀφοῦ δέχτηκε κατάστηθα πολλὰ πλήγματα στὸ στέρνο,
στὴν ὀμφαλωτὴ ἀσπίδα καὶ στὸν θώρακα διαμπερῶς,
νέοι καὶ γέροντες μαζὺ τὸν θρηνοῦν
καὶ συντετριμμένη τὸν κηδεύει ὁλ' ἡ πόλις·
ὁ τύμβος του καὶ τὰ παιδιά του καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν του
κι' ἡ μέλλουσα γενιά του περίβλεπτα ξεχωρίζουν μὲς τοὺς ἀνθρώπους,
ποτὲ δὲν σβήνει ἡ λαμπρὴ δόξα καὶ τὄνομά του,
ἀλλὰ, ἄν καὶ στὴ γῆς θαμμένος, ἀθάνατος παραμένει,
αὐτός, ποὺ ὁ πολεμόχαρος Ἄρης τυχὸν θὰ σκοτώσει
ἐνῶ ἀρίστευε καθὼς μαχόταν γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὰ παιδιά του.

Κι' ἄν ξεφύγει ἀπ' τὸν πικρότατο θάνατο, νικητής, λαμπρὸ
πολεμικὸ καύχημα, ὅλοι τὸν τιμοῦν ὅμοια, νέοι καὶ γέροι,
καὶ μεταβαίνει πιὰ στὸν Ἅδη ἀφοῦ πρῶτα πολλὰ εὐχάριστα γευτεῖ στὴν ζωή·
γερνᾶ διαπρέπων μεταξὺ τῶν πολιτῶν, κανεὶς δὲν θέλει
νὰ τοῦ στερήσει μήτε σεβασμὸ μήτε δικαιώματα,
ὅλοι οἱ καθήμενοι, νέοι, συνομήλικοι, γηραιότεροι
τοῦ προσφέρουν τὴ θέση τους.

Ὁ καθένας ἄς προσπαθεῖ θαρραλέα νὰ φθάσει στὴν κορυφὴ
αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, χωρὶς ν' ἀποφεύγει τὸν πόλεμο.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
Σημειώσεις:
(*) Θρηίκιος Βορέης (-ιας)· ὁ βοριὰς ποὺ πνέει ἀπὸ τὴ Θράκη (ἐδῶ προσωποποιημένος) ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ὁρμητικῆς ταχύτητας καὶ δυνάμεως· συχνὰ στὴν ποίηση τὸν παίρνουν γιὰ μέτρο πρὸς τὸ ὁποῖο παρομοιάζουν τὴν πολεμικὴ ὁρμή (πβ. Παλαμᾶ: "ἀνάξιος ὅποιος τὰ φτερά του - φτερὰ ἀπὸ σκέψη ἤ ἀπὸ πράξη - δὲ γοργανοίγει τα, χαρά του - γιὰ νὰ πετάξει - βοριὰς θρακιάς, μὲ τοὺς ἀνέμους, - πρός τοὺς πολέμους" ("Παράκαιρα").
(**) Τιθωνός, γυιὸς τοῦ βασιληᾶ τῆς Τροίας Λαομέδοντα, περίφημος γιὰ τὴν ὀμορφιά του.
(***) Κινύρας, μυθικὸς βασιληὰς τῆς Κύπρου· τὸν ἀγάπησε ὁ Ἀπόλλων καὶ τὸν ἔκαμε πάμπλουτο.
(****) Ἄδραστος, βασιληὰς τοῦ Ἄργους, ἀρχηγὸς τῆς ἐκστρατείας τῶν "Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας", πεθερὸς τοῦ Πολυνείκη· φημιζόταν γιὰ τὴ φυσικὴ εὐγλωττία του.
(*****) ὀμφαλόεσσα· ἡ ἀσπίδα εἶχε στὸ κέντρο τῆς ἐξωτερικῆς της ἐπιφάνειας μιὰ προεξοχὴ ἤ κύρτωμα, ποὺ ὀνομαζόταν ὀμφαλός.
(******) Καὶ οἱ γέροι ἀκόμα σηκώνονταν ἐμπρὸς ἀπὸ τοὺς ἥρωες καὶ παραχωροῦσαν τὴ θέση τους κατὰ τὶς συνεδρίες τῆς "ἐκκλησίας", τῆς γερουσίας κτλ.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).

6 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 11:23.

* Τὸ ὄφελος ἀπὸ τὴν ἀρετὴ εἶναι τόσο προφανές, ὥστε οἱ κακοὶ τὴν ἀσκοῦν ἀπὸ συμφέρον.
Marquis de Vauvenargues
* Εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κανεὶς ἐνάρετος, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ ἰδιοτροπία.
Albert Camus
~~
Χθές, βρῆκα τυχαῖα καὶ ἀγόρασα μία μετάφρασή μου (πρὶν 45 χρόνια), ἡ τρίτη τῆς ζωῆς μου, στὰ 24 μου χρόνια, τοῦ Ἀλμπὲρ Καμὺ καὶ τὴν πῆγα στὸν γυιό μου (ποὺ εἶναι 32 ἐτῶν) μὲ ἀφιέρωση. Ἐκεῖνος καμάρωνε κι' ἐγώ, μοῦ εἶναι δύσκολο νὰ πῶ τὶ ἔνιωθα μπροστὰ στὰ δυὸ γεννήματά μου.
Εἴπαμε διάφορα. Μεταξὺ ἄλλων ἔκανα μιὰ παρατήρηση: " ...Κοίταξε νὰ δεῖς: τὸ νὰ βγάλεις ἕνα δικό σου βιβλίο εἶναι πιὸ εὔκολο· ἤ τὸ ἀναλαμβάνεις μόνος σου (πληρώνεις ὅλα τὰ ἔξοδα) ἤ σοῦ τὸ βγάζει ἕνας ἐκδότης, πάλι πληρώνοντας (σιωπηρά) τὰ ἔξοδα ἤ ἀποποιούμενος κερδῶν κτλ καὶ ὑποκύπτοντας σὲ μιὰ σειρὰ ἀξιώσεις πάσης φύσεως κτλ.
Ὅμως νὰ σοῦ ἀναθέσουν μία μετάφραση εἶναι πολλαπλῶς δύσκολο, ὅταν μάλλιστα ἀκόμα σπουδάζεις (1968) καὶ ἀξιώνεις νὰ πληρωθεῖς στὸ ἀκέραιο..., - γιὰ νὰ ζήσεις. Ὁ ἐκδότης δὲν πετάει τὰ λεφτά του. Κι' ἔπειτα ἔχεις νὰ κάνεις μ' ἕναν μέγιστο συγγραφέα κι' ὁ κόσμος
ἔχει ἀπαιτήσεις. Ἄσε ποὺ τὸ νὰ παλεύεις μὲ τὶς δύο γλῶσσες καὶ τὸν παλμό τους, σὲ καθημερινὴ βἀση, καὶ Χριστούγεννα καὶ Πάσχα, καὶ ἄρρωστος καὶ στὰ καλά σου, 8 σελίδες, ὁπωσδήποτε, κάθε μέρα, νὰ συμπληρώνεις, στὸ τέλος, τὸ βασικὸ Λεξικό σου μὲ στυλὸ, μὲ
ἆλλες 20.000 λέξεις, ποὺ ἔψαξες, ἀλλοῦ κι' ἀλλοῦ, εἶναι ἕνα κάτεργο ἀρετῆς π' ὁδηγεῖ στὴν σοφία τῆς θλίψης ἀνάμειχτης μὲ δέος.
Δὲν ἔχω μετανιώσει ὅμως.
Ἴσα-ἴσα! Εὐτύχησα νὰ μπορῶ σήμερα νὰ μεταφράζω χωρὶς ἀμοιβή, γιὰ τὸ κέφι μου, στὸ διαδίκτυο, - καὶ μάλιστα ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀφιερώνοντας τὸν κόπο μου καὶ τὸν καρπό μου, ὅπως ξέρεις ἐξ ἀρχῆς, πρῶτα σὲ σένα, Σπύρο, παιδί μου, καὶ μετὰ σ' ὅλον τὸν κόσμο
ποὺ θἄθελε νὰ μὲ διαβάσει καὶ νὰ τὸ ἐκτιμήσει.
~~

Ἁρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

31ον.

Τυρταῖος: Ὑποθήκη, 1.

τεθνάμεναι γὰρ καλὸν ἐνὶ προμάχοισι πεσόντα
ἄνδρ' ἀγαθὸν περὶ ᾗ πατρίδι μαρνάμενον,
τὴν δ' αὑτοῦ προλιπόντα πόλιν καὶ πίονας ἀγρούς
πτωχεύειν πάντων ἔστ’ ἀνιηρότατον,
πλαζόμενον σὺν μητρὶ φίλῃ καὶ πατρὶ γέροντι
παισί τε σὺν μικροῖς κουριδίῃ τ' ἀλόχῳ.
ἐχθρὸς μὲν γὰρ τοῖσι μετέσσεται, οὕς κεν ἵκηται
χρησμοσύνῃ τ' εἴκων καὶ στυγερῇ πενίῃ,
αἰσχύνει τε γένος, κατὰ δ’ ἀγλαὸν εἶδος ἐλέγχει,
πᾶσα δ’ ἀτιμίη καὶ κακότης ἕπεται.

εἰ δ’ οὕτως ἀνδρός τοι ἀλωμένου οὐδεμί' ὤρη
γίγνεται, οὔτ’ αἰδὼς οὔτ’ ὄπις οὔτ' ἔλεος,
θυμῷ γῆς πέρι τῆσδε μαχώμεθα καὶ περὶ παίδων
θνῄσκωμεν ψυχέων μηκέτι φειδόμενοι.

ὦ νέοι, ἀλλὰ μάχεσθε παρ’ ἀλλήλοισι μένοντες,
μηδὲ φυγῆς αἰσχρῆς ἄρχετε μηδὲ φόβου,
ἀλλὰ μέγαν ποιεῖσθε καὶ ἄλκιμον ἐν φρεσὶ θυμόν,
μηδὲ φιλοψυχεῖτ' ἀνδράσι μαρνάμενοι·
τοὺς δὲ παλαιοτέρους, ὧν οὐκέτι γούνατ' ἐλαφρά,
μὴ καταλείποντες φεύγετε, τοὺς γεραιούς.

αἰσχρὸν γὰρ δὴ τοῦτο μετὰ προμάχοισι πεσόντα
κεῖσθαι πρόσθε νέων ἄνδρα παλαιότερον
ἤδη λευκὸν ἔχοντα κάρη πολιόν τε γένειον
θυμὸν ἀποπνείοντ’ ἄλκιμον ἐν κονίῃ,
αἱματόεντ' αἰδοῖα φίλαις ἐν χερσὶν ἔχοντα
αἰσχρὰ τὰ γ' ὀφθαλμοῖς καὶ νεμεσητὸν ἰδεῖν, *
καὶ χρόα γυμνοθέντα· νέοισι δὲ πάντ' ἐπέοικεν,
ὄφρ' ἐρατῆς ἥβης ἀγλαὸν ἄνθος ἔχῃ·
ἀνδράσι μὲν θηητὸς ἰδεῖν, ἐρατὸς δὲ γυναιξίν,
ζωὸς ἐών, καλὸς δ' ἐν προμάχοισι πεσών.

ἀλλά τις εὖ διαβὰς μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισιν
στηριχθεὶς ἐπὶ γῆς, χεῖλος ὁδοῦσι δακών**.
====
Ναί, ὡραῖο κι' ἔντιμο μαζὺ μὲ τοὺς προμάχους
ἕνας ἄντρας, νὰ πεθαίνει, γενναῖα μαχόμενος, γιὰ τὴν πατρίδα.
Ἄν ὅμως ἐγκαταλείψει καὶ χώρα καὶ εὔφορους ἀγρούς,
ζητιανεύοντας, εἶν' ὅ,τι πιὸ ἀνίερο,
ἀφοῦ θὰ περιπλανιέται μὲ τὴν ἀγαπημένη μάννα καὶ τὸν γέρο πατέρα,
τοὺς μικροὺς γυιούς, τὶς θυγατέρες καὶ τὴ σύζυγό του
καὶ μισητὸς θὰ ζεῖ ἀνάμεσα σ' αὐτοὺς ποὺ θὰ καταφύγει στὰ μέρη τους,
ὑπὸ τὸ βάρος τῆς στέρησης καὶ τῆς μισητῆς φτώχειας,
ντροπιάζοντας τὸ γένος κι' ἐξευτελίζοντας τὴν ὡραία μορφή του·
κάθε λογῆς περιφρόνησις καὶ δυστυχία ἀκολουθεῖ.

Ἄν δὲν χρωστοῦν σὲ κανέναν περιπλανώμενο καμιὰν φροντίδα,
οὔτε σεβασμό, οὔτε πρόνοια, μήτε ἔλεος,
τότε ἄς πολεμοῦμε θαρραλέα γιὰ τούτη τὴ γῆς καὶ τὰ τέκνα μας
κι' ἄς πεθαίνουμε χωρὶς νὰ λυπόμαστε διόλου τὴ ζωή μας.
Νέοι μου, πολεμᾶτε μένοντας ὁ ἕνας πλάι στὸν ἆλλον
καὶ μὴν σᾶς κυριεύει φευγιὸ αἰσχρό, οὔτε φόβος
ἀλλὰ μεγάλη ψυχὴ καὶ γενναία δείξετε μέσα σας,
μὴν τρέμετε γιὰ τὴ ζωή σας ὅσο μάχεστε τὸν ἐχθρό·
τὰ σεβάσμια γερόντια σας, ποὺ τὰ πόδια τους δὲν ἀντέχουν πιά,
μὴν τὰ ἐγκαταλείπετε τρεπόμενοι εἰς φυγήν.

Γιατὶ ντροπὴ εἶναι τοῦτο, ἕνας γέρος, πεσμένος ἀνάμεσα
σὲ προμάχους, νὰ κείτεται νεκρὸς πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τοὺς νέους,
αὐτός, μὲ τ' ἆσπρα πιὰ μαλλιά, τὰ γκρίζα γένεια,
νὰ τοῦ φεύγ' ἡ γενναία ψυχὴ μὲς τὸν κουρνιαχτό,
βαστῶντας μὲ τὰ χέρια του τὰ ματωμένα αἰδοῖα του,
ὄνειδος κι' ἀγανάκτηση νὰ τὸ βλέπουν ἀνθρώπου μάτια,
μ' ὁλόγυμνο τὸ σῶμα· στοὺς νέους ὅμως τὰ πᾶντα ταιριάζουν,
καθὼς τοὺς λαμπρύνει τῆς ποθητῆς νιότης τὸ εὐγενὲς ἆνθος·
ἕνας ἄντρας ἀξίζει θαυμασμὸ νὰ τὸν βλέπουν, εἶν' ἐράσμιος γιὰ τὶς γυναῖκες,
ἐνόσῳ ζεῖ, ὡραῖος ὅταν πέφτει μαζὺ μὲ τοὺς προμάχους.

Λοιπόν, κάθε νέος, διασκελίζοντας καλά, ἄς μένει ἀκλόνητος
στηριγμένος στὰ δυό του πόδια, δαγκώνοντας τὰ χείλη.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
* * *
Σημειώσεις:
(*) Οἱ δύο αὐτοὶ στίχοι παραλείπονται ἀπὸ τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια ἐξ...αἰδημοσύνης.
Δὲν θὰ τοὺς παρέλειπα ἐγώ, γι' αὐτὸ καὶ σὲ διακριτὸ χρωματισμό.
(Ἰ.Λ.Σκ.).
(**) Στ. 29 - 30. Ε ἰ κ ό ν α τοῦ ἀποφασιστικοῦ μαχητῆ, ποὺ μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν ποδιῶν ἀποκτάει σταθερότερη βάση καὶ βάζει μεγαλύτερη δύναμη· μὲ τὸ δάγκωμα τῶν χειλιῶν ἐκφράζει τὴν ἀλύγιστη θέλησή του καὶ τὴν καρτερικότητά του.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).

Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον. 

31 Δεκεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:03.

Καφεσοφιστεῖες:
.......... .......... .....

    Κ α φ έ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!

ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου, / καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα, / καὶ σὰν ἔχω μοναξιά / κάθε μιά σου ρουφηξιά / εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.

Γεώργιος Σουρῆς.

Re: ΨΥΧΙΚΑ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

(φανφαρονισμὸς καὶ ὄχι μ, ὅπως ἔγραψε κάποιος πιὸ πάνω. )
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δὲν νομίζω πὼς εἶναι μοναδική, σπάνια περίπτωση. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λένε πολλὰ ψέμματα, ἀμέτρητα ψέματα, πολλὲς φορὲς καὶ χωρὶς λόγο.
Θὰ μοῦ μεῖς "κλινικὴ" περίπτωσις. Οὔτε κι' αὐτὸ σπάνιο.
Μερικὰ ψέματα ἔχουν "ἐπιτυχία", πιάνουν, ὁπότε ὁ ψεύτης ἔχει πιὸ ἥσυχη τὴν συνείδησή του. Λέει: - Ἔ, καί; Σάμπως ὅλοι δὲν λένε ψέματα;
Ἔγινε λόγος γιὰ ἐπικέντρωση στοὺς ἆντρες κι' ὅτι "ξεχνοῦμε" τὶς γυναῖκες. Εἶναι ἀλήθεια.
Ἀλλά, οἱ ἆντρες ὠθοῦνται ἀπὸ τὴν κοινωνία πιὸ πολὺ στὸ ψεύδεσθαι. Ὀφείλουν(!) νὰ ἀποδείξουν π.χ. τὸν ἀνδρισμό τους, τὴν ἐπαγγελματική τους ἄνθιση... - κυρίως αὐτὰ τὰ δύο. Προσθέτω καὶ τὸ μέγεθος τοῦ πράματος! (Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ εἶναι...μικρό κι’ αὐτὸς νὰ ζεῖ ἥσυχος).
Παλαιότερα, ἡ κοινωνία ἦταν πιὸ σφιχτή, πιὸ πιεστική, σὲ ξέρανε ὅλοι, σὲ κρίνανε ὅλοι. Ἀλλὰ, καὶ ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, τὴν εὐαισθησία του, τὴν κρίση του. Μποροῦσες νὰ βρεῖς κι' ἕναν "λογικὸ συμπαραστάτη". Εἶχες τὴν δυνατότητα νὰ βρεῖς "συνένοχο" καὶ "συμπαραστάτη"!
Σήμερα, δὲν σὲ ξέρει οὔτε ὁ διπλανός σου ἀλλὰ σὲ ζώνουν οἱ διαφημίσεις, ποὺ...ὅλα τὰ ξέρουν αὐτές(!)
Διαφημίσεις: ὑπερικανῶν πορνοστάρ, ὑπερπετυχημένων ἐπαγγελματιῶν, μὲ ὕφος, διπλώματα συγκεκριμένα καὶ συγκεκριμένο, αὐτὸ καὶ ὄχι ἆλλο,
στὺλ ποὺ ὀφείλεις ν’ ἀκολουθήσεις, ἀλλοιῶς πάει, χάθηκες! Σὲ κάνουν νὰ αἰσθάνεσαι μειονεκτικά.
Ὁ νέος ἄνθρωπος, ἀνίδεος καὶ ἄπειρος ἀκόμη, προορίζεται γιὰ δοῦλος ἀπὸ τοὺς ἄνωθεν, ἐνῶ θἄπρεπε νὰ ξέρει πὼς γεννήθηκε ἐλεύθερος, γιὰ νὰ ζήσει ὅσο γίνεται ἐλεύθερος - αὐτὸ ξεχᾶστε το τελείως.
Τὸ χειρότερο εἶναι αὐτό, ὁπότε καὶ θὰ τὸ κοκκινήσω: ἔχει χαθεῖ τὸ φιλότιμο, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ἐμπιστοσύνη νὰ πεῖς κάπου τὸ μυστικό σου, κι' αὐτό,
γιατὶ καὶ ὁ ἆλλος, στὸν ὁποῖον ἀπευθύνεσαι, ἔχει, λέει, τὰ δικά του προβλήματα καὶ
ὅλοι μαζὺ ἔχουν τὸ ἴδιο μάτι νὰ τοὺς κρίνει: τὴν διαφήμιση, ποὺ εἶναι μία καὶ ἀδιαίρετη καὶ ἀπαιτητική, ἀσύστολη, πρόστυχη, δολοφόνα, χωμένη σ' ὅλα τὰ σπίτια καὶ ἀλλοῦ.
Ἡ παγκοσμιότητα τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀκόμη κι' ἐκεῖνοι ποὺ ἀποχτοῦν χρῆμα, καταντοῦν μόνοι κι' ἔρημοι. Τὸ ἀπέχτησαν χτηνωδῶς καὶ δὲν ξέρουν τί θὰ πεῖ ἀνθρωπιὰ. Αὐτὴ ἡ λέξη τοὺς τρομάζει.
Ἄμέτρητες φορὲς ἔχω μιλήσει γιὰ...τὰ συναισθήματά μου, ἐδῶ. Ἕνας λόγος, ἴσως, εἶναι αὐτὸς: μπορεῖ νὰ τὸ ἔχω ἀνάγκη.
Ὁ ἆλλος λόγος δὲν χωράει τὸ "ἴσως", τὸ ἔχει ξεράσει ἀπὸ καιρό.
Αὐτός, ὁ ἆλλος λόγος εἶναι σαφῶς ἐξωστρεφικός. Ναί, μπορῶ νὰ τὸ δηλώσω χωρὶς νὰ περιμένει κανεὶς πὼς μπορεῖ τάχα νὰ τὸ πάρω ποτὲ πίσω. Ἀποκλείεται. Ἀνέκαθεν ἤμουν ἀντιδραστικός. Πᾶντα θυμᾶμαι τὴν ἀδελφή μου, πού, κάποτε, τότε ποὺ ἤμουν παιδὶ καὶ...ἔτρωγα καὶ ξύλο, εἶπε μιὰ φορά:
- Καὶ φοβᾶται καὶ ἐκεῖνο ποὺ θέλει τὸ κάνει.
Τώρα πιά, δὲν φοβᾶμαι. Ὑπολογίζω, μετράω - ξέρω δὲ τόσο καλὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ μέσα κι' ἀπ' ἔξω, προπαντὸς ἀπὸ μέσα, εἴτε γιατὶ ἔχω ἀκούσει χιλιάδες ἐξομολογήσεις εἴτε γιατὶ ἔχω ξεσκεπάσει δεκάδες ψεῦτες, ποὺ ἄλλοτε τοὺς συγχώρεσα καὶ ἄλλοτε τοὺς ἔδωσα ἕνα γερὸ μάθημα νὰ τὸ θυμοῦνται - σκέφτομαι καὶ ἐνεργῶ.
Μόνο ἀπὸ τὸ Φόρουμ μας, μετράω 38 (τριάντα ὀκτὼ) ἐξομολογήσεις!
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ δέχτηκα μεμιᾶς, χωρὶς οὔτε στιγμὴ νὰ διστάσω, νὰ συνεργαστῶ (2007) μὲ τὴν εφημερίδα "Ἀνοχύρωτη Πόλη", ποὺ ὑπερασπίζεται τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἀργότερα ἀπομονώθηκα, συνεχίζοντας μόνος μου (ἀφοῦ εἶχα καὶ κάποιες, ἔστω δευτερεύουσας σημασίας, ἀντιρρήσεις): ἀμέτρητα ἄτομα κι' ἆλλες τόσες οἰκογένειες, ὅσες δὲν φαντάζεται κανεὶς κι' ἀκόμα πιὸ πολλές, σὺν βάλε κι' ἆλλες, ζοῦνε μέσα στὸ ψέμα καὶ τὴν τραγωδία. Ἡ ἀπόλυτη δυστυχία.
Ὅλα αὐτά, ἕνα-ἕνα μόνο του, σὲ συνδιασμὸ μὲ τ' ἆλλα, δἰνουν μιὰν ἱκανοποιητικὴ ἀπάντηση στὸ πρόβλημα.
Τυχὸν ἐπιμέρους λεπτομέρειες εἶναι μαϊντανός.~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 .......... .......... .......... ........ * Σὲ λίγες ὥρες, μπαίνει ὁ νέος χρόνος, τὸ 2011, ὅ,τι χειρότερο περιμένουμε.

Tὸ βιβλίο: "Τόλμησε νὰ εἶσαι ὁ ἑαυτός σου".  Τουλάχιστον νὰ συνωμοτούσαμε ὅλοι κρυφὰ(;) ὑπὲρ τῆς εὐτυχίας μας... Κάθε προσπάθεια, δεκτὴ καὶ ἅγια.

.Re: Χρόνια πολλά, ΚΛΙΝΟ ! (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ)

27 Ὀκτωβρίου 2011, καὶ ὥρα 5:33.

κι' ἄν τυχὸν κάποιος μ' ἐνοχλήσει,
ἄχραντο σταυρὸ θὰ φιλήσει .

Ἄν εἶσαι ποιητής, θὰ σὲ διώξω μὲ στιχομαχίαν!
Κι' ἐν καταλήξει, - σὲ συλλαβὴν μακρὰν ἤ βραχείαν -
θὰ σοῦ μπήξω χρυσὴν πένναν, μὲ φοβερὴν ἀξίαν,
κεῖ ποὺ πιότερο πονᾶς: στὴν ὁμοιοκαταληξίαν!

Ἠθοποιὸς ἄν εἶσαι, τίποτα δὲν σὲ σώζει, μωρέ!
- ἔστω κι' ἄν ἐπέμβει ἐπὶ σκηνῆς ἡ Σιμὸν Σινιορέ.
Θὰ πάρω τὰ χειροκροτήματα! - καὶ θὰ σ' ἀφήσω
πρῶτος, σὰν κομπάρσος, νὰ ὑποκλιθεῖς... καὶ νὰ πᾶς πίσω!

Κοινὲ θνητέ, μοῦ κλέβεις τὸν Ἥλιο - χάσου, τομάρι!
Μεγαλέξανδρος, ὁμοῦ καὶ Διογένης, σὲ γιουχάρει
στὸ πρόσωπό μου, τὸ ἀπολύτως κλινοσοφιστικόν.
Ἀνέκδοτον τὸ θράσος σου, μικρέ, ξεκαρδιστικόν.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ἰδίαν ἡμέραν τοῦ 2011, καὶ ὥρα 6:32.

Ἡ εἴδηση:
Ἀπίστευτη σεξουαλικὴ ἐπίθεση στὴν Κύπρο.
Tὴν χειρούργησε καὶ μετὰ τὴν βίασε!
~~~~
ἰατρὸς ἐβίασεν κυρίαν ἐν ὑπνώσει
προσεχὴν συνουσίαν της νὰ ἐμπεδώσει.

Ὁ Ἰατρὸς φαίνεται θἆναι πολὺ συνετός,
κρίνω πὼς δεόντως πρέπει νὰ κριθεῖ ἐπαινετός,
- κι' οὐκ ὀλίγον! ἀλλ' ἔτι ἐξόχως παραπάνω.
Τὴν ἄποψή μου, ταπεινῶς, σᾶς διαλευκάνω.

Θέλησε, πρὶν τὴν παραδώσει, νὰ ἐρευνήσει:
ἄν τὸ αἰδοῖον της ἦτο πρόσφορον διὰ στύση.
Ἔτσι ποὺ ὁ σύζυγός της, τὸ βράδυ, νὰ ξέρει
τί νὰ κάνει, μὲ ἔγκριση – καὶ ἀπὸ πρῶτο χέρι!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ἰδίαν ὡσαύτως ἡμέραν τοῦ 2011, καὶ ὥρα 1:04 μ.μ., - ἄς τὸ διευκρινίσουμε καὶ μίαν φοράν.

σατιρικὲς αὐταπάτες,
νοστιμίζουν τὶς πατάτες.

Κοιτᾶτε μὴ μὲ μαρτυρήσετε,
στὸν Γεώργιο Σουρῆ μὴν τολμήσετε
καὶ πεῖτε: ψάχνω καλλίτερόν του,
- νεώτερον ἤ πρεσβύτερόν του!

Ἔχω τὴν ἐντύπωση, δὲν φτάνει
σατιρικὸς δάσκαλος στὸν Ίάνη
εἷς, ἀλοίμονον καὶ μόνον, ποιητής!
Κάλλιο νὰ βρεθεῖ καὶ τριτεγγυητής.

Ἡ σάτιρα δὲν εἶναι κρέας ὡμόν,
- τὴν ψήνεις μὲ Διονύσιον Σολωμόν
κι' ἆλλα, λογιῶν-λογιῶν μυρωδικά:
νοήματα· πολλαπλῶς μελωδικά.

Τὴν σερβίρεις χωρὶς καλεσμένους,
(τέτοιους πᾶντα τοὺς ἔχεις... γραμμένους!)
Ὅστις βούλεται, στέκει, τὴν διαβάζει,
χλευάζει... - κι' ἄν θέλει τὴν θαυμάζει.

Ἕνα θἄλεγα, τοῦ κυρ-Γιωργάκη:
πορτοκαλιὲς καὶ στὸν Διονυσάκη,
μὲ ἆλλα πορτοκάλια, μπορῶ νἄβρω!
Ἀρκεῖ τὸ ταλέντο νἄχω λάβρο.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Αὐτὸ εἶναι σημερνὸ καὶ αὐθόρμητο.

  

 Καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν Θάλεια Παπάζογλου ποὺ εἶδα πρὶν λίγο  στὴν τηλεόραση. Ἀνέκαθεν τὴν συμπαθοῦσα, ἀκόμα καὶ τότε ποὺ δὲν ἔπαιζε τὴν τρελλοκαμπέρω!... 

Βρέθηκα στὰ πλατὼ νὰ πρέπει νὰ παίξω μαζύ της, ντουέτο, γιὰ πρώτη μου φορὰ στὴν τηλεόραση τὸ 1976.  Ὁ συγγραφέας Σωτήρης Πατατζῆς,  ποὺ γνωριζόμασταν κάπως ἀπὸ τὸ 1972, ὅταν ἐκεῖνος μετέφραζε τὸ "Ἔγκλημα καὶ τιμωρία" καὶ ἐγὼ τὴν "Μαντὰμ Μποβαρύ", καὶ συναντιόμασταν κάθε Παρασκευὴ στὸν Πάπυρο, στὸ Μαροῦσι, ἔμαθε πὼς ἔγινα ἠθοποιός (1976), καὶ ἔγραψε ἕναν ρόλο 2 ἐπεισοδίων στὴν περιγραφὴ καὶ στὰ μέτρα μου. Καὶ ἀξίωσε νὰ παίξω. Ἐγὼ εἶχα ἀπόλυτη ἄγνοια (καὶ ἀπέχθεια)   γιὰ τὴν τηλεόραση. Ἀλλὰ δέχτηκα. Πατατζῆς ἦταν αὐτός!... Μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ παίδεψα κάπως τὴν Θάλεια, ἀλλὰ ἐκείνη δὲν ἔδειξε τίποτα, -  μᾶλλον μόνον κατανόηση. Ὁ σκηνοθέτης, μόνο ποὺ δὲν μ' ἔδειρε ποὺ δὲν ἤξερα κάποια στοιχειώδη, ἄς ποῦμε τὸ: ποιά κάμερα ἀπὸ τὶς τρεῖς μὲ παίρνει τώρα. Μὴν πῶ ἄρχισε καὶ τὴν ψυχολογικὴ κοροϊδία σὲ βάρος μου. Τὴν Τετάρτη, μὲ τὸν φίλο μου Σάββα Παρίτση φάγαμε τὸν κόσμο νὰ βροῦμε μαγαζὶ μὲ τηλεόραση, γιὰ νὰ δοῦμε τὴν α΄ μου ἐμφάνιση. Στὸ Ἀθήναιον,  ἑστιατόριον, ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Λυκούργου, εἴδαμε...τὸ θαῦμα! Ἄν ὄχι τίποτ' ἆλλο, ἐξαιρετικὴ φωτογένεια.
Μιὰν ἑβδομάδα ἀργότερα, ὁ Σωτήρης Πατατζῆς εἶδε στὸν ρόλο μου ἆλλον ἠθοποιό. Τηλεφώνησε νὰ μάθει τὸ γιατί. Ἔγινε καυγὰς καὶ τὸ σήριαλ διακόπηκε διὰ παντός.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ εἶχε ἀρχίσει καὶ ἡ ἀρρώστεια τὴς μητέρας μου. Ἄνοια. Ἰσχυρῆς μορφῆς. Νὰ μὴν τὰ πολυλογῶ, σιγὰ-σιγά, κλείστηκα στὸ σπίτι, ἐγκαταλείποντας καὶ τὸ θέατρο, ἀφοῦ κάθε βράδυ ὑποχρεωνόμουν νὰ ἔχω τὴν μάννα μου μαζύ μου, ἀκόμα καὶ στὶς περιοδεῖες σὲ Μακεδονία καὶ Θράκη.
Ὡστόσο, ἡ Θάλεια Παπάζογλου μοῦ εἶχε κάνει ἐξαιρετικὴ ἐντύπωση. Τῆς ἔγραψα ἕνα γράμμα - οὔτε ποὺ θυμᾶμαι τὸ περιεχόμενό του! Σίγουρα τῆς ἐξέφραζα τὴν συμπάθειά μου. Μοῦ ἔστειλε εὐχὲς τὰ Χριστούγεννα.
Σήμερα λοιπόν, τὴν εἶδα στὴν τηλεόραση κι' ἔλεγε ποὺ ἔχασε τοὺς γονεῖς της καὶ πὼς τοὺς φρόντιζε ἀποκλειστικὰ ἐκείνη ἐπὶ 4 χρόνια (ὅσα κι' ἐγώ), πὼς ἔπαψε νὰ δουλεύει (ἐγὼ μετέφραζα στὸ σπίτι βιβλία - ἆλλος τρόπος νὰ ζήσουμε δὲν ὑπῆρχε). Ταυτίστηκα μαζύ της.
Θέλω νὰ μείνω ὅμως σὲ τοῦτο: εἶπε πὼς εἶχε ἀπόλυτη ὑποχρέωση νὰ κοιτάξει τοὺς γονεῖς της, εἶναι καθῆκον τοῦ καθενός. Τὸ ἔκανε χωρὶς νὰ σκεφτεῖ τὶς ἆλλες ἀπώλειες. Ἐπίσης, σὲ ἆλλον τομέα, ὁμολόγησε πόσο ἀνεξάρτητη εἶναι ὡς ἄνθρωπος. Καὶ τέλος: ὅτι ἀξιώνει νὰ πληρώνεται, ὅταν κάπου δουλεύει. Σὲ ὅλα αὐτὰ μοιάζουμε.
Σὲ μία παληὰ μαθήτριά μου, ποὺ συμπαθοῦσα ἰδιαιτέρως, ὅταν μοῦ εἶπε ἔξαφνα ὅτι θὰ ἔδινε ἐξετάσεις στὴν Δραματικὴ Σχολή, χάρηκα. Μόλις μοῦ ξεφούρνισε ὅτι βρῆκε κι' ἕνα θέατρο νὰ παίξει καὶ ὅτι δὲν τὴν ἐνδιέφεραν τὰ λεφτά, δὲν θὰ πληρωνόταν, - μόνο ποὺ δὲν τὴν σκότωσα έπὶ τόπου.
Ἕνα θερμὸ φιλικὸ φιλὶ φιλίας καὶ παραδοχῆς στὴν Θάλεια Παπάζογλου.
Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ ἔγραψα ὅλο αὐτὸ τὸ κατεβατό.
Νἆναι καλά, νἄχει δουλειές, νὰ παραμείνει ὄμορφη. Καὶ τὸ ὅτι φρόντισε τοὺς γονεῖς της, εἴθε νὰ τῆς τὸ ἀναγνωρίσει κάποιος ὅταν κάποτε ἡ ἴδια χρειαστεῖ ἀνταπόδοση.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. 

22 Ἰουλίου 2014, καὶ ὥρα 6:30.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε:

Ἤθελα νὰ σᾶς βάλω ἕνα κάποιο σκίτσο,
καὶ ξύπνησε μέσα μου τ’ ἆλλο καπρίτσο:
τοῦ στιχογράφου σατιριστῆ·
μ' ἄν δὲν ἔχεις Ὑπολογιστή,
ἄει σ' ὅποιο θὲς Ἰντερνὲτ-Καφέ,
ὅπου συνάπτονται καὶ ἐπαφαί!...
~~~~
ὁμοιάζει μ' ἀστεῖον ἀλλ' ἔστιν τοῦτον ἀληθές:
ὁ θάνατος κι' ὁ ἔρως κρύβουν τ' ὡραιοβριθές.

Aὐτὸ πιά!...- τὄπα πρῶτος κι' ὀλίγον σκοπίμως·
μοῦ τὸ κλέψαν' ἀμέσως τὰ Στροὺμφ ἀνεντίμως·
ὅμως δὲν θὰ τοὺς πῶ τὶ σκοπεύω νὰ κάνω:
θὰ ἐρωτευτῶ κρυφὰ... - φανερὰ θὰ πεθάνω.

Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, θἆμαι κοῦκλος, νὰ δεῖς!
Προσαρμοσθεὶς σ' ἄπειρες στάσεις κλινοειδεῖς:
ἐρωτικές, θανατικές, ποὺ νὰ σ' ἑλκύουν,
κι' ἀπ' τὸν πόθο; ...τὰ μέλη σας νὰ παραλύουν!

Μὰ ἄν γὰρ ἐρωτευτῶ, κι' ἀκόμη κι' ἄν πεθάνω,
θὰ μὲ κοιτᾶτε σὰν χαζοί· θἆμ' ὁ ἀποπάνω!
Θὰ κλαῖτε, θὰ στηθοχτυπιέστε, ἤ θὰ λυσσᾶτε!
Σιγὰ μὴν σᾶς θυμώσω!...Ἀκόμη κι' ἄν γελᾶτε.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Re: Χρόνια πολλά, ΚΛΙΝΟ ! (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ).

7 Νοεμβρίου 2011, καὶ ὥρα 6:00.

Re: ΤΟΝ ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΦΟΥΚΑΡΑ.

ἄχ! μοιάζω στὸν Γὰπ ἐγώ,
γατάκι πράμα;
πρωθυπουργὸς νὰ ἐκλεγῶ,
γιὰ τόσο κλάμα;

Ὅ,τι πεῖ μεσιὲ λὲ Κλινό!
Ξέρω πόσο μ' ἀγαπάει,
γάλα πίνω γελαδινό,
πέφτουμε γιὰ ὕπνο πλάι-πλάι...
Γὰπ δὲν ξέρω, Γὰπ δὲν εἶδα,
εἶμαι... ὑπὸ ἄλλην αἰγίδα.
~~~~
Γὰπ = Γ.Α.Π., Γιῶργος Ἀνδρέα Παπανδρέου.
====
Re: Μπαμπάδες. Ξεσκατίζετε τὸ μωρό σας;

τὸ μωρὸ ξεσκατίζοντας,
ἀνοίγει νέος ὁρίζοντας.

Μὲ χαρά μου, νά!... βλέπω κι' ἄλλους ξεσκατίστρες πατεράδες!
Καλό, πολὺ καλό, - εἴχαμε πήξει πιὰ στοὺς κωλομπαράδες.
Μήπως (λέω τώρα!) τὸ κάνουν ἐπειδὴ λείπουν οἱ παράδες,
ἤ μήπως ἀνήκουνε στὸ παρελθὸν κάτι ἀντροσκληράδες...
ποὺ βγάζανε μάτι;
Ποὖν' οἱ ἀρχιδάτοι
τῶν παληῶν καιρῶν ποὺ μονάχα καμαρῶναν τὰ παιδιά τους;
Οἱ μαννάδες σ' ὅλα νὰ τσακίζονται, κι' οὔτε τὴν ποδιά τους
νὰ μὴν προφταίνουνε νὰ βγάλουν, γιὰ νὰ τοὺς... ἱκανοποιήσουν,
- κι' ὁ κόσμος ὅλος; στὰ κομμάτια!...νὰ καεῖ!...φτάνει νὰ σβήσουν
τ' ἀντρός τους τὴν φλόγα!
Συμφεροντολόγα
ζῶα νὰ πάψουν σύζυγοι καὶ πατεράδες νὰ μᾶς τὸ παίζουν.
Τὰ μωράκια δὲν εἶναι μόνον κουπεπέ! Συχνὰ μᾶς χέζουν.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Re: Χρόνια πολλά, ΚΛΙΝΟ ! (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ).7 Νοεμβρίου 2011, καὶ ὥρα 9:31.

Δεκαεννιὰ Φεβρουαρίου θὰ γίνουν ἐκλογές,
κι' ἀτιθάσων ψωλῶν πολλὲς προσαγωγές.

Ναί, τὄχω κιόλας γραμμένο, μὴν τὸ ξεχάσω
- γιὰ ν' ἀνατριχιάσω.
Σίγουρα θὰ τρέξω... κι' Αὐτούς; Θὰ τοὺς ψηφίσω!...
- πλὴν κι' ἄν πιὸ πρὶν ψοφήσω.
Κομουνιστὲς μὲ καραμπογιὰ οὐ μαυρίσω·
τ' ἀρχίδια μου θ' ἀσπρίσω
- μὲ χαὶρ-κολὸρ καὶ μ' ἀνταύγειες σκατουλί:
νὰ τὸ νέο λοὺκ στὴν ψωλή!
====

pasokos2009 ἔγραψε: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
(...)
ΣΩΘΗΚΑΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΑΣ ΗΧΗΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

ναί, τὸ θέλω πολὺ νὰ ἠχήσουν
γιὰ κείνους ποὺ θ' ἀγκομαχήσουν.

Ἀντίρρηση δὲν τολμῶ νἄχω,
(μὴ μὲ πάρουν δὰ γιὰ... ξωμάχο!)
Πρῶτος θὰ τρέξω στὶς καμπάνες
- μωρέ, θὰ βουίξουν ὥς κι' οἱ κλάνες!...
Ντὶν, ντὰν, ντὸν... Ντὶν, ντὰν, ντὸν... Ντὰν, ντὰν, ντάν...
Πουλημένοι... Ἀναντὰν μπαμπαντάν!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

20 Αὐγούστου 2011, καὶ ὥρα 5:58.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει .. .. ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.


..... Γ- ἁμλέτ - ησέ τα

................................. " ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Φορουμικὸς μονόλογος γιὰ εὶσαγωγικὲς ἐξετάσεις στὴν Ἀπελπιστικὴ Σχολή.

Νὰ σέξει κανεὶς ἤ νὰ μὴ σέξει; Ἰδοὺ τὸ ἐρώτημα.
Τί εἶναι γιὰ τὸν Φορουμίστα τὸ εύτελέστερο; Νὰ ἀνεχτεῖς μηνύματα καὶ λιβέλους ἀπὸ τὸν Κλινὸ τὸν προστυχολόγο ἤ νὰ σηκώσεις τὸ πρᾶγμα σου πλώρη σὲ ὠκεανὸ ΠΜ νὰ τὰ παραβιάσεις καὶ νὰ τὰ καταντροπιάσεις; Πήδημα. Βόγγος. Καὶ μετά, μηδέν! Ἄ! Καὶ ἴσως τέκνα. Κι' ἄν μ' ἕνα σέξι βάλω
τέλος στὰ καλὰ τῆς ἀνωνυμίας καὶ τὰ χιλιάδες ἆλλα σαλιαρίσματα ποὺ μοῦ προσφέρει τὸ Ψευδώνυμο; Αὐτὸ εἶναι ἀποκαθήλωση ἀπαράδεκτα ἀναμενόμενη. Ἀσεξία. Στέρηση. Καύλα! Ἄ, ἴσως καὶ ρεύσεις. Μάλιστα. Ἐδῶ ἡ ἐμπλοκή. Γιατὶ σὲ τέτοιο φορουμοσέξουλο, τί εἴδους πασελείμματα ἐνδέχεται νὰ ἐπέλθουν, ὅταν θἄχουμε φτιαχτεῖ μ' αὐτὴν τὴν ἐλαφράδα; Αὐτὸ μᾶς κόβει τὴ φόρα· ὁ συλλογισμὸς ποὺ κάνει ἀβάσταχτη μιὰ συνουσία ποὺ τόσο πολὺ τεκνοποιεῖ. Γιατί ποιός θὰ ὑπόμενε πατρότητα, διατροφὲς αἰώνιες, τὸ τάισμα μπαστάρδου, τὴν ἀπαιτητικὴ μάννα ἤ τὰ κυνηγητὰ τῶν πεθερικῶν, τὸν Νόμο ποὺ θὰ λειτουργήσει ἐπανειλημμένα, τὴν ἀπαίτηση τοῦ Χαμόγελου τοῦ Παιδιοῦ, τὰ ἐπιδόματα ποὺ ὁ λιγόμυαλος πολίτης στερεῖται ἀπὸ τὸ κράτος, ὅταν στὸ χέρι του εἶναι ἀπ' ὅλα αὐτὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ μὲ μιὰ μικρή, ἁπλὴ αὐνανισούλα; Γιατί ποιός δὲν θ' ἀνεχόταν γλυκόλογα, ἀγάπες
καὶ μποῦρδες μιᾶς ἄχαρης φορουμίστριας, ἐὰν ὁ τρόμος πὼς κάτι ποὺ βγαίνει μετὰ σύλληψιν - ἡ χώρα ἡ ἄγνωστη ποὺ ἀπὸ τὸ σύνορό της ταξειδιώτης κανεὶς δὲν ἐπιστρέφει - μουδιάζει τὸ ταμπεραμέντο καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ ὑπομείνουμε τὶς τωρινὲς κάψες μας, παρὰ ν' ἀνοίξουμε πανιὰ πρὸς ἆλλα, παρατόλμως νόμιμα; Ὅπου, ἡ σκέψη μᾶς κάνει ὅλους ὑπεύθυνους, τὸ φυσικὸ χρῶμα τῆς ἀπόφασης τὸ ἀπονεκρώνει πιὰ ἡ χροιὰ τοῦ γάμου;
Καὶ καῦλες ταπεινῆς πνοῆς μὲ μεγάλη φούρια, μ' αὐτὰ καὶ μ' αὐτὰ, βγαίνουν ἀπὸ τὴν ροή τους, καὶ σέξια πιὰ δὲν λέγονται μὲ τίποτα.
..................................................................................... μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

4 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 10:02.

Μία ἐξέχουσα παρένθεσις.
Ὡς γνωστὸν, μεταφράζω Ἀρχαίους Ἕλληνες Λυρικοὺς
ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Βίκτωρος Δ. Κρητικοῦ - Μιλτιάδου Τσέλιου,
γιὰ τὴν Γ΄Λυκείου, 1980.
Στὸ 29ον,
ἔδωσα τοὺς στίχους 1 -32 ἀπὸ τὶς Ὑποθῆκες στὸν ἑαυτό του, τοῦ Σόλωνος.
~~
Στὸ μάθημα τῆς κας Χρύσας Ε. Ἀλεξοπούλου, ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ βιβλίο της:
"Ἀπὸ τὸν ἀνατρεπτικὸ ἰαμβογράφο Ἀρχίλοχο στὸν λυρικὸ ἀφηγητὴ Βακχυλίδη"
ὑπάρχει καὶ τὸ ὑπόλοιπο αὐτῆς τῆς μοναδικῆς πλήρους ἐλεγείας τοῦ Σόλωνος
ποὺ ἔφθασε ὥς ἐμᾶς καὶ τὴν ὁποία δὲν ἔχει τὸ βιβλίο ποὺ διαθέτω.
Ἔτσι,
δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραλείψω κάτι τόσο πολύτιμο.
Μόνο ποὺ - νὰ ἡ ἐξέχουσα παρένθεσις - ἡ μετάφρασις θὰ εἶναι τῆς ἰδίας ἐκλεκτῆς καί, ἀπὸ μάθημα σὲ μάθημα, ὅλο καὶ πιὸ ἀγαπητῆς κας καθηγητρίας.
~~
30ον

Σόλωνος: Ὑποθῆκες στὸν ἑαυτό του. 

Συνέχεια, στίχοι 33 - 76.
θνητοὶ δ᾽ ὧδε νοέομεν ὁμῶς ἀγαθός τε κακός τε,
εὖ ῥεῖν ἣν αὐτὸς δόξαν ἕκαστος ἔχει,
πρίν τι παθεῖν· τότε δ᾽ αὖτις ὀδύρεται· ἄχρι δὲ τούτου
χάσκοντες κούφαις ἐλπίσι τερπόμεθα.
χὤστις μὲν νούσοισιν ὑπ᾽ ἀργαλέῃσι πιεσθῇ,
ὡς ὑγιὴς ἔσται, τοῦτο κατεφράσατο·
ἄλλος δειλὸς ἐὼν ἀγαθὸς δοκεῖ ἔμμεναι ἀνήρ,
καὶ καλὸς μορφὴν οὐ χαρίεσσαν ἔχων·
εἰ δέ τις ἀχρήμων, πενίης δέ μιν ἔργα βιᾶται,
κτήσασθαι πάντως χρήματα πολλὰ δοκεῖ.
σπεύδει δ᾽ ἄλλοθεν ἄλλος· ὁ μὲν κατὰ πόντον ἀλᾶται
ἐν νηυσὶν χρῄζων οἴκαδε κέρδος ἄγειν
ἰχθυόεντ᾽ ἀνέμοισι φορεόμενος ἀργαλέοισιν,
φειδωλὴν ψυχῆς οὐδεμίαν θέμενος·
ἄλλος γῆν τέμνων πολυδένδρεον εἰς ἐνιαυτὸν
λατρεύει, τοῖσιν καμπύλ᾽ ἄροτρα μέλει·
ἄλλος Ἀθηναίης τε καὶ Ἡφαίστου πολυτέχνεω
ἔργα δαείς χειροῖν ξυλλέγεται βίοτον,
ἄλλος Ὀλυμπιάδων Μουσέων πάρα δῶρα διδαχθείς,
ἱμερτῆς σοφίης μέτρον ἐπιστάμενος·
ἄλλον μάντιν ἔθηκεν ἄναξ ἑκάεργος Ἀπόλλων,
ἔγνω δ᾽ ἀνδρὶ κακὸν τηλόθεν ἐρχόμενον,
ᾧ συνομαρτήσωσι θεοί· τὰ δὲ μόρσιμα πάντως
οὔτε τις οἰωνὸς ῥύσεται οὔθ᾽ ἱερά·
ἄλλοι Παιῶνος πολυφαρμάκου ἔργον ἔχοντες
ἰητροί· καὶ τοῖς οὐδὲν ἔπεστι τέλος·
πολλάκις δ᾽ ἐξ ὀλίγης ὀδύνης μέγα γίγνεται ἄλγος,
κοὐκ ἄν τις λύσαιτ᾽ ἤπια φάρμακα δούς·
τὸν δὲ κακαῖς νούσοισι κυκώμενον ἀργαλέαις τε
ἁψάμενος χειροῖν αἶψα τίθησ᾽ ὑγιῆ.
Μοῖρα δέ τοι θνητοῖσι κακὸν φέρει ἠδὲ καὶ ἐσθλόν,
δῶρα δ᾽ ἄφυκτα θεῶν γίγνεται ἀθανάτων.
πᾶσι δέ τοι κίνδυνος ἐπ᾽ ἔργμασιν, οὐδέ τις οἶδεν
πῇ μέλλει σχήσειν χρήματος ἀρχομένου·
ἀλλ᾽ ὁ μὲν εὖ ἔρδειν πειρώμενος οὐ προνοήσας
ἐς μεγάλην ἄτην καὶ χαλεπὴν ἔπεσεν,
τῷ δὲ κακῶς ἔρδοντι θεὸς περὶ πάντα δίδωσιν
συντυχίην ἀγαθήν, ἔκλυσιν ἀφροσύνης.
πλούτου δ᾽ οὐδὲν τέρμα πεφασμένον ἀνδράσι κεῖται·
οἳ γὰρ νῦν ἡμέων πλεῖστον ἔχουσι βίον,
διπλάσιον σπεύδουσι· τίς ἂν κορέσειεν ἅπαντας;
κέρδεά τοι θνητοῖς ὤπασαν ἀθάνατοι,
ἄτη δ᾽ ἐξ αὐτῶν ἀναφαίνεται, ἣν ὁπότε Ζεὺς
πέμψῃ τεισομένην, ἄλλοτε ἄλλος ἔχει.
Πιστὴ ἀντιγραφὴ Ἰ.Λ.Σκ.
~~~~
Οἱ θνητοὶ ἔτσι σκεφτόμαστε καὶ ὁ καλὸς καὶ ὁ κακὸς τὸ ἴδιο,
ὅτι θὰ γίνει ἡ σκέψη ποὺ ὁ καθένας ἔχει,
πρὶν πάθει κάτι· κι’ ὅταν πάθει, τότε πάλι ὀδύρεται· καὶ μέχρι τότε,
χάσκοντας μὲ κούφιες ἐλπίδες, χαιρόμαστε·
κι’ ὅποιος χτυπηθεῖ ἀπὸ βαριὲς ἀρρώστιες,
πῶς θὰ γίνει ὑγιής, σκέπτεται·
κι’ ὁ ἄλλος ὁ δειλὸς νομίζει ὅτι εἶναι γενναῖος,
κι ὁ ἄσχημος ὅτι εἶναι ὄμορφος·
καὶ ἄν κάποιος εἶναι φτωχὸς καὶ βασανίζεται ἀπὸ τὰ δεινὰ τῆς φτώχειας,
νομίζει ὅτι ὁπωσδήποτε θὰ ἀποκτήσει χρήματα πολλά·
καὶ ὁ καθένας ἀπ' ἀλλοῦ προσπαθεῖ· ἄλλος πλανιέται
στὴν ἰχθυόεσσα θάλασσα μέσα στὰ πλοῖα, γιὰ νὰ κερδίσει χρήματα
καὶ δέρνεται ἀπὸ τοὺς ἄγριους ἀνέμους,
χωρὶς νὰ λυπᾶται γιὰ τὴ ζωή του·
ἄλλος καλλιεργώντας τὴν πολύδεντρη γῆ ὅλον τὸν χρόνο
δουλεύει, καὶ μόνο σκέφτεται τὰ καμπύλα ἄροτρα·
ἄλλος μαθαίνοντας τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τοῦ πολύτεχνου τοῦ Ἥφαιστου
τὰ ἔργα μαζεύει περιουσία,
ἄλλον ὁ εὔστοχος ὁ βασιλιὰς Ἀπόλλων τὸν ἔκανε μάντη
καὶ γνωρίζει τὸ κακὸ ποὺ ἔρχεται στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ μακριὰ
καὶ αὐτὸν τὸν συντροφεύουν οἱ θεοί· πάντως ὅσα ἔρχονται ἀπὸ τὴν
Μοῖρα οὔτε κανένας οἰωνὸς οὔτε τὰ ἱερὰ θὰ τὰ ἐμποδίσουν·
ἄλλοι κατέχουν τὸ ἔργο τοῦ Παιῶνος μὲ τὰ πολλὰ τὰ φάρμακα,
οἱ γιατροί· κι αὐτοὶ κανένα ἀποτέλεσμα δὲν ξέρουν·
πολλὲς φορὲς μάλλιστα ἀπὸ μικρὸ πόνο γίνεται μεγάλο κακὸ
καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ θεραπεύσει δίνοντας φάρμακα
καταπραϋντικά· αὐτὸν δὲ ποὺ βασανίζεται ἀπὸ κακὲς καὶ σκληρὲς
ἀρρώστιες, ἀκουμπώντας μὲ τὰ χέρια του γρήγορα τὸν θεραπεύει·
ἡ Μοῖρα φέρνει στοὺς θνητοὺς τὸ κακὸ ἤ τὸ καλό,
δῶρα ἀναπόφευκτα τῶν ἀθανάτων θεῶν·
γιὰ ὅλους ὑπάρχει κίνδυνος ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ κανεὶς δὲν ξέρει
ποῦ θὰ καταλήξει μιὰ ὑπόθεση ποὺ ἄρχισε·
ἀλλ' αὐτὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ εὐτυχήσει χωρὶς νὰ προνοήσει
σὲ μεγάλη καὶ δύσκολη συμφορὰ πέφτει,
ἐνῶ σ' αὐτὸν ποὺ δυστυχεῖ ὁ θεὸς τοῦ δίνει γιὰ ὅλα καλὴ τύχη,
τὴ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀφροσύνη.
Τοῦ πλούτου κανένα τέλος δὲν ὑπάρχει φανερὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους,
γιατί ὅσοι τώρα ἀπὸ μᾶς ἔχουν πολὺ πλοῦτο,
ἐπιδιώκουν τὸν διπλάσιο· ποιός θὰ τοὺς χόρταινε ὅλους;
Τὰ κέρδη στοὺς θνητοὺς βέβαια παρέχουν οἱ ἀθάνατοι,
κι ἀπ' αὐτὰ ἡ συμφορὰ ξεπηδᾶ, ποὺ ὅποτε ὁ Ζεὺς
τὴν στείλει, γιὰ νὰ τιμωρήσει, πότε στὸν ἕνα καὶ πότε στὸν ἄλλο πάει.
Μετάφραση: Χρύσα Ε. Ἀλεξοπούλου
Πιστὴ ἀντιγραφὴ Ἰ.Λ.Σκ.

 

18 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 4:39.

Ἀφοῦ αὐτὸ τὄπαμε!...
Δὲν εἶναι στὰ καλά του, ὁ Καβάφης, ποὺ γκρινιάζει
πώς: καταντᾶ τὸ αὔριο πιὰ σὰν αὔριο νὰ μὴ μοιάζει.
Λὲς καὶ τὸ χθὲς στὸ προχθὲς ἔπαψε νὰ βουλιάζει!
Ἡ Ἑλλὰς συνεχῶς τὶς τσέπες μας ἀδειάζει
- τὶ τὴ νοιάζει
κι' ἄν στενάζει
ὁ κοσμάκης; Ἄχ, ἡ Εὐρώπη ἄς μὴ φωνάζει,
μὲς τ' αὐτιά της: φόρους καινούργιους διαρκῶς νὰ βάζει.
Μὴ τὴν Ἑλλαδίτσα μας ξεκουφάνει!
Τὄπαμε, ντέ! Καλά, νὰ μᾶς ξεκάνει.
Ἔννοια σου, Καβάφη μου, τ' αὔριο πλησιάζει,
καὶ πᾶς θνητός, νηστεύων Ἕλλην, ἁγιάζει.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

12 Ἰουλίου 2011, καὶ ὥρα 6:46.

. γατουλίσιμα σερενάτα.
Σκέφτηκα νὰ γράψω μιὰ καντσονέτα,
γλύκα μου, γατούλα ποὺ λαχταρῶ,
νἆμαι 'γὼ Ρωμαῖος κι' ἐσὺ Τζουλιέτα...
Τέλος, σερενάτα θὰ πῶ θαρρῶ.

Οὕνα γατουλίσιμα σερενάτα
σκάρωσα γιὰ σένα σὲ σὸλ ματζόρ.
Ἄλλη πιὸ τσαχπίνα δὲν ξέρω γάτα,
νιάρ, νιάρ, νιὰρ νιάρ! Νιὰρ ντέλ' μίο κουόρ!

Ἐσὺ π' ὀμορφαίνεις τὰ κεραμίδια,
μ' ἔχεις τυλιγμένο σὲ μιὰν οὐρά.
Θἄχεις στὸ λαιμὸ χίλια μπιχλιμπίδια,
πάρε μιὰ καρδιά καὶ μιὰ ζαφορά!

Οὕνα γατουλίσιμα σερενάτα,
μὲ τὸ μαντολίνο σοῦ τραγουδῶ.
Νὰ καὶ δυὸ ψαράκια ἀλὰ μαρινάτα...
νιὰρ, νιὰρ, νιὰρ, νιάρ! Σοῦ κλινοραψωδῶ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

19 Σεπτεμβρίου 2012, καὶ ὥρα 6:02.

* Κλινοτρικυμίες,
ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.

γ ά τ α τσέπης, 2.

Τὰ ὄνειρα συνεχίζονται, κάθε νύχτα. Χωρὶς εἰκονογράφηση οὔτε στὸν ὕπνο του δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφτεῖ κάτι. Τρομερὸ νὰ φτιάχνεις ἐσὺ τὸ ὄνειρο καὶ νὰ μὴν ξέρεις ὄχι μόνο ποῦ θὰ καταλήξει καὶ πῶς, ἀλλὰ καὶ τί ἐξήγηση νὰ δώσεις στὸ ὄνειρο, ὅταν ξυπνήσεις. Προφανῶς, εἶναι καλλίτερα νὰ ὀνειρεύεσαι ξύπνιος.
Κουμαντάρεις τὰ πράγματα. Ἀρκεῖ μὴ σὲ πάρουν εἴδηση οἱ ἆλλοι πὼς ὀνειρεύεσαι - οὔτε κἄν ψιλὸ γαζί μὴν ἀφήσεις νὰ σὲ πάρει καὶ νὰ τὸ εὐχαριστηθεῖ κάποιος κακεντρεχής. Σήμερα ὅλα φασόν, ποὺ ξηλώνονται κι' εὔκολα, γίνονται τὰ δουλέματα. Ποιός θέλει νὰ τὸν δουλεύουν καὶ νὰ τοῦ πέσουν, ἔτσι στὰ καλὰ καθούμενα, τὰ ὄνειρα μαζὺ μὲ τὰ βρακιά;
Νὰ βλέπεις στὸν ὕπνο σου πὼς...ἔχεις δόντια (ἐνῶ δὲν ἔχεις - μὲ τὰ ψεύτικα κυκλοφορεῖς) καὶ πὼς ἕνα-δυὸ λείπουν κατάφατσα ἤ κάποιο πονάει καὶ πρήζεται καὶ οὐρλιάζεις καὶ... Αὐτὸ εἶναι καλὸ;
Καλὸ εἶναι νὰ περνᾶς ἀπὸ τὴν ὁδὸ Αἰόλου, νὰ βρίσκεις τὸν Αἴολο (γάταρος) ξαπλωμένο καὶ νὰ κάθεσαι λίγο νὰ τὸν χαϊδέψεις... Πὲς πὼς χαϊδεύεις ἕναν ἔρωτα ποὺ δὲν πρόλαβες ἤ ποὔφυγε μιὰν ὥρα ἀρχύτερα. Τὸ χάδι εἶναι πᾶντα χάδι, [πλύτιμο ἀνατρίχιασμα. Ἀπ' ὅποιον καὶ σ' ὅποιον. Μὲ λίγη ὀνειροφαντασία πάει καὶ ἐναποθέτεται κι' ἐκεῖ ποὺ θἄθελες. Ναί, πάει, - ληφθεῖ ἤ δὲν ληφθεῖ μἐ ὄρεξη καὶ ὅπως ἐσὺ θἄθελες καὶ ἐννοοῦσες. Ποτὲ δὲν ξέρεις τί λαμβάνει ὁ ἆλλος ἀπὸ σένα, ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ δίνεις, ἀκόμα καὶ μὲ μάρτυρες μπροστά. Καλά, τί μοὖρθε τώρα νὰ πῶ γιὰ μάρτυρες; Αὐτοὶ κι' ἄν ἐξαγοράρονται.
Ἄσε, ὅπου ἀκοῦς πολὺ γιὰ πολλὴ ἠθικὴ ἀξίωση νὰ λές, ὅπως ἐγώ, ματσαμπουμποὺ! Τί θὰ πεῖ; Τρεχαγύρευε!...
Ἄχ, ὄνειρο, ποτάμι καθάριο. Ὄνειρο τοῦ ξυπνητοῦ. Ὁ καθένας μὲ τὴ γάτα ποὺ τοῦ ἀξίζει.
Ἕνα ξέρω ἐγά: γάτα χωρὶς Ἰάνη, ποτὲ στράτα δὲν κάνει - καὶ τοὔμπαλιν. Καὶ μὴ μοῦ πεῖτε ἐμένα πώς, ὄντας γέρος, ἄρχισα τὶς παροιμίες, γιατί ὥς τὰ τώρα αὐτὴ ἡ δῆθεν παροιμία δὲν ὐπῆρχε πουθενά. Καὶ εἶστε ἀγνὠμονες αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἀναβλύσεώς της, καὶ κορόιδα: αὐτὸ θὰ πεῖ ζωή· νὰ ξεπετάγεσαι ἀπὸ τὴν ὁδὸ...Ὁποιανἆναι, μ' ἕνα χάδι ἐκεῖ ποὺ ἕνα φθινοπωρινὸ φυλλοκᾶρδι σου πέφτει μαζὺ μὲ τὰ πρωτοδάκρυα τῆς νέας σαιζόν.
Τὸ πρῶτο τυχαῖο ζωάκι ποὺ θὰ ἀγγίξεις τρυφερά, σ' ἔχει σώσει. Τὰ χάδια ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ δὲν γίνονται σύννεφα ποτέ. Ὁ σινιὸρ Ἥλιος τὰ ζηλεύει· καὶ τὰ φυλάει στὴν γκαρνταρόμπα του. Ἔμ, νὰ γιατί ποτὲ δὲν φοράει τὶς ἴδιες λάμψεις, τόσες ποὺ μαζεύει ὁ τυχερός!
Κι' ἐπειδὴ χθὲς συγχύστηκα πολὺ - εἶδα Εἰδήσεις, τί θὰ θέλατε νὰ κάνω; - ξαναβάφτισα τὸν γατούλη μου, τώρα, πρὶν χρονίσει καὶ μοῦ ἀκυρωθεῖ τὸ θεῖον μυστήριο.
Καὶ σᾶς παρακαλῶ, ἄν ποτὲ βρεῖτε τ' ὡραιότερο γατάκι τοῦ κόσμου στὸν δρόμο, σκύψετε νὰ τὸ θωπεύσετε. Κι' ἄν, ἀφοῦ πρῶτα τὸ φωνάξετε Ριτορνέλο, ἀποκριθεῖ, νὰ ξέρετε πὼς ἦταν τὸ δικό μου. Χαϊδέψτε το μιὰ φορὰ παραπάνω. Δυὸ φορές. Τσάμπα εἶναι. Ἴσως ἔτσι νιώσω κάτι κι' ἐγὼ ἐκεῖ ποὺ θ' ἀναπαύομαι.

[Συνεχίζει ὡς: γάτα τσέπης, 3.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Τὰ παραπλεύρως γατιάσματα:
...μακάρι νὰ ξυπνοῦσα ἔτσι

20 Νοεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 17:49.

Συνεχίζοντας τὴν σπουδὴ μὲ θέμα:

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές,

ἐρχόμαστε πάλι στὸν Σόλωνα.
Ἤδη ἐδῶ ἔχουν προηγηθεῖ:
16ον, Ὑποθῆκες στοὺς Ἀθηναίους,
καὶ
26ον, Σκοπὸς τῆς νομοθεσίας του.
~~~~
29ον.

Σόλων: Ὑποθῆκες στὸν ἑαυτό του.

Στίχοι 1 - 32.
Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ τέκνα,
Μοῦσαι Πιερίδες, κλῦτέ μοι εὐχομένῳ·
ὄλβον μοι πρὸς θεῶν μακάρων δότε καὶ πρὸς ἁπάντων
ἀνθρώπων αἰεὶ δόξαν ἔχειν ἀγαθήν·
εἶναι δὲ γλυκὺν ὧδε φίλοισ', ἐχθροῖσι δὲ πικρόν,
τοῖσι μὲν αἰδοῖον, τοῖσι δὲ δεινὸν ἰδεῖν.

χρήματα δ᾽ ἱμείρω μὲν ἔχειν, ἀδίκως δὲ πεπᾶσθαι
οὐκ ἐθέλω· πάντως ὕστερον ἦλθε δίκη.
πλοῦτον δ᾽ ὃν μὲν δῶσι θεοί, παραγίγνεται ἀνδρὶ
ἔμπεδος ἐκ νεάτου πυθμένος ἐς κορυφήν·
ὃν δ᾽ ἄνδρες μετίωσιν* ὑφ᾽ ὕβριος, οὐ κατὰ κόσμον
ἔρχεται, ἀλλ᾽ ἀδίκοισ' ἔργμασι πειθόμενος
οὐκ ἐθέλων ἕπεται, ταχέως δ᾽ ἀναμίσγεται ἄτη·
ἀρχὴ** δ᾽ ἐξ ὀλίγου*** γίγνεται ὥστε πυρός,
φλαύρη μὲν τὸ πρῶτον, ἀνιηρὴ δὲ τελευτᾷ·
οὐ γὰρ δὴν θνητοῖσ' ὕβριος ἔργα πέλει·

ἀλλὰ Ζεὺς πάντων ἐφορᾷ τέλος, ἐξαπίνης δὲ
ὥστ᾽ ἄνεμος νεφέλας αἶψα διεσκέδασεν
ἠρινός, ὃς πόντου πολυκύμονος ἀτρυγέτοιο
πυθμένα κινήσας, γῆν κάτα πυροφόρον
δῃώσας καλὰ ἔργα, θεῶν ἕδος αἰπὺν ἱκάνει
οὐρανόν, αἰθρίην δ᾽ αὖτις ἔθηκεν ἰδεῖν·
λάμπει δ᾽ ἠελίοιο μένος κατὰ πίονα γαῖαν
καλόν, ἀτὰρ νεφέων οὐδ᾽ ἓν ἔτ᾽ ἐστὶν ἰδεῖν·
τοιαύτη Ζηνὸς πέλεται τίσις, οὐδ᾽ ἐφ᾽ ἑκάστῳ,
ὥσπερ θνητὸς ἀνὴρ, γίγνεται ὀξύχολος·
αἰεὶ δ᾽ οὔ ἑ λέληθε διαμπερές, ὅστις ἀλιτρὸν
θυμὸν ἔχει, πάντως δ᾽ ἐς τέλος ἐξεφάνη·
ἀλλ᾽ ὅ**** μὲν αὐτίκ᾽ ἔτεισεν, ὅ**** δ᾽ ὕστερον· οἳ δὲ φύγωσιν
αὐτοί μηδὲ θεῶν μοῖρ᾽ ἐπιοῦσα κίχῃ,
ἤλυθε πάντως αὖτις· ἀναίτιοι ἔργα τίνουσιν,
ἢ παῖδες τούτων ἢ γένος ἐξοπίσω.
~~~~
Λαμπρὰ παιδιὰ τῆς Μνημοσύνης καὶ τοῦ Ὀλυμπίου Διός,
Μοῦσες Πιερίδες, τὴν δέησή μου εἰσακοῦστε.
Πλούτη ἀπὸ τοὺς εὐδαίμονες θεοὺς δῶστε καὶ σ' ἐμένα· κι' ἀπ' ὅλους
τοὺς ἀνθρώπους ὑπόληψη ἀγαθὴ χαρίσετέ μου·
γλυκὺς γιὰ φίλους, πικρὸς νὰ εἶμαι γιὰ ἐχθρούς,
ἐτοῦτοι νὰ μὲ σέβονται κι' οἱ ἆλλοι νὰ φοβοῦνται νὰ μὲ δοῦν.

Χρήματα νά 'χω μὲν ὀρέγομαι, νὰ τὰ σφετερίζομαι ὅμως
δὲν ἐπιθυμῶ· γιατί ὁπωσδήποτε θά 'ρθει καιρὸς δικαιοσύνης.
Τὰ πλούτη ποὺ μᾶς δίνουν οἱ θεοί, στὸν ἄνθρωπο παραμένουν
σταθερὰ κι' ἐξ ὁλοκλήρου· μά, ὅ,τι μ' αὐθάδη τρόπο κυνηγᾶ,
σὲ καλὸ δὲν βγαίνει, ἀλλά, ἀποκτημένο μὲ βία, δὲν μέλλει
νὰ σταθεῖ ἐκεῖ, καὶ γρήγορα ξεσπάει κάποια συμφορά·
σὰν μικρὴ σπίθα ξεκινᾶ καὶ γίνεται πυρά,
κάτι λίγο στὴν ἀρχή, καταστροφὴ στὸ τέλος.
Γιατὶί, τ' ἄδικο κέρδος δὲν διαρκεῖ·

γιὰ τὰ πᾶντα ὁ Ζεὺς ἐπαγρυπνεῖ· ὁλοάξαφνα, σὰν π' ἀνοιξιάτικος ἄνεμος
τὰ σύννεφα σκορπᾶ, ἀπ' τὸν βυθὸ τῆς θάλασσας τὰ κύματα
τραντάζει, στὴν γῆ τὴν καλὴ σοδειὰ χαλνᾶ,
φτάνοντας ὥς τῶν θεῶν τὰ δώματα, ἐνῶ ἄλλοτε ποὺ βλέπουμε ξαστεριά,
τὸν ἥλιο νὰ λάμπει στῆς γῆς τὰ πέρατα, χωρὶς νέφη πιὰ στὸν οὐρανό·
τέτοια εἶναι κι' ἡ τιμωρία τοῦ Δία γιὰ κάθε ἔργο κακό,
ὁ θυμός του δὲν κρατιέται, σὰν τοῦ καθενὸς θνητοῦ·
κανεὶς ἄδικος δὲν τοῦ γλυτώνει, πᾶντα τ' ἄδικο ἐκεῖνος θὰ τὸ δεῖ στὸ τέλος·
ἆλλος κατ' εὐθείαν ἆλλος ἀργότερα πληρώνει· κι' ἄν κάποιοι ξεφύγουν
καὶ τῶν θεῶν δὲν τοὺς βρεῖ ὀργὴ τώρα καμιά,
πάντως θά 'ρθει ἡ σειρά της κάποτε· οἱ ἀθῶοι, ἤ τὰ παιδιά τους
ἤ ἆλλοι τους ἀπόγονοι τὸ πληρώνουν.
Μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
====
Ἡ ἀντιγραφὴ τῶν κειμένων γίνεται πάντοτε λέξη πρὸς λέξη, γιὰ τὸν ἔλεγχο.
Μὴν πάει κανεὶς νοῦς σὲ Ἀντιγραφὴ/Ἐπικόλληση.
Οἱ μεταφράσεις δὲν εἶναι φιλολογικὲς ἀλλὰ λογοτεχνικές, κατὰ τὸ δοκοῦν.
Καμίαν ἄλλη μετάφραση δὲν συμβουλεύομαι.
Ὁ ἔλεγχος γίνεται ἐκ τῶν ὑστέρων, μὲ φιλολογικὴ προσέγγιση, στὸ Μάθημα,
ὅπου πάντοτε πηγαίνω ἐξοπλισμένος καὶ ἕτοιμος.
Εὐχαριστῶ.
~~
Στὸν κατάλογο απ. 13 West:
(*) τιμῶσιν.
(**) ἀρχῆς.
(***) ὀλίγης.
(****) ὁ.
Ἰ.Λ.Σκ.
==
1. Μνημοσύνη: θεὰ τῆς μνήμης, μητέρα τῶν Μουσῶν.
2. Πιερίδες: ὀνόμαζαν ἔτσι τὶς Μοῦσες στὴν Πιερία.
3. Ἀντίληψη τῆς ἐποχῆς: νὰ εἶναι κανεὶς καλὸς πρὸς τοὺς φίλους, κακὸς πρὸς τοὺς ἐχθρούς.
4. αἰεὶ δ᾽ οὔ ἑ λέληθε διαμπερές: κι' ἐμεῖς λέμε: "Ὁ Θεὸς ἀργεῖ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ".
5. ἀναίτιοι ἔργα τίνουσιν,
ἢ παῖδες τούτων ἢ γένος ἐξοπίσω: δηλαδὴ "ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα".
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου) .

Ζουράρις: Ἄς μᾶς πάρουν μερικὰ νησιά...

(Τί ἆλλο θ' ἀκούσουμε στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα!)

15 Δεκεμβρίου 2016 καὶ ὥρα 9:30.

Θὰ σᾶς ζουρ(αρο)λάνω
στὶς Γαλησοφιστεῖες,
- δὲν μὲ ξέρετε ἐμένα!!!
* Ὁ Ζουράρις ἐδῶ φαίνεται νὰ ἔχει δεῖ πολὺ γαλλικὸ θέατρο μπουλβὰρ ἤ (μὴν ὑπερβάλλω) μᾶλλον ἀμέτρητες χαζὲς ἑλληνικὲς κωμικὲς ταινίες, ὅπου ἡ ἐξυπνάδα ξεπετάγεται καὶ πάει σύννεφο ἐκ τοῦ μηδενός, κορυφώνεται, ἀνατρέπεται, γιαουρτώνεται, θριαμβεύει κατὰ βούλησιν ἤ (γιὰ ν' ἀκριβολογήσουμε) κατὰ...πρωταγωνιστήν.
Καὶ ἐξηγοῦμαι, (φανταστικὸ σενάριο): Ὁ Βουτσάς γκομενίζει μὲ πάθος πρὸς τὴν Καραγιάννη.
Μπαίνει ἡ Βουγιουκλάκη μὲ τὴν "Γατούλα'" της κι' ἀνατρέπεται τὸ εἰδύλλιον, ἀλλά, καθὼς περνᾶ ὁ Ἡλιόπουλος, σκοντάφτει στὸ τζάμι καὶ παραλίγο νὰ σπάσει τὰ μοῦτρα του ὁ Βέγγος, ὁπόταν ἡ Φόνσου δηλώνει:
- Ἄν δὲν βρίσκει ποῦ νὰ θεραπευθεῖ, θὰ μᾶς τὸ πεῖ στὸν καφὲ μιὰ χαρὰ ἡ Βασιλειάδου!
Καὶ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἡ Μαίρη Λίντα δοκιμάζει "Κάστα ντίβα" μπροστὰ στὸν Λογοθετίδη ποὺ θέλει νὰ τὸ παίξει κι' αὐτὸς Μανώλης Καστρινός, χορευτής...
Αὐτὸ ὅλο λέγεται ἑλληνικὴ σεναριακὴ ἐξυπνάδα, ἄνευ προηγουμένου, ἄνευ (λογίως καὶ σοφῶς προφητευομένου) ἑπομένου, νὰ σπαρταρᾶς στὰ γέλοια, - ἄν ὄντως ἐχεις νὰ γελάσεις ἀπὸ προτοῦ γεννηθεῖς καὶ δὲν θέλεις νὰ πεθλανεις ἀγέλαστος -, τόσο, ποὺ τύφλα νἄχει τὸ τραγελαφικὸ Ἐθνικὸ Θέατρο μὲ τὶς μπαροῦφες σκηνοθεσίες του τὰ τελευταῖα χρόνια.
Τὸ ὅτι ἔχουμε ἤδη τόσους (πόσα ἑκατομμύρια; - καὶ μὴ μᾶς λένε μόνον 60.000, γιατί χαχανίζουν κι' οἱ γάτες, καὶ γὼ τὶς θέλω αἰνιγματικές, ὅπως ἀκριβῶς μ’ ἀρέσουν – οἱ γάτες, λέμε) σταλμένους ἀπὸ τὴν Τουρκία προστατευομένους της (θρησκευτικῶς), ἔρχονται δὲ συνεχῶς κι' ἆλλοι,
κι' ἆλλοι..., αὐτὸ δὲν τοῦ λέει τίποτα; Ὅτι ἡ Ἀθήνα, ἡ πρωτεύουσα τῆς ἄλλοτε ἑλληνικῆς βλαχιᾶς, ἔχει γίνει τουρκιὰ σκέτη, δὲν τοῦ λέει τίποτα κι' αὐτό;
Οἱ Τοῦρκοι ἔχουν καταπατήσει τὴν Κύπρο...
Κι' ἄς μὴν ξεχνᾶμε τὰ Ἴμια . [Αὐτὰ ποὺ ἔχω στὸν νοῦ νὰ πῶ, καλλίτερα νὰ μὴν τὰ γράψω, ὅποιος ἔχει κρίση, καταλαβαίνει].
Παραφημισμένε μου Ζουράρι, ποὺ πολλάκις σὲ ἔχω συμπαθήσει, καὶ πού, ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα, εἶμαι ἀπολύτως μαζύ σου, χωρὶς ἴχνος σκιᾶς ἐπ' αὐτοῦ, στὸ ὡς ἄνω βιντεάκι [δὲν τὸ μεταφέρω ἐδῶ γιατί ἴσως αὔριο τὸ ἀποσύρουν, ἐνῶ τὸ κείμενό μου έλπίζω νὰ παραμείνει], πέφτεις τελείως ἔξω, ἄν νομίζεις ὅτι μπορεῖς καὶ ἔχεις δικαίωμα νὰ κάνεις δημοσίως τέτοιου
εἴδους πνευματώδεις ἀστεϊσμούς καὶ μάλιστα ὡς μέλος ὁποιασδήποτε κυβέρνησης, καλῆς, κακῆς, ἀμφιβόλου, ἀνάποδης...
Δὲν εἶναι δική σου ἡ Ἑλλάδα νὰ τὴν περιπαίζεις στὰ ἀνέκδοτά σου.
Μήπως, λόγῳ ἡλικίας (πρόσεξε, μεγάλος εἶμαι κι' ἐγώ, δὲν πουλάω ἐξυπνάδα ἑλληνικοῦ σεναρίου
τῆς Πλάκας-Φίλμ), νὰ κάτσεις στὸ καναπεδάκι σου, μὲ τὸ χαμομηλάκι σου, τίς γατοῦλες σου (ἄν ἔχεις); Λέω, μήπως!
Γιατί δὲν τὸ ρίχνεις καὶ σὺ στὶς...Γατοσοφιστεῖες, νὰ παραβγοῦμε καὶ νὰ δημιουργήσουμε, μαζύ, ἕνα νέο λογοτεχνικὸ εἶδος; Κι' ἄν μπορεῖς, φάγε με καὶ σὲ φαντασία καὶ σ' ἑλληνικά. Ἔγινε;
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~

Λέω νὰ τὸ μοιραστῶ καὶ μὲ σᾶς, ἄν καὶ δὲν ἔχω παράπονα. Στὴν Ποιητικὴ Γωνιά, φιλικά.

3 Δεκ3μβρίου 2016, καὶ ὥρα 10:09.

 . Κλινοσοφιστεῖες
ποὺ ἐνδρέπονται νὰ ποῦν τὸ ὄνομά τους,
ἀλλὰ...καὶ ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω!

Κλείνουν συντόμως τὰ 8 μου χρόνια στὸ Φόρουμ.γκρ
Λίγες μικρὲς ἀπαραίτητες, νομίζω, ἐξηγήσεις - ὅσο πατάει ἡ γάτα!

. Ἀλλὰ νὰ πατάει, ὄχι λόγια!
Λόγια ἑλληνοπρεπὴ καὶ σταράτα,
ἀντρίκια - καὶ τίποτ' ἆλλο.
~

* Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

wooded glade ἔγραψε: Τα κουμούνια λένε κατάφωρα ψεύδη γιατί κανένας δεν θα τα πείραζε τότε.(...)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λύσσαξες μὲ τὰ "κουμμούνια". 72 χρόνια ζῶ μὲς τὶς προστυχιὲς καὶ τὶς ἀπατεωνιὲς καὶ τὶς ρουφιανιὲς αὐτοῦ τοῦ τόπου, ρουφιανιὲς ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ κατεστημένου, φτάσαμε ἐδῶ ὅπου φτάσαμε ἀπὸ δεξιούς, ἀπὸ ἀριστεροφανεῖς δεξιώτερους, - τὸ λέτε καὶ μόνοι σας:
"ἀριστεροὶ μὲ δεξιὲς τσέπες" - , καὶ σᾶς φταῖνε οἱ κουμουνιστές.
.Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἑλένη Παπαδάκη (τῆς ἔχω κάνει ἀλλοῦ "μνημόσυνα"), ναί, πρέπει νὰ ἦταν ἡ μεγίστη ἠθοποιός, μοῦ τὰ ἔχουν πεῖ αὐτά, ἀπὸ τότε ποὺ ἤμουν πέντε χρονῶν, ἄνθρωποι ποὺ ἤξεραν ἀπὸ θέατρο, ποὺ τοὺς λάτρευα, ἐπειδὴ μοῦ μιλοῦσαν γιὰ θέατρο μὲ δέος, ὥσπου πέθαναν ἕνας-ἕνας, ἀλλὰ...
.Ἀλλά, οἱ ἔνοχοι δὲν σκοτώσανε μόνον τὴν Ἑλένη Παπαδάκη.
Σκότωσαν χιλιάδες ἀνθρωπάκια. Κάθε ζωὴ ἔχει τὴν ἴδια ἀξία, δὲν ἀξίζει μόνον τῶν μεγάλων ἠθοποιῶν. Καὶ ποῦ έλάχιστοι ξέρουν τὴν ἀξία τους, πολλοὶ ὅμως τὸ κόμμα ποὺ θὰ δαχτυλοδείξουν.

Καὶ τῆς 100χρονης γιαγιᾶς σου τὴν ζωή, μόνον ὁ θεὸς καὶ ἡ φύση ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ τὴν ἀφαιρέσουν.
Κάθε τόσο, στὴν Κατοχή, γίνονταν μπλόκα.
Μαζεύανε οἱ Γερμαναράδες τὸν ἀντρικὸ πληθυσμὸ καὶ φωνάζαν ἕναν δεξιό, τὸν πιὸ ἄνανδρο, τὸν κουκούλωναν νὰ μὴν φαίνεται ἡ μούρη του (ἔμ, πῶς ἀλλοιῶς;), μὲ δύο τρύπες στὴ θέση τῶν ματιῶν (ποιός ξέρει ἄν δάκρυσαν ἐκεῖνα τὰ μάτια ποτὲ γι' αὐτὸ ποὺ ἔκαναν, νὰ καταδίδουν τὸν συμπατριώτη τους), καὶ τὸν πρόσταζαν νὰ καταδείξει ἕναν, δύο, τρεῖς,...κουμουνιστές, ὅσους εἶχαν προγραμματίσει νὰ συλλάβουν γιὰ τὰ περαιτέρω. Ὄχι δεξιούς, αὐτὸ ποτέ. Οὔτε φασίστες. Οὔτε ξεπουλημένους - προπαντός.
Πολλὲς φορές, τότε, ἔδειχναν καὶ τὸν πατέρα μου, ὅπως ἄλλωστε τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ σὲ πολλὰ ἆλλα ἀνθρωπάκια ποὺ δὲν πείραξαν ποτὲ κανέναν, ἀλλὰ τὴν τελευταία στιγμὴ οἱ καταδότες ἄλλαζαν γνώμη, - ποιός ξέρει γιατί. Ἴσως γιατὶ ἡ συνείδηση συνοδεύεται κι' ἀπὸ τρομερὲς τύψεις πότε-πότε, τὶς Ἐρινύες. Αὐτὸ γινόταν καὶ μ' ἄλλους ἀνθρώπους βέβαια, μὲ ὅλους. Γιὰ ἐλᾶτε στὴν θέση αὐτῶν πού, ἄς ποῦμε, σήμερα γλύτωναν. Τί ἀνατριχιαστικὴ ἀγαλλίαση ξαφνικά!... Αὔριο ὅμως;
Καὶ ντρέπομαι γιὰ λογαριασμό μου, πού, μόνον τώρα, σὰν νὰ νιώθω βαθύτερα καὶ τὴν θέση τῶν Ἑλληνίδων. Μᾶννες, γυναῖκες, κόρες, ἀδελφές, κρυμμένες κάπου - πίσω ἴσως ἀπ' τὶς κουρτίνες - νὰ σφαδάζουν ἀπὸ τὴν ἀγωνία γιὰ τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους: πατεράδες, ἆντρες, ἀδελφούς, γυιούς. Ἡ τύχη τους κρεμόταν, ὄχι ἀπὸ τὴ θέληση τοῦ θεοῦ καὶ τῆς φύσης, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ δάχτυλο ἑνὸς προδότη, δάχτυλο γυμνό, προσώπου καλυμμένου. Ἐδῶ, δὲν θυμᾶμαι ταινίες τοῦ Φώσκολου (μόνον τὴν " Ὑπολοχαγὸ Νατάσα" ἔχω δεῖ) ἀλλὰ βρῆκα τὸν παραλληλισμὸ ποὺ θἄπρεπε κι' αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ: τὰ ψευδώνυμά σας, τὰ πλῆκτρα σας καὶ τὴν ἀνωνυμία σας. Ὅλοι ἆντρες, ὅλοι γενναῖοι, ὅλοι ἔντιμοι, δράκουλες τοῦ πλησίον.
Πολλὲς φορὲς γράφετε σὰν νὰ ἔχετε ἀπωλέσει κάθε συνείδηση.
.Ἀπὸ προδοσία δεξιῶν πῆραν καὶ τὸν πατέρα μου ὅμηρο στὴν Γερμανία. Κανεὶς ποτὲ δὲν ἤξερε τὰ φρονήματα τοῦ πατέρα μου, οὔτε ἐγώ.Ἕνας ἥσυχος ἄνθρωπος ποὺ τ' ἄρεσε τὸ κρασάκι, ἡ καντάδα καὶ ἡ ὄπερα.
Ἐπέστρεψε ξυπόλυτος, ξεβράξωτος, μὲ προβιὰ κι' ἀμέτρητες ψεῖρες, σκελετωμένος, ἀπὸ τὰ γερμανικὰ στρατόπεδα. Μὲ βρῆκε γεννημένο πιὰ καὶ δὲν ξέρω πόσων μηνῶν. Μόνον τὴν περιγραφὴ τοῦ γυρισμοῦ νὰ θυμηθῶ, τρελλαίνομαι. Ἀμέτρητες φορὲς τὴν ἔχω ἀκούσει ἀπὸ τὴν μάννα μου . Κι' ἔκτοτε, ζούσαμε ὅλοι μὲ τὸν φόβο τῆς δεξιᾶς.
Κι' ἐνῶ πηγαίναμε ν' ἀνασάνουμε κάπως μὲ τὸν Γεώργιο Παπανδρέου (ἀντικουμουνιστὴς κι' αὐτός): εἶχε ρητορικὴ γοητεία, εἶχε καὶ Πρόγραμμα. Σίγουρα θὰ ἦταν καλλίτερος ἀπὸ τὴν ΕΡΕ, ἄν παρέμενε στὴν κυβέρνηση ὅσο θἄπρεπε. Ἦρθε ἡ Χούντα. Καὶ μετά, οἱ τάχα μου ἀριστεροί. Σιγὰ μὴν ἦταν ἀριστεροὶ οἱ Πασόκοι καὶ οἱ τοῦ Ἐσωτερικοῦ. Τοὺς εἴδαμε ἄλλωστε.
Θέλω νὰ δῶ καὶ τὸν λαό. Πότε θὰ ξυπνήσει.
Ποτέ.
Κι' ἄλλωστε τώρα ἔχουμε Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα, μεῖγμα ἀνικανότητος καὶ χὸτ ντὸγκ τοὺρκ-χαβά.
* * *
.Ἀφορμὴ γι' αὐτὰ ποὺ τώρα γράφω μοῦ ἔδωσαν αὐτὰ τὰ 8 χρόνια μου στὸ Φόρουμ, μαζὺ μὲ πολλὰ καὶ διάφορα ἆλλα, καθὼς βέβαια καὶ ἡ καταφορεμένη πιὰ συκοφαντία κατὰ τῶν κουμουνιστῶν ποὺ ἔχω προτάξει. Ὄχι, δὲν τοὺς βγάζω ἁγίους, κι' ἄλλωστε ποτὲ δὲν ἔγινα μέλος κανενὸς κόμματος (δοκιμαστικὰ στὸ ΔΗΚΚΙ, κάποτε).
Καὶ μόνον ἐπειδὴ τὸ θέλω, διατηρῶ τὴν ἀτέλεια τοῦ ἠθοποιοῦ, γιατί μόνον γιὰ ἠθοποιὸς ἤμουν περισσότερο ἀπὸ ἱκανὸς ἀπὸ κάθε τί ἆλλο κι' ἄς μὴν μὲ ἤθελε τὸ προδοτικὸ σύστημα. Ζῶ καὶ εἶμαι μιὰ χαρὰ καὶ δὲν χρειάζομαι παρὰ νὰ παραταθεῖ, ὥς τὸ τέλος μου, ἡ λίγη θεϊκὴ προστασία ποὺ μὲ φωτίζει.
Στὸ θέατρο, ἐκεῖ, εἶδα καὶ ὁλόκληρη τὴν πουστιὰ τῆς προδοσίας. Σὰν νὰ ἔζησα στὴν Κατοχὴ καὶ στὰ Δεκεμβριανά, λουσμλενα στὸ φῶς τῶν χειροκροτημάτων καὶ τῆς λάμψης - νά, γιατί ἔχω τὴν ἀνδρεία νὰ μιλῶ καὶ νὰ γράφω μὲ ὄνομα καὶ ἐπώνυμο. Μὲ κούτελο π' ἀστράφτει ἀπὸ καθαρότητα καὶ τιμή.
Δὲν περιμένω νὰ μοῦ τὸ ἀναγνωρίσετε. Τὰ λέω καὶ μόνος μου. Ἔχω ἀκούσει καὶ ζωντανὲς κριτικές.
.Ἐσεῖς μοῦ λέτε πὼς: κακῶς παίρνω στὰ σοβαρὰ τὸ Φόρουμ.
Καὶ μοῦ δίνετε συμβουλές: νὰ μπαίνω καὶ νὰ περνῶ τὴν ὥρα μου, - τίποτ' ἆλλο.
* * *
Τὴν ὥρα μου τὴν περνάω πάντοτε μὲ μεγαλεῖο,
εἴτε χαϊδεύω γάτες,
εἴτε γράφω,
εἴτε θυμᾶμαι διάφορα καὶ κλαίω ἤ συνηθέστερα γελάω,
ποτὲ πάντως χωρὶς πίκρα. Ἡ πίκρα εἶναι τὸ δροσιστικό μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  Nefeli riga τὴν Τρίτη 24.7.2018. 
Το ξαναδιάβαζα..< το συνηθίζω αυτό  όταν κάτι με το πρώτο διάβασμα  με αγγίξει.>
-Ἡ πίκρα εἶναι τὸ δροσιστικό μου.- Το πιστεύω.
Να είσαι καλά ....σε καταλαβαινω ..

6 Νοεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 8:38.

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητές.

28ον.
* * *
(Τὰ κείμενα ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι ἀκόμα ἀδίδακτα
καὶ πᾶντα θὰ προηγοῦμαι μεταφράζοντας ἐδῶ).

Ἀρχίλοχος:
Ἀδιαφορία γιὰ τὰ ἐγκόσμια.

Οὔ μοι τὰ Γύγεω* τοῦ πολυχρύσου μέλει,
οὐδ' εἷλέ πώ με ζῆλος, οὐδ' ἀγαίομαι
θεῶν ἔργα, μεγάλης δ' οὐκ ἐρέω τυραννίδος·
ἀπόπροθεν γάρ ἐστιν ὀφθαλμῶν ἐμῶν.
----
Τοῦ βαθύπλουτου Γύγου τ' ἀγαθὰ δὲν θαυμάζω,
οὔτε φθόνος μ' ἔπιασε ποτέ, οὔτε ἀγανακτῶ
μὲ τῶν θεῶν τὰ ἔργα, οὔτε μεγάλην ἐξουσία ποθῶ·
μακρὰν τῶν ὀφθαλμῶν μου αὐτά.
~~
Σημ.:
(*) Γύγης, βασιληὰς τῶν Λυδῶν ξακουστὸς γιὰ τὰ πλούτη του.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου). (Χρησιμοποιῶ τὸ δικό μου σχολικὸ βιβλίο).
* * *
Ἡ ξιπασιά.
Οὐ φιλέω μέγαν στρατηγὸν οὐδὲ διαπεπλιγμένον
οὐδὲ βοστρύχοισι γαῦρον οὐδ' ὑπεξυρημένον*,
ἀλλά μοι σμικρός τις εἴη καὶ περὶ κνήμας ἰδεῖν
ῥοικός, ἀσφαλέως βεβηκὼς ποσσί, καρδίης πλέως.
----
Δὲν θέλω μεγαλόπρεπον στρατηγὸν καὶ ὑπερόπτην,
οὔτε νὰ ξιπάζεται βοστρυχωτὸς καὶ νὰ μισοξυρίζει τὸ γένι του
φιλάρεσκα, ἀλλά, γιὰ μένα, ἄς εἶναι καὶ κοντὸς ἤ στραβοκάνης,
φτάνει νὰ τὸ λέει ἡ καρδιά του.
~~
Σημ.:
ὑποξηράομαι, μισοξυρίζομαι· οἱ σχετικὰ νέοι πολεμιστὲς ἄφηναν γένι, γὰ νὰ φαίνονται ἀγριότεροι.
* Τὸ ποίημα εἶναι τροχαϊκὸ. Τὸ μέτρο τοῦτο ἦταν σὲ χρήση πρὶν ἀπὸ τὸν Ἀρχίλοχο σὲ τραγούδια τοῦ
λαοῦ, ὁ Ἀρχ. ὅμως πρῶτος τὸ ἔβαλε στὴν ἔντεχνη ποίηση· κυρίως τὸ μεταχειρίστηκε στὰ περιπαιχτι-
κὰ καὶ συμποσιακὰ τραγούδια.
Τὸ χρησιμοποίησε καὶ ὁ Σόλωνας.
Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.
* * *
Ὅλα ἔρχονται ἀπὸ τοὺς θεούς.
Τοῖς θεοῖς τίθει/τιθεῖο τὰ πάντα· πολλάκις μὲν ἐκ κακῶν
ἄνδρας ὀρθοῦσιν μελαίνῃ κειμένους χθονί,
πολλάκισ δ' ἀνατρέπουσι καὶ μάλ' εὖ βεβηκότας
ὑπτίους κλινουσ'· ἔπειτα πολλὰ γίγνεται κακὰ
καὶ βίου χρήμῃ πλανᾶται* καὶ νόου παρήορος**.
----
Ἄφησέ τα ὅλα στοὺς θεούς· πολλὲς φορὲς ἀπ' τὰ δεινὰ
τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ χάμω τὸν ἀνορθώνουν,
κι' ἆλλες φορὲς τὸν ἀφανίζουν· κι' ἐνῶ στὰ πόδια του γερὰ πατάει,
τὸν ρίχνουν ἀνάσκελα· πολλὰ κακὰ συμβαίνουν
κι' ἀπὸ ἔνδεια ὁ ἄνθρωπος τριγυρνᾶ μὲ τὸν νοῦ σαλεμένο.
~~

Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Σημ.:
(*) βίου χρήμῃ πλανᾶται· ὁ ποιητὴς ὑποδηλώνει τὶς δικές του περιπλανήσεις, τὶς γεμάτες ἀπὸ στερήσεις.
(**) παρήορος, ὁ χαλαρωμένος νοῦς (γιὰ ἄνθρωπο τοὺ τά 'χει χαμένα ἀπὸ τὶς δυστυχίες.
(Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου).

* Ἀρχίλοχος ὁ Πάριος, (π. 680 π.Χ. - 630 π.Χ.).